เปรี้ยง!
เสียงดังดุจฟ้าผ่า หินสีมรกตก้อนใหญ่และทนทานได้แหลกเป็เสี่ยงๆ และเศษหินจากการะเิได้กระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง ควันดำออกมาจากเศษหินสีมรกต ทำให้อากาศบริเวณนี้เหม็นไหม้
"อืม ตอนนี้หนึ่งดัชนีสุริยันทำได้เพียงเท่านี้สินะ"
มองดูผลลัพธ์จากพลังทำลายอันน่ากลัวแล้ว เจียงเฉินผงกศีรษะ หลังจากที่เขาได้ทะลวงสู่ขอบเขตฉีไห่ ได้สร้างตราประทับัไปสองดวงครึ่ง ด้วยพลังหยวนอันกล้าแกร่งและพลังของเขาในตอนนี้ สามารถสำแดงพลังของหนึ่งดัชนีสุริยันออกมาได้อย่างแท้จริง แค่เพียงชี้นิ้วก็สามารถทำลายก้อนหินขนาดใหญ่ได้ หากว่าใช้ดัชนีนี้ใส่ร่างกายมนุษย์ล่ะก็ ผลลัพธ์ของมันยากที่จะจินตนาการได้ หากว่าคนผู้นั้นไม่ระวังการโจมตีนี้ ร่างของเขาคนนั้นคงะเิออกเป็ชิ้นๆ
หกดัชนีสุริยันเป็ทักษะที่แยกมาจากเก้าสุริยัน และมันเป็ทักษะยุทธขั้นปฐีระดับสูง หนึ่งดัชนีสุริยันเป็ทักษะดัชนีแรกที่เจียงเฉินสร้างขึ้น นั่นเป็เหตุผลว่าทำไมเขาถึงใช้มันได้อย่างมีประสิทธิภาพแม้เขาจะมีพลังยุทธไม่มากนัก อย่างไรก็ตาม การปลดปล่อยสองดัชนีสุริยัน มันเป็เื่ยากมากสำหรับเขา
แต่ทว่าการใช้หนึ่งดัชนีสุริยันนั้นกินพลังหยวนอย่างมาก ไม่เหมือนแต่ก่อน ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ได้ใช้พลังหยวนทั้งหมดของเขา พร้อมทั้งยังมีความช่วยเหลือจากทักษะร่างแปลงั ทำให้เขาสามารถฟื้นคืนพลังหยวนได้ด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ
ดวงตะวันกำลังลาลับและเวลาค่ำคืนก็ได้มาถึง เจียงเฉินได้เปลี่ยนเป็เสื้อสีดำและย่างเท้าออกจากคฤหาสน์ ค่ำคืนนี้จะเป็ค่ำคืนที่ไม่หลับใหลสำหรับเมืองเทียนเซียงแห่งนี้ ค่ำคืนนี้จะต้องมีการหลั่งเื
ภายในสวนของคฤหาสน์ มีกองไฟขนาดใหญ่ ส่องสว่างท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด มีคนมากกว่าร้อยคนยืนอยู่รอบๆ ทั้งเจียงเจิ้นไห่, โจวเป่ยเฉิน และผู้เชี่ยวชาญระดับฉีไห่อีกหกถึงเจ็ดคนอยู่ด้านหน้าพวกเขา พวกเขาต่างรอคำสั่งจากเจียงเฉิน เมื่อพวกเขาเห็นเจียงเฉินกำลังเดินตรงมาหาพวกเขา สายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปยังจุดนั้น
"เฉินเอ๋อร์.. เ้าก้าวสู่ขอบเขตฉีไห่แล้ว?"
เจียงเจิ้นไห่ เอ่ยถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
"ใช่แล้ว... ท่านพ่อ ทุกอย่างพร้อมรึยัง?"
