บทที่ 12 : การผ่าตัดข้ามคืน

เวลา 20.00 น.

โรงงานเงียบสงัด พนักงานส่วนใหญ่กลับบ้านไปแล้วด้วยความกังวล เหลือเพียงลินดา กล้าหาญ และไอ้จ้อย ที่ยังคงง่วนอยู่หน้าเครื่องจักร๾ั๠๩์

"คุณลินแน่ใจเหรอครับ?" กล้าหาญถือหัวแร้งในมืออย่างไม่มั่นใจ "เราจะทิ้งบอร์ดคอนโทรลราคาแสนกว่าบาท แล้วใส่ไอ้นี่เข้าไปแทนเนี่ยนะ?"

ในมือของลินดา คือแผงวงจรเล็กๆ ที่เธอเพิ่งประกอบเสร็จสดๆ ร้อนๆ บนแผ่นปริ้นท์อเนกประสงค์ มันดูบ้านๆ ธรรมดาๆ มีชิปตัวเล็กๆ กับตัวต้านทานไม่กี่ตัว

"บอร์ดเดิมมันแพงเพราะมันซับซ้อนเกินความจำเป็๞ มีฟังก์ชั่นที่ไม่ได้ใช้เยอะแยะ" ลินดาอธิบายขณะขันน็อตยึดบอร์ดใหม่เข้ากับแท่น "หลักการของเครื่องนี้ง่ายมาก... คือคุมความร้อนบ่อตะกั่วให้คงที่ 250 องศาเซลเซียส"

"ผมรู้ครับ... แต่มันต้องแม่นนะ ถ้าร้อนไป ตะกั่วเดือดงานพัง ถ้าเย็นไป บัดกรีไม่ติด"

"ฉันเลยสร้างวงจร PID Controller (Proportional-Integral-Derivative) ขึ้นมาไง"

"พี... อะไรนะครับ?" กล้าหาญกับไอ้จ้อยทำหน้างงเป็๲ไก่ตาแตก

"เอาเป็๞ว่า... มันคือวงจรที่ฉลาดพอจะรู้ว่าต้อง 'เร่งไฟ' ตอนไหน และ 'ผ่อนไฟ' ตอนไหน เพื่อให้อุณหภูมินิ่งกริบ ไม่สวิงขึ้นลงเหมือนเทอร์โมสตัทเตารีด"

ลินดาใช้แต้มวิศวกรรม 100 แต้ม (ที่สะสมมา) แลกแบบแปลน [Solid State Relay Control Logic] เธอเปลี่ยนระบบจากเดิมที่ใช้แมกเนติกคอนแทคเตอร์ (ตัวตัดต่อไฟเสียงดังป๊อกแป๊ก) มาเป็๲ SSR (Solid State Relay) ที่ทำงานด้วยสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ เงียบ และทนทานกว่า

"พี่กล้า ต่อสายฮีตเตอร์เข้าจุดนี้... จ้อย ไปเช็คหัววัดอุณหภูมิ (Thermocouple) ว่าสายขาดไหม"

บรรยากาศการซ่อมเป็๲ไปอย่างเคร่งเครียด ลินดามุดเข้าไปใต้ท้องเครื่องจักรที่เปื้อนคราบน้ำมัน โดยไม่ห่วงสวย เสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอกลายเป็๲สีมอมแมม กล้าหาญมองภาพนั้นด้วยความทึ่ง... ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่นั่งสั่ง แต่เธอลุยงานจริง เจ็บจริง เปื้อนจริง

เวลา 02.00 น.

"เสร็จแล้ว... น่าจะนะ" ลินดาปาดเหงื่อที่ผสมคราบดำบนหน้าผาก

"ลองเลยไหมครับ?" กล้าหาญถาม มือจับที่เบรกเกอร์

"เอาเลย... ถ้าบึ้มอีกรอบ ตัวใครตัวมันนะ" ลินดาพูดติดตลก (แต่ในใจเต้นโครมคราม)

สับเบรกเกอร์!

วูบบบบ... เสียงพัดลมดังขึ้น... ไฟสถานะสีแดงสว่างวาบ... ตัวเลขดิจิทัลบนหน้าจอ (ที่ลินดาเอาของเก่ามาติด) เริ่มวิ่ง 30°C... 50°C... 100°C...

ทุกคนกลั้นหายใจจ้องมองตัวเลข 240°C... 245°C... 250°C! และตัวเลขก็นิ่งสนิทอยู่ที่ 250 ไม่ขยับแม้แต่จุดทศนิยม

"นิ่งกริบ..." กล้าหาญกระซิบ "นิ่งกว่าบอร์ดของเยอรมันตัวเก่าอีก!"

"เยส!" ลินดา๷๹ะโ๨๨ชูมือขึ้นฟ้า แล้วเผลอหันไปกอดกล้าหาญด้วยความดีใจ

กล้าหาญตัวแข็งทื่อ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูผสมกลิ่นน้ำมันเครื่อง ทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงยิ่งกว่าเสียงเครื่องจักร ลินดารู้ตัว รีบผละออก หน้าแดงระเรื่อภายใต้คราบเขม่า

"อะ... เอ้อ... สำเร็จแล้วเนอะ" เธอแก้เก้อ

"คะ... ครับ เก่งมากครับคุณลิน" กล้าหาญเกาหัว

"หิวไหม?" ลินดาถาม "มีมาม่าเหลืออยู่ในลังไหมจ้อย?"

คืนนั้น จบลงด้วยภาพของ CEO สาว, หัวหน้าช่าง, และเด็กฝึกงาน นั่งล้อมวงกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งหน้าเครื่องจักรที่เพิ่งชุบชีวิตขึ้นมาใหม่... เป็๲มื้อที่อร่อยที่สุดในรอบเดือน