My Moon #ใกล้แค่พันลี้
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
Chapter 2
‘ใกล้…ชื่อของพันลี้อยู่ลำดับที่เท่าไหร่? พี่จะกรอกข้อมูลลงในช่องลำดับ’
‘พันลี้ชื่อจริงชื่ออะไรครับ พี่ดอม?’
‘เออ พี่ก็ลืมไปเลยว่าเราไม่รู้ชื่อจริงของพันลี้’
‘…’
‘พันลี้ชื่อ ศศิน พิสุทธิ์’
บทสนทนาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ววนกลับเข้ามาในหัวตอนที่ใกล้หยิบแม็กบุ๊กของพี่ดอมขึ้นมากอดไว้ พี่ดอมเป็หนึ่งในทีมจัดนิทรรศการ เ้าตัวจึงได้รับหน้าที่จัดลำดับนักศึกษาคณะดิจิทัลมีเดียที่เข้าร่วมนิทรรศการ โดยจะต้องเรียงลำดับตามรหัสนักศึกษาของแต่ละชั้นปี แม้พี่ดอมจะมีแฟนสาวคอยช่วยอยู่แล้ว แต่เพราะรายชื่อของนักศึกษาทั้งสี่ชั้นปีมีเยอะจนเกินไป พี่ดอมจึงโทรมาขอความช่วยเหลือจากเขา
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วใกล้กลับบ้านพอดี เขาเลยให้พี่ดอมหอบงานมาทำที่บ้าน เป็เหตุให้เ้าตัวทิ้งแม็กบุ๊กไว้ที่บ้านของเขา เมื่อคืนเ้าตัวโทรมาถามเขาว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ เพราะต้องใช้แม็กบุ๊กเครื่องนี้ทำงาน โดยปกติเขาจะกลับบ้านอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ทว่าครั้งนี้ใกล้ต้องกลับเร็วกว่าปกติ เพราะต้องเอาแม็กบุ๊กที่เก็บไว้อย่างดีคืนให้พี่ชาย
คนตัวเล็กออกมาจากห้องนอนพร้อมแม็กบุ๊ก ก่อนจะลงบันไดเพื่อไปที่ห้องรับแขก เขาเห็นพี่ดอมกับพี่เบบกำลังนั่งคุยกันอยู่ ใกล้หย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามคู่รักตัวติดกันแล้วยื่นแม็กบุ๊กคืนเ้าของ สาเหตุที่เรียกพี่ดอมกับพี่เบบว่าคู่รักตัวติดกัน เพราะั้แ่สองคนนี้คบกันมา ใกล้ไม่เคยเห็นอยู่ห่างกันเลย
ถ้าเห็นพี่ดอมต้องเห็นพี่เบบ
ถ้าเห็นพี่เบบต้องเห็นพี่ดอม
นี่แหละ…ที่มาของคำว่า คู่รักตัวติดกัน
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณอย่างเดียวไม่พอหรอก เธอต้องพาน้องไปเลี้ยงข้าวด้วย เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็ให้น้องช่วยทำงาน…แล้ววันนี้ยังให้น้องกลับบ้านมาเอาแม็กบุ๊กให้อีก”
พี่ดอมพยักหน้ารับพี่เบบ ก่อนหันมามองเขาแล้วเอ่ย “ไว้เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าวนะ ใกล้”
“ไม่เป็ไรครับ พี่ดอม…เพราะอาทิตย์นี้ใกล้ต้องกลับมาไหว้คุณแม่ก่อนวันเกิดอยู่แล้ว”
“ฝากบอกคุณป้าด้วยนะใกล้…ว่าพี่คิดถึงคุณป้าเสมอ”
“ได้ครับ พี่ดอม”
“ใกล้…มะรืนนี้ก็วันเกิดแล้วใช่ไหม?” พี่เบบเอ่ยถาม
“ครับ พี่เบบ”
“ใกล้จะจัดที่บ้านเหมือนปีที่แล้วหรือเปล่า?”
