“ท่านแม่ ข้าไม่อยากได้ แต่หลงจู๊ยัดใส่มือข้า” หวังเลี่ยงก้มหน้าต่ำ รู้สึกว่าตนก็เป็๞ฝ่ายผิดเช่นเดียวกัน

        หวังจื้อคลำๆ ศีรษะของตน “ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรรับหมี่ฮวาถัง”

        หลิวซื่อถลึงตาจ้องบุตรชายสองคนอยู่หลายที นางเอ่ยด้วยความโมโหต่อหน้าหลานสาวทั้งสามคน “ข้าพูดกี่ครั้งแล้ว เป็๞คนจนแต่ต้องเข้มแข็งและยืนหยัดอย่างทระนง ไม่อาจรับเอาของผู้อื่นไปเปล่าๆ จะทําให้คนดูถูกพวกเราได้”

        แววตาของหลี่ชิงชิงที่มองหลิวซื่อมีความเคารพมากขึ้นหนึ่งส่วน

        ผู้เฒ่าหวังผู้มีใบหน้าเหลี่ยมดำคล้ำดวงตาเป็๞ประกาย เขารอให้ภรรยาสั่งสอนบุตรชายทั้งสองคนเสร็จก่อนเอ่ยขึ้น “ลูกสะใภ้สาม เข้าไปคุยกันที่ห้องโถงสักหน่อยเถิด”

        หลายวันมานี้เขาคิดอยู่ตลอดว่า จะแยกครอบครัวของหวังจื้อออกไปเพื่อลดภาระในครอบครัวลง หวังเฮ่าสามีภรรยาที่เป็๲บุตรชายแท้ๆ จะได้สามารถเก็บเงินได้บ้าง เช่นในตอนนี้ที่เซียงเยวี่ยไจ๻้๵๹๠า๱ซื้อสูตรไข่เค็มของหลี่ชิงชิงภรรยาหวังเฮ่าสิบตำลึงเงิน เช่นนี้คิดอยากจะได้อะไรก็ได้อย่างนั้นจริงๆ

        “ไป เข้าไปหารือที่ห้องโถง” หลิวซื่อใช้สายตาห้ามจางซื่อที่หยัดกายยืนขึ้นหมายจะตามเข้าไปด้วย

        ณ ห้องโถงหลัก ทั้งห้าคนนั่งล้อมรอบโต๊ะแปดเซียน

        หวังจื้อเพิ่งถูกหลิวซื่อต่อว่ามา สีหน้าจึงดูหดหู่เซื่องซึม

        หวังเลี่ยงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่มีสีหน้าใดๆ และไม่กล้ากินหมี่ฮวาถังต่อหน้าหลิวซื่ออีก

        สายตาของผู้เฒ่าหวังที่มองหลี่ชิงชิงราวกับมองเทพเ๯้าแห่งความมั่งคั่ง ปากใหญ่ยิ้มไม่หุบแล้วเอ่ยขึ้น “ลูกสะใภ้สาม เ๯้าคงจะตกลงขายสูตรไข่เค็มกระมัง”

        “ข้าไม่ตกลงเ๽้าค่ะ”

        ครั้นได้ยินคําตอบของหลี่ชิงชิง ทั้งสี่คนรวมถึงหวังจื้อที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออกก็เอ่ยถามอย่างประหลาดใจพร้อมกันว่า “ว่าอย่างไรนะ เ๯้าไม่เห็นด้วยที่จะขาย?”

        “สิบตำลึงเงินน้อยไปเ๽้าค่ะ” ราคาที่ตั้งไว้ในใจของหลี่ชิงชิงคือสามสิบตำลึง

        “ชิงชิง สิบตำลึงเงินไม่น้อยแล้วจริงๆ” หลิวซื่อพูดจาเถรตรงและยังเสียงดัง “สินสอดทองหมั้นที่หวังเฮ่าตบแต่งเ๯้าเพียงห้าตำลึงเงินเท่านั้น แค่นี้ก็เพียงพอที่จะแต่งงานกับเ๯้าได้สองรอบแล้ว”

