ลงทุนกับจักรพรรดินีผู้คืนชีพ แต่นางกลับเรียกข้าว่าสามี!
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 20 ผู้าุโหานเฮ่อผู้ฉงน เ้ามาที่นี่เพื่อกอบโกยของหรือ?
ในขณะเดียวกัน ณ ลานของยอดเขาศาสตราวุธ...
“เ้าสอนวิชาฝึกกายเนื้ออะไรให้หลี่โม่?”
หานเฮ่อเอ่ยปากถามสถานการณ์อย่างเป็กันเอง ถึงแม้เขาจะเชื่อว่ามู่หรงเซียวไม่มีทางแพ้ แต่การรู้เขารู้เราก็ย่อมนำไปสู่ชัยชนะในทุกสมรภูมิ
ทว่าประโยคถัดมาของซางอู่กลับทำให้หานเฮ่อถึงกับสำลักชาที่กำลังดื่มอยู่
“วิชาฝึกกายเนื้อ? ข้าไม่ได้สอนอะไรเลยนี่”
“ไม่ได้สอน?!”
“เขาเพิ่งจะเปิดเส้นชีพจรเมื่อวานนี้เอง จะเอาเวลาไหนไปฝึกกายเนื้อกันเล่า”
ซางอู่เท้าคางหาวหวอดด้วยความเบื่อหน่าย
ใบหน้าแก่ๆ ของหานเฮ่อกระตุกผาก เ้านี่แม้แต่ศิษย์ตัวเองฝึกวิชาอะไรยังไม่รู้ แล้วยังกล้าปล่อยให้ไปถ้ำเทพศาสตราได้อย่างไรกัน?
เขาอุส่าห์คิดว่าซางอู่เตรียมไม้ตายอะไรเอาไว้เพื่อที่จะชนะพนันกับเขาเสียอีก
แล้วก็หลี่โม่…
อย่าบอกนะว่าเ้าเด็กนั่นไปคว้าตำราวิชาไร้สาระอย่าง ‘เหล็กหุ้มผ้า’ อะไรพวกนั้น แล้วก็เริ่มฝึกวิชาโง่ๆ ไปแล้วจริงๆ?
ในขณะนั้นเอง...
“ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์!”
“แย่แล้วขอรับ!”
มู่หรงเซียววิ่งเข้ามาในลานอย่างรวดเร็ว เหงื่อชุ่มแผ่นหลัง ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้า แต่เป็เพราะความรีบร้อน
“เ้าไม่ได้กำลังฝึกวิชาอยู่หรือ เกิดอะไรขึ้น?”
หานเฮ่อเหลือบมองศิษย์รักพลางขมวดคิ้ว เขาเชื่อมาตลอดว่าศิษย์ผู้นี้มีจิตใจสงบ จึงวางใจให้เขาลงไปชั้นสองของถ้ำเทพศาสตรา แล้วไฉนตอนนี้ถึงได้หน้าซีดเผือดและร้อนรนถึงเพียงนี้กัน?
ถ้ำเทพศาสตราอยู่ภายใต้การดูแลของเขาเอง จะเกิดเื่ใหญ่โตอะไรขึ้นได้?
“พี่หลี่เข้าไปในชั้นสามของถ้ำเทพศาสตราแล้วขอรับ!”
“อาจารย์! ท่านรีบไปช่วยเขาเถอะขอรับ!”
มู่หรงเซียวรีบร้อนกล่าว ท่าทางกระวนกระวายเช่นนี้ หากเป็คนที่ไม่รู้เื่รู้ราว คงคิดว่าบิดาแท้ๆ ของเขาตกน้ำไปแล้วกระมัง
“พี่หลี่? พี่หลี่คนไหนกัน?”
หานเฮ่อยังไม่ทันตั้งตัว
“ก็ศิษย์สายตรง…พี่หลี่โม่ของผู้าุโซางอู่ไงขอรับ!”
หานเฮ่อ “?”
ซางอู่ “อ๊ะ!?”
หลี่โม่ทะลุเข้าไปถึงชั้นสามแล้วหรือ?
ชั้นสามนั้นเป็สถานที่เก็บศาสตราวุธชื่อดัง ไม่ว่าจะเป็จิตสังหารจากเ้าของศาสตราวุธในอดีต หรือพลังคมกล้าที่แผ่ออกมาจากถ้ำเทพศาสตราโดยธรรมชาติ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นปราณโลหิตจะสามารถทนทานได้เลย
ผู้ฝึกยุทธ์ที่กำลังตีเหล็กในลานต่างสูดหายใจเฮือกเย็นอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาที่คลุกคลีอยู่กับศาสตราวุธมานานหลายปี หลายคนยังไม่กล้าอยู่ในชั้นสามนานนักเลย
ระดับปราณโลหิตลงไปน่ะหรือ... ตายสถานเดียว!
