น่าแปลกที่เซวียนหยวนเฉินยังไม่ได้กดปุ่มอะไรเลยแต่ลิฟต์กลับขยับขึ้นมาอีกครั้ง
"ติ๊ง"ลิฟต์เปิดออก ข้างในนั้นเป็ห้องห้องหนึ่ง
บ้าไปแล้ว ผ่านเข้ามาแบบนี้เลยหรือ
ที่หน้าประตูมีพี่สาวคนสวยที่ใส่ชุดกี่เพ้าสีม่วงยืนรออยู่ร่างบางเล็กอยู่ในชุดกี่เพ้าตัวเล็กฉันกล้าพูดเลยว่ามีแค่ชุดกี่เพ้านี่แหละที่เหมาะสมกับความงามของผู้หญิงในแถบตะวันออกอย่างพวกเรา
พี่สาวมองหน้าฉันแล้วยิ้ม “เสี่ยวหลันใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” ฉันตอบไปแบบงงๆ
“เข้ามาสิจ้ะ” เขามองฉันยิ้มๆ ฉันก้าวขาเข้าไปด้วยความระมัดระวัง
“ผมไปก่อนนะ” เสียงเซวียนหยวนเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันพูดขึ้นมานิ่งนิ่งรอยยิ้มของพี่สาวคนนั้นเย็นะเืขึ้นมาทันที ฉันค่อยๆ ถอยออกมายืนอยู่ห่างๆพี่สาวคนนี้ไม่ธรรมดาเลย
“รอข้างล่าง” เหมือนว่าเธอกำลังยิ้มอยู่แต่สายตากลับดูเยือกเย็น
สีหน้าของเซวียนหยวนเฉินนิ่งไปเขาขยับแว่นกันแดดเล็กน้อย มองหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะมองไปที่พี่สาวคนนั้น “ตกลงแล้วเธอเป็ใครกันแน่ผมไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ที่นี่”
พี่สาวคนนั้นขมวดคิ้วมองไปรอบข้างด้วยความระมัดระวังพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ตอนเย็นค่อยคุยกัน”
สายตาที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดของเซวียนหยวนเฉินหรี่ลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปกดปิดประตูลิฟต์
พี่สาวคนนั้นหันมายิ้มให้ฉัน “เชิญทางนี้จ้ะ อาจารย์ใหญ่กำลังรอเธออยู่”
“ค่ะ” ฉันมองซ้ายมองขวาพร้อมกับเดินตามหลังเธอไปมีแต่คนพูดว่าสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยงที่สุดในการเรียนก็คืออาจารย์ใหญ่ไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่ที่นี่จะเป็ยังไงบ้าง
ด้านหน้าคือประตูบานเลื่อนสีขาวสวยงามดั่งหยกประตูหยกบานนั้นสลักลวดลายเอาไว้เธอหยุดฝีเท้าหน้าประตูเมื่อประตูบานเลื่อนเปิดออกฉันก็เห็นแผ่นหลังสีดำและผมยาวสยายสีดำราวกับน้ำตกผมยาวดำขลับที่ยาวสยายถึงเอวบางนั้นถูกรวบเข้าไว้ด้วยกัน
ให้ตายเถอะ
นี่คืออาจารย์ใหญ่งั้นเหรอ
ร่างของฉันถูกผลักเข้าไปข้างในเบาๆฉันเดินเข้าไปข้างในคนเดียว ประตูหยกบานเลื่อนสีขาวข้างหลังฉันปิดลงเบาๆฉันยืนมองแผ่นหลังนั้นนิ่งๆชายคนหนึ่งในชุดไหมสีดำยืนอยู่ข้างหน้าบานหน้าต่างวงกลมที่มีลวดลายสลักอยู่ ลวดลายบนชุดไหมสีดำนั้นไม่ได้ทำให้ชุดนั้นดูมืดมนแต่กลับทำให้เขาดูน่าเกรงขามและดูสูงส่งขึ้น
ใจฉันเต้นแรงทันที พ่อคะหนูเห็นคุณลุงที่น่าจะดูหล่อกว่าพ่อแล้วค่ะ
“การเดินทางวันนี้ไม่ราบรื่นเลยใช่ไหม” เสียงที่อบอุ่นนั้นขจัดความไม่สบายใจ ความกลัว และความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่อยู่ในใจฉันออกไปได้ในทันที
