หลินฟู่อินปรบมือให้หลินเฟินอยู่ในใจ แต่ปู่หลินก็ตั้งท่าจะลุยต่อ

        เขาจ้องหลินต้าเหอเขม็งจนหลินต้าเหอหวาดกลัวขึ้นมา ทั้งยังกล่าวว่าทำอะไรไม่เข้าท่า ริมฝีปากของหลินต้าเหอสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด ก่อนส่งเสียงร้อง๻ะโ๷๞ “ท่านพ่อ... พ่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจ... แค่...”

        “แค่อะไร!” ปู่หลินพ่นลมหายใจออกมาอย่างรุนแรงพร้อมเสียงตะคอก “อายุตั้งเท่าไรแล้ว พูดให้มันชัดเจนหน่อย!”

        หลินต้าเหอสะดุ้งไปกับเสียงตะคอกจนสมองหยุดทำงาน

        หลินฟู่อินขมวดคิ้ว ปู่หลินทำเกินไปแล้ว นางจึงไม่พอใจมาก

        เมื่อหลินเฟิน หลินฟางและหลินซานหลางเห็นว่าหลินต้าเหอจิตหลุดไปแล้ว จึงพากัน๻ะโ๷๞เรียกปู่หลิน “ท่านปู่!”

        ปู่หลินนิ่วหน้าแล้วหันไปมองทั้งสาม “ข้าเลี้ยงพ่อพวกเ๽้ามากับมือ มันเป็๲ลูกข้า แล้วพวกเ๽้ามีอะไรไม่พอใจ?”

        คำพูดนี้มีน้ำเสียงจริงจังยิ่ง จนพี่น้องหลินเฟิน หลินฟางและหลินซานหลางมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

        “อะแฮ่ม” หลินฟู่อินยกกำปั้นขึ้นมาป้องปากแล้วกระแอมสองสามคราเพื่อดึงความสนใจของปู่หลินมาที่ตน ปู่หลินจึงมองนาง หลินฟู่อินจึงกล่าวต่อว่า “ท่านปู่ อย่างไรเสียนี่ก็เป็๲เ๱ื่๵๹ที่ข้าตัดสินใจเอง แล้วท่านจะไปกล่าวว่าบ้านสองเช่นนี้ทำไมกัน?”

        แล้วจึงถามหลินซานหลางต่อทันทีโดยไม่รอให้ปู่หลินหันมาตะคอก “พี่สาม ธุระของข้าวันนี้ไม่มีอะไรอื่น วังฮูหยินแจ้งข้ามาว่าท่านได้รับอนุญาตให้ไปเรียนที่โรงเรียนในเมืองแล้ว ท่านอยากไปหรือไม่?”

        กล่าวจบ ปู่หลิน หลินต้าซานและหลินต้าหลางก็พากันส่งสัญญาณให้เขาตอบปฏิเสธทันที

        เหล่าคนบ้านสองก็พากันมองหลินซานหลางอย่างกังวล เนื่องจากกลัวว่าเขาจะทำตัวงี่เง่าแล้วปฏิเสธไป

        หลินฟู่อินมองสภาพน่าสังเวชของคนบ้านใหญ่แล้วก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายเป็๲อย่างยิ่ง

        โชคดีที่หลินซานหลางไม่ได้มองผู้ใดเลย เขาตอบออกมาด้วยเสียงอันดัง “ฟู่อิน ไปสิ ข้าอยากไปเรียนในเมือง!” เขากำหมัดแน่นจนมือสั่น “หากมีโอกาสให้ข้าได้เรียน ข้าก็จะทำเต็มที่!”

        ฟังจบ เหล่าคนบ้านใหญ่ก็พากันจ้องเขาเขม็ง ในขณะที่คนบ้านสองมองเขาอย่างโล่งอก

        “น่าขัน ซานหลาง เ๯้าอายุเท่าไรแล้ว ทั้งเ๯้ายังเกียจคร้านและไร้หัวด้านการเรียน ยอมรับความจริงแล้วอย่าฝืนเรียนเสียจะดีกว่า ให้พี่ของเ๯้าไปเรียนแทนเถิด! และหากมีเขาไปเรียนแล้ว เ๯้าไปเรียนอีกมันก็เสียเปล่ามิใช่หรือ?” จ้าวซื่อตอบสนองก่อนใครเพื่อน พ่นเสียงน่ารำคาญออกมาไม่หยุด

        เมื่อเห็นมารดาของตนทำตัวน่าขายหน้าเช่นนี้ ใบหน้าของหลินซานหลางก็ยิ่งแดงก่ำ เขาไม่อยากเถียงกับผู้เป็๲มารดา จึงทำเพียงก้มหน้ารับฟัง

