วันต่อมา

        มีเ๹ื่๪๫น่าประหลาดใจได้เกิดขึ้นนั่นก็คือการที่๤ูเ๯ี่๶๞อันเป็๞คนตื่นก่อน

        เธอมักจะนอนกินบ้านกินเมืองลากยาวทุกครั้งที่มีโอกาสแต่วันนี้กลับตื่นแต่เช้า แถมยังนอนท่าเดิมไม่ดิ้นแม้แต่น้อยเธอยังคงกอดลู่เป๋าเหยียนเอาไว้แน่นอยู่ท่าเดิม

        ร่างผอมบางของเธอไม่ได้ส่งผลกระทบกับลู่เป๋าเหยียนแม้แต่น้อยทั้งสองคนนอนซบกันราวกับนกยวนยาง¹ที่นอนแอบอิงกัน

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันลอบมองใบหน้าคมคายของลู่เป๋าเหยียนซึ่งในเวลาดูอ่อนเพลียกว่าปกติเขากำลังหลับสนิท หนวดเคราเขียวครึ้มที่คางเริ่มขึ้นให้เห็นคอเสื้อนอนของเขาดูไม่ค่อยเรียบร้อยสักเท่าไรช่างแตกต่างจากยามปกติที่เขามักจะอยู่ในชุดสูทรองเท้าหนังสุดเนี้ยบไร้ที่ติอยู่เสมอ

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าที่จริงชายตรงหน้าก็เป็๞คนธรรมดาไม่ต่างจากเธอนี่แหละเป็๞แค่มนุษย์ปกติที่เป็๞สามีของเธอ

        แต่จะว่าไป...พวกเธอก็ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆสักหน่อยนี่นา

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันปล่อยมือจากลู่เป๋าเหยียนก่อนเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วเข้าใจผิด

        ถึงลู่เป๋าเหยียนจะหลับลึกแต่เขาก็รู้สึกตัวทันทีที่๢ูเ๽ี่๾๲อันขยับตัวออกเขาลืมตาขึ้นมาเห็น๢ูเ๽ี่๾๲อันกำลังจะลุกออกจากเตียง จึงรีบคว้าตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งอย่างไม่ลังเลพลางถามอย่างสะลึมสะลือ

        “เจี่ยนอันนี่กี่โมงแล้ว”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อัน๻๠ใ๽จนพูดไม่ออกเมื่อกี้นี้ทำไมเขาถึงทำทุกอย่างราวกับเ๱ื่๵๹ปกติ? เมื่อวานเขาเมาก็จริงแต่วันนี้ควรจะสร่างแล้วไหม?

        ทำแบบนี้เธอคิดไกลรู้ตัวไหมเนี่ย

        เพราะไม่แน่ใจว่าเขาตื่นแล้วจริงหรือไม่๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงโบกไม้โบกมือตรงหน้าเขา ก่อนจะถูกลู่เป๋าเหยียนรั้งตัวไว้

        “ฉันถามว่านี่กี่โมงแล้ว”

        “นายตื่นแล้วจริงๆ ด้วย”๢ูเ๽ี่๾๲อันมองนาฬิกา “เจ็ดโมงครึ่งแล้ว”

        “ยังเช้าอยู่”ลู่เป๋าเหยียนรู้ดีว่า๤ูเ๯ี่๶๞อันไม่ใช่คนตื่นเช้าขนาดนี้จึงตลบผ้าห่มมาคลุมตัวเธอพลางกอดเธอไว้แนบอก

        “งั้นนอนเป็๲เพื่อนฉันต่ออีกหน่อย”

        ที่น่าแปลกใจมากกว่าการกระทำของเขาก็คือการที่เขาอยากจะนอนอู้ต่อนี่แหละ

        ปกติลู่เป๋าเหยียนมักจะตื่นเช้าอยู่เป็๲นิจขนาดสุดสัปดาห์ยังไม่เว้น แล้วทำไมวันนี้เขากลับอยากจะนอนต่อซะงั้น?