“ปีนี้ใกล้ว่าจะไปกินเลี้ยงที่ร้านอาหารแถวสยามครับ…พอดีวันเกิดใกล้ที่บ้านต้องจัดงานหมั้นของคุณพ่อกับคุณลิน…ใกล้เลยคิดว่าชวนทุกคนไปกินเลี้ยงที่อื่นน่าจะดีกว่า”
พี่ดอมกับพี่เบบนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ใกล้รู้ดีว่าทั้งคู่เป็ห่วงความรู้สึกของเขา ใกล้จึงส่งยิ้มให้ทั้งสองคนเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจ ไม่เพียงแค่พี่ดอมกับพี่เบบเท่านั้นที่เป็กังวล แต่ใกล้รู้ว่าพี่เจี๊ยบที่เข้ามาเป็พี่เลี้ยงของเขาหลังจากที่แม่เสียไป รวมถึงหลายๆ คนที่สนิทกับเขา ทุกคนคงกลัวเขาเสียใจเื่ที่พ่อจะหมั้นกับเลขาคนสนิท
ตอนเด็กๆ ใกล้กลัวว่าพ่อจะเอาผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่แม่ แต่พอโตขึ้นใกล้ถึงได้รู้ว่าพ่อรักแม่มากแค่ไหน ความรู้สึกกลัวและเสียใจจึงหายไป ตอนนี้ใกล้เหลือเพียงแค่ความเข้าใจ…เขาเข้าใจว่าพ่อต้องมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง ต้องมีคนคอยดูแล
และแน่นอนว่า…ผู้ชายวัยสี่สิบปลายๆ อย่างพ่อ
ยัง้าความรักเหมือนกัน
“ใกล้โอเคไหม? ...มีอะไรบอกพวกพี่ได้นะ” พี่ดอมเอ่ย
“ใช่ พี่กับพี่ดอมคอยรับฟังใกล้เสมอนะ”
“ใกล้โอเคจริงๆ ครับ…แต่ถ้าเป็ตอนเด็กๆ พี่ดอมกับพี่เบบคงต้องอยู่ปลอบใจใกล้ทั้งวันแน่ๆ” ใกล้พูดปนหัวเราะ ก่อนเอ่ยต่อ “ตอนนี้ใกล้โตพอจะเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างแล้ว…การที่คุณพ่อตัดสินใจหมั้นกับคุณลิน ไม่ได้ทำให้ใกล้เสียใจอย่างที่ทุกคนคิด แต่มันทำให้ใกล้รู้สึกหายห่วง เพราะต่อจากนี้คุณพ่อจะมีคนคอยดูแลแล้ว”
“ใกล้…พี่คิดว่าคุณป้าจะต้องภูมิใจในตัวใกล้มากๆ”
“ใกล้หวังว่าตัวเองจะทำให้คุณแม่ภูมิใจได้มากกว่านี้ครับ”
รอยยิ้มของพี่ดอมกับพี่เบบทำให้ใกล้รู้ว่าทั้งคู่ภูมิใจในตัวเขาอย่างที่พูดจริงๆ ใกล้จำได้ว่าแม่มักจะบอกกับเขาเสมอว่าให้เชื่อฟังพี่ดอมเยอะๆ เพราะพี่ดอมเป็พี่ และคุณน้าที่เป็น้องสาวของแม่มักจะบอกพี่ดอมว่าให้ดูแลเขาดีๆ เราสองคนจึงรักและผูกพันกันมาก แม้จะเป็เพียงแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน
“วันเกิดปีนี้…ใกล้อยากได้อะไร เดี๋ยวพี่ซื้อให้”
“เธอ!” พี่เบบว่าพลางยกมือฟาดแขนพี่ดอมไปหนึ่งที “ถามน้องแบบนั้นได้ยังไง? ...ไม่เซอร์ไพรส์เลย”
“เรากลัวซื้อของไม่ถูกใจน้อง…สู้ถามน้องเลยดีกว่า”
“เราต้องมีความพยายามมากกว่านั้นสิ…่นี้น้องชอบอะไรก็เข้าไปดูในไอจีกับทวิต แล้วก็หาซื้อของที่น้องชอบใน่นี้…ทำแบบนี้น้องจะได้เซอร์ไพรส์ไง”
“คุณคะ ใกล้ไม่ค่อยเล่นโซเชียล…นานๆ ทีถึงจะอัปรูปในไอจี ส่วนในทวิตก็รีทวิตแต่ร้านหนังสือที่มาแนะนำหนังสือออกใหม่”
“...ก็นั่นไงดอม เธอก็น่าจะรู้แล้วว่าน้องชอบอะไร?”
พี่ดอมขมวดคิ้วคล้ายครุ่นคิดขณะมองพี่เบบ “จริงด้วย ใกล้ชอบหนังสือ”
ใกล้หัวเราะเบาๆ เขาคิดว่าพี่ดอมกับพี่เบบเป็คู่รักที่น่ารักมาก ทั้งสองคนมีความแตกต่างกันพอสมควร แต่สามารถเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
นี่สินะ…ที่เรียกว่า แตกต่างแต่ลงตัว
“พี่เบบ…ใกล้ฝากชวนที่รักมางานวันเกิดด้วยนะครับ”