เจียงเฉิน ถาม
"พวกเรารวบรวมคนของเราเอาไว้แล้ว ขาดแต่เพียงกำลังคุ้มกันกิจการของตระกูลเราไม่มากพอ เกรงว่าตระกูลมู่หรงอาจถือโอกาสบุกเข้าไปได้"
เจียงเจิ้นไห่บอกกับเจียงเฉิน กิจการทุกอย่างของตระกูลเจียง มักจะมีกิจการของตระกูลมู่หรงเป็คู่แข่ง ทั้งสองตระกูลมีการแข่งขันกันมาอย่างยาวนาน ถ้าหากเจียงเจิ้นไห่ไม่วางกำลังคุ้มกัน เกรงว่ากิจการของพวกเขาจะถูกตระกูลมู่หรงฉวยโอกาสกวาดเอาไป
"นายน้อย ท่านมีแผนอย่างไรขอรับ?"
โจวเป่ยเฉิน ถาม
"พวกเราไม่จำเป็ต้องใช้แผนการอะไร คืนนี้ ตระกูลมู่หรงจะต้องหายไปจากเมืองเทียนเซียง ท่านพ่อ ท่านนำผู้เชี่ยวชาญระดับฉีไห่สี่คนบุกโจมตีพวกมัน ส่วนที่เหลือให้ไปบุกโจมตีคฤหาสน์ตระกูลมู่หรง"
เจียงเฉินเผยใบหน้าเหี้ยมออกมา
"นายน้อยขอรับ พวกเราไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าตระกูลมู่หรง และกิจการของพวกเขาต่างก็มีผู้เชี่ยวชาญระดับฉีไห่คุ้มกัน ถ้าหากพวกเราส่งผู้เชี่ยวชาญฉีไห่บุกโจมตีกิจการของพวกเขา เช่นนั้น มันเป็เื่ยากที่พวกเราจะโจมตีตระกูลมู่หรง"
โจวเป่ยเฉิน กล่าว เขายังไม่รู้ว่าทำไมเจียงเฉินถึงประกาศากับตระกูลมู่หรงเร่งด่วนเพียงนี้ พิจารณาจากกำลังของทั้งสองตระกูลเทียบเท่ากัน มันรังแต่จะสร้างความสูญเสียแก่ทั้งสองฝ่าย
"โจวเป่ยเฉิน นับจากนี้เ้าเพียงแค่ทำตามคำสั่งและคำพูดของข้าก็พอ ข้าบอกว่าให้พวกเ้าผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ทุกคน เข้าจัดการกิจการของตระกูลมู่หรงให้เรียบร้อยในสองชั่วโมง ถ้าหากเ้าทำไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่าเสนอหน้าของเ้าต่อหน้าข้าอีกในอนาคต"
เจียงเฉินส่งสายตาเ็าให้กับโจวเป่ยเฉิน หลังจากถูกจ้องมองเพียงครั้งเดียว เม็ดเหงื่อก็ปรากฏบนใบหน้าของโจวเป่ยเฉิน เขากำลังรู้สึกว่าตัวเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มอายุสิบห้าปี แต่เป็ปีศาจเฒ่าที่มีชีวิตอยู่มานับพันปี
"ขอรับ นายน้อย"
โจวเป่ยเฉินคำนับและไม่กล้าสงสัยอะไรเกี่ยวกับเจียงเฉินอีก
"เจียงเฉิง เ้านำคนของเรา ไปจัดการปัดกวาดเมืองเทียนเซียง ห้ามไม่ให้ใครออกมาจากบ้าน"
เจียงเฉินเป็เหมือนผู้บัญชาการที่มอบคำสั่งทหาร เขาไม่อยากให้ผู้บริสุทธิ์ต้องเจ็บตัว แต่กิจการของทั้งสองตระกูลนั้นกระจัดกระจายไปทั่วเมือง เมื่อาเริ่มต้นขึ้น ทั่วทั้งเมืองก็จะเป็เขตา ถ้าหากมีผู้คนทั่วไปอยู่ข้างนอกบ้าน พวกเขาก็อาจต้องจบลงด้วยความสูญเสีย ซึ่งเจียงเฉินไม่้าให้เป็เช่นนั้น
"ขอรับ นายน้อย"