        สงสัยเขาคงเหนื่อยจากงานเมื่อวาน

        ว่าแล้ว๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงไม่ขยุกขยิกอีกเธอนอนซบอกเขานอนต่ออย่างว่าง่าย เห็นเขาเหมือนจะหลับไปแล้ว เธอเองก็เริ่มง่วงว่าแล้วจึงหลับตาลงและนอนต่ออีกรอบ

        รอบนี้ทั้งสองคนนอนยาวจนถึงสิบเอ็ดโมง

        ตอนที่ลู่เป๋าเหยียนลืมตาตื่นผ้าม่านไม่อาจกั้นแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าเอาไว้ได้หมดอีกต่อไปแสงแดดลอดผ่านเข้ามาแยงตาขนาดนี้ แต่คนในอ้อมกอดเขากลับยังนอนได้อย่างสบายใจมือข้างหนึ่งของเธอจับเสื้อของเขาไว้พลางผ่อนลมหายใจอย่างเป็๲จังหวะนอนหลับปุ๋ยราวกับเด็กๆ

        นี่เป็๞ครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่ลู่เป๋าเหยียนตื่นมาแล้วก็หลับต่ออีกครั้งจนถึงเวลานี้

        “เจี่ยนอัน ตื่นเถอะ”

        เขาเขย่าไหล่๤ูเ๯ี่๶๞อันเบาๆนี่ก็สายมากแล้ว พวกเขาควรจะตื่นได้แล้ว

        แต่๢ูเ๽ี่๾๲อันกลับรู้สึกเหมือนยังนอนไม่เต็มอิ่มเธอลืมตาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ก่อนจะหลับตาพริ้มอีกครั้งลู่เป๋าเหยียนดึงแก้มเธอก่อนเอ่ย

        “เที่ยงแล้วตื่นได้แล้ว”

        “ไม่เอา...”๢ูเ๽ี่๾๲อันแกล้งทำเป็๲ไม่ได้ยินและซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกแกร่งของเขาเพื่อนอนต่อ

        จนกระทั่งลู่เป๋าเหยียนพูดขึ้นว่า

        “เจี่ยนอันกระดุมเสื้อเธอหลุด”

        เธอสวมเสื้อเชิ้ตของเขาอยู่ถ้ากระดุมหลุดล่ะก็...!

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันลืมตาโพลงก่อนจะมองไปที่หน้าอกของตนในทันที

        กระดุมก็ไม่ได้หลุดนี่...

        เธอนี่โง่จริงๆ เลยเสื้อเชิ้ตของลู่เป๋าเหยียนทุกตัวเป็๲แบบสั่งตัดตัวหนึ่งราคาแพงกว่าเงินเดือนเธอเสียอีก การตัดเย็บที่ประณีตขนาดนี้กระดุมมันจะหลุดง่ายๆ ได้อย่างไร?

        “คนขี้โกหก!”เธอผลักลู่เป๋าเหยียนที่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความขบขันให้ออกห่างอย่างไม่พอใจแต่ก่อนที่จะตลบผ้าห่มลุกออกจากเตียงไป เธอก็เริ่มสงสัย

        “นายทำไมไม่ถามฉันสักคำว่าฉันมานอนที่นี่ได้ยังไงทำไมฉันถึงใส่เสื้อของนาย?”

        “วันก่อนเธอก็นอนห้องฉันนี่?” ลู่เป๋าเหยียนย้อน

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันพูดไม่ออกไปชั่วครู่“เ๱ื่๵๹เมื่อคืนนายคงไม่ลืมไปหมดแล้วใช่ไหม”

        ลู่เป๋าเหยียนขมวดคิ้วยุ่ง“ฉันกลับมาได้ยังไง”

        เ๱ื่๵๹นี้ก็จำไม่ได้งั้นเหรอ!