ที่รักเป็น้องชายของพี่เบบ เราเคยเจอกันหลายครั้งแล้ว เ้าตัวเรียนคณะดิจิทัลมีเดีย สาขากราฟิก และอยู่ชั้นปีเดียวกับเขา ที่รักเป็ผู้ชายหน้าตาน่ารัก มีแก้มสีแดงระเรื่อเป็เอกลักษณ์ เวลาใกล้เจอที่รักที่มหา’ ลัย เขามักจะปลีกตัวจากเพื่อนเพื่อเข้าไปทักทาย คงเพราะที่รักชอบพูดจาน่ารักๆ และมีรอยยิ้มสดใสเปื้อนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา จึงทำให้ใกล้รู้สึกเอ็นดูมากเป็พิเศษ
แต่ใกล้คิดว่านอกจากโลกจะใจร้ายในบางทีและใจดีในบางหนแล้ว โลกยังชอบเล่นตลกกับเราด้วย ั้แ่เขารู้จักกับที่รักมา ใกล้ไม่เคยเห็นเ้าตัวอยู่กับพันลี้เลยสักครั้ง แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ทำให้ใกล้ได้เจอกับพันลี้ เขาก็เห็นที่รักอยู่กับพันลี้บ่อยๆ
ใกล้ถึงได้รู้ว่าทั้งสองคนเป็เพื่อนสนิทกัน…
เหมือนว่าคนรอบตัวเขาจะรู้จักพันลี้เกือบหมดเลย
“ได้เลย เดี๋ยวพี่ชวนให้นะ”
“ขอบคุณครับ พี่เบบ”
พี่เบบส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะหันไปเอ่ยกับพี่ดอม “เธอ เรากลับกันดีกว่า…รบกวนเวลาน้องนานแล้ว เผื่อน้องต้องไปทำอย่างอื่น”
“ใกล้ยิ่งเป็คนขี้เกรงใจอยู่ด้วย ถึงจะมีธุระต้องไปทำก็ไม่กล้าไล่เราสองคนหรอก…” พี่ดอมพูดปนหัวเราะ ก่อนเอ่ยต่อ “งั้นเราสองคนต้องเป็ฝ่ายไปเอง”
“ไม่รบกวนหรอกครับ…จริงๆ วันนี้ใกล้ไหว้คุณแม่เสร็จก็ไม่ได้ทำอะไรแล้วครับ”
“ถ้าเหงาก็ไปเที่ยวบ้านพี่ได้นะ ใกล้…”
“ไว้ใกล้จะไปเที่ยวบ้านพี่เบบบ้างนะครับ…ขอฝากตัวกับครอบครัวนิรันดร์ไว้ล่วงหน้าเลย”
“ยินดีต้อนรับเลย”
“คุณ กลับกันเถอะค่ะ”
พี่เบบพยักหน้าตอบรับพี่ดอมที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนเ้าตัวจะลุกตาม ใกล้จึงเดินออกมาส่งทั้งสองคนที่หน้าบ้าน ในระหว่างที่ยืนรอคนรถขับรถมาให้ พี่ดอมเลิกตาโตเล็กน้อยคล้ายเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ใกล้ไปดูภาพถ่ายของพี่มาหรือยัง? ...เขาจะเก็บภาพถ่ายในนิทรรศการอาทิตย์หน้าแล้วนะ”
ใกล้ยิ้มบาง ก่อนเอ่ย “ไปดูมาแล้วครับ ภาพถ่ายของพี่ดอมสวยมากเลยครับ”
“แหม…อยากให้น้องชมก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอ้างว่าภาพจะถูกเก็บอาทิตย์หน้าหรอก”
“ก็เพราะคุณไม่ยอมชมเราเลย เราถึงต้องให้น้องชมไง”
ใกล้หัวเราะพอเห็นพี่ดอมแสดงสีหน้าน้อยใจใส่แฟนตัวเอง “แล้วพี่เบบไม่ได้เข้าร่วมนิทรรศการภาพถ่ายเหรอครับ? ...ใกล้ไม่เห็นชื่อของพี่เบบอยู่ในใบรายชื่อเลย”
“พี่เข้าร่วมปีหน้าน่ะ ปีนี้ให้ดอมฉายเดี่ยวไปก่อน”
“ที่รักก็ไม่ได้เข้าร่วมใช่ไหมครับ?”
“ใช่ๆ …ที่รักจะเข้าร่วมปีหน้าพร้อมพี่”
“อ๋อ…”
“คุณคะ รถมาแล้ว”
“พี่ไปก่อนนะ ใกล้”
“ครับ พี่เบบ”
“พี่มารบกวนเราตลอดเลย ขอโทษนะใกล้”
ใกล้ยิ้ม ก่อนเอ่ย “ไม่เป็ไรครับ พี่ดอม”
“ไว้เจอกันครับ”
“ครับ~”
ใกล้โบกมือลาพี่ทั้งสองคนที่เพิ่งขึ้นรถ เขายืนส่งจนรถ BMW เคลื่อนพ้นจากประตูรั้ว ใกล้นึกถึงคำพูดของพี่ดอมพลางคิดว่า…ความจริงแล้ว พี่ดอมไม่ได้รบกวนใกล้เลยสักนิด
เพราะพี่ดอมทำให้ใกล้รู้ว่า…
พันลี้ชื่อ ศศิน พิสุทธิ์
และพี่ดอมทำให้ใกล้ได้มีโอกาสเอ่ยคำขอบคุณกับพันลี้
แม้จะเป็การขอบคุณผ่านรูปภาพ…
แต่สำหรับเขา…แค่นี้ก็ใกล้มากพอแล้ว
#ใกล้แค่พันลี้
ใกล้หยิบแผ่นซีดีสีขาวที่คุ้นตาใส่เครื่องเล่น ก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเตียง เขากดรีโมตเปิดโทรทัศน์ ใกล้มองภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าตาคล้ายเขากำลังนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอใส่ชุดเดรสสีขาวสะอาดตา และมีรอยยิ้มสวยราวกับนางฟ้า