ฉันรู้สึกว่าฉันใกล้จะทรยศหักหลังคุณพ่อแล้ว
เขาหมุนตัวกลับมาช้าช้ารอยยิ้มอบอุ่นนั้นทำให้มองเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน
“ใมากใช่หรือเปล่า” น้ำเสียงของคุณลุงคนนี้เป็โทนเสียงผู้ชายที่อบอุ่นเหมือนกับเสียงริงโทนที่ขับกล่อมให้คุณนอนหลับในยามค่ำคืนได้เลย
“กะ ก็ดีค่ะ” ฉันมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันมันเต้นแรงเหมือนกับได้เจอไอดอลคนดังเลย “เอ่อ ประสาทรับรู้ฉันค่อนข้างไวค่ะ”
เขายิ้มช่างเป็ยิ้มที่อบอุ่นเหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ
“ดูไปแล้วเหมือนว่าเธอจะรู้จักที่นี่ทั้งหมดแล้วสินะ” เขานั่งลงสองมือยกขึ้นมาเท้าค้าง ริมฝีปากแดงระบายยิ้ม “เธอเหมือนแม่ของเธอมาก”
สติฉันกลับมาในทันที คุณแม่งั้นเหรอ
“พ่อเธอสบายดีไหม” ทันใดนั้นเขาก็ถามขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาดูนิ่งไปนิดฉันเห็นในสายตาเรียวยาวของเขาฉายแววความเ็าออกมา
ฉันครุ่นคิดแล้วค่อยค่อยตอบออกไป “คุณพ่อก็ยังเหมือนเดิมค่ะ”
“เหอะ เป็คนธรรมก็ต้องสบายอยู่แล้ว” เขาส่งเสียง เหอะ ออกมาเบาๆ เหมือนกับรังเกียจกันมากท่าทางนั้นดูเหมือนกับนายเซวียนหยวนเฉินที่เพิ่งลงไปนั้นเลย
เอาเถอะ ยังไงพ่อฉันก็หล่อที่สุดถ้าเขารังเกียจพ่อฉันจนอยากจะฆ่าซะขนาดนี้ ต่อให้หล่อกว่านี้ฉันก็ไม่ชอบหรอก
หัวใจฉันที่เต้นอย่างพองโตเมื่อครู่นี้กลับมานิ่งสงบลงทันที
เขามองฉันยิ้มๆ “หวังว่าเธอมาเรียนที่นี่แล้วจะตั้งใจเรียนมากพอและเป็คนที่เก่งเหมือนกับแม่ของเธอนะ”
ฉันมองเขานิ่งนิ่ง “คุณเป็อาจารย์ใหญ่หรือคะ”
“ใช่”
“แล้วทำไมต้องให้ฉันมาที่นี่ล่ะคะหรือว่าเพราะคุณแม่”
“ใช่” เขายิ้มแล้วมองฉันด้วยสายตาอบอุ่น
ที่แท้ก็เป็เพราะว่าคุณแม่นี่เองเพราะคุณแม่เคยมาเรียนที่มหาลัยเทพและปีศาจแห่งนี้ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณแม่ถึงได้มีกล่องใบนั้น
ฉันััไปที่จี้ที่ซ่อนไว้ใต้คอเสื้อ “แต่ฉันเป็แค่คนธรรมดาแล้วฉันจะเรียนทันคนอื่นได้ยังไงคะฉันรู้สึกว่าฉันแตกต่างจากทุกคนที่นี่โดยเฉพาะถ้าสุดท้ายแล้วฉันต้องโดนไล่ออกสู้ให้ฉันไปั้แ่ตอนนี้...” ถ้าสุดท้ายแล้วฉันต้องโดนไล่ออกต้องขายหน้ามากแน่ๆแวบเดียวที่ฉันรู้สึกเหมือนมองเห็นแววตาดูถูกเหยียดหยามที่เหมือนกับสายตาของฝูซูส่งมาคล้ายกับกำลังบอกว่าการที่คนธรรมดาเข้ามาในมหาลัยเทพและปีศาจแห่งนี้ก็เพื่อมาเป็ตัวตลกเท่านั้น
แต่แล้วใบหน้านั้นยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน “เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือถ้าเธอลองอยู่ที่นี่ก่อนสักสองสามวัน เธออาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้นะ”
ฉันขมวดคิ้ว “โอเคค่ะ ลาก่อนค่ะอาจารย์ใหญ่” ฉันหมุนตัวเดินออกไป
แต่ว่าพอเดินไปใกล้จะถึงหน้าประตูฉันก็นึกเสียใจขึ้นมา
ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ