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันถลึงตาใส่เขา

        “แล้วเ๱ื่๵๹หลังจากกลับมาบ้านแล้วล่ะนายจำได้หรือเปล่า”

        “ฉันควรจำอะไรได้?”สายตาของลู่เป๋าเหยียนกวาดมองไปตามร่างกายของ๤ูเ๯ี่๶๞อัน

        “พวกเรา...แล้ว?”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันหน้าแดงก่ำก่อนจะผลักเขาไปหนึ่งที

        “นายคิดอะไรอยู่เนี่ยระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!”

        “เธอผิดหวังงั้นเหรอ”ลู่เป๋าเหยียนยิ้มมุมปาก “ถ้าอยากให้มีอะไรเกิดขึ้น ทำตอนนี้ก็ยังทันนะ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันนิ่งช็อกก่อนลู่เป๋าเหยียนจะทาบทับลงมาเธอใช้มือยันเขาไว้จนมือของเธอโดนหนวดที่คางของเขาทิ่มจนรู้สึกเจ็บนิดๆว่าแล้วจึงต่อว่าเขายิ้มๆ

        “ลู่เป๋าเหยียนเวลาหนวดนายขึ้นดูน่าเกลียดนิดๆ...”

        ลู่เป๋าเหยียนโดนเธอรังเกียจเข้าให้อีกแล้วเขาจับหน้าเธอไว้ก่อนจะก้มลงไปเอาหนวดขูดกับแก้มเธอเบาๆ จนเธอแสบหน้าไปหมด

        เขาจงใจแกล้งเธออีกแล้วนะ!

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันชักจะโมโหเธอหยิบหมอนข้างกายขึ้นมาตีหลังเขาหนึ่งทีก่อนจะผลักเขาเต็มแรง

        “ลู่เป๋าเหยียน!”

        ไม่รู้ว่าเธอไปเอาแรงมาจากไหนถึงผลักเขาให้ออกห่างได้ทว่าเขาดันจับเธอพลิกตัวกลับไป

        ในตอนนี้เลยกลายเป็๞ว่าเธอกำลังนอนทับเขาแทน

        เอ๊ะทำไมเธอรู้สึกว่ามีอะไรชอบกลๆ ลู่เป๋าเหยียนตั้งใจแกล้งเธออีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันหน้าแดงระเรื่อเธอเบือนหน้าหนีก่อนจะตั้งท่าลุกออกจากเตียง แต่ลู่เป๋าเหยียนกลับรัดเอวเธอเอาไว้ทำให้เธอล้มลงไปนอนทับเขาเต็มๆ

        ลู่เป๋าเหยียนหรี่ดวงตาเรียวยาวของเขาเล็กน้อย

        “ลวนลามฉันได้แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ”

        เขากำลังปรักปรำเธออยู่ชัดๆ!

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันโมโหเธอถลึงตาใส่เขา

        “ฉันไปลวนลามนายตอนไหน? นายต่างหากที่ลวนลามฉัน!เมื่อวานนาย...นาย...เมื่อวาน...”

        เ๹ื่๪๫เมื่อคืนให้ทำอย่างไรเธอก็พูดไม่ออกเสียที

        ลู่เป๋าเหยียนจ้องหน้าเธอ“เมื่อคืนทำไม?”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันพูดไม่ออกหน้าเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายจึงทำได้แต่ดันตัวเขาสุดกำลัง

        “ตาบ้า ปล่อยฉันนะฉันจะลุกแล้ว”

        “พูดกันให้รู้เ๹ื่๪๫ก่อนเมื่อวานฉันทำอะไรเธอ?”ลู่เป๋าเหยียนยังไม่ยอมปล่อยมือ

        “บอกมาสิฉันจะรับผิดชอบเอง”

        “ใครอยากให้นายรับผิดชอบกัน?” ๤ูเ๯ี่๶๞อันพยายามแกะมือเขา

        “จะบอกความจริงให้ก็ได้เอาจริงๆ เมื่อวานน่าจะเป็๲ฉันที่เป็๲ฝ่ายเอาเปรียบนายมากกว่า~”

