ผู้ดูแลตระกูลลั่วล้มลงกับพื้น แววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขามองหลงเหยียนด้วยความบ้าคลั่ง มันเหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ
“เป็ไปไม่ได้ จะเป็ไปได้อย่างไร เหตุใดไอ้หมอนั่นถึงะเิพลังที่แข็งแกร่งเพียงนี้ได้?”
ตอนแรกทุกคนคิดว่าหลงเหยียนไม่สามารถรับการโจมตีจากลั่วเฉิงได้ ในเมื่อตรงหน้าคือการโจมตีที่แข็งแกร่งของลั่วเฉิง คือพลังระดับชีพัขั้นที่เก้า พลังนี้สามารถทำให้ถึงตายได้เลย กลับนึกไม่ถึงว่าหลงเหยียนสามารถปล่อยพลังการโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ อีกทั้งยังรับการโจมตีของนายน้อยลั่วเฉิงได้ด้วย
สำหรับทุกคนแล้ว เกรงว่าคงไม่มีใครนึกถึงกระมัง ต่อให้จะเป็ฉินเซียน หรือแม้กระทั่งหนานกงฉู่และพี่น้องที่อยากเข้ามาช่วยก็ล้วนตะลึงกับความแข็งแกร่งของหลงเหยียน ในที่สุดพวกเขาก็วางใจแล้ว
ส่วนคนที่ตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้มากที่สุดก็คือตัวลั่วเฉิงเอง เพราะเขารู้ดีว่าตัวเขาปล่อยพลังออกมามากเท่าใด มันน่ากลัวมากเพียงใด นั่นเป็พลังที่สามารถถล่มร้านอาหารได้ทั้งร้านเชียวละ
“เป็ไปได้อย่างไร? ไม่ เป็ไปไม่ได้!”
แม้พวกเขาทั้งคู่ไม่าเ็ อย่างไรก็ตาม ลั่วเฉิงคิดว่าหลงเหยียนต้องอยู่ในระดับที่ฝืนทนไม่ก็อยู่ในระดับที่แสร้งแกร่ง ต่อให้รับการโจมตีนี้ได้ก็ทำให้เขาเสียเืมากไม่น้อย
ทั้งคู่ถูกพลังที่แข็งแกร่งพุ่งกระเด็นไปด้านหลัง ลั่วเฉิงถอยหลังไปห้าก้าว ทว่าหลงเหยียนกลับถอยหลังไปเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น
เพื่อให้เขาเกิดความประหลาดใจมากกว่าเดิม หลงเหยียนยกมุมปากขึ้น แสร้งเดินถอยหลังไปสี่ก้าว ทำให้เขาและนายน้อยลั่วเฉิงดูเสมอกัน ไม่มีใครเป็รองใคร
ทุกคนต่างก็ตกตะลึง “นี่ เ้าหมอนี่ไม่ธรรมดาเลย ไม่แน่อาจมาจากเบื้องบนก็ได้” วิชาการต่อสู้ระดับมายามิอาจล้มเขาได้ ไม่แน่เขาอาจเป็คนจากตระกูลใหญ่โต
ลั่วเฉิงทำอะไรไม่ได้ พยายามกดทับเืที่ร้อนรุ่มในตัว ร่างถูกกระแทกทำให้กระตุกหลายครั้ง เขาจึงปล่อยพลังปราณมหาศาลสกัดกั้นการกระตุก แล้วมองหลงเหยียนด้วยสายตาใ
“ไอ้หนุ่ม นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเ้าจะซ่อนพละกำลังของตนไว้ นึกไม่ถึงว่าเด็กบ้านนอกอย่างเ้า ยังรู้จักเก็บซ่อน ทำให้ข้าต้องมองเ้าใหม่จริงๆ อีกอย่าง ไม่เพียงแค่ไม่าเ็เท่านั้น เ้ายังต้านวิชาเก้าิญญาข้าได้ด้วย?”
พลังที่หลงเหยียนแสดงให้เห็นนั้นทำให้ทุกคนไม่กล้าเชื่อสายตา
“พลังของนายน้อยเป็วิชาระดับมายาเชียวนะ กลับฆ่าเ้าหมอนั่นไม่ได้หรือ?”