เจียงเฉิงทำทุกอย่างที่เจียงเฉินบอก ถ้าหากเจียงเฉินบอกว่าผายลมของเขากลิ่นหอม เจียงเฉิงก็จะถือเป็เช่นนั้น
"พวกเ้าที่เหลือ ติดตามข้ากับท่านพ่อ พวกเราจะบุกโจมตีคฤหาสน์ตระกูลมู่หรง"
เจียงเฉินเผยใบหน้าชั่วร้าย สิ่งที่เขากล่าวออกมานั้นเป็เหมือนประกาศิต ที่ไม่มีใครกล้าขัด
"ลงมือได้"
เจียงเฉินะโออกไป เจียงเฉิงนำคนยี่สิบคนออกจากคฤหาสน์เ้าเมือง โจวเป่ยเฉินกับผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ที่เหลือออกไปหลังจากพวกเขา ส่วนพวกเขาจะจัดการกับกิจการพวกนั้นอย่างไร เจียงเฉินไม่สนใจ เขาให้เวลาโจวเป่ยเฉินและผู้เชี่ยวชาญฉีไห่เ่าั้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น ถ้าโจวเป่ยเฉินทำไม่ได้ เขาก็อาจฆ่าตัวตายได้เช่นกัน
"ท่านพ่อ ศึกครั้งนี้ขึ้นอยู่กับเราสองพ่อลูกแล้ว พวกเราสองคนจะไปพบมู่หรงเจิ้นกัน"
เจียงเฉินมองไปทางเจียงเจิ้นไห่และยิ้มแป้น
"เฉินเอ๋อร์ ทำไมเ้าถึงได้ดูมั่นใจขนาดนี้?"
เจียงเจิ้นไห่ขมวดคิ้วของเขา ถึงแม้ว่าตระกูลมู่หรงจะไม่ได้เตรียมตัว พวกเขาก็ยังมีผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นห้าอยู่
"ท่านพ่อ อย่าบอกนะว่าท่านกลัว?"
เจียงเฉินกล่าวด้วยท่าทีหยอกล้อ
"กลัวงั้นรึ? บัดซบ เ้าลูกหมา กล้าดียังไงมาดูถูกพ่อของเ้า ไปกันได้แล้ว"
เจียงเจิ้นไห่กล่าวขณะสายตาจับจ้องไปยังเจียงเฉิน เขาแทบควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อถูกบุตรชายของตนดูถูก
ในขณะที่เจียงเฉินและเจียงเจิ้นไห่กำลังนำคนกว่าร้อยคนตรงไปยังฐานที่มั่นของตระกูลมู่หรง าในเขตย่านการค้าก็ได้เริ่มขึ้น เปลวเพลิงทั่วเมืองเทียนเซียงสามารถเห็นได้ เมืองเทียนเซียงตกอยู่ในความอลหม่าน
"วิ่งเร็วเข้า วิ่ง! คฤหาสน์เ้าเมืองกับตระกูลมู่หรงตีกันแล้ว!"
"รีบกลับบ้านเร็วเข้า พวกเราไม่อยากโดนลูกหลง"
"บัดซบ! เจียงเฉินนั่นป่าเถื่อนจริงๆ นี่ได้เริ่มาเต็มรูปแบบกับตระกูลมู่หรง!"
เมืองได้กลายเป็เขตา ผู้คนทุกคนบนถนนต่างรีบพากันกลับบ้านและร้านค้าต่างก็ปิด ทุกคนรู้ว่าค่ำคืนนี้ไม่มีทางสงบสุข และในวันพรุ่งนี้มันจะไม่มีทางเป็เมืองเดิมเหมือนกับวันนี้
ณ คฤหาสน์ตระกูลมู่หรง!
"ท่านผู้นำขอรับ! เกิดเื่ร้ายขอรับ!"
ยามที่มีใบหน้าปกคลุมด้วยเม็ดเหงื่อรีบวิ่งเข้ามาในโถงประชุม
"มันเกิดอะไรขึ้น บอกข้ามา?"
มู่หรงเจิ้น ถาม
"ท่านผู้นำ กิจการทุกอย่างของเราถูกตระกูลเจียงบุกโจมตี พวกเรารั้งต่อไปไม่ไหวแล้วขอรับ!"
ยามเอ่ยพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว
"ว่าไงนะ? เจียงเจิ้นไห่คิดประกาศากับข้าอย่างนั้นรึ?"
