หนึ่งในหญิงสาวผมสั้นน่ารักซึ่งถือเกี๊ยวย่างอยู่ในมือ เดินมาหาหยางเฉินแล้วพูดขึ้นอย่างอายๆ
"พี่หยางมาใกล้ๆ หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะบอก"
หยางเฉินเดินเข้ามาใกล้เงี่ยหูฟัง แล้วสาวน้อยน่ารักนางนั้นก็หอมแก้มของหยางเฉิน 'จุ๊บ' พร้อมใบหน้าแดงก่ำ กล่าวว่า
"นี่คือรางวัลค่ะ"
เหมือนได้ขึ้น์ชั้นเก้า หยางเฉินรู้สึกว่าอวี้เหล่ยคือสรวง์ของผู้ชายโดยแท้ เพียงแค่วันที่สอง เขาก็ได้จูบของสาวสวย นี่แค่ส่งอาหารวันเดียวเองนะเนี่ย ถ้าเป็ทุกวันล่ะ ยอดเขาพระศิวะคงอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น
หยางเฉินััรอยจูบชุ่มชื่นบนใบหน้า หัวเราะพลางกล่าวว่า
"น้องสาว มันมีคราบมันติดอยู่บนปากของน้องนะ ถ้าหากพี่ไม่เช็ดออกล่ะก็ เมื่อน้องจูบอีกรอบ น้องจะต้องรับคราบมันนั้นกลับไปแล้วล่ะ"
สาวน้อยผมสั้นคนนั้นได้ยินก็แกล้งทำเป็เคือง
"ฮึ่ม ได้คืบจะเอาศอกนะ ดูสาวๆ ในแผนกนี้สิมีใครอายุน้อยกว่านายบ้าง"
"ฮ่าฮ่า ผมล้อเล่นน่า"
หยางเฉินเพิ่งนึกได้ว่าเขาอายุแค่ 23 ปีในปีนี้ ค่าเฉลี่ยผู้ที่เรียนมหาวิทยาลัยจบคือ 24 ปี เขาสามารถเรียกได้ว่าเป็น้องชายมากกว่าพี่ชาย
หลังจากเหล่าสาวๆ หยิบอาหารที่ชอบพวกเธอก็กลับไปนั่งที่ของตน และเพลิดเพลินกับอาหาร หลายครั้งที่พวกเธอส่งสายตาอันเร่าร้อนมาที่หยางเฉิน จนเขาเริ่มที่จะควบคุมต่อมน้ำลายไม่อยู่
ในจุดนี้หยางเฉินครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาเห็นผู้ชายคนที่สองในแผนก เฉินป๋อ ซึ่งไม่ได้มาร่วมวงจกอาหาร แต่กำลังกดคีย์บอร์ดอยู่ หยางเฉินหยิบถุงอาหารสองถุงเดินไปหาเขา
"เฉินป๋อ นายทานข้าวเช้ามาหรือยัง?"
