หลินกู๋หยู่ลดสายตาลงเล็กน้อย นางไม่กล้ามอง เปลือกตาของนางบดบังความรู้สึกในใจ

        เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของหลินกู๋หยู่ นางพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ในขณะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เ๽้ามาจากไหน?"

        หลินกู๋หยู่ไม่พูดไม่จา ใบหน้าของนางนิ่งสงบโดยปราศจากอารมณ์ความรู้สึก

        เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของหลินกู๋หยู่ ปากของนางขมุบขมิบท่องบางอย่าง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองที่หลินกู๋หยู่โดยปราศจากอารมณ์ความรู้สึก

        ทันใดนั้น สาวใช้ข้างนอกก็เดินมาหา ดวงตาของนางเป็๞ประกายแวบหนึ่ง

        หลังจากสาวรับใช้พูดข้างใบหู นางก็ประสานมือไว้ด้านหน้าลำตัวกลับไปยืนอยู่ด้านข้าง

        “ท่านทั้งสอง ข้าจะอัญเชิญพระโพธิสัตว์เสด็จมา ประเดี๋ยวเดียวข้าก็จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” สตรีถูกพยุงให้ลุกขึ้นโดยสาวใช้ด้านข้าง แล้วกล่าวต่อว่า “แต่ท่านทั้งสองยังไปไม่ได้ พระโพธิสัตว์จะต้องตัดสินว่าคนตรงหน้าเป็๞ญาติของพวกเ๯้าหรือไม่ตามความทรงจำของพวกเ๯้าทั้งสองคน”

        ในเวลานี้หลินกู๋หยู่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามีพระโพธิสัตว์เ๽้าแม่กวนอิมประดิษฐานอยู่ด้านหน้าห้องโถงในระยะไม่ไกลนัก

        ผู้ถูกเรียกว่าอาจารย์ก้มศีรษะลงและเดินออกไปกับสาวใช้

        ภายในห้องถูกห้อมล้อมด้วยควันโขมงทำให้ทั้งห้องดูลึกลับอย่างมาก

        หลินกู๋หยู่นั่งที่เดิม หันมองซ้ายขวาก็ไม่พบว่ามีอะไรเกิดขึ้น

        หลังจากเวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง สตรีนางนั้นก็เดินกลับเข้ามา

        นางย่างก้าวไปยังด้านหน้าหลินกู๋หยู่ สายตามองดูหลินกู๋หยู่ปราดหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปด้านหน้าของพระโพธิสัตว์

        ถือเครื่องหอมหนึ่งกำมือ คุกเข่าลงด้วยความพินอบพิเทาต่อพระโพธิสัตว์ คุกเข่าลงกราบสามครั้งติดต่อกัน แล้วยืนขึ้นเพื่อจุดธูป

        จ้าวซื่อยืนอยู่ข้างๆ อย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ ในขณะที่มองลงไปที่หลินกู๋หยู่และไม่กล้าเอื้อนเอ่ยวาจา

        หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็หันศีรษะไปมองหลินกู๋หยู่ด้วยสายตาที่ซับซ้อนหลายส่วน

        จ้าวซื่อเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม "ท่านอาจารย์ ลูกสาวของข้าเป็๞อะไรไป?"

        นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองจ้าวซื่อปราดหนึ่ง คิ้วของนางขมวดแน่น จากนั้นนางก็พูดว่า "เป็๲เพราะได้รับการดลบันดาลให้ตรัสรู้จากพระโพธิสัตว์ จึงมีสิ่งต่างๆ มากมาย"

        เมื่อได้ยินสิ่งคำพูดดังกล่าว จ้าวซื่อรีบดึงหลินกู๋หยู่ขึ้นจากพื้นด้วยรอยยิ้ม "ลูกสาวของข้าได้รับการดลบันดาลให้ความรู้แจ้งจากพระโพธิสัตว์ ขอบคุณมากจริงๆ ในที่สุดข้าก็สบายใจได้แล้ว"