มู่หรงเจิ้นลุกขึ้นยืน
"เจียงเจิ้นไห่เป็เหมือนสุนัขะโกำแพงด้วยความสิ้นคิด เขาต้องกลัวว่าตระกูลหลี่จะมาล้างแค้น ดังนั้น เขาจึง้าบุกโจมตีพวกเราก่อนที่ตระกูลหลี่จะตั้งตัว"
ชายแก่ฉีไห่ เอ่ยขึ้น
"เ้าจิ้งจอกเฒ่า กล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร!"
มู่หรงเจิ้นกัดฟันกรอดด้วยโทสะ เขากำลังนั่งวางแผนรอให้ตระกูลเจียงถูกตระกูลหลี่ทำลาย แล้วตัวเขาจะยึดครองเมืองไว้โดยไม่ต้องเสียอะไร เขาไม่คิดว่าตระกูลเจียงจะประกาศาเวลานี้ ทำให้ตระกูลมู่หรงได้รับความเสียหายอย่างหนัก
"ท่านผู้นำขอรับ มีผู้เชี่ยวชาญฉีไห่จำนวนมากบุกโจมตีกิจการของพวกเรา นั่นคือเหตุผลที่พวกเราไม่อาจรับมือได้!"
ยาม กล่าว
"ดูเหมือนว่าเจียงเจิ้นไห่จะส่งผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ทั้งหมดออกมา เฮอะ! ถ้าเป็อย่างนี้ล่ะก็ เช่นนั้น ข้า มู่หรงเจิ้น จะแสดงให้เห็นว่าข้าไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ! คฤหาสน์เ้าเมืองในเวลานี้จะต้องขาดกำลังพล รวบคนของพวกเราทั้งหมด จากนั้นก็บุกโจมตีคฤหาสน์เ้าเมืองซะ!"
มู่หรงเจิ้น กล่าวเสียงเย็น ศัตรูของเขาเริ่มาครั้งนี้ เขาไม่อาจนั่งอยู่ที่นี่รอให้พวกมันมาฆ่าเขาได้
มีผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่ของตระกูลมู่หรงต่างอยู่ที่เขตย่านการค้าเช่นเดียวกัน ในตระกูลมู่หรงตอนนี้มีผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ทั้งหมดห้าคนรวมทั้งมู่หรงเจิ้น
สิบห้านาทีหลังจากนั้น กลุ่มคนอีกกลุ่มนับร้อยคนปรากฏที่ลานกว้างหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลมู่หรง ผู้เชี่ยวชาญตระกูลเจียงก็มาถึงเช่นเดียวกัน ทั้งสองฟากฝั่งกำลังยืนประจัญหน้ากัน
"เจียงเจิ้นไห่ ข้าไม่คิดเลยว่าเ้าจะกล้าเริ่มากับตระกูลของข้า"
มู่หรงเจิ้น กล่าวด้วยท่าทีโกรธเคือง
"หยุดพูดพล่ามไร้สาระ ฆ่าพวกมัน"
ในมือของเจียงเฉินถือดาบยาวเล่มหนึ่ง ประกายแสงสะท้อนออกมาจากคมดาบ เขาเดินเยื้องย่างตรงไปและบุกจู่โจมใส่ผู้เชี่ยวชาญตระกูลมู่หรงอย่างโเี้
" ฆ่า... "
เจียงเจิ้นไห่ะโเสียงดัง ผู้เชี่ยวชาญตระกูลเจียงพร้อมบุกเข้าห้ำหั่นกับศัตรู ปลดปล่อยจิตฆ่าฟันออกมา พวกเขาตามหลังเจียงเฉินที่วิ่งเข้าหาศัตรูของพวกเขา
"ฮ่าฮ่า.. เจียงเจิ้นไห่ มีเพียงเ้ากับลูกชายเ้ามาเพื่อบุกโจมตีตระกูลข้า...เ้าจะเหมือนกับสุนัขสิ้นหวังที่พยายามะโกำแพงอย่างสิ้นคิดเสียจริง เ้ากลัวตระกูลหลี่แน่ๆ! เด็กๆ ฆ่าพวกมันให้หมด!"