"ยะ… ยังครับ"
"งั้นมากินด้วยกันสิ ไม่รู้หรือไงว่าผมได้รับหน้าที่ส่งอาหารเรียบร้อยแล้ว" หยางเฉินส่งถุงอาหารให้เฉินป๋อ
"ถ้าไม่ทานอาหารเช้าก็จะไม่มีแรงทำงานเอา ดูสิมันยังมีอีกเหลือเฟือ"
เฉินป๋อรับอาหารมา หยิบซาลาเปาหนึ่งอัน ก็ส่งคืนกลับให้หยางเฉิน พูดคล้ายพึมพำว่า "กระเพาะผมเล็กครับ แค่นี้ก็อิ่มแล้ว"
หยางเฉินเกือบสำลัก ชายคนหนึ่งบอกว่ากระเพาะเล็ก แค่ซาลาเปาหนึ่งลูกก็อิ่มแล้ว หยางเฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
หยางเฉินกลับไปนั่งที่ ในขณะที่กำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์ เขาก็พลันเหลือบไปเห็นหลิวิอวี้ที่มาพร้อมกับชุดเดรสสีม่วงอ่อน กำลังเดินตรงมาที่เขา วันนี้ผมสีม่วงแดงของเธอมีกิ๊บรูปดอกกุหลาบติดอยู่ ด้วยบุคลิกซุ่มซ่ามหน่อยๆ ขณะที่เธอเดินเข้ามา มีกลิ่นคล้ายกับกล้วยไม้ และลาเวนเดอร์ก็ลอยมาแตะจมูก
ฉันได้ยินคนอื่นๆ พูดกันว่านายมีความสามารถอันยอดเยี่ยม แต่ฉันเห็นนายมีดีแค่ลิ้นเท่านั้นเอง
ด้วยประสบการณ์ของหยางเฉินสามารถระบุได้ว่า ผู้หญิงคนนี้เวลาอยู่คนเตียงจะต้องเป็สายฮาร์ดคอร์แน่ๆ
หลิวิอวี้ไม่รู้เลยว่าหยางเฉินกำลังคิดสกปรกกับเธอ เธอมองไปยังเฉินป๋ออย่างระมัดระวัง แล้วพูดขึ้นว่า
"น้องหยาง ต่อไปถ้าน้องมีเวลาว่าง ก็ช่วยดูแลเฉินป๋อด้วยนะ เด็กคนนี้พูดน้อยและโดดเดี่ยวเอามากๆ พวกเราทุกคนต่างเป็ห่วงเขา แต่พวกเราก็เป็ผู้หญิง ไม่สามารถดูแลเขาเช่นน้องสาวได้"
ผลปรากฏว่าหลิวิอวี้จิตใจดีงาม และเป็ห่วงเป็ใยพี่น้องในแผนก หยางเฉินไม่คิดว่าผลจะเป็เช่นนี้ เขาพยักหน้ากล่าวต่อว่า
"อย่างไรก็ตาม ผมแค่ซื้ออาหารเช้า และทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ของง่ายๆ อย่างดูแลเพื่อนร่วมงานในแผนก ล้วนเป็สิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้วครับ
หลิวิอวี้ยิ้มกล่าวว่า "ฉันได้ยินคนในแผนกบอกว่านายมีความสามารถ แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีความสามารถลิ้นสองแฉก"
จ้าวหงเยี่ยนซึ่งนั่งใกล้หยางเฉินที่สุด เธอมองไปที่หลิวิอวี้ด้วยสายตาลึกซึ้งก่อนหัวเราะกล่าวว่า
"พี่ิอวี้ ทำไมไม่ถามเขาตรงๆ เลยล่ะ ฉันคิดว่าพี่กับเขาเหมาะกันดีนะ"
ทันใดนั้นหยางเฉินก็จ้องไปที่หน้าอกของหลิวิอวี้ โดยไม่กะพริบตา
"เื่นี้ ผมเคยบอกไปแล้วไง ว่าผมแต่งงานแล้ว"
"นายแต่งงานแล้ว" จ้างหงเยี่ยนตะลึงไปชั่วขณะ
"ฉันนึกว่านายล้อเล่น มีคนกล้าแต่งกับนายจริงๆ"
หยางเฉินเปลี่ยนเป็หน้าเคร่งขรึมพูดขึ้นว่า "ผมค่อนข้างเป็คนที่ซื่อตรง พี่หงเยี่ยนพี่ดูผมผิดไปจริงๆ"
"เมื่อกี้ฉันยังเห็นนายมองหน้าอกพี่ิอวี้อยู่เลย คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง"