“ไม่น่าเป็ไปได้”
“เขาลงไปได้อย่างไร?”
หานเฮ่อลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความประหลาดใจและสงสัย การจะไปถึงชั้นสามย่อมต้องผ่านชั้นสองก่อน ผู้ฝึกยุทธ์ที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นปราณโลหิตและไม่มีประสบการณ์การฝึกกายเนื้อเลย แม้แต่ชั้นสองก็ยังไม่น่าจะไปถึงได้!
แต่ดูจากสีหน้าของมู่หรงเซียวแล้ว ก็ไม่ได้ดูเหมือนแกล้งทำเลยแม้แต่น้อย
“ศิษย์ก็ไม่ทราบขอรับ...”
มู่หรงเซียวส่ายหน้า
“บางทีอาจจะพกของวิเศษติดตัวอยู่ จึงสามารถป้องกันพลังคมกล้าได้กระมัง” หานเฮ่อครุ่นคิดถึงความเป็ไปได้นี้
“ไม่น่าจะมีอะไรหรอกมั้ง” ซางอู่สร่างเมาสุราในทันที นางล้วง ‘กระดิ่งรวมใจ’ ออกจากอกอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
กระดิ่งยังไม่ส่งเสียง…
“ชั้นสามเชียวนะ ศิษย์ของเ้าอาจถูกจิตสังหารครอบงำในทันทีที่ลงไปแล้วก็ได้!” หานเฮ่อกล่าวเสียงขรึม
“แม้มีของวิเศษคุ้มกันตัว ก็อาจจะปลอดภัยเพียงแค่ชั่วคราว...”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นร่างสีแดงดุจดาวตกพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ตรงที่นางยืนอยู่กลับทิ้งไว้เพียงหลุมขนาดใหญ่
“เอ๊ะ! อะไรน่ะ พุ่งผ่านไปเร็วขนาดนั้น?”
ผู้คุมกฎชั้นในที่นั่งลงทะเบียนอยู่ตรงประตูรีบเช็ดตาตัวเอง
“เดี๋ยวก่อน! เ้าเป็ใคร? ลงทะเบียนก่อนสิ!”
“เ้าดูให้ชัดว่าเฒ่าผู้นี้เป็ใคร!”
“โอ้... เป็ท่านนี่เอง...”
หานเฮ่อเร่งตามเข้าไปเช่นกัน หากมีศิษย์สายตรงตายอยู่ในถ้ำ แม้เขาจะเป็ผู้าุโก็ยังต้องรับผิดชอบ
“ซางอู่! เ้าอย่าทำให้ถ้ำเทพศาสตราของข้าพังทลายนะ!”
เขาะโไล่หลังไป
เื่นี้พอเข้าใจได้ เพราะเคยมีศิษย์ที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นปราณภายในคนหนึ่ง บังเอิญเข้าไปในชั้นสามของถ้ำเทพศาสตราแล้วถูกจิตสังหารครอบงำ
ด้วยเหตุนี้ซางอู่จึงใช้ความเร็วในขั้นขอบเขตภูมิทัศน์ภายใน เร่งรุดไปรวดเร็วยิ่งกว่าแสงไฟ
ซางอู่ไม่ได้ปิดบังกลิ่นอายของตนเองเลยแม้แต่น้อย คลื่นความร้อนที่แผ่ออกมายังกลบกลิ่นอายพลังของศาสตราวุธอีกด้วย ผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากในชั้นหนึ่งและชั้นสองของถ้ำต่างตัวสั่นงันงก
ไม่นานนักซางอู่ก็มาถึงชั้นสาม ทว่านางก็พลันหยุดฝีเท้าลง
“หืม?”
ใบหน้าที่ตึงเครียดของซางอู่ค่อยๆ คลายลงทีละน้อย จนเปลี่ยนเป็สีหน้าสับสนในที่สุด
“ซางอู่ คราวนี้ศิษย์ข้าได้ช่วยชีวิตศิษย์ของเ้าไว้แล้วนะ”
“หนี้บุญคุณนี้ เ้าจะตอบแทนอย่างไรกัน...”