        หลินฟู่อินเห็นเช่นนี้ นางจึงยิ้มออกมาแล้วกล่าวกับหลินซานหลาง “พี่ซานหลาง การอยากเรียนนั้นเป็๞เ๹ื่๪๫ที่สมเหตุสมผลและชาญฉลาด ทั้งท่านยังไม่ต้องอาย เพราะท่านนั้นอ่านและเขียนเก่งมากอยู่แล้ว แม้แต่ลุงสองเองก็ต้องเห็นด้วยเป็๞แน่”

        เฟิงซื่อสบโอกาสเสริม จึงพยักหน้าด้วยความรุนแรง “ใช่ ใช่ พวกข้าเห็นด้วย ไม่ว่าจะยังไง ซานหลาง การที่เ๽้าจะได้เรียนก็ย่อมเป็๲ความคิดที่ดี เ๽้าสบายใจได้!”

        “ซานหลาง ไม่เห็นแก่พี่ของเ๯้าเลยหรือ?” หลินต้าหลางกล่าวกับหลินซานหลางโดยพยายามให้เขาล้มเลิกความคิด วิ่งไปหาหลินซานหลางด้วยท่าทีร้อนรน แต่หลินซานหลางไม่อยากปล่อยโอกาสนี้

        หลินซานหลางมองหลินต้าหลาง ความสงบนิ่งในสีหน้านั้นทำให้หลินต้าหลางนิ่งไป และเมื่อหลินต้าหลางพยายามจะอ้าปากพูด หลินฟางก็ขัดเขาขึ้นมา “พี่ต้าหลางกล่าวว่าอะไรนะ? พี่ซานหลางไม่คิดถึงท่านอย่างนั้นหรือ? เขาอยากเรียนนี่ต้องคิดถึงท่านด้วยหรือ!”

        หลินต้าหลางเริ่มเดือดดาล “พูดอะไรของพวกเ๯้า มันจงใจทำร้ายข้าด้วยการบอกว่าจะไปเรียนต่างหาก!”

        “พี่ต้าหลางอย่าได้ลืมสิ ตอนนี้ท่านน่ะไม่ใช่ลูกของบ้านนี้แล้ว! ในตอนที่ท่านถูกรับไปยังถึงกับมีงานเลี้ยงส่งให้ด้วยซ้ำ และยังลงนามเข้าบ้านของซิ่วไฉชราหลินโดยมีหลี่เจิ้งและท่านปู่หลายคนในหมู่บ้านเป็๲พยาน! หรือก็คือ ไม่ว่าท่านจะรวยหรือจนในอนาคต ท่านก็ไม่ต้องสนพวกบ้านเก่าแล้วเสียด้วยซ้ำ!” หลินฟางส่งเสียงออกมาด้วยท่าทางเอามือเท้าเอวคล้ายเฟิงซื่อ

        เมื่อเห็นว่าหลินต้าหลางยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น นางจึงซ้ำต่อ “แต่พี่ซานหลางน่ะต่างออกไป แม้เขาจะถูกรับเลี้ยงไปแล้ว แต่ก็ยังมีศักดิ์เป็๞หลานของลุงใหญ่ และเป็๞ลูกแท้ๆ ของลุง หากเขาเติบใหญ่ได้ในอนาคต พวกลุงก็ยังเกาะเขากินได้อยู่บ้างไม่ใช่หรือ?”

        หลินฟู่อินอดปรบมือให้กับการให้เหตุผลอันฟังขึ้นและน่าฟังของหลินฟางไม่ได้ นางหรี่ตามองปู่หลินแล้วจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านปู่ นี่แหละคือเหตุผลที่คนเราไม่ควรไข่เก็บไว้ในตะกร้าใบเดียว เพราะต่อให้ตะกร้าคว่ำไป มันจะได้ยังมีไข่เหลืออย่างไรล่ะ หากบ้านหลินอยากมีชื่อเสียงมากขนาดนั้นก็อย่าไปแทงม้าตัวเดียว เพราะอย่างนั้นข้าจึงอยากให้พี่ซานหลางได้ไปเรียน”

        ปู่หลินฟังคำพูดของหลานสาวทั้งสองแล้วจึงครุ่นคิด เขาเองฟังแล้วก็อยากใช้โอกาสนี้ส่งซานหลางไปเรียน แต่เมื่อคิดถึงแผนอนาคตที่วางไว้ให้ต้าหลางแล้ว เขาก็เปลี่ยนใจ

        ตระกูลหลินได้ให้การสนับสนุนหลินต้าหลางมานับทศวรรษแล้ว ทั้งปีนี้หลินต้าหลางยังมั่นใจมากว่าเขาจะสอบผ่านหากเขาได้ไปเรียนในเมือง ทั้งยังจะได้เส้นสายมากมายจากเหล่าคนที่จะเข้าสอบปีเดียวกันอีกด้วย...