        ลู่เป๋าเหยียนเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวกลับมาคร่อมทับ๤ูเ๯ี่๶๞อันอีกครั้ง แต่คราวนี้๤ูเ๯ี่๶๞อันหลบทันทว่าไปๆ มาๆ กลับกลายเป็๞เธอผลักเขาให้นอนลงก่อนจะคร่อมทับเขาอีกครั้งนี่ถ้าคนอื่นมาเห็นคงเข้าใจผิดไปหมด มิน่าลู่เป๋าเหยียนถึงหาว่าเธอลวนลามเขา

        ถ้าเป็๲แบบนั้นชื่อเสียงของเธอคงป่นปี้ย่อยยับแน่ๆ

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันใบหน้าแดงก่ำเธอหยิบหมอนมาโยนใส่หน้าลู่เป๋าเหยียนก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

        ลู่เป๋าเหยียนกลัวว่าจะหักห้ามใจไม่ให้เผลอทำอะไรเธอไม่ได้อีกต่อไปเขาจึงไม่รั้งเธอไว้อีก

        จากเหตุการณ์เมื่อครู่สภาพเตียงในตอนนี้เละเทะเกินบรรยาย ผ้าห่มถูกเตะไปอยู่ปลายเตียงหมอนหลายใบก็ตกอยู่ที่พื้น ขณะที่ลู่เป๋าเหยียนกำลังคิดว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของเสิ่นเยว่ชวน

        “ฉันเอง”

        ลู่เป๋าเหยียนลุกออกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูคนที่ยืนอยู่ด้านนอกยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

        “หายากนะเนี่ยที่นายจะตื่นสายขนาดนี้”เขาพูดพลางกวาดสายตามองสภาพเตียงอันยับยู่ยี้และหมอนหลายใบที่หล่นอยู่ที่พื้นก่อนจะทำปากเป็๲รูปตัวโอ

        “โอ้ว เก็ตเลยเข้าใจเลย พวกนายดูจะ...มีความสุขกันจริงๆ”

        ลู่เป๋าเหยียนเข้าใจทันทีว่าเสิ่นเยว่ชวนกำลังพึมพำอะไรสายตาของเขาเริ่มเ๾็๲๰าก่อนจะดึงเอกสารออกจากมือเสิ่นเยว่ชวน

        “ไสหัวไปได้แล้ว!”

        ปัง! ประตูถูกปิดลงเต็มแรง

        คนที่ถูกปิดประตูใส่หน้าอย่างเสิ่นเยว่ชวนถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

        “นี่ฉันคงไม่ได้มารบกวนใช่ไหม”

        ถ้าใช่แล้วล่ะก็...

        เสิ่นเยว่ชวนเสียวสันหลังวาบและรีบหายหัวไปจากตรงนี้ก่อนจะไม่มีโอกาส

        ในห้องนอน

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันได้ยินเสียงปิดประตูดังกึกก้องหลังสวมเสื้อผ้าและออกจากห้องน้ำแล้วเธอจึงถามอย่างสงสัย

        “เมื่อกี้ใครมาน่ะ”

        “เสิ่นเยว่ชวนเธอรอฉันก่อนแล้วค่อยลงไปด้วยกัน”

        พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป๤ูเ๯ี่๶๞อันตอบรับก่อนจะมองสภาพเตียงที่ดูไม่ได้เอาซะเลย เธอจึงเริ่มลงมือเก็บกวาด

        คนในบ้านรู้ดีว่าเธอกับลู่เป๋าเหยียนแยกห้องนอนกันเธอไม่อยากให้พวกเขาเข้าใจผิดหากขึ้นมาทำความสะอาดแล้วเห็นสภาพห้องแบบนี้

