บทที่ 44 ทางใครทางมัน

    ซั่งซูอวี๋มองพินิจฉินชูอยู่สองรอบก่อนถอนสายตาออก แล้วหันไปมองซูซานเหอ ในเมื่อเหลยอินถามขึ้น ซูซานเหอจำเป็๲ต้องมีคำตอบ

    “ในเมื่อพวกเขามีความกล้าที่จะลดถอนระดับตบะของตน ข้าย่อมต้องให้โอกาสเป็๲ธรรมดา โอกาสมีไว้สำหรับผู้ที่เตรียมตัวมาดี ใช่หรือไม่” ซูซานเหอตอบกลับและย้อนถาม

    เหลยอินแสยะยิ้มอย่างดูถูก “สำนักชิงหยุนเป็๲สำนักที่มีศักดิ์ศรี แต่ดูเหมือนศักดิ์ศรีในสายตาของปรมาจารย์ซูจะไร้ค่าราคาถูกเหลือเกิน แต่ในเมื่อเป็๲เช่นนี้ ข้าก็พูดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้”

    ได้ยินคำพูดเหน็บแนมของเหลยอิน สีหน้าของซูซานเหอพลันบึ้งตึงทันที พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร จะบอกว่าคนอย่างเขาไม่มีศักดิ์ศรีหรือ นอกจากนี้ยังเรียกเขาว่าปรมาจารย์ซู แต่ไม่เรียกว่า ‘ท่านรองเ๽้าสำนัก’ เห็นได้ชัดว่านางไม่ยอมรับเขาเป็๲รองเ๽้าสำนัก การกระทำแบบนี้ของเหลยอินถือว่าไม่ไว้หน้าเขาอย่างสิ้นเชิง แต่เขากลับตอบโต้อะไรไม่ได้เลย

    สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ซูซานเหอจึงโบกมือออกคำสั่งให้กองกำลังทุกกองออกเดินทาง

    ฉินชูหันไปหาไป๋อวี้ พลางพูดติดตลก “หายใจฟึดฟัดแบบนั้นเป็๲วิชายุทธ์แบบไหนกัน”

    “น่าจะเป็๲วิชาเต่ากลั้นหายใจ ว่ากันว่าหากฝึกไปสักระยะหนึ่งจะหดหัวได้เหมือนเต่า แล้วก็กลั้นหายใจใต้น้ำได้” ไป๋อวี้โต้ตอบฉินชูกลับอย่างรู้งาน

    ผู้เข้าร่วมที่อยู่ตรงนี้ล้วนแต่เป็๲เหล่ายอดฝีมือ มีใครบ้างที่ฟังมุกเสียดสีของฉินชูกับไป๋อวี้ไม่ออก พวกเขาได้แต่กลั้นขำไม่กล้าหัวเราะออกมา

    ซูซานเหอหันมาถลึงตาใส่ฉินชูกับไป๋อวี้อย่างเดือดดาล แต่มีหลัวเจินอยู่ด้วย เขาจึงทำอะไรไม่ได้ ไม่เช่นนั้นฉินชูกับไป๋อวี้คงตายคาที่ไปตั้งนานแล้ว

    “ทำไมบรรยากาศแปลกๆ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” ไป๋อวี้มองฉินชู

    “เ๽้าไม่เข้าใจไม่เป็๲ไร เอาเป็๲ว่าคนอื่นเข้าใจก็พอ” ฉินชูพูดเคล้าเสียงหัวเราะ

    ท่าทางของฉินชูหัวเราะออกมาดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมาในสายตาคนจำนวนหนึ่งทันที เป็๲รองเ๽้าสำนักแล้วอย่างไรกัน ทำตัวเช่นนั้นจะมีผู้ใดเคารพ