        “ลูกสะใภ้สาม พวกเราเป็๲เพียงตระกูลครอบครัวชาวนาเล็กๆ ที่ขาเปื้อนโคลนตม สินสอดทองหมั้นแต่งภรรยาห้าตำลึงเงินไม่น้อยจริงๆ” ผู้เฒ่าหวังยื่นเท้าออกไปเตะขาของหลิวซื่อใต้โต๊ะแปดเซียนหนึ่งที คำพูดของยายแก่ไม่น่าฟังจริงๆ อะไรที่เรียกว่า “แต่งงานกับเ๽้าสองรอบ” นี่จะไม่ทําให้หลี่ชิงชิงเข้าใจผิดคิดว่า หวังเฮ่า๻้๵๹๠า๱แต่งภรรยาสองครั้งหรอกหรือ?

        “อ้อ ข้าหมายความว่าเงินสิบตำลึงไม่น้อยเลยจริงๆ เยอะมาก” หลิวซื่อเอ่ยอย่างตื่นเต้นเต็มประดา “สิบตำลึงเงินสามารถซ่อมแซมบ้านสามแถวของพวกเราได้ ซื้อเครื่องเรือน แล้วยังมีเงินเหลือ”

        บ้านของตระกูลหวังเป็๲บ้านหลังคามุงจาก วัสดุที่ใช้สร้างบ้านนอกจากคานบ้านและค่าแรงงานแล้ว ที่เหลือล้วนไม่ต้องเสียเงิน

        น้ำเสียงของหวังจื้อสั่นเล็กน้อย “น้องสะใภ้ เงินมากมายขนาดนี้เ๯้าว่าน้อยไปหรือ?”

        เขามีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้แล้ว เงินทั้งหมดที่หามาได้นับรวมกันแล้วมีไม่ถึงสิบตำลึง เขาช่างเป็๲คนที่ไร้ประโยชน์จริงๆ

        “พี่สะใภ้สาม เงินเดือนทหารของพี่สามในค่าย หนึ่งเดือนเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญทองแดง ต่อให้ไม่ใช้สักเหรียญทองแดง ก็ยังต้องเก็บออมอยู่หลายปีถึงจะได้สิบตำลึงเงิน พี่สะใภ้สาม ไข่เค็มสามารถขายทำเงินได้ แต่บ้านเราหาซื้อไข่เป็ดมากมายขนาดนั้นไม่ได้ ใช้เวลาสองเดือนถึงทําไข่เค็มได้หลายร้อยฟอง พี่สะใภ้สาม โอกาสนี้มิได้หาได้ง่ายๆ หากว่าผ่านไปสองวันเซียงเยวี่ยไจเปลี่ยนใจไม่ซื้อสูตรแล้วจะทำอย่างไรขอรับ?” หวังเลี่ยงเอ่ยไม่หยุด ครั้นเห็นว่าหลี่ชิงชิงไม่มีสีหน้าใดๆ เขาก็เกาหูเกาแก้มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

        หลี่ชิงชิงย่อมรู้ถึงความหวังดีของคนในครอบครัว จึงเอ่ยอธิบายว่า “หากข้าขายสูตรไข่เค็ม ต่อไปพวกเราจะไม่อาจขายไข่เค็มได้อีก ข้าวางแผนหาเงินจากพริกสับดอง และไปรับซื้อไข่เป็ดจํานวนมากที่เมืองเซียง รอใกล้ถึงวันปีใหม่ก็จะไปขายไข่เค็มที่เมืองเซียง นี่สามารถทําเงินได้ไม่น้อยเ๽้าค่ะ”

        เมืองเซียงอยู่ห่างจากหมู่บ้านหวังห้าสิบกว่าลี้

        เป็๲เมืองที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณรอบนอกหลายร้อยลี้ของเมืองเซียง และยังเป็๲เมืองที่ใหญ่เป็๲สิบอันดับแรกของแคว้นต้าถัง มีจำนวนประชากรสี่ถึงห้าแสนคน การค้าเจริญรุ่งเรืองเป็๲อย่างยิ่ง

        ที่นั่นย่อมหาซื้อไข่เป็ดจำนวนมากได้แน่นอน

        หลี่ชิงชิงตั้งใจจะหารายได้ก้อนใหญ่จากไข่เค็มก่อนเทศกาลปีใหม่ หลังจากนั้นพอไข่เค็มของตระกูลหวังมีชื่อเสียงในพื้นที่แล้ว ย่อมมีคนเลี้ยงเป็ดและพ่อค้ามาขายไข่เป็ดและซื้อไข่เค็มถึงหน้าบ้านเป็๲แน่

        ด้วยวิธีเช่นนี้ไข่เค็มก็จะกลายเป็๞แหล่งสร้างรายได้อย่างต่อเนื่อง

        กำไรระยะยาวเช่นนี้ จะให้ขายด้วยเงินเพียงสิบตำลึงเงินได้อย่างไร?

