“อวี้เอ๋อร์จะแทงพวกนางให้ตายไปเลยขอรับ”เหยาอวี้ผงกศีรษะอย่างแรง หมุนตัววิ่งเข้าไปในห้องเก็บฟืน เหยาโม่หว่านหัวเราะเบาๆหลังจากนั้นก็เดินตามเข้าไป เย่จวินชิงตระหนักได้ในทันที ว่าเพราะเหตุใดเหยาโม่หว่านจึงเสี้ยมสอนเหยาอวี้เยี่ยงนั้นทว่า... จะแทงคนให้ตายจริงๆ หรือ?
“พวกเ้าไสหัวไปนะอย่ามาข่มเหงมารดาของข้า” เหยาอวี้ตรงเข้าไปผลักหมัวหมัวสองคนที่กำลังเงื้อมือเตรียมตวัดแส้กระเด็นออกไปราวกับเสือดาวน้อยที่กำลังคลั่งอาละวาดขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตอบโต้ เขาก็ใช้ปิ่นมุกที่อยู่ในมือแทงเข้าเนื้อของพวกนาง
“โอ๊ย!”หมัวหมัวทั้งสองร้องลั่นด้วยความเ็ป เหยาอวี้ถลาเข้าไปอยู่ข้างกายซูมู่จื่อ มองมารดาที่อยู่ในสภาพเือาบทั่วร่างอย่างปวดใจยิ่งน้ำตาไหลพรากๆ
“คุณชายน้อย...ซูมู่จื่อ! ไหนเ้าว่าไม่ได้ซ่อนตัวเขาไว้อย่างไรเล่า คุณชายน้อย รีบตามข้าไปพบกับนายท่านเดี๋ยวนี้เลย”อวี้จือตกตะลึงยืนตาเซ่อไปชั่วขณะ พอตั้งสติได้ก็ตรงเข้าไปกระชากเหยาอวี้ออกมา เด็กชายตัวน้อยโกรธจัดยกแขนข้างที่กำปิ่นไข่มุกจ้วงแทงหลังมือของอวี้จือทันที
“โอ๊ย!ไอ้เด็กเวร กล้าแทงข้าเชียวหรือ คอยดูเถอะว่าข้าจะจัดการกับเ้าอย่างไร” นายเป็เช่นไรบ่าวก็เป็เช่นนั้น อวี้จือไม่เคยเห็นซูมู่จื่อกับเหยาอวี้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว ปรกติเพราะมีนายท่านเป็อุปสรรคจึงยังพอปั้นหน้าเสแสร้งไปได้ แต่ยามนี้ได้รับาเ็ ย่อมจะเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา
เมื่อเห็นอวี้จืออุ้มเหยาอวี้ขึ้นมาแขนอีกข้างเงื้อง่าเตรียมจะลงมือ หลิวสิ่งและทิงเยว่ได้รับสัญญาณจากเหยาโม่หว่าน วิ่งตรงเข้าไปสกัดอย่างทันท่วงที
เหยาอวี้ที่เพิ่งถูกปล่อยตัวเป็อิสระแสดงท่ากราดเกรี้ยวราวกับสิงโตน้อย กระโจนเข้าใส่ผิงเจือทันทีพลางใช้ปิ่นไข่มุกแหลมคมที่ถืออยู่ทั้งสองมือกระหน่ำแทงขาของสาวใช้จอมโอหังราวกับห่าฝนอวี้จือร้องลั่นด้วยความเ็ป หมัวหมัวทั้งสองเห็นท่าไม่ดีตรงเข้าไปหมายขัดขวาง แต่กลับต้องชะงักเพราะเสียงตวาดของหลิวสิ่ง
“คุณชายน้อยเป็ดวงใจของนายท่านหากพวกเ้ายังกล้าคิดร้าย ไม่กลัวว่าจะถูกถลกหนังเอาหรือไร” หมัวหมัวทั้งสองต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังไปชั่วขณะ
“มัวอึ้งอะไรกันอยู่ยังไม่รีบช่วยกันพยุงฟูเหรินสามกลับเรือนจิ้งเสวี่ย ไปปรนนิบัติอย่างดีอีกหรือ หรือจะรอให้นายน้อยมาจัดการสั่งสอนพวกเ้าแบบเรียงตัว?”เมื่อเห็นซูมู่จื่อสลบไปแล้ว ทิงเยว่ก็แผดเสียงใส่หมัวหมัวทั้งสองด้วยน้ำเสียงดุดันจนพวกนางตัดสินใจโยนแส้ทิ้ง ช่วยกันหามซูมู่จื่อออกไปจากห้องเก็บฟืนอย่างระมัดระวัง