ถ้าฉันกลับไปฉันก็ต้องไปขับรถขุดดินนะ
หลังจากนั้นก็หาแฟนที่ขับรถขุดดินรักกัน แต่งงานกันแล้วก็มีลูกด้วยกันแล้วลูกฉันก็มาเป็คนขับรถขุดดินรุ่นต่อไปแบบนี้หรือ
ให้ตายเถอะฉันจะทำร้ายลูกฉันแบบนี้ไม่ได้นะ
ฉันจะเอาความล้มเหลวของฉันไปส่งต่อให้ลูกไม่ได้นะ
อื้มฉันจะปล่อยให้ชะตาชีวิตที่น่าเศร้านี้เกิดขึ้นมาไม่ได้และฉันไม่อยากให้ชีวิตฉันต้องล้มเหลวอีกต่อไปแล้ว
ฉันจะต้องเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง
ฉันจะต้องเปลี่ยนแปลง
ถ้าฉันอยู่ที่นี่ตั้งใจเรียนต่อให้ฉันต้องมากวาดขยะอยู่ที่นี่แต่อย่างน้อยฉันก็ยังเป็เทพเลยนะหน้าตาอะไรไม่สนแล้ว เพื่อที่จะไม่ให้ทายาทตระกูลเซี่ยต้องไปเป็คนขับรถขุดดินฉันก็จะต้องอยู่ที่นี่
ฉันขมวดคิ้ว กำมือแน่นชักสีหน้าจนแทบจะเหมือนกับหน้าสุนัขไซบีเรียน หันไปพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อาจารย์ใหญ่คะ ฉันเปลี่ยนความคิดแล้วค่ะฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ”
อาจารย์ใหญ่ผู้หล่อเหลาหรี่ตามองฉันยิ้มๆ “แบบนี้สิถึงจะเป็การตัดสินใจที่ถูกต้อง”
เื่ที่ฉันตัดสินใจจะทำแล้วต่อให้มีอุปสรรคมากมายขวางกั้นอยู่ข้างหน้าฉันก็จะกัดฟันข้ามมันไปให้ได้ทางที่ฉันเลือกแล้วต่อให้ต้องคลานไปฉันก็จะต้องคลานไปให้ถึง
“การทดสอบแรก...” อาจารย์ใหญ่ยกนิ้วขึ้นมา “ก็คือหาคนที่เต็มใจจะแบ่งหอพักให้เธอ”
“อะไรนะคะ” หาคนที่เต็มใจแบ่งหอพักให้ฉันงั้นเหรอ นี่อาจารย์ใหญ่หมายความว่ายังไงทางมหาลัยไม่ได้เป็คนจัดหอพักไว้ให้หรอกหรือ หรือว่าจะต้องจองเอง
ในตอนที่ฉันกำลังงงอยู่นั้นก็ถูกพี่สาวคนสวยดึงมือออกไปทางประตูและข้างหน้าฉันก็คือรอยยิ้มที่น่าหลงใหลของอาจารย์ใหญ่ยิ้มส่งมาให้
ในตอนที่ถูกดันเข้าไปในลิฟต์พี่สาวคนสวยก็พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม “ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามเฉินได้”
เฉิน เรียกซะสนิทสนมกันขนาดนี้พี่สาวคนนี้เป็อะไรกับนายเ้าชายเ็าคนนั้นกันแน่
ให้ฉันถามเขาเขาคงได้ค้อนวงโตใส่ฉันแล้วบอกให้ฉันใส่หัวไปให้พ้นแน่ๆ
ถึงแม้ว่าเราจะเป็คนธรรมดาแต่ก็มีศักดิ์ศรีนะทำไมจะต้องไปเป็เบี้ยล่างของนายเ้าชายเ็านั่นด้วย เหอะ ฉันไม่ไปหาเขาหรอก
ติ๊ง ลิฟต์หยุดลงในขณะที่ประตูลิฟต์เปิดออกฉันก็โผล่หัวออกไปมองดูข้างนอกฉันเห็นว่าเ้าชายเ็านั่นกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในรถไม่ไกลออกไปสีหน้าที่ติดเ็านั่นเหมือนกับมีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า อย่ามาหาเื่ฉันใครหาเื่ฉันคนนั้นตายแน่!
คุณลุงคนขับรถหันมาเห็นฉันฉันโบกมือให้เขาทันที เขายิ้มรับ ฉันรีบโดดออกมาจากลิฟต์แล้วหมุนตัววิ่งออกไปทันทีก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในรถนี้ฉันพอจะจำเส้นทางได้คร่าวๆฉันรู้แล้วว่าทางออกอยู่ตรงไหน