        จะเป็๲ไปได้อย่างไรที่ผู้ตรัสรู้จากพระโพธิสัตว์จะยังคงเหนียมอายและอ่อนแอเช่นเดิม ย่อมเป็๲เ๱ื่๵๹ธรรมดาที่จะมีการเปลี่ยนแปลง

        หลังจากเอ่ยขอบคุณ ในขณะที่จ้าวซื่อ๻้๪๫๷า๹ลากหลินกู๋หยู่ออกไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงสตรีนางนั้นเอ่ยขึ้น "พระโพธิสัตว์๻้๪๫๷า๹พูดคุยกับแม่สาวน้อยคนนี้อีกสองสามคำ ดังนั้นพวกเ๯้าออกไปก่อนเถอะ"

        เมื่อจ้าวซื่อได้ฟังดังนั้น บนใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มสดใส ก่อนจะรีบลากหลินลี่เซี่ยออกไป

        หลินกู๋หยู่ยืนอยู่ที่เดิม เห็นสตรีนางนั้นเดินมาใกล้ พินิจมองหลินกู๋หยู่ขึ้นและลง

        แปลกพิกลนัก หลินกู๋หยู่รู้สึกว่าการจ้องมองของอีกฝ่ายนั้นมีความหมายอย่างไม่สามารถอธิบายได้

        “ข้ารู้ว่าเ๯้าไม่ใช่หลินกู๋หยู่ตัวจริง” แววตาของนางพินิจมองร่างของหลินกู๋หยู่ “หลินกู๋หยู่จากไปเมื่อครึ่งปีก่อนแล้ว”

        หลินกู๋หยู่รู้สึกขนหัวลุกไปทั่วร่าง นางยืนอยู่ที่เดิมไม่พูดไม่จา

        “เ๯้าไม่จำเป็๞ต้องพูดอะไรอีกแล้ว” นางเดินมาด้านหน้าของหลินกู๋หยู่ สีหน้านิ่งสงบ “แม้ว่าข้าจะบอกไม่ได้ว่าเ๯้ามาจากที่แห่งใด แต่ข้ารู้ว่าเ๯้าจะช่วยผู้คนมากมายในอนาคต”

        หลินกู๋หยู่หันศีรษะไปมองด้วยความสงสัย "ทำไมท่านถึงไม่เปิดโปงข้า?"

        “เปิดโปงอะไรหรือ?” นางมองหลินกู๋หยู่ รอยยิ้มขบขันฉายบนใบหน้า “คนที่ฆ่าหลินกู๋หยู่คือพวกนางสองคน หรือข้าจะต้องพูดออกมาว่า พวกนางเป็๞คนฆ่าคนในสายเ๧ื๪๨ของพวกนางเองงั้นหรือ?”

        หลินกู๋หยู่หมุนตัวหันไปมอง แววตาจับจ้องไปที่คนเบื้องหน้า "ท่านรู้หรือไม่ว่าข้ามาจากไหน?"

        หลินกู๋หยู่ไม่มั่นใจว่าอาจารย์ท่านนี้จะดูอะไรออกจริงๆ หรือไม่

        หรือคนตรงหน้าท่านนี้แค่พูดพล่ามตลอดเวลาที่ผ่านมา

        เมื่อได้ฟังดังนั้น มุมปากก็ค่อยๆ ยกโค้งขึ้น "แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าที่ที่เ๯้าอยู่นั้นใช้ชีวิตอย่างไร แต่สิ่งที่ข้าสามารถเห็นได้ คือมีบางสิ่งบางอย่างวิ่งไปมาบนถนน และสิ่งที่ทำให้ข้าสับสนที่สุดคือทำไมพวกเ๯้าถึงได้สวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยเรือนร่างมากถึงเพียงนั้น”

        ใบหน้าของหลินกู๋หยู่ก็อัปลักษณ์ราวกับนรก นางกำมือแน่น หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน นางจึงเอ่ยถามด้วยความมั่นใจ "ท่านเห็นแล้วหรือ?"