ใกล้ไม่เคยเห็นนางฟ้าตัวเป็ๆ หรอก
แต่ที่เขารู้ว่าผู้หญิงในวิดีโอยิ้มสวยเหมือนนางฟ้า
…ก็เพราะว่าพ่อชอบพูดแบบนั้น
และใกล้คิดว่า…แม่ยิ้มสวยมากจริงๆ
เขาเผลอยิ้มตอนที่เห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังเดินเตาะแตะไปหาแม่ แม่ยิ้มกว้างและอ้าแขนรอรับเขาอยู่ ใกล้หยิบรีโมตเพิ่มเสียงขึ้นอีกหน่อย เพราะเขารู้ว่าต่อจากนี้…เขาจะได้ยินเสียงของแม่อีกครั้ง
‘คุณใกล้…เดินมาหาแม่เร็วลูก’
‘…’
‘ใกล้ เดินไปหาแม่สิลูก’
และได้ยินเสียงของพ่อที่เป็ตากล้องคอยอัดวิดีโอ…
‘อีกนิดเดียวครับลูก…’
‘…’
‘คุณใกล้ของแม่เก่งมากเลยครับ’
ใกล้ยิ้มพร้อมยกมือขึ้นปาดน้ำสีใสที่ไม่รู้ว่าไหลออกมาตอนไหน เขาชอบเปิดดูวิดีโอนี้ก่อนวันเกิด ใกล้ทำแบบนี้ทุกปี แต่ไม่ว่าจะดูกี่ครั้ง ใกล้ไม่เคยกลั้นน้ำตาไว้ได้เลย
น้ำตาที่ไหล…คงเป็เพราะความคิดถึง
ใกล้ไม่ได้เศร้าเหมือนตอนนั้นแล้วนะครับคุณแม่
ภาพความทรงจำที่มีค่าในวัยเด็กดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึง่วันเกิดของเขา ตอนนั้นใกล้อายุครบสิบสอง เขายังจำงานวันเกิดในปีนั้นได้เป็อย่างดี แม้เวลาจะล่วงเลยมานานมากแล้ว
เพราะมันเป็ปีสุดท้ายที่แม่อยู่ร่วมงานวันเกิดของเขา…
‘แฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทู…คุณใกล้ของแม่ครับ’
‘สองแม่ลูกยิ้มให้กล้องหน่อยครับ…พ่อกำลังอัดวิดีโออยู่’
‘คุณพ่ออัดวิดีโออีกแล้วเหรอครับ? ...ใกล้ไม่ชอบเลย’
ตอนนั้นใกล้ไม่ชอบให้พ่ออัดวิดีโอ เพราะกลัวตัวเองจะเผลอทำหน้าตลกๆ แล้วพ่อจะเอาไปล้ออีก
‘ให้คุณพ่ออัดวิดีโอไว้ให้ดีแล้วครับลูก…คุณใกล้จะได้เอาไว้ดูตอนโตไงครับ’
‘ก็ได้ครับ คุณแม่’
‘คุณใกล้…แม่ขอให้คุณใกล้เป็เด็กดีแบบนี้ต่อไปนะครับ ขอให้เจอแต่คนดีๆ สิ่งดีๆ ขอให้คุณใกล้เติบโตอย่างดี ทั้งทางความคิดและจิตใจ ขอให้คุณใกล้เรียนเก่งเหมือนคุณพ่อ…คุณแม่จะคอยเป็กำลังใจให้เสมอนะครับ’
‘ขอบคุณครับ คุณแม่’
‘คุณใกล้ขอบคุณคุณพ่อด้วยครับ…เพราะนอกจากคุณแม่แล้ว คุณพ่อคือคนที่รักและหวังดีกับคุณใกล้ที่สุด’
‘ขอบคุณครับ คุณพ่อ…ใกล้รักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเลยครับ’
‘พ่อกับแม่ก็รักใกล้’
เมื่อวิดีโอจบลง ภาพบนหน้าจอโทรทัศน์จึงกลายเป็สีดำสนิท ใกล้หลับตาลงพลางคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่พ่อขับรถพาเขาไปโรงพยาบาลกลางดึก ใกล้ในวัยสิบสองยืนฟังบทสนทนาของพ่อกับญาติๆ ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาเห็นดวงตาแดงก่ำของพ่อ พอเลื่อนสายตาลงก็เห็นฝ่ามือหนาที่สั่นเทา ในตอนนั้นใกล้พอจะรู้ว่าเกิดเื่ไม่ดีขึ้นกับแม่ เพียงแต่พ่อและคนอื่นไม่ยอมบอกความจริงกับเขา
แต่เมื่อคุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วได้คุยกับพ่อและญาติๆ ความจริงที่ทุกคนพยายามปกปิดก็ถูกเปิดเผยด้วยเสียงร้องไห้ของคุณยาย พ่อรีบวิ่งกลับมากอดเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาว ใกล้จำได้ว่าพ่อปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่เก็บกลั้น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ
‘ใกล้ครับ…’
‘ครับ คุณพ่อ’
‘จริงๆ วันนี้คุณแม่จะนอนค้างที่บ้านคุณยาย ใกล้รู้ใช่ไหมครับ?’