หลิวิอวี้ไม่ได้อาย เธอหัวเราะกล่าวว่า "หงเยี่ยน อย่าไปกวนเขาเลย ถ้าภรรยาเขารู้เื่นี้เข้า เขาอาจจะต้องคุกเข่าลงบนกระดานซักผ้าเพื่อสำนึกผิด"
พูดจบเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะอย่างสง่างาม
ทุกคนต่างได้ยินเื่นี้กันหมด แต่ไม่มีใครกล่าวอะไรออกมา นั่นทำให้หยางเฉินไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป เขาจ้องมองก้นของเธอเดินจากไป และกลืนน้ำลายดังอึก
จ้าวหงเยี่ยนเห็นเช่นนั้นไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรดี เธอหัวเราะกล่าวกับหยางเฉินว่า "หยางเฉิน ฉันมีความลับจะบอก"
"อันที่จริง ถึงก้นพี่ิอวี้จะไม่ธรรมดา แต่ของจางไช่นี่สิ นุ่มสบายน่าััเป็ที่สุด ถ้านายมีโอกาสได้ลองััล่ะก็นะ ฉันลองมาหมดแล้วเลยรู้ดี"
หยางเฉินรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าในนี้จะไม่มีผู้ชายมานานทำให้พวกเธอ ต่างมีความกระหายบางอย่าง เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า
"แล้วถ้าเทียบกับของคุณล่ะ"
ตอนแรกจ้าวหงเยี่ยนเพียงแค่้าแกล้งหยางเฉิน แต่เมื่อถูกถามเช่นนั้น ด้วยความที่เป็คนมั่นใจในรูปร่างของตัวเอง แต่การจะบอกออกไปตรงๆ นั้นแลดูจะหลงตัวเองจนเกินไป
"หลังจากนายได้ััก้นจางไช่แล้ว ฉันจะให้นายจับบ้าง แล้วนายค่อยเปรียบเทียบเอาเอง เป็ไง"
"ตกลง" หยางเฉินตอบทันควัน
จางไช่ที่น่าสงสาร เธอไม่รู้เลยว่าบั้นท้ายของเธอถูกพนันโดยหญิงชายไร้หัวใจคู่นี้เสียแล้ว
คำพูดนี้ทำให้หยางเฉินใจเต้นระรัว ถึงแม้ว่าเขาจะได้ััหญิงสาวมากมายก่อนหน้านี้ แต่เมื่อนึกถึงในบางครั้งมันทำให้หยางเฉินรู้สึกว่าร่างกาย้าปะทะ
ใน่เช้าไม่มีใครมารบกวนหยางเฉิน เขาเปิดคอมพิวเตอร์เข้าอินเทอร์เน็ตเปิดเกมขึ้นมาเล่นในทันที ไม่ว่าจะเป็ เกมขุดทอง โปเกมอน เขามีความสุขอย่างมากใน่เช้า และแม้จะมีสาวสวยบางคนเดินมาถามเขาปรึกษาเกี่ยวกับเื่ภาษา เขาสามารถตอบกลับไปโดยทันที
เมื่อใกล้เที่ยง จางไช่และหลิวิอวี้เดินมาด้วยกัน จ้าวหงเยี่ยนเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นทันที จางไช่เห็นเกมบนหน้าจอของหยางเฉินเป็เกมจับคู่ เธอหัวเราะกล่าวว่า
"พี่หงเยี่ยน ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะจดจ่อกับการทำงานอยู่นะ"
หยางเฉินเลียริมฝีปากลูบท้องแล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า "กำลังจะไปทานข้าวกันหรือครับ?"
"ใช่ค่ะ ที่โรงอาหารบริษัท นายจะมากับเราไหม" หลิวิอวี้ถาม
แม้ว่าหยางเฉินจะซัดซาลาเปาไปแปดลูก ปาท่องโก๋อีกห้า และนมอีกสองกล่อง แต่เมื่อทำอะไรยากๆ อย่างเล่นเกมแล้ว นั่นทำให้เขารู้สึกเหนื่อย และเริ่มจะหิวเล็กน้อย
"แน่นอนครับผมไปด้วย ทำงานนี่เหนื่อยจริงๆ ผมต้องให้รางวัลตัวเองบ้าง"