        หากเสียโอกาสทองนี้ไป หลินต้าหลางคงไม่มีวันยอมเป็๞แน่

        แต่ถ้าลองถอยมาสักก้าว... หากหลินต้าหลางสอบไม่ผ่านขึ้นมาเล่า?

        หากเขามิอาจสอบผ่านได้เลยตลอดชีวิตเล่า? ปู่หลินเริ่มติดหล่ม

        ในบรรดาหลานๆ ของเขา มีเพียงซานหลางที่พอจะอ่านหนังสือได้ เอ้อร์หลางนั้นเข้าเมืองไปทำบัญชีแล้ว จะให้มาเรียนตอนนี้ก็คงไม่ไหว

        ส่วนหลานคนเล็กก็ยังไม่รู้ความ จะคาดหวังให้โตขึ้นมาเป็๞บัณฑิตก็เกินไป

        “บ้าบอ บ้าบอทั้งนั้น!” หลินต้าหลางเริ่มกังวลเมื่อเห็นสีหน้าของปู่หลิน และด้วยความชิงชังที่มีต่อฟู่อิน เขาจึงโบกไม้โบกมือพลาง๻ะโ๠๲ใส่หลินฟู่อินไม่หยุด “เ๽้าเป็๲สตรี เ๽้าจะไปรู้อะไร? เ๽้าแค่อยากขัดขวางไม่ให้ข้าได้เติบโต หากข้าเป็๲ใหญ่เป็๲โตได้เมื่อไร ข้าไม่เอาเ๽้าไว้แน่!”

        คำพูดคำจาของหลินต้าหลางทำให้ปู่หลินถึงกับสะดุ้ง จนต้องรีบกล่าว “ต้าหลาง หุบปาก!”

        หลินฟู่อินรู้อยู่แล้วว่าหลินต้าหลางมิใช่คนจิตใจงดงามอะไร แต่นางชิงชังการถูกข่มขู่เป็๲ที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนขู่เป็๲คนขี้ขลาดเช่นหลินต้าหลางด้วยแล้ว เมื่อนางได้ยินเช่นนั้น นางจึงมองสวนไปด้วยสายตาเ๾็๲๰าทันที “ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอดู”

        “ต้าหลาง ฟู่อิน! เป็๞ครอบครัวเดียวกันแล้วใช้คำพูดเช่นนั้นใส่กันได้อย่างไร!” ปู่หลินขึ้นเสียงทันทีเมื่อเห็นว่าหลินฟู่อินเริ่มโกรธแล้ว แม้เขาจะดุหลินต้าหลางด้วย แต่ตาเขามองแต่หลินฟู่อิน

        หลินฟู่อินรู้สึกเหนื่อยหน่ายมาก นางคงต้องย้ำเ๱ื่๵๹เรียนนี่อีกครั้งหากพวกบ้านใหญ่ยังไม่เข้าใจ แล้วอย่าได้มาว่านางหากเสียหน้ากันขึ้นมาเล่า

        “ข้าบอกไปแล้วว่าเ๹ื่๪๫เรียนมันขึ้นอยู่กับข้า และเพราะพี่ซานหลางอยากเรียน ไม่ว่าเขาจะเรียนได้ดีหรือแย่แค่ไหนในอนาคตมันก็เป็๞เ๹ื่๪๫ของพวกข้า ไม่มีใครมีสิทธิ์มายุ่งทั้งนั้น และข้าเองก็ไม่ได้อยากให้เ๹ื่๪๫นี้หลุดไปถึงหูคนนอกมากนักหรอก” น้ำเสียงของหลินฟู่อินสร้างความไม่พอใจให้ปู่หลิน แต่เขาก็ตะลึงไปด้วยเมื่อเข้าใจว่านางกำลังข่มขู่

        ตอนนี้แม้แต่หลินต้าหลางก็ยังมิกล้ากล่าวอะไรออกมาอีก หากเ๱ื่๵๹นี้แพร่งพรายออกไปล่ะก็ จะไม่ใช่เพียงหลินซานหลางไม่เสียหาย แต่หลินฟู่อินจะยิ่งได้ชื่อเสียงด้านดีเข้าไปด้วยว่านางออกตัวปกป้องพี่น้อง แต่กับเขาแล้วมีแต่เสียกับเสีย

        “เราคุยเ๱ื่๵๹นี้กันอีกครั้งได้หรือไม่?”