แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ช่วยเพิ่มประกายระยิบระยับให้บ้านที่ผุพัง
ใต้แสงจันทร์ หลินหวั่นชิวกัดริมฝีปาก คิ้วขมวดกันแน่น สีหน้าค่อนข้างบิดเบี้ยว
จะให้นางลุกไปเอง?
ห้องส้วมอยู่ที่ใดนางยังไม่รู้เลย
หลังจากที่คิดไปคิดมา ในที่สุดนางก็ตัดสินใจใช้นิ้วจิ้มไหล่เจียงหงหย่วน แม่เ้า เนื้อเขาแข็งราวกับก้อนเหล็ก
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลินหวั่นชิวออกแรงจิ้มมากขึ้นอีก
ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นางจนปัญญา ได้แต่ส่งเสียงร้องเรียก “นายพรานเจียง นายพรานเจียง…”
เจียงหงหย่วนหลับั้แ่หัวถึงหมอน แต่แค่มีลมพัดต้นหญ้าขยับนิดเดียวก็ตื่นแล้ว นี่คือความเคยชินที่เกิดจากการล่าสัตว์ในูเามาตลอดหลายปี หากอยากล่าสัตว์ใหญ่ก็ต้องเข้าเขาลึก ต้องใช้ชีวิตกลางป่ากลางเขานานเป็สิบวันหรือครึ่งเดือน หากไม่มีความตื่นตัวคงถูกสัตว์ป่าจับกินไปนานแล้ว
เขาตื่นั้แ่ตอนที่หลินหวั่นชิวจิ้มไหล่ครั้งแรกแล้ว ดวงตาดุจเหยี่ยวูเาเบิกกว้าง ภายในใจบังเกิดความผิดหวัง
ก็ยังคงเรียกเขาว่านายพรานเจียง
“นาย…”
“เรียกว่าหย่วนเกอ!” เจียงหงหย่วนพูดเสียงฮึดฮัด เสียงดังจนหลินหวั่นชิวเกือบใปัสสาวะราด
“หา…”
“เรียกข้าว่าหย่วนเกอ!”
“ยะ…หย่วนเกอ” ก็แค่ชื่อเรียก หลินหวั่นชิวไม่คิดจะถือสากับเด็กหนุ่มหน้าแก่คนนี้อยู่แล้ว
เสียงหวานอ้อนแอ้นดุจนกขมิ้นเดือนสามของนางทำเอาหูเจียงหงหย่วนอ่อนระทวย
หลินหวั่นชิวอึดอัดใจเช่นกัน ขนาดนางพูดเองยังขนลุกเอง
ก่อนหน้านี้นางเป็ไข้สูง ศีรษะหนักอึ้ง ไม่ทันสังเกตว่าเสียงของร่างนี้จะอ่อนหวานปานนี้
ตอนนี้ทั้งได้ทานข้าวทานยา ร่างกายสบายขึ้นมาก นางถึงเพิ่งรู้ว่า…
นางไม่เหมาะสมกับร่างกายบอบบางนี้อย่างรุนแรง
“มีอะไรหรือ?”
“เอ่อ…ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ทางไหน?”
เจียงหงหย่วนที่หันหลังให้หลินหวั่นชิวแอบยกยิ้ม เขารู้อยู่แล้วว่าภรรยาตัวน้อยจะปวดท้องปัสสาวะ
ไม่ใช่ว่าเขาวิปริตหรอกนะ แต่เขารู้สึกว่าสามีภรรยาต้องเปิดเผยตรงไปตรงมา ไม่ว่าจะด้านดีหรือร้ายก็ควรเปิดเผยให้อีกฝ่ายเห็นจึงจะเรียกว่าเป็สามีภรรยา
“บ้านนี้ไม่มีห้องส้วม!”
หลินหวั่นชิว “…”
เช่นนั้นจะทำอย่างไร?
“เ้ารอก่อน ข้าจะไปเอาถังปลดทุกข์มาให้!”
เจียงหงหย่วนลุกออกไปทันทีที่พูดจบ ไม่นานก็กลับมาพร้อมถังไม้ใบหนึ่ง
จากนั้นจึงเดินมาช่วยประคองหลินหวั่นชิว
“ข้าทำเองได้ ท่าน…ท่านออกไปก่อน” หลินหวั่นชิวหลบมือที่ยื่นเข้ามาของเขา เจียงหงหย่วนไม่พอใจทันที “ฝันไปเถอะ ข้าใช้หมูป่าแลกเ้ามาเชียวนะ! แค่ยืนยังไม่มั่น เกิดกลิ้งตกเตียงตายจะทำอย่างไร ทั้งข้าวและยาก็ขาดทุนหมดสิ!”