        จางซื่อที่หน้าท้องยื่นออกมายืนอยู่ตรงลานหน้าบ้านไม่ไกลจากห้องโถง ทอดมองฝูงไก่ที่จิกกินแมลงอยู่ข้างกําแพงรั้ว ในใจพลันเกิดความรู้สึกไม่สงบอย่างยิ่งขึ้นมา

        หากนางเป็๲หลี่ชิงชิงก็คงจะดี ภายในเวลาอันสั้นก็มีเงินสิบตำลึงแล้ว ไม่ต้องมาคอยกังวลเ๱ื่๵๹การเลี้ยงดูบุตร

        ๱๭๹๹๳์ หากว่านางเฉลียวฉลาดเช่นหลี่ชิงชิงก็คงดี

        ในบ้านเกิดเ๱ื่๵๹ใหญ่ขนาดนี้ขึ้น หวังจวี๋ก็ดีใจแทนหลี่ชิงชิงยิ่งนัก และยิ่งเลื่อมใสในตัวนางเพิ่มมากขึ้น “พี่สะใภ้สามเก่งจริงๆ เ๽้าค่ะ”

        หวังพั่นตี้รู้ความบ้างแล้ว นางรู้ว่าเงินมีค่ามาก หากอาสะใภ้สามหาเงินได้มากขนาดนี้จริงๆ ชีวิตความเป็๞อยู่ของคนในบ้านก็จะดียิ่งขึ้น นางจะได้กินเนื้อแล้วใช่หรือไม่ อืม ไม่มีเนื้อสัตว์ ได้กินไข่ก็ยังดี

        ตระกูลหวังขายไข่เค็มหลายร้อยฟอง ครอบครัวพวกเขาได้กินเพียงคนละครึ่งฟองเท่านั้น หวังพั่นตี้ยังคงจดจำรสชาติอันโอชะของไข่เค็มได้อย่างเด่นชัดในความทรงจำ

        หวังพั่นตี้น้ำลายไหลอีกแล้ว

        พวกนางมิรู้ว่าหลี่ชิงชิงไม่ได้ตอบตกลงขายสูตรไข่เค็ม

        สิ่งที่หลี่ชิงชิงได้ตัดสินใจแล้ว ย่อมไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ

        ผู้เฒ่าหวังสามีภรรยามีอุปนิสัยดี ไม่มีทางข่มเหงรังแกหลี่ชิงชิง ผู้เฒ่าทั้งสองเอ่ยโน้มน้าวอยู่หลายที แต่เมื่อเห็นว่าหลี่ชิงชิงไม่เห็นด้วย พวกเขาจึงได้แต่ทอดถอนใจยาวๆ

        หวังจื้อไม่ออกความเห็น เคารพการตัดสินใจของหลี่ชิงชิง

        หวังเลี่ยงถูกคำพูดของหลี่ชิงชิงทำให้ลังเล “พี่สะใภ้สามอาจกล่าวได้ถูกต้อง”

        ต่อมาคือการคิดบัญชี ข้าวปั้นผักสี่ร้อยกว่าก้อนขายได้เงินถึงเก้าร้อยหกสิบแปดเหรียญ ขายได้เงินมากกว่าพริก และขายง่ายกว่าไข่เค็มเสียอีก

        ริมฝีปากของผู้เฒ่าหวังและหลิวซื่อยิ้มจนแทบปิดไม่ได้แล้ว ความหดหู่เมื่อสักครู่ที่หลี่ชิงชิงไม่ยอมตกลงขายสูตรไข่เค็มหายไปหมดสิ้น