‘รู้ครับ คุณแม่โทรมาหาใกล้เมื่อเย็น…คุณแม่บอกว่าให้ใกล้นอนเร็วๆ แล้วตื่นเช้ามาจะเจอคุณแม่อยู่ในครัว’
พ่อยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนเอ่ย ‘คุณแม่คงคิดถึงใกล้ใจของเขามาก…คุณแม่เลยตัดสินใจขับรถกลับตอนกลางคืน คุณแม่คงอยากเซอร์ไพรส์ใกล้ด้วย’
‘…’
‘แต่ว่ารถของคุณแม่โดนรถกระบะชนอย่างแรง…’
‘…’
‘ใกล้ครับ…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ พ่ออยากให้ใกล้รู้ว่า…หัวใจเราจะอยู่ใกล้กันเสมอ’
ตอนนั้นใกล้ยังไม่ค่อยเข้าใจประโยค ‘หัวใจเราจะอยู่ใกล้กันเสมอ’ ที่พ่อบอกสักเท่าไหร่ แต่ภาพความทรงจำในทุก่วัยที่พ่อตั้งใจตัดต่อใส่แผ่นซีดี และให้เป็ของขวัญวันเกิดตอนอายุครบสิบสาม ทำให้ใกล้เข้าใจประโยคคำพูดของพ่อได้อย่างลึกซึ้ง
แกร๊ก!
เสียงดังแกร๊กที่มาจากประตูห้อง ทำให้ใกล้รีบยกมือปาดคราบน้ำตาลวกๆ ใกล้คิดว่าคนที่อยู่หลังบานประตูคงเป็พี่เจี๊ยบ แต่ทว่าคนที่มาปรากฏตัวทำให้ใกล้ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ
“คุณพ่อ…”
“เจี๊ยบโทรไปบอกพ่อว่าใกล้กลับมาบ้าน พ่อเลยรีบกลับมาหาใกล้”
“…” ใกล้ลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปกอดพ่อ เขารู้ว่า่นี้พ่องานยุ่งมาก ใกล้เลยไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของพ่อ แต่ความจริงแล้วเขาคิดถึงพ่อมากๆ
“ทำไมไม่โทรไปบอกพ่อว่าจะกลับบ้าน?”
“ใกล้รู้ว่า่นี้คุณพ่อยุ่งครับ ถ้าใกล้โทรไปบอกว่าจะกลับบ้าน คุณพ่อก็จะรีบทำงานจนไม่ได้พัก เพื่อกลับมาหาใกล้เหมือนทุกครั้ง…ใกล้เลยคิดว่าให้คุณพ่อว่างๆ ก่อน เดี๋ยวใกล้จะกลับมาหาอีกครั้ง”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วใกล้กลับบ้าน พ่อแทบไม่ได้อยู่บ้านเลย…พ่อขอโทษนะ”
“ไม่เป็ไรครับ ใกล้เข้าใจ”
พ่อกอดเขาไว้แน่น ก่อนจะกดจมูกหอมที่หน้าผาก “ั้แ่พ่อได้เป็ ส.ส. ความรับผิดชอบมันก็มากขึ้น”
“…”
“แต่พ่อจะพยายามหาเวลามาอยู่กับใกล้เยอะๆ นะ…ใกล้รอพ่อหน่อยนะครับ”
ใกล้พยักหน้ารับขณะกอดพ่อไว้ “ครับ คุณพ่อ”
“วันนี้พ่ออดเห็นรอยยิ้มของนางฟ้าเลย เพราะใกล้แอบมาดูวิดีโอคนเดียว”
“เปิดดูอีกรอบก็ได้นะครับ…เพราะใกล้ยังคิดถึงคุณแม่อยู่เลย”
“เอาสิ”
ใกล้ผละกอดออกจากพ่อแล้วจูงมือคนตัวสูงไปนั่งที่เตียงนอน เขากดรีโมตเพื่อให้วิดีโอฉายซ้ำอีกครั้ง ใกล้ลอบมองพ่อที่เผยรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อเห็นนางฟ้าที่รัก
“ตอนใกล้หัดเดิน…แม่ซื้อรองเท้าไว้ให้ใกล้เยอะมากเลย” พ่อพูดขณะดูวิดีโอ ใกล้มองพ่อที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ชายเสื้อถูกปล่อยออกข้างนอกกางเกงสีดำ เนกไทถูกคลายออกเล็กน้อย ปกติพ่อจะแต่งตัวเนี้ยบตลอดเวลา ทว่าวันนี้พ่อคงเหนื่อยมากจริงๆ
“คุณพ่อครับ...”
“ว่าไงครับ?”
“คุณพ่อต้องพักบ้างนะครับ…ใกล้เป็ห่วง”
พ่อยิ้ม ก่อนจะรวบเขาเข้าไปกอด “ใกล้ไม่ต้องเป็ห่วงพ่อหรอก พ่อยังแข็งแรงอยู่”
“ถึงจะแข็งแรงยังไงก็ต้องมีคนดูแลนะครับ”
พ่อคลายกอดออกจากเขา ใกล้สบตากับพ่อชั่วครู่ เ้าตัวถอนหายใจออกมาแล้วเอื้อมมือมาลูบที่ศีรษะของเขาเบาๆ ในแววตาของพ่อฉายความเป็กังวล
“พ่อ…”
“ใกล้โอเคครับคุณพ่อ…คุณพ่อคุยเื่ของคุณลินกับใกล้ได้นะครับ”
“พ่อไม่ได้จะเอาคุณลินมาแทนแม่นะใกล้…”
“ใกล้รู้ครับ…ใกล้ถึงไม่รู้สึกเสียใจอย่างที่ทุกคนเป็กังวล”
“พ่ออยากบอกใกล้ว่า…คุณลินไม่ได้ทำให้พ่อรักแม่น้อยลง แต่คุณลินคือคนที่ทำให้พ่อกลับมารักใครสักคนได้อีกครั้ง”
“…”
“ความรักที่พ่อมีให้แม่ยังคงเดิม ไม่ได้ถูกแบ่งให้ใคร…ส่วนความรักที่พ่อมอบให้คุณลิน มันเป็ความรักที่ก่อตัวขึ้นมาใหม่”
“…”
“ใกล้เข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหมลูก?”