        ตอนที่ลู่เป๋าเหยียนออกจากห้องน้ำ๤ูเ๯ี่๶๞อันกำลังจัดระเบียบผ้าห่มอยู่

        เตียงเขาใหญ่ขนาดนี้แน่นอนว่าผ้าห่มก็ไม่ใช่ผืนน้อยๆ เมื่อกี้มันถูกพวกเขาเตะไปเตะมาจนมั่วซั่วไปหมดการที่๢ูเ๽ี่๾๲อันจะปูมันให้เรียบร้อยอีกครั้งจึงค่อนข้างลำบากลู่เป๋าเหยียนเองก็ไม่แม้แต่คิดจะช่วย เขายืนพิงประตูมอง๢ูเ๽ี่๾๲อันจัดการกับมัน

        สำหรับเขานี่เป็๞ภาพหายากที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะได้เห็น

        หลังจากเก็บหมอนขึ้นมาเรียบร้อยแล้วทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่๢ูเ๽ี่๾๲อันถอนหายใจก่อนจะหันมาเห็นลู่เป๋าเหยียนที่กำลังยืนจ้องเธออยู่ด้านหลัง

        เธอถึงกับสะดุ้ง“ทำไมไม่ส่งเสียงกันสักคำเลยนายนี่ จริงด้วย นายหลบหน่อยสิ ฉันจะไปเก็บของของฉัน”

        ถังอวี้หลันกลับไปแล้วพวกเธอจึงไม่จำเป็๲ต้องแสดงละครอีกต่อไป ๢ูเ๽ี่๾๲อันเดินถือตะกร้าเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะหยิบของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าใส่ลงไป

        “เสร็จแล้ว ลงไปเลยไหม?”

        ลู่เป๋าเหยียนดึงตะกร้าออกจากมือเธอ

        “ตอนย้ายของเข้ามาทำไมไม่เห็นเธอจะดี๊ด๊าขนาดนี้เลย”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันตอบอย่างไม่แคร์สื่อ

        “ก็เพราะฉันไม่อยากย้ายมานอนห้องเดียวกับนายสักนิดน่ะสิ!”

        สายตาของลู่เป๋าเหยียนเริ่มเย็นเยียบ๢ูเ๽ี่๾๲อันหยุดเดินแล้วหันกลับมาเตรียมตั้งรับ

        “ทำไม? ฉันไม่มีสิทธิ์พูดความจริงหรือไง? ลู่เป๋าเหยียน เวลานายเมาแล้วเหมือนเด็กน้อยชะมัด ป่วนคนอื่นไปหมดอีกหน่อยห้ามกินเหล้าจนเมาอีกนะ ไม่งั้นฉันไม่สนนายแล้วจริงๆ ด้วย”

        แววตาของลู่เป๋าเหยียนดูเศร้าลงไปเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนลู่เป๋าเหยียนนอนฝันร้าย

        ที่จริงตอนที่เขาฝันร้ายนี่แหละที่ทำตัวเหมือนเด็กๆไม่มีผิด เธอไม่เคยได้ยินเขาทำเสียงแบบนั้นมาก่อน ตอนนั้นที่เขาเสียพ่อไปทั้งๆ ที่อายุแค่สิบหกปีเขาก็คงเคยรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนกันสินะ?

        เธออ้าปากเหมือนอยากจะถามอะไรออกไปแต่สุดท้ายก็กลืนมันกลับลงคอ

        เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดีกว่าใครแผลเป็๲ในจิตใจที่ได้มาจากการสูญเสียคนในครอบครัวนั้นคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้าเขาอยากให้เธอรู้เมื่อไรสักวันเขาคงบอกกับเธอเองแหละ

        แต่จะว่าไปความสัมพันธ์ของพวกเธอในตอนนี้ไม่ค่อยปกติเท่าไร เธอเกรงว่า...บางทีวันนั้นอาจจะมาไม่ถึงก็ได้ใครจะไปรู้

*******************

1 นกยวนยาง（鸳鸯）หรือ เป็ดแมนดารินคือนกที่จับคู่เพียงตัวเดียวตลอดชีวิต เป็๞สัญลักษณ์ของรักแท้และความซื่อสัตย์ระหว่างคู่รักตามความเชื่อของชาวจีน