        ผู้เฒ่าหวังกล่าวอย่างมีความสุข “ลูกสะใภ้สาม ดูเอาเถิด ข้ากล่าวได้ถูกหรือไม่ วันนี้หาเงินจากการขายข้าวปั้นผักได้”

        หลิวซื่อเอ่ยชมขึ้นมาอย่างตามตรง “ชิงชิงเฉลียวฉลาด ฝีมือการทําอาหารยังดีมาก ข้าวปั้นผักที่นางทําทั้งอร่อยแล้วยังดูดี”

        ผู้เฒ่าหวังนับเงินสองร้อยเหรียญจากกองเหรียญทองแดงแล้วมอบให้หลี่ชิงชิง “ข้ากับแม่ของเ๯้าหารือกันระหว่างทางแล้ว ความคิดของเ๯้า ฝีมือของเ๯้า ดังนั้นมอบให้เ๯้าสองร้อยเหรียญทองแดง”

        ต้นทุนของข้าวปั้นผักนั้นต่ำมากและได้กำไรเยอะ หากแบ่งกำไรคนละห้าส่วน จะต้องให้หลี่ชิงชิงสี่ร้อยกว่าเหรียญทองแดง

        แต่เป็๞เพราะว่าตระกูลหวังมีสิ่งที่ต้องใช้จ่ายค่อนข้างมาก สองสามีภรรยาเฒ่าจึงตกลงกันว่ามอบให้หลี่ชิงชิงสองร้อยเหรียญทองแดง

        หลี่ชิงชิงรับเหรียญทองแดงมาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ให้หวังจื้อกับหวังเลี่ยงคนละหกเหรียญทองแดง แล้วยังให้หวังจวี๋อีกสามเหรียญทองแดง

        “ขอบคุณพี่สะใภ้สามเ๯้าค่ะ” หวังจวี๋คิดไม่ถึงว่าเพียงหุงข้าวและก่อไฟก็ได้เงินแล้ว นางดีใจยิ่งนัก

        หวังเลี่ยงเก็บเงินไว้อย่างดีด้วยความสำราญใจ ครั้นคิดอะไรบางอย่างได้ก็เอ่ยถามว่า “ท่านพ่อท่านแม่ ตอนพวกข้าสองพี่น้องออกมาจากตัวอําเภอ เห็นพี่ใหญ่ที่ขายข้าวผัดสนทนากับพวกท่าน พวกท่านสนทนากันเ๱ื่๵๹ใดหรือ?”

        ผู้เฒ่าหวังจําได้ดีจึงเอ่ยว่า “เขานามจางต้าหู่ เป็๞คนจากหมู่บ้านสือโถว จางต้าหู่เอาแต่จ้องข้าวปั้นผักของบ้านเราอยู่ตลอดเวลา ในใจคงโกรธที่บ้านเราแย่งลูกค้าเก่าของเขาไป”

        แม้ว่าใบหน้าของจางต้าหู่จะไม่แสดงสีหน้าอันใด แต่ก็มิใช่คนโง่เขลา ผู้เฒ่าหวังคาดเดาความคิดของเขาได้

        หลิวซื่อส่งเสียงเอ๊ะออกมาหนึ่งเสียง พลางมองไปที่ชายชรา “ตาเฒ่า เ๯้าว่าพรุ่งนี้จางต้าหู่จะทําข้าวปั้นผักหรือไม่?”

        หวังเลี่ยงเอ่ยด้วยความโมโห “ดูจากแผลเป็๲บนใบหน้าแล้วเหมือนจะมิใช่คนดีอะไร เขาย่อมทําข้าวปั้นผักเลียนแบบบ้านเราเป็๲แน่”

        หวังจื้อมองไปที่หลี่ชิงชิงด้วยความกังวลใจ พลางเอ่ยถาม “น้องสะใภ้ พรุ่งนี้พวกเราจะยังขายข้าวปั้นผักอีกหรือไม่?”

        สิ่งที่คนตระกูลหวังไม่รู้ก็คือ จางต้าหู่ขายข้าวผัดเสร็จก็รีบรุดกลับบ้านโดยไม่ได้หยุดพัก และทำข้าวปั้นผักโดยแม้แต่ผักที่ใช้ก็ยังเป็๲แตงกวาและสลัดต้นออกมาถึงสองร้อยก้อนในคราเดียว