“ใกล้เข้าใจครับ”
ใกล้สวมกอดพ่ออีกครั้ง เขาหลับตาลงพลางคิดขอบคุณพ่อที่ยังให้แม่เป็ความทรงจำล้ำค่าอยู่ในหัวใจ แม้ว่าแม่จะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่พ่อยังรักและให้เกียรติแม่เสมอ
หลังจากที่แม่เสียชีวิต พ่อไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนเลย จนกระทั่งมาเจอคุณลิน พ่อคบกับคุณลินได้สองปีแล้ว นั่นทำให้ใกล้รู้ว่า…มันไม่ง่ายเลยที่พ่อจะรักใครสักคนได้อีกครั้ง และการที่พ่อได้เจอคนคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจกลับมาพองโต
ใกล้คิดว่า…
พ่อควรใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคนคนนั้น
ก๊อกๆ
ใกล้ผละกอดออกจากพ่อเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เพราะประตูถูกเปิดอ้ากว้างไว้ เขาจึงเห็นคุณลินที่แต่งตัวเรียบร้อยยืนอยู่ คุณลินอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เ้าตัวดูดีและมีนิสัยเรียบร้อย ใกล้ไม่ค่อยสนิทกับคุณลินเท่าไหร่ แต่เคยคุยกันบ้าง
“ขออนุญาตรบกวนเวลาหน่อยนะคะ คุณใกล้”
“ไม่เป็ไรครับ”
“ว่าไงคุณ?”
“พอดีช่างตัดเสื้อเอาสูทที่ไปแก้มาให้ลองค่ะ…ลินอยากให้คุณลองใส่หน่อย ถ้ายังหลวมอยู่ ลินจะได้ให้เขาแก้อีกรอบค่ะ”
“ต้องลองตอนนี้เลยเหรอ?”
“ค่ะ…ถ้าลองตอนนี้ ช่างจะได้ดูให้เลยค่ะ”
“…”
“ลินขอโทษที่มารบกวนเวลาของคุณกับลูกนะคะ แต่เพราะมันเป็สูทที่ใส่ในวันหมั้น ลินเลยอยากให้คุณใส่แล้วดูดีที่สุดค่ะ”
ใกล้มองพ่อที่ลอบถอนหายใจ พ่อคงรู้สึกผิดที่ต้องปล่อยให้เขาอยู่ดูวิดีโอคนเดียวอีกแล้ว
“คุณพ่อไปลองชุดเถอะครับ เดี๋ยววันงานไม่หล่อนะครับ”
“…”
“เดี๋ยวใกล้จะไปไหว้คุณแม่ในห้องพระด้วยครับ ไว้คุณพ่อลองชุดเสร็จแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันนะครับ”
พ่อโน้มหน้ามาหอมที่หน้าผากเขาหนึ่งที ก่อนเอ่ย “พ่อขอโทษนะใกล้…เดี๋ยวพ่อจะรีบพาเราไปกินข้าวนะ”
“ครับ~”
ใกล้ส่งยิ้มให้พ่อ เขามองพ่อเดินออกไปจากห้องพร้อมคุณลิน ใกล้ลุกไปปิดเครื่องเล่นดีวีดีก่อนจะเก็บแผ่นซีดีใส่กล่องอย่างดี เขาเตรียมออกจากห้องเพื่อไปไหว้อัฐิของแม่ที่อยู่ในห้องพระ ทว่าพอใกล้เปิดประตูออกมาก็เห็นคุณลินยืนอยู่หน้าห้อง เขาเลิกตาโตด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย
“คุณลินมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“คุณใกล้คะ…ลินขอโทษนะคะ”
“…”
“ลินรู้ว่า่นี้คุณใกล้มีเวลาอยู่กับคุณพ่อน้อยมาก แต่ก็ยังมารบกวนเวลาของคุณใกล้กับคุณพ่ออีก”
“คุณลินไม่ต้องคิดมากนะครับ ใกล้เข้าใจครับ”
“แล้วอีกอย่างที่ลินอยากจะขอโทษคุณใกล้มากๆ …” คุณลินสบตากับเขา เ้าตัวเม้มริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยต่อ “ลินอยากขอโทษที่ต้องจัดงานหมั้นในวันเกิดคุณใกล้”
“…”
“พ่อแม่ของลินท่านเชื่อเื่ฤกษ์ค่ะ ท่านไปดูมาว่าวันนั้นเป็วันที่ดีที่สุด…ตอนแรกลินกับคุณพจน์ลำบากใจกันมากๆ เพราะมันตรงกับวันเกิดของคุณใกล้…”
“คุณลินครับ…ใกล้โอเคจริงๆ นะครับ คุณลินกับคุณพ่อไม่ต้องคิดมากเลยครับ”
คุณลินนิ่งเงียบแล้วสบตากับเขาอยู่อย่างนั้น
“ใกล้ฝากดูแลคุณพ่อด้วยนะครับ คุณลิน”
“ค่ะ คุณใกล้”
ใกล้ส่งยิ้มให้คุณลิน เ้าตัวเข้ามาเป็เลขาของพ่อได้สามปีแล้ว ตลอดเวลาที่คุณลินทำงานกับพ่อ คุณลินปฏิบัติตัวและพูดคุยกับเขาด้วยกิริยานอบน้อมเสมอ แม้เขาจะบอกหลายครั้งแล้วว่าให้ทำตัวตามสบาย แต่คุณลินบอกเสมอว่า…