มู่หรงเจิ้นหัวเราะเสียงดัง สำหรับเขา เจียงเจิ้นไห่กับเจียงเฉินเพียงรนหาที่ตายเอง เมื่อทั้งสองเข้ามาโจมตีเขา พวกเขาไม่ได้พาผู้เชี่ยวชาญฉีไห่มาด้วยสักคน
ทั้งสองฝั่งปลดปล่อยจิตสังหารออกมา และจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เข้าปะทะกัน
"ข้าจะจัดการเจียงเจิ้นไห่เอง ส่วนพวกเ้าที่เหลือจัดการเจียงเฉิน"
มู่หรงเจิ้นะโไปหาเจียงเจิ้นไห่ ขณะที่กล่าวกับผู้เชี่ยวชาญฉีไห่อีกสี่คน
"เ้าหนูนี่จัดการได้ไม่ง่าย ให้ข้าจัดการเอง"
ชายแก่ฉีไห่ขั้นกลาง กล่าวขณะที่เขาพุ่งตรงเข้าใส่เจียงเฉิน พวกเขาทุกคนเคยได้เห็นความสามารถของเจียงเฉินมาก่อน พวกเขาไม่กล้าดูเบา โดยเฉพาะหลังจากที่เขาสังหารหลี่ช่างหงได้อย่างสบายๆ
ปัง...!
ชายแก่ฉีไห่ขั้นกลางปลดปล่อยคลื่นพลังหยวนกดทับใส่เจียงเฉิน
"ตาย! "
เจียงเฉินกล่าวเสียงเย็น เขายกดาบขึ้นฟ้าก่อนฟาดมันลงใส่ชายแก่ด้วยความเร็วสูง
ปัง...!
การโจมตีนี้เต็มไปด้วยพลังหยวนทรงพลัง และเกิดเสียงดังออกมาก่อนคลื่นพลังของชายแก่จะกระจายหายไป
ชิ้ง...
ใบดาบสั่นสะท้านและปลดปล่อยลำแสงดาบออกไป ก่อตัวเป็ตาข่ายปกคลุมชายแก่คนนั้นไว้
"เ้าทะลวงผ่านขอบเขตฉีไห่แล้ว?!"
ในตอนนี้ชายแก่ก็ได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงของเจียงเฉิน ใจของเขาก็เต้นสั่นระรัว ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน เจียงเฉินเป็เพียงผู้เชี่ยวชาญฉีจิงระดับเก้า แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็ผู้เชี่ยวชาญฉีไห่แล้ว
ไม่เพียงเท่านั้น พลังปราณของเจียงเฉินแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก ราวกับร่างกายของเขาถูกูเาขนาดใหญ่กดทับ ภายใต้แรงกดดันจากตาข่ายดาบ ชายแก่โคจรพลังปราณได้อย่างยากลำบากและรู้สึกหายใจไม่สะดวก
ฉัวะ...!
เร็ว, รวดเร็วมาก คมดาบได้วาดผ่านรวดเร็วดุจสายฟ้า เมื่อชายแก่ััได้ถึงอันตราย มันก็สายเกินไปแล้ว ชายแก่ฉีไห่ขั้นกลางถูกเจียงเฉินผ่าเป็สองซีก ไม่มีแม้แต่โอกาสจะป้องกันตัวเอง
ซู่...
เืไหลทะลักออกมาราวกับน้ำตก เป็ฉากที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง คนถูกผ่าเป็สองส่วน อวัยวะภายในทั้งหมดของเขาไหลลงสู่พื้น มันยังคงเต้นยุกยิกอยู่ กลิ่นฉุนของเืทำให้ผู้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกอยากอาเจียนออกมา
ทุกคนที่กำลังต่อสู้ได้หยุดลง หันมองไปยังเจียงเฉินและชายที่ถูกผ่าร่าง คนที่ไม่เคยเห็นเื่เช่นนี้แทบจะอาเจียนออกมาทันที แน่นอน ทุกคนในที่นี้เคยฆ่าคนและได้เห็นเืสดๆมาก่อน แต่ไม่มีพวกเขาคนไหนเคยเห็นฉากที่น่าสยดสยองนี้