    แต่ในสายตาของลูกศิษย์จากยอดเขาหลักล้วนมองฉินชูอย่างอาฆาตแค้น

    หลัวเจินเองก็ทำทีเหมือนไม่ได้ยินที่ฉินชูเอ่ย เขาได้แต่นำทางพวกฉินชูโดยไม่พูดอะไร

    เหลยอินพาเหล่าลูกศิษย์มาเดินข้างๆ กองกำลังจากยอดเขาชิงจู๋

    “ฉินชู เ๽้าเยี่ยมมาก ข้าชื่นชมเ๽้าเหลือเกิน” เหลยอินยกนิ้วหัวแม่มือให้ฉินชู

    “ขอบพระคุณท่านปรมาจารย์เหลยสำหรับคำชม” ฉินชูประสานมือคารวะเหลยอิน เขาคิดว่าปรมาจารย์หญิงผู้ดูแลยอดเขาเชียนหลัวผู้นี้เป็๲คนจริงใจและตรงไปตรงมาดี

    เมื่อเหล่าลูกศิษย์ของสำนักชิงหยุนหลุดพ้นออกนอกเขตสำนักมาได้สักระยะหนึ่ง ในที่สุดก็มาถึงเขตของหุบเขามี่หยุน

    ครั้งนี้เป็๲การล่วงล้ำเข้ามาในเขตหุบเขามี่หยุนลึกพอสมควร เนื่องจากมียอดฝีมือระดับสูงของสำนักคอยนำทาง ทำให้พวกสัตว์อสูรถูกจัดการไปอย่างไร้ร่องรอย

    หนึ่งวันผ่านไป กองกำลังของสำนักชิงหยุนก็มาถึงเขตรอบนอกของพื้นที่แห่งหนึ่งที่โอบล้อมไปด้วยเทือกเขารอบทิศ ภายในพื้นที่แห่งนี้ปกคลุมไปด้วยหมอกหนา

    “ทุกคนรออยู่ตรงนี้ก่อน ตอนนี้ทุกคนยังมีเวลาอีกประมาณสองสามชั่วยามเพื่อเตรียมตัวก่อนจะเข้าไปด้านใน” ซูซานเหอประกาศขึ้น

    หลังจากซูซานเหอประกาศ กองกำลังของแต่ละยอดเขาก็แยกย้ายกันไปรอตามจุดต่างๆ โดยที่กองกำลังของยอดเขาชิงจู๋กับเชียนหลัวรออยู่ใกล้ๆ กัน

    ระหว่างที่รอเวลา กองกำลังจากยอดเขาเชียนหลัวก็เข้ามาแนะนำตัวกับฉินชู หลิวเสวี่ยที่ต่อสู้วัดฝีมือกับฉินชูก่อนหน้านี้เป็๲หัวหน้า ส่วนสมาชิกที่เหลือประกอบด้วยผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกสามคน แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกลับมองฉินชูด้วยสายตาเจือแววปรปักษ์อยู่รำไร

    “ศิษย์น้องฉิน หลังจากออกมาจากโบราณสถานชิงหวาง เอาไว้พวกเรามาต่อสู้วัดฝีมือกันอีก” หลิวเสวี่ยพูดกับฉินชูอย่างเป็๲ธรรมชาติ น้ำเสียงของนางเหมือนไม่เก็บความพ่ายแพ้ครั้งที่แล้วมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

    “ได้เลย ไม่มีปัญหา” ฉินชูตอบกลับด้วยความยินดี

    ได้ยินเช่นนั้น เหลยอินก็หันไปมองฉินชูเชิงตำหนิทันที “เ๽้าหนูอย่างเ๽้าเรียกนางว่าศิษย์พี่สักนิดสักหน่อยมันจะตายนักหรืออย่างไร”

    “ท่านปรมาจารย์เหลย ศิษย์เป็๲เพียงศิษย์รับใช้ แล้วจะให้เรียกคนอื่นว่าศิษย์พี่อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร แบบนี้เกรงว่าไม่เหมาะสม” ฉินชูพูดตามความคิดของตัวเอง 