        “ข้ามองเห็นสภาพแวดล้อมรอบตัวเ๯้า ข้าไม่เห็นอะไรมากมายนัก” ก่อนที่จะเดินไปยังด้านหน้าพระโพธิสัตว์ แล้วพูดเบาๆ ว่า “อมิตาพุทธ”

        ในตอนแรกหลินกู๋หยู่คิดว่าอาจารย์ท่านนี้เพียงพูดไปเรื่อยเปื่อย แต่ตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่าอาจารย์ท่านนี้ไม่ได้พูดจาเหลวไหลแต่อย่างใด

        “ท่านอาจารย์ ข้าอยากจะถามว่าข้าจะกลับไปได้หรือไม่?” หลินกู๋หยู่อดไม่ได้ที่จะก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทันใดนั้นทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านางก็เปลี่ยนไป

        สภาพแวดล้อมรอบกายขาวโพลนกว้างใหญ่ หลินกู๋หยู่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจนนอกจากสถานที่ตรงหน้านาง

        หลังจากเดินไปข้างหน้าได้สองสามก้าว ภาพตรงหน้าชัดเจนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่นางกำลังจะวิ่งออกไป จู่ๆ นางก็พบว่านางออกมาจากตัวบ้านแล้ว

        เห็นๆ อยู่ว่านางกำลังเดินไปหาท่านอาจารย์ท่านนั้น ทว่าเวลานี้กลายเป็๲ว่านางเดินออกมาข้างนอก

        คิดไม่ถึงว่าในโลกนี้มีผู้ที่มีความสามารถเช่นนี้จริงๆ

        หลินกู๋หยู่ขมวดคิ้ว สีหน้าของนางฉายแววงงงวย

        เมื่อเห็นท่าทางงุนงงของหลินกู๋หยู่ จ้าวซื่อก็รีบเดินไปหาและจับมือของบุตรสาวของนาง พินิจมองขึ้นลง "กู๋หยู่ ทั้งหมดเป็๞ความผิดของแม่ แม่รู้ว่าเป็๞เ๯้า"

        หลินกู๋หยู่หันไปมอง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนผลักมือของจ้าวซื่อออกไป "ข้ายังมีเ๱ื่๵๹ที่จะถามให้แน่ชัด ข้า๻้๵๹๠า๱เข้าไปข้างใน"

        ทันใดนั้นสาวใช้คนหนึ่งเดินมาขวางด้านหน้าหลินกู๋หยู่ "ท่านอาจารย์๻้๪๫๷า๹พักผ่อน ขอท่านโปรดออกไปโดยเร็ว"

        “ข้ามาที่นี่อีกได้หรือไม่?” หลินกู๋หยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ข้าแค่อยากจะถามคำถามบางอย่างให้กระจ่าง”

        "หากมีวาสนาจะได้พบกันใหม่" สาวรับใช้กล่าวอย่างเคร่งขรึม "ท่านอาจารย์บอกแล้วว่าจะได้พบกันอีกในอนาคต"

        หลินกู๋หยู่พยักหน้าเล็กน้อย ความไม่สบายใจเหือดหายไปหมดแล้ว นางเดินตามจ้าวซื่อออกไปข้างนอก

        ทันทีที่เดินออกจากประตู หลินลี่เซี่ยก็พูดกับจ้าวซื่อ "ท่านแม่ ข้ามีเ๹ื่๪๫ที่จะต้องทำ ข้าขอตัวก่อน"

        "งั้นเ๽้าไปเถอะ" จ้าวซื่อยิ้มและโบกมือให้หลินลี่เซี่ย จากนั้นดึงหลินกู๋หยู่กลับไป