“ฮึ้ย...พวกเ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้ แข็งข้อกันไปหมดแล้วหรือไง รีบมาลากตัวไอ้เด็กเหลือขอออกไปเร็วๆหยุดเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยข้า ช่วยด้วย...” ขาทั้งสองข้างของอวี้จือถูกแทงจนพรุน ส่งเสียงร้องโหยหวนดังขรมแทบสลบไปอยู่หลายครา แต่สติการรับรู้ยังคงแจ่มชัด เพราะความเ็ปจากการถูกกระหน่ำแทงอย่างต่อเนื่อง
จนกระทั่งเหยาอวี้เริ่มเหนื่อยล้าเหยาโม่หว่านถึงส่งสัญญาณให้หลิวสิ่งกับทิงเยว่ปล่อยมือ หลังจากได้รับการปล่อยตัว อวี้จือก็คลานขึ้นไปบนกองฟางขณะข่มความเ็ปแหงนหน้าขึ้น เห็นเหยาโม่หว่านเดินมาถึงหน้าของตนเองพอดี
“ที่แท้เป็ฝีมือนังเด็กสารเลวอย่างเ้านี่เองเป็เ้า ที่แอบซ่อนตัวคุณชายน้อยเอาไว้ มิหนำซ้ำยังให้บ่าวชั้นต่ำสองคนนั้นมาจับกุมตัวข้าไว้อีกข้าจะไปฟ้องนายท่านกับฟูเหรินใหญ่ โอ๊ย... เจ็บจะตายอยู่แล้ว” อวี้จือถูกแทงจนสติแทบเลอะเลือนแต่ยังปากกล้าตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ไม่ใช่ข้านะ...เป็ซู่ชินหวางต่างหากที่ให้พวกเขาเข้าไปขัดขวาง ไม่เชื่อถามดูก็ได้” เหยาโม่หว่านแสร้งตีหน้าซื่อเหมือนคนถูกใส่ความส่วนทิงเยว่กับหลิวสิ่งต่างผงกศีรษะอย่างแรง
เย่จวินชิงมุมปากกระตุกถึงกับเหงื่อตกอาบท้ายทอย สายตาจดจ้องเหยาโม่หว่านอย่างไม่อยากเชื่อ แต่กลับเห็นอีกฝ่ายยักไหล่น้อยๆราวกับจะบอกว่าข้าเองก็จนปัญญาแล้วจะให้ทำอย่างไร
“แค่ถ้อยคำสบถว่า“นังเด็กสารเลว” เพียงประโยคเดียว ถึงตัดศีรษะเ้าทิ้งยังไม่นับว่าเกินกว่าเหตุ” เย่จวินชิงกวาดสายตาเ็าไปที่อวี้จือไม่เอ่ยคำปฏิเสธ
“เหยาอวี้มานี่พี่สามจะพาเ้าไปหาบิดาเอง” เหยาโม่หว่านกวักมือเรียกน้องชายที่กำลังเหนื่อยหอบ ก่อนจูงมือเดินออกไปจากห้องเก็บฟืนโดยไม่หันกลับมาอีกทิงเยว่กับหลิวสิ่งค่อยตามหลังไป
ท้ายที่สุดจึงเหลือแค่อวี้จือที่ร้องะโขอความช่วยเหลืออยู่ในห้องเก็บฟืนเพียงลำพัง
ขณะที่เท้ายังไม่ทันย่างเหยียบเข้าเรือนจู๋อี้เหยาโม่หว่านกลับได้ยินเสียงตะคอกดังมาจากด้านในระลอกหนึ่ง
“นังหญิงชั่วเหล่าฟูจะถามอีกครั้ง เ้าทำอันใดกับอวี้เอ๋อร์กันแน่” เหยาเจิ้นถิงจิกศีรษะของโต้วเซียงหลันอย่างแรงดวงตาเขียวปั้ดกรุ่นไปด้วยโทสะประหนึ่งเปลวเพลิง ชีวิตนี้เขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมีชื่อเสียงเป็ที่ยอมรับ ทว่าขาดอยู่เพียงอย่างเดียวคือบุตรชาย