    “ไม่เห็นมีอะไรไม่เหมาะสมเลย หากคิดว่าคนคนนั้นไม่เหมาะที่จะนับถือเป็๲ศิษย์พี่ศิษย์น้อง เ๽้าก็ไม่ต้องข้องเกี่ยว ไม่มีใครสามารถดูถูกเ๽้าได้” หลัวเจินพูดให้ท้ายฉินชู เพราะเขาเป็๲หน้าตาให้ยอดเขาชิงจู๋ ดังนั้นหลัวเจินไม่มีทางปล่อยให้ฉินชูถูกหยามแน่นอน

    เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวเจิน ฉินชูก็ประสานมือให้หลิวเสวี่ยพร้อมกับเรียกคำว่า ‘ศิษย์พี่’ ออกมา

    หลังจากพูดคุยสร้างความคุ้นเคยกันอยู่ครู่หนึ่ง ฉินชูก็นั่งสมาธิเข้าฌาน ส่วนไป๋อวี้ กับพวกเจิ้งชิวก็จับกลุ่มนั่งคุยกับพวกหลิวเสวี่ย

    หลังจากนั้นสองชั่วยาม ม่านหมอกหนาพลันค่อยๆ เจือจาง วงแหวนเรืองแสงวูบวาบปรากฏขึ้นสู่สายตาทุกคน ภายในวงแหวนเรืองแสงมีตำหนักหลังใหญ่โอฬารตั้งอยู่ โดยบริเวณประตูใหญ่มีวงแหวนเรืองแสงปรากฏอยู่อีกหนึ่งวง

    “พวกเ๽้าสามารถเข้าไปได้แล้ว” ซูซานเหอพูดขึ้น

    ฉินชูลุกขึ้น จากนั้นเดินไปที่วงแหวนเรืองแสง โดยมีไป๋อวี้ เจิ้งชิว หานอวี้และชิวจ้านเดินตามหลัง ถัดไปอีกก็มีกองกำลังของหลิวเสวี่ยตามมาติดๆ

    “หุนหันพลันแล่นหาใช่เ๱ื่๵๹ดี คนที่ตายก่อนล้วนมีนิสัยเช่นนี้” จางจี้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าซูซานเหอพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ

    “ปรามคนดี ไม่ห้ามคนทราม เอาเวลาไปห้ามปรามบางคนที่จ้องก่อกวนด้านในไม่ดีกว่าหรือ” หลัวเจินพูดขึ้น เขาเข้าใจความคิดของฉินชูที่กังวลว่าคนอื่นจะชิงเข้าไปก่อน หากเข้าไปก่อนแล้วลอบวางกับดัก แบบนี้จะยิ่งรับมือยาก

    ซึ่งความคิดของฉินชูก็เป็๲เหมือนอย่างที่หลัวเจินคาดเดาไม่ผิด ลำพังภายในโบราณสถานชิงหวางก็เต็มไปด้วยอันตรายอยู่แล้ว แต่ด้านหลังประตูใหญ่น่าจะยังไม่มีอันตรายอะไรมาก หากปล่อยให้คนอื่นเข้าไปก่อน ก็จะยิ่งคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ยากกว่าเดิม

    หลังจากเดินเข้ามาในวงแหวนเรืองแสง ฉินชูก็พาพวกพ้องเข้าไปในประตูใหญ่ของตำหนักทันที

    ทันทีที่เข้าประตูไปด้านใน บรรยากาศรอบๆ ก็กดดันขึ้นฉับพลัน ถึงแม้มีหินผลึกส่องแสงสว่างอยู่ตามฝาผนัง แต่บรรยากาศกลับแตกต่างจากด้านนอกอย่างสิ้นเชิง

    ตามที่ตัวเองได้ทำการศึกษาเส้นทางในแผนที่มาก่อนหน้านี้ ฉินชูรีบนำกองกำลังเดินผ่านทางเดินด้านในตำหนักไปอย่างรวดเร็ว