พูดจบก็อุ้มหลินหวั่นชิวไปวางหน้าถังปลดทุกข์ มือหนึ่งสอดใต้แขนนางเพื่อพยุง อีกมือดึงกางเกงนางลง
ไอ้โรคจิต!
ไร้ยางอาย!
หลินหวั่นชิวรีบนั่งลง ใช้มือดึงชายเสื้อลงไปบัง
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก้นัักับอากาศเย็น เสียงน้ำดังขึ้นกลางห้อง หลินหวั่นชิวอยากขุดหลุมฝังตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด
ทว่า…
คืนนี้นางดื่มน้ำมากเกินไป…ต้องนั่งถ่ายอยู่อย่างนั้นตั้งนาน
อายจะตายอยู่แล้ว
ศักดิ์ศรีที่สะสมมายี่สิบแปดปีถูกทำลายจนหมดสิ้น!
หลังจากที่ทำธุระเสร็จ หลินหวั่นชิวดึงกางเกงขึ้นด้วยความเร็วสายฟ้าฟาด ะโขึ้นเตียงอย่างกระฉับกระเฉงและใช้ผ้าห่มขาดๆ ห่อตัวแน่น
เจียงหงหย่วนยกถังปลดทุกข์ออกไปอย่างอารมณ์ดี ดูท่าภรรยาตัวน้อยน่าจะกลับมาแข็งแรงได้ ไม่ตายเร็วแบบชาติก่อน
เมื่อชาติก่อน ภรรยาตัวน้อยตายในห้องเก็บฟืนตระกูลหลินตอนอายุเท่านี้นี่แหละ
เจียงหงหย่วนกลับเข้าห้องหลังจากที่ล้างถังปลดทุกข์เสร็จเรียบร้อย เขาไม่ได้รบกวนภรรยาตัวน้อยที่นอนห่อตัวเป็รังไหม ทำแค่เอนตัวนอนลงข้างนาง
ภรรยาตัวน้อยยังไม่หายดี นอนตัวสั่นระริก ปล่อยให้นางนอนดีกว่า อย่างไรวันหน้าก็ยังมีเวลาอีกมาก ไม่ต้องรีบ
ไม่นาน เสียงกรนสม่ำเสมอของเจียงหงหย่วนก็ดังขึ้น ผ่านไปเนิ่นนาน หลินหวั่นชิวถึงพบว่าเขาหลับไปแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะทำอะไรนาง
ในที่สุดตัวนางที่อ่อนเพลียถึงขีดสุดก็ต้านความง่วงไม่ไหว ค่อยๆ หลับตาลงเช่นกัน
แต่ยิ่งตกกลางคืน อากาศก็ยิ่งหนาว
ลมเย็นพัดผ่านช่องหน้าต่างขาดๆ เข้ามา
หลินหวั่นชิวที่สะลึมสะลืมอดขยับตัวเข้าหาจุดที่อบอุ่นบนเตียงไม่ได้…
ยังไม่พอ…ยังหนาวอยู่ หลินหวั่นชิวออกแรงแนบตัวเข้ากับแหล่งความร้อน ขดตัวเองเป็เหมือนลูกสัตว์ตัวเล็กๆ
กระทั่งกลางดึก เจียงหงหย่วนถูกหลินหวั่นชิวที่เบียดตัวเข้าอ้อมอกปลุกให้ตื่น
ร่างกายนุ่มนิ่มในอ้อมอกปลุกพลังหยางในตัวเขาทันที
ตรงนั้นแข็งเหมือนสาก แข็งจนเจ็บ
แต่เขาต้องอดทนไว้ ไม่กล้าขยับมือมั่วๆ กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
ต้องเข้าูเาไปล่าสัตว์ใหญ่ ตัวเองมีเมียแล้วนะ จะให้เมียต้องอดอยากทนหนาวไปด้วยไม่ได้…
เจียงหงหย่วนพยายามสงบอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ แต่กว่าเขาจะข่มตานอนหลับได้อีกครั้ง ไก่ในหมู่บ้านใต้เชิงเขาก็ขันแล้ว
หลินหวั่นชิวขยี้ตาที่สะลึมสะลือ หน้าท้องรู้สึกเหมือนถูกท่อนไม้กระทุ้งจนไม่สบายตัว ทว่าจู่ๆ นางกลับเบิกตาโพลง มารดามันเถอะ…นางมานอนบนตัวชายคนนี้ได้อย่างไร ทั้งยังกอดอีกฝ่ายแน่น!
ที่สำคัญคือ…
ชายร่างกำยำที่นางกอดนอนแผ่บนเตียง ส่วนนางนอนบนตัวเขา…
หน้าที่สะสมมาไม่รู้กี่ชาติพังหมดแล้ว!