เวินซีได้ยินเสียงหายใจเข้าลึกๆ ของหวังซูเซียงก็รู้สึกปลอดภัย นางอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นแล้วกล่าวเบาๆ “เป็นคุณหนูที่ไม่ต้องกังวลสิ่งใด ช่างน่าอิจฉาจริงๆ นะขอรับ!”        ยามนี้ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงแล้ว เสียงของไผ่กระทบกันยังคงดังระงม        เวินซี...