‘ลินให้เกียรติคุณใกล้ในฐานะลูกของเ้านายมาตลอด…ถ้าให้เปลี่ยนไปคุยเล่นแบบเป็กันเอง ลินไม่ค่อยชินค่ะ’
‘แค่คุณลินไม่เกร็งเวลาคุยกับใกล้…แค่นั้นใกล้ก็ดีใจมากแล้วครับ’
‘ลินจะพยายามนะคะ’
จนถึงตอนนี้คุณลินก็ยังดูเกร็งๆ อยู่เลย
ใกล้ไม่รู้จะทำยังไงให้คุณลินคลายความเป็กังวล สีหน้าของเ้าตัวดูไม่สบายใจมากๆ เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะล้วงหยิบลูกอมรสเลม่อนที่ชอบกินออกมาจากกระเป๋ากางเกง ใกล้ยื่นลูกอมรสเลม่อนให้คนตรงหน้า คุณลินขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองลูกอมเม็ดนั้น
“เวลาใกล้รู้สึกเป็กังวล…ใกล้จะชอบกินลูกอมรสเลม่อนครับ มันทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
ใกล้ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะสามารถกระชับความสัมพันธ์ของเขากับแม่เลี้ยงได้มากแค่ไหน
แต่เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว…
“ขอบคุณนะคะ คุณใกล้”
รอยยิ้มของคุณลินทำให้ใกล้รู้ว่า…ความพยายามของเขาไม่สูญเปล่า
“ยินดีครับ”
“…”
“ใกล้ขอตัวไปไหว้คุณแม่ก่อนนะครับ คุณลิน”
“ตามสบายเลยค่ะ คุณใกล้”
ใกล้พยักหน้ารับอีกฝ่าย ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เขามุ่งตรงไปที่ห้องพระ ใกล้เผยยิ้มออกมาตอนที่เห็นพี่เจี๊ยบยืนถือพวงมาลัยมือรออยู่หน้าห้องพระ พ่อบอกว่าตอนแรกจ้างให้พี่เจี๊ยบมาเป็พี่เลี้ยงของเขาเท่านั้น แต่พอพี่เจี๊ยบอยู่นานๆ เข้า พ่อเลยให้เ้าตัวเป็แม่บ้านด้วยเลย
พี่เจี๊ยบอยู่ที่บ้านหลังนี้มานานมาก
แม่บ้านทุกคนและคนขับรถจะเรียกพี่เจี๊ยบว่า…
คุณหัวหน้าแม่บ้าน
“คิดถึงคุณหัวหน้าแม่บ้านจังเลยครับ” ใกล้พูด ก่อนจะสวมกอดผู้หญิงวัยกลางคนที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเขา จริงๆ ใกล้ไม่ควรเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ เพราะเ้าตัวอายุไล่เลี่ยกับแม่ของเขา ทว่าตอนเด็กๆ พี่เจี๊ยบบอกให้เขาเรียกแบบนั้น เหตุผลเพราะเ้าตัวไม่อยากแก่ ใกล้จึงติดเรียกว่าพี่เจี๊ยบมาตลอดจนถึงตอนนี้
“คุณใกล้คิดถึงเจี๊ยบยังไงคะ? ...ทิ้งให้เจี๊ยบอยู่กับพวกเด็กวุ่นวาย”
ใกล้หัวเราะ เมื่อเช้าคุณลุงคนขับรถเล่าให้เขาฟังว่าคุณพ่อรับแม่บ้านเข้ามาใหม่สามคน แต่ละคนทำงานไม่ค่อยเป็เลย พี่เจี๊ยบจึงต้องสอนงานใหม่ทั้งหมด
เด็กวุ่นวายที่พี่เจี๊ยบเอ่ยถึง…คงเป็แม่บ้านใหม่
“ใกล้ติดเรียนครับ พี่เจี๊ยบ”
“…”
“คุณพ่อรับแม่บ้านคนใหม่ก็ดีแล้วครับ พี่เจี๊ยบจะได้ไม่เหงา”
“เจี๊ยบยอมเหงาค่ะ ดีกว่าต้องมานั่งปวดหัว”
ใกล้หัวเราะ เขารับพวงมาลัยมือสองพวงมาจากพี่เจี๊ยบ “ขอบคุณนะครับ พี่เจี๊ยบ…ที่คอยเตรียมพวงมาลัยให้ใกล้ทุกครั้งที่กลับบ้าน”
“ถ้าเจี๊ยบไม่คอยดูแลคุณใกล้…แล้วเจี๊ยบจะไปดูแลใครคะ เจี๊ยบไม่ดูแลคุณท่านหรอกค่ะ”
“ถ้าคุณพ่อได้ยินพี่เจี๊ยบพูดแบบนี้…คุณพ่อจะน้อยใจนะครับ”
“เพราะเราอยู่กันแค่สองคนไงคะ เจี๊ยบเลยกล้าพูด”
พี่เจี๊ยบยังทำให้เขาหัวเราะได้เสมอเลย “พี่เจี๊ยบอยากเข้าไปไหว้คุณแม่ด้วยกันไหมครับ?”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เผื่อวันนี้คุณใกล้อยากจะอยู่กับคุณผู้หญิงสองคน”
“เดี๋ยวใกล้จะรีบออกมาคุยกับพี่เจี๊ยบนะครับ”
“ดะ เดี๋ยวค่ะ คุณใกล้…”
ใกล้ที่กำลังเปิดประตูห้องพระหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกรั้ง “ครับ พี่เจี๊ยบ?”