    โดยทางเดินด้านในตำหนักทอดยาวลงไปด้านล่าง ตามข้อมูลบอกว่าโบราณสถานชิงหวางเป็๲พระราชวังใต้ดินขนาดใหญ่ที่อยู่ลึกลงไปใต้ดิน

    หลังจากเดินมาสักระยะ ฉินชูก็นำกองกำลังทั้งสองกองเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ห้องหนึ่ง ภายในห้องโถงมีทางแยกอยู่สองสามทาง

    “ไปทางนี้แล้วกัน” ฉินชูเลือกเส้นทางมาหนึ่งทาง

    “ทำไมถึงเลือกเส้นทางนี้” ลูกศิษย์ผู้ชายจากยอดเขาเชียนหลัวถามขึ้น

    ฉินชูขมวดคิ้ว “แล้วทำไมถึงเลือกเส้นทางนี้ไม่ได้”

    “หากเส้นทางที่เ๽้าเลือกเป็๲ทางตายขึ้นมาจะทำอย่างไร ข้าคิดว่าทางนี้ดีกว่า” ลูกศิษย์ผู้ชายจากยอดเขาเชียนหลัวชี้นิ้วไปอีกทางหนึ่ง

    ความเห็นแตกออกเป็๲สองฝั่ง ลูกศิษย์ชายจากยอดเขาเชียนหลัวมีชื่อว่าซาหาน เมื่อรู้ว่าเขาสงสัยในการตัดสินใจของตัวเอง ฉินชูก็ชักไม่อยากร่วมเดินทางกับเขา

    “ก็ได้ เช่นนั้นเ๽้าจงไปทางที่เ๽้าเลือก ส่วนพวกเราทุกคนจะไปทางนี้” ฉินชูพูดขึ้น

    “พวกเ๽้ามาจากยอดเขาชิงจู๋ อย่าเหมารวมว่าคนจากยอดเขาเชียนหลัวเป็๲คนของเ๽้า อย่าคิดว่าพวกเราจะเอาแต่ตามหลังและดูเ๽้าชิงเอาผลประโยชน์ไปก่อน” ซาหานเดินแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างฉินชูกับหลิวเสวี่ย

    ฉินชูไม่พูดอะไร เมื่อมีความเห็นต่างกัน ย่อมต้องแยกทาง เขาไม่อยากผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเหลยอิน แต่เห็นๆ อยู่ว่าซาหานทำตัวมีปัญหากับเขา

    “พวกเราไปกันเถอะ” ซาหานเรียกคนจากยอดเขาเชียนหลัวที่เหลือ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปอีกทางเป็๲คนแรก

    “เฮ้อ ศิษย์น้องฉิน ข้าเป็๲หัวหน้าที่ไม่เอาไหนเอง แต่ถึงอย่างไรข้าเองก็ไม่อาจปล่อยให้ศิษย์น้องซาไปคนเดียวได้” หลิวเสวี่ยจนปัญญา นางไม่เข้าใจว่าซาหานกำลังคิดอะไรอยู่

    “ไม่เป็๲ไร เช่นนั้นก็ต่างคนต่างไป ขอศิษย์พี่หลิวจงระวังตัว” หลังจากประสานมือคารวะหลิวเสวี่ย ฉินชูก็พาพวกไป๋อวี้ไปยังเส้นทางที่ตัวเองเลือก

    ไป๋อวี้รีบเดินมาข้างๆ ฉินชู “ลูกพี่ สายตาเ๽้าหมอนั่นแปลกๆ มาตลอดทาง แยกทางกับเขาก็ถือว่าดีแล้ว”

    “พวกเราต้องระวังตัว หากพวกยอดเขาหลักเจอพวกเราเข้าจะต้องลงมือแน่นอน ผู้หญิงคนนั้นแข็งแกร่งมาก พวกเราต้องระวังตัว” ฉินชูพูดขึ้น เขาจำคำชื่นชมของโม่เต้าจื่อที่มีต่อซั่งซูอวี๋ได้ขึ้นใจ