ยิ่งไปกว่านั้น แม้กระทั่งตัวลั่วเฉิงเองยังเริ่มสงสัยว่าเหตุใดวิชาเก้าิญญาถึงคร่าชีวิตหลงเหยียนไม่ได้ เป็เพราะขั้นตอนการฝึกวิชาของตนผิดพลาดหรืออย่างไร หรืออาจเพราะคนระดับชีพัขั้นที่เก้าที่สู้กันเมื่อครั้งก่อนอ่อนมากเกินไป
ขณะที่เขามองหลงเหยียนด้วยท่าทางดุร้าย ไฟโทสะในใจลั่วเฉิงก็ปะทุแล้ว
นี่อาจเป็ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เขาขายหน้ามากที่สุด ลั่วเฉิงกัดฟันกรอด ‘หรือเื้ัของเ้าหมอนี่มีตระกูลใหญ่หนุนอยู่ เขาก็ฝึกวิชาระดับมายาเหมือนกัน? ความเร็วและพลังปราณถึงไม่อ่อนกว่าข้า!’
มองหน้าหลงเหยียน จากนั้นจึงค่อยๆ ควบคุมสติอารมณ์ให้เย็นลง หากวันนี้เขาปล่อยให้เ้าหมอนี่จากไป เกรงว่าอีกหน่อยคงอยู่ในเนินดารายากแล้ว เขาไม่ยอมเสียหน้าแบบนี้หรอก
“นี่ ประหลาดใจมากใช่ไหมเล่า ตอนนี้เ้าเริ่มสงสัยในตัวเองแล้วใช่หรือไม่?” ตอนนี้ถึงคิวหลงเหยียนหัวเราะเยาะเขาบ้างแล้ว เพราะเมื่อครู่ หากไม่ใช่เพราะหลงเหยียนออมมือ เกรงว่านายน้อยลั่วเฉิงคงตายไปแล้ว
เพราะหลงเหยียนยังไม่ได้ใช้กระบวนท่าไม้ตาย…
อารมณ์ลั่วเฉิงลุกเป็ไฟ เขามองหลงเหยียน แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้แสดงความสามารถออกมาทั้งหมด เพียงแค่นึกไม่ถึงว่าหลงเหยียนจะรับการโจมตีที่แข็งแกร่งนี้ได้
‘หรือว่าไอ้หมอนี่… ก็เตรียมเข้าตระกูลอู่ตี้เหมือนกันงั้นหรือ? หากข้าเอามันถึงตายจริงๆ เกรงว่าคงเสียพลังปราณมาก มันต้องส่งผลหลังจากข้าเข้าตระกูลอู่ตี้แน่ ก็ได้ หากเป็เช่นนั้นจริงๆ ข้าจะปล่อยเขาไปก่อน รอถึงตระกูลอู่ตี้แล้ว มีพี่ชายช่วยหนุน การฆ่ามันคงไม่ใช่เื่ยาก’
ลั่วเฉิงะโเสียงดัง “ไอ้หนุ่ม ข้ามีวิธีฆ่าเ้าเป็หมื่นเป็แสนวิธี แค่วันนี้มันถึงเวลาที่ข้าต้องเดินทางไปเมืองหยุนจง เข้าตระกูลอู่ตี้ ไม่มีเวลามาเล่นกับเ้าหรอก อย่างไรเสีย การที่เ้าอยากออกจากเนินดารา เกรงว่าคงไม่ง่ายเช่นนั้น”
เมื่อเขาพูดจบ คนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ปรากฏพลังระลอกหนึ่ง ม้วนตัวพุ่งเข้ามาหาทุกคน
รังสีพลังซัดคนมากมายกระเด็นออกไป แล้วเสียงะโที่น่าเกรงขามก็ดังขึ้น “ผู้ใดรังแกหลานข้า?”
หลงเหยียนมองไปตามทิศทางด้านหลังลั่วเฉิง มีชายวัยกลางคนร่างท้วม ตัวสูงเกือบสองร้อยเิเ หัวโล้น ใบหน้ามีแผลเป็ที่น่ากลัว
เขาคือลุงสองของลั่วเฉิงนั่นเอง เป็เ้าเมืองแห่งเนินดาราแห่งนี้ ทุกคนต่างก็เรียกเขาว่าท่านลั่ว
ตอนนั้นท่านลั่วใช้วิธีที่โหดร้าย สังหารทุกคนที่ต่อต้านตนจนหมด มีตระกูลหนุนหลัง เขาถึงได้ก้าวขึ้นมาเป็เ้าเมืองแห่งนี้ อีกทั้งเขามีพลังที่น่ากลัว เพราะระดับพลังก้าวเข้าสู่ระดับชีพเทพเริ่มแรกแล้ว
ถึงกระนั้นหลงเหยียนก็ััได้ว่าเ้าหมอนี่มีพลังแกร่งยิ่งกว่าพยัคฆ์ร้ายจูเก๋อ ไม่ด้อยไปกว่าพยัคฆ์ร้ายจูเก๋อเลย ยังแกร่งกว่าด้วยซ้ำ
หลงเหยียนรู้สึกตกตะลึงกว่าเดิม ด้านหลังท่านลั่วมีขบวนม้าตามมา คนเ่าั้ล้วนมีรูปร่างกำยำ สวมชุดเกราะและถือดาบ ดูน่าเกรงขามยิ่งนัก
ไม่นานพวกเขาก็ล้อมฉินเซียนกับหลงเหยียนไว้!