“เจี๊ยบรู้ว่าไม่ควรถามตอนนี้…แต่เจี๊ยบอดเป็ห่วงไม่ได้จริงๆ ค่ะ หัวใจมันร้อนรุ่มเพราะความเป็ห่วง”
“…”
“ั้แ่ขึ้นปีสองมา…คุณใกล้ไม่เคยเล่าเื่เพื่อนใหม่ให้ฟังเลยนะคะ”
เขาอยากจะถอนหายใจออกมายาวๆ แต่เพราะไม่อยากให้พี่เจี๊ยบเป็ห่วง ใกล้จึงส่งยิ้มให้แทน พี่เจี๊ยบชอบเป็ห่วงเขาเื่เพื่อนเสมอ เพราะเ้าตัวรู้ดีว่าเขามักจะเสียใจเื่เพื่อนบ่อยๆ
“…”
“ถึงคุณกันต์จะอยู่มหา'ลัยเดียวกับคุณใกล้ แต่ก็อยู่คนละคณะ เจี๊ยบอดห่วงไม่ได้หรอกค่ะ…ล่าสุดคุณใกล้บอกว่าเพื่อนที่สนิทตอนปีหนึ่งย้ายไปเรียนคณะอื่นหมดแล้วด้วย เจี๊ยบยิ่งเป็ห่วงไปใหญ่เลยค่ะ”
ล่าสุดที่เขาอัปเดตเื่เพื่อนให้พี่เจี๊ยบฟัง
มันนานแล้วจริงๆ ด้วย
“ตอนนี้ใกล้มีเพื่อนใหม่แล้วครับ…สองคนนี้นิสัยดีมาก พี่เจี๊ยบไม่ต้องเป็ห่วงนะครับ”
ให้พี่เจี๊ยบรู้เฉพาะเื่ดีๆ พอ
ส่วนเื่แย่ๆ ที่ได้เจอมา…
พี่เจี๊ยบอย่าไปรู้เลยครับ
“อย่าโกหกเจี๊ยบนะคะ”
“ไม่โกหกครับ…แต่อาจจะบอกไม่หมด” ใกล้พูดปนหัวเราะ ก่อนจะรีบชิงเข้ามาในห้องพระ
พอเข้ามาในห้องพระ ใกล้ต้องอยู่ในท่าทางที่สำรวม แม่สอนเขามาแบบนี้ เขานั่งพับเพียบก่อนจะก้มลงกราบพระ ใกล้คลานเข้าไปถวายพวงมาลัยให้พระพุทธรูปองค์ใหญ่ ก่อนจะหันมาทางขวาของห้องเพื่อเอาพวงมาลัยอีกพวงไปห้อยที่โกศของแม่
ใกล้มองรูปของแม่ ก่อนเอ่ย “คุณแม่ครับ…มะรืนนี้เป็วันเกิดของใกล้แล้ว ปีนี้ใกล้อายุครบยี่สิบ…”
“คุณแม่อวยพรให้ใกล้ด้วยนะครับ”
“…”
“…และในวันนั้น คุณแม่ไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณพ่อด้วยนะครับ”
“…”
“ใกล้เชื่อว่าคุณแม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของคุณพ่อในครั้งนี้…คุณแม่คงจะหายห่วงที่คุณพ่อมีคนมาดูแล”
“…”
“ใกล้ก็คิดแบบนั้นครับ”
“…”
“คุณพ่อกับใกล้ยังรักและคิดถึงคุณแม่เสมอนะครับ”
“…”
“ไม่ว่าคุณแม่จะอยู่ที่ไหน…ใกล้เชื่อว่าหัวใจเราจะอยู่ใกล้กันเสมอ”
ชื่อ ใกล้ใจ…แม่เป็คนตั้งให้เขา
แม่บอกว่า ‘ใกล้ใจ’ หมายถึง…
‘หัวใจเราจะอยู่ใกล้กันเสมอ’
แต่ใกล้คิดว่า…
การที่หัวใจของเราได้อยู่ใกล้ใครบางคน
จะต้องมีบางสิ่งนำทาง…
และสิ่งนั้นคือ ความรัก
ความรักทำให้…หัวใจเราได้อยู่ใกล้กัน
#ใกล้แค่พันลี้
Twitter : @SP251566
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