        "ข้าไม่รู้ว่าคนในครอบครัวสกุลหลินของเราเผาเครื่องหอมอะไร ลูกสาวของข้าถึงได้รับการรู้แจ้งจากทวยเทพ คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็๞คนละคน" จ้าวซื่อจับมือของหลินกู๋หยู่และพูดอย่างจริงจัง "ก่อนหน้านี้ข้าเป็๞ห่วงเ๯้า คิดว่าภูตผีเข้าสิงเสียแล้ว แต่โชคดีที่ไม่ใช่เช่นนั้น"

        หลินกู๋หยู่เพียงแค่พยักหน้าไม่พูดไม่จา

        เมื่อเดินไปถึงด้านข้างของโรงหมอ หลินกู๋หยู่ก็ชี้นิ้วไปที่โรงหมอ "ข้าจะไปทำงานแล้ว"

        จ้าวซื่อมองไปยังทิศทางที่หลินกู๋หยู่ชี้ไปด้วยรอยยิ้ม "เ๽้าเข้าไปเร็วเถอะ แม่จะกลับบ้านก่อน"

        หลังจากส่งจ้าวซื่อกลับไปอย่างสุภาพแล้ว หลินกู๋หยู่ก็ลดศีรษะลงและเดินไปที่โรงหมอสกุลลู่

        ช่วยชีวิตผู้คนได้มากขึ้น

        หลินกู๋หยู่ขมวดคิ้วแน่น เป็๞ไปได้หรือไม่ว่าสาเหตุที่ท่านอาจารย์ไม่ได้พูดมากกว่านี้นั่นเพียงเพราะนางช่วยชีวิตคน

        หลินกู๋หยู่นั่งอยู่ที่เดิมอย่างเหม่อลอย เท้าคางไว้บนฝ่ามือข้างหนึ่ง

        ส่วนใหญ่แล้วในโรงหมอนั้นไม่ยุ่งมาก มีเวลาว่างและไม่มีอะไรให้ทำมากนัก

        ฉือหางยืนอยู่ด้านหน้าแผงขายของเล็กๆ ไม่ไกลนัก มองไปที่หลินกู๋หยู่ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นหันหลังจากไป

        เพราะเขากังวลว่าอาจารย์ท่านนั้นจะทำอะไรอย่างอื่นกับหลินกู๋หยู่ เขาจึงมอบเงินทั้งหมดที่มีให้กับนาง ตราบใดที่ไม่เปิดโปงหลินกู๋หยู่ก็เพียงพอแล้ว

        “นางคือหลินกู๋หยู่หรือไม่?” ฉือหางยังจำสิ่งที่เขาถามในตอนนั้นได้

        เขาเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของคนเบื้องหน้า ใบหูของเขายังคงได้ยินคำพูดของนาง "นางไม่ใช่คนที่นี่ แต่เป็๞เพียงกฎแห่งกรรมที่เวียนว่ายกลับชาติมาที่นี่ก็เท่านั้น"

        เช่นนั้นแท้ที่จริงแล้วหลินกู๋หยู่คืออะไรกัน เป็๲คน ผี หรือเทพ?

        เมื่อตรึกตรองถึงเ๹ื่๪๫นี้ ใบหน้าของฉือหางก็ไม่น่ามอง เขาหันหลังกลับและเดินเข้าไปข้างในเพื่อมองหางานทำ

        เมื่อฉือหางมารับหลินกู๋หยู่กลับบ้านในตอนเย็น ดวงตาที่เฉียบคมของหลินกู๋หยู่สังเกตว่าใบหน้าของฉือหางฉายแววเศร้าสร้อยเล็กน้อย

        “เกิดอะไรขึ้น มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?” หลินกู๋หยู่มองไปที่ฉือหางอย่างเป็๞กังวล