ท่านลั่วและตระกูลลั่วเพิ่งส่งลั่วเฉิงไป ตอนแรกอยากไปดื่มสุราสักหน่อย กลับนึกไม่ถึงว่าหลานชายลั่วเฉิงกำลังต่อสู้กับคนที่นี่ ท่านลั่วที่หมดอารมณ์จะไม่หัวร้อนหรือ?
เห็นหลงเหยียนที่ขาแข้งไร้ขน ทำให้เขาหัวเราะอย่างสะใจ อีกทั้งหลงเหยียนยังมีร่างกายซูบผอม ทว่าเมื่ออยู่ตรงหน้าท่านลั่ว เขากลับไม่แสดงสีหน้าหวาดกลัว
“แล้วกันๆ เกรงว่าครั้งนี้เ้าหมอนี่คงไม่มีโอกาสรอดชีวิตแล้วละ ใต้เท้าท่านเ้าเมืองมาเอง เขาเป็คนที่สังหารคนโดยตาไม่กะพริบ อยู่ตำแหน่งนี้ได้เพราะความโเี้”
การปรากฏตัวของเขาทำให้คนรอบข้างมุงเข้ามามากขึ้น พวกเขาขยายวงล้อมเพราะกลัวโดนลูกหลง ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ใจเสาะก็หนีเข้าไปในร้านอาหาร คอยแอบมองสถานการณ์อยู่ห่างๆ
หนานกงฉู่ทนไม่ไหว เขารู้ดีว่าพร์ของหลงเหยียนไม่เลว ถึงอย่างไร เมื่อต้องรับมือท่านลั่ว เกรงว่าคงเป็เื่ที่ยากเกินเอื้อม สุดท้ายคงต้องตายอย่างอนาถ ครั้งก่อนที่ผู้อื่นมีเื่กับลั่วเฉิง เขาถูกฉีกร่างเป็สองชิ้น หัวกะโหลกถูกฝ่ามือที่แข็งดุจเหล็กตบจนเละ
หนานกงซวินคว้าหนานกงฉู่ไว้ได้แล้วพูดกระซิบ “น้องฉู่ แม้สหายหลงเหยียนมีความเป็วีรบุรุษ อย่างไรเสีย เกรงว่าเราคงจนปัญญาช่วยแล้ว หากลงมือช่วย อีกหน่อยอาจนำมาซึ่งหายนะ”
หนานกงฉู่จนปัญญา เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า รู้สึกเหมือนกำลังไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายจึงทำได้เพียงพยักหน้า
“วางใจเถิดพี่ใหญ่ ข้าเข้าใจดี หากเป็ไปได้ ข้ารับปากว่าหลังจากสหายหลงเหยียนถูกฆ่าตาย เราจะเก็บศพเขาแทนเอง ถือว่าไม่ทำผิดต่อเขาแล้ว”
“เฮ้อ… น่าเสียดาย เขาเป็ชายชาตรีจริงๆ”
คำพูดของเขาถูกราชสีห์หิรัณย์ที่อยู่ในถุงผ้าเฉียนคุนได้ยิน มันพูดเสียงเบาบอกหลงเหยียน “พี่เหยียน สหายฉู่นั่นเตรียมเก็บศพท่านหลังถูกฆ่าตาย”
หลงเหยียนตื้นตันนัก ตอนนี้ฉินเซียนกลัวจนเข่าอ่อน ทรุดอยู่กับพื้น ไร้เรี่ยงแรงลุกขึ้นมาอีก เขาเกลียดที่ตัวเองไม่อาจเตือนให้หลงเหยียนออกจากที่นี่ได้
สำหรับคนที่รู้จักเนินดาราแห่งนี้ดี พวกเขาต่างมองมันเป็ฝันร้าย การตายของเขาหลงเหยียน หากจะโทษก็คงต้องโทษที่เขาไม่ดูตาม้าตาเรือ ไปมีเื่กับอำนาจสูงสุดที่นี่
ทันใดนั้น คำพูดต่อไปนี้ของหลงเหยียนก็ทำให้คนที่อยู่รอบๆ รวมไปถึงลั่วเฉิงที่อยู่ด้านหลังเบิกตาโต คล้ายได้ยินผิดไป
หลงเหยียนพูด “หากเ้าไม่กลัวตาย หรือไม่อยากให้ตระกูลลั่วล่มสลายในตอนนี้ เช่นนั้นก็เข้ามาหาเื่ข้าได้เลย! ลองเข้ามาสิ…”
--------------------