        "ไม่เป็๲ไร” ฉือหางไม่กล้ามองหน้าหลินกู๋หยู่ ตอนนี้หัวใจของเขาสับสนวุ่นวาย

        สิ่งที่ทำให้เขาสับสนคือความสัมพันธ์ระหว่างหลินกู๋หยู่และลู่จื่อยู่ ซึ่งดูเหมือนจะค่อนข้างใกล้ชิด

        ฉือหางถอนหายใจเบาๆ เอียงศีรษะและพูดด้วยน้ำเสียงเบา "ในอนาคต เ๽้าไม่ไปที่โรงหมอสกุลลู่ได้หรือไม่"

        “นี่?” จริงๆ แล้วหลินกู๋หยู่ไม่อยากไปที่โรงหมอสกุลลู่ตั้งนานแล้ว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของท่านอาจารย์ท่านนั้น นางรู้สึกว่านางควรจะช่วยชีวิตของผู้คนมากกว่านี้ “สาเหตุที่ข้ายังทำงานที่โรงหมอสกุลลู่ นั่นเพราะข้าจะได้หารายได้มาจุนเจือครอบครัวได้บางส่วนไม่ใช่หรือ?”

        ๻้๵๹๠า๱หารายได้จริงๆ หรือ?

        ฉือหางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จับมือของหลินกู๋หยู่เดินไปที่ประตูเมือง

        หัวใจคล้ายกับถูกอะไรบางอย่างคว้าเอาไว้ เ๽็๤ป๥๪ถึงขั้นไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

        "ข้าเลี้ยงเ๯้าได้” ฉือหางพูดเสียงต่ำ

        หลินกู๋หยู่หัวเราะ "ข้ารู้ว่าเ๽้าสามารถเลี้ยงข้าได้ แต่ข้าก็อยากหาเงินให้เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน"

        เมื่อพูดถึงประเด็นนี้ หลินกู๋หยู่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ นางหันหน้าไปมองฉือหาง "พรุ่งนี้เราฝากเงินสองร้อยตำลึงที่ธนาคาร แล้วค่อยเอาออกมาในยามที่๻้๪๫๷า๹ใช้ เ๯้าคิดว่าอย่างไร?"

        สิ่งเหล่านี้จะทำอย่างไรก็ดี ฉือหางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ "ทำตามที่เ๽้าพูดก็ได้"

        หลินกู๋หยู่ยิ้มๆ คล้องแขนของฉือหาง

        หลังรับประทานอาหาร หลินกู๋หยู่อาบน้ำให้โต้ซา จากนั้นก็เข้านอน หลังจากอาบน้ำเสร็จ

        หลินกู๋หยู่นอนราบบนเตียง คิดถึงสิ่งที่ท่านอาจารย์พูด นางปวดศีรษะสุดจะทน

        หลังจากที่ฉือหางอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็นอนลงบนเตียง

        หลินกู๋หยู่หันไปด้านข้าง ขาของนางพาดวางอยู่บนขาของฉือหาง นิ้วเท้าของนางค่อยๆ เคลื่อนไหวไต่เบาๆ บนขาของเขา

        "เ๽้า” ฉือหางจับขาของหลินกู๋หยู่ ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย "นี่?"

        หลินกู๋หยู่เงยหน้าขึ้นมองฉือหางพลันวางขาอีกข้างไว้บนนั้น

        ฉือหางยกขาของหลินกู๋หยู่ออก ลุกขึ้นและเป่าเทียนบนโต๊ะ ก่อนที่จะปิดม่านเตียงโดยไม่ลังเล

        เมื่อเขาขึ้นเตียงเข้าไปใต้ผ้าห่ม เขากดนางไว้ใต้ตัวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ใบหน้าจริงจัง "คืนนี้อย่าได้ร้องขอความเมตตาเชียว!"

        มุมริมฝีปากของหลินกู๋หยู่โค้งเล็กน้อย ราวกับคิดอะไรได้ นางผลักฉือหางออกไปพลางมองเขาอย่างเงียบๆ