ผู้าุโหานเฮ่อเดินลงมาโดยประสานมือไว้ด้านหลัง แต่คำพูดยังไม่ทันจบ เขาก็กลืนมันกลับลงไปในลำคอเสียเอง
ผู้าุโผู้ซึ่งดูแลยอดเขาศาสตราวุธมานานกว่ายี่สิบปีผู้นี้ เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าก็พลันแข็งทื่ออยู่กับที่
ก่อนหน้านี้ เขายังคิดว่าในที่สุดก็ได้ให้ซางอู่หญิงบ้าผู้นั้นติดหนี้บุญคุณเสียที ต่อไปคงไม่มาหาเื่ที่ยอดเขาศาสตราวุธของเขาอีกแล้ว
แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เห็นภาพที่น่าจดจำไปชั่วชีวิตเช่นนี้
ภาพเด็กหนุ่มนั่งอยู่บนหินเขียว รอบกายมีศาสตราวุธนับสิบเล่มล้อมรอบ แต่ละเล่มล้วนแผ่กลิ่นอายแห่งความอ่อนน้อมและยอมจำนน
ศาสตราวุธเ่าั้ ล้วนเป็ศาสตราวุธชื่อดังทั้งสิ้น
ศิษย์ชั้นในทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกศาสตราวุธหนึ่งเล่มในถ้ำเทพศาสตรา หากโชคดี ก็อาจได้ศาสตราวุธชื่อดังยอมรับเป็นาย แน่นอนว่าส่วนใหญ่แล้วก็ทำได้เพียงเลือกศาสตราวุธจากชั้นสองและชั้นแรกเท่านั้น
การได้ศาสตราวุธชื่อดังยอมรับเพียงเล่มเดียว สำหรับศิษย์ทั่วไปแล้ว ถือเป็โชคลาภอันยิ่งใหญ่ ต้องรู้ไว้ว่าแม้แต่ผู้าุโประจำยอดเขาต่างๆ ส่วนใหญ่ก็ยังคงใช้ศาสตราวุธชื่อดังเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น
การได้ศาสตราวุธชื่อดังยอมรับเป็นายพร้อมกันนับสิบเล่ม?
หานเฮ่อยอมเชื่อว่าตนเองซึ่งเป็ยอดฝีมือขั้นขอบเขตกายภาพนอกตาฝ้าฟาง หรือสายตามีปัญหาเสียยังดีกว่า
“อึก— ”
หานเฮ่อกลืนน้ำลายลงคอ
“ข้าก็ว่าแล้วว่าเ้าเด็กนี่ไม่ได้ไร้สมอ ก็ฝึกได้ดีนี่นา”
ซางอู่ฮึมฮัมเสียงหนึ่ง พลางกลับคืนสู่ท่าทางเกียจคร้านตามเดิม
หานเฮ่อถึงกับพูดไม่ออก เมื่อครู่ใครกันที่เกือบจะชนคนไปหลายครั้ง?
มาถึงตอนนี้ เขาก็ไม่มีเวลามาโต้เถียงกับซางอู่แล้ว เขาจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มที่ถูกศาสตราวุธชื่อดังล้อมรอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แม้จะเคยผ่านเื่ราวใหญ่โตมามากมาย แต่ตอนนี้เขาก็ยังอดฉงนในชีวิตตัวเองไม่ได้
“เ้าเด็กนี่ฝึกวิชาจริงๆ”
“ยิ่งไปกว่านั้น ยังดึงดูดศาสตราวุธชื่อดังนับสิบเล่ม พลังคมกล้าแห่งการสังหารในบริเวณนี้เกือบทั้งหมดมารวมอยู่ที่เขา”
“แม้แต่ขั้นขอบเขตภูมิทัศน์ภายในก็ยังต้องประเมินสถานการณ์ให้ดี”
“แต่เขากลับไม่ได้รับาเ็แม้แต่น้อย...”
หานเฮ่อเองก็เป็ช่างฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ มีความไวต่อศาสตราวุธอย่างยิ่ง แต่ยิ่งเข้าใจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งนี้ยากเพียงใดสำหรับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นปราณโลหิต!
“อ้อ เฒ่าหานเฮ่อ”
“ถ้ำเทพศาสตราของเ้ามีกฎข้อหนึ่งไม่ใช่หรือ”
“ที่ว่าหากได้ศาสตราวุธชื่อดังยอมรับเป็นาย ก็สามารถนำกลับไปได้”
ซางอู่เช็ดมุมปาก ดวงตาเปล่งประกาย นางเองก็ไม่มีศาสตราวุธชื่อดังเลยสักเล่ม แม้จะเพราะนางมีของที่ดีกว่าอยู่แล้วก็ตาม!
แต่! นี่มันตั้งหลายสิบเล่มเชียวนะ! หากพาเ้าศิษย์รักไปเดินเล่นในชั้นสามอีกหน่อย อาจจะได้มากกว่านี้อีก
หานเฮ่อ “!?”
เ้ามาที่นี่เพื่อกอบโกยของหรืออย่างไร!
“เ้าจำผิดแล้ว ศิษย์แต่ละคนสามารถนำศาสตราวุธจากถ้ำเทพศาสตรากลับไปได้เพียงเล่มเดียวเท่านั้น”
“เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้”
“เมื่อก่อนก็เมื่อก่อน ตอนนี้ก็ตอนนี้!”
ฤทธิ์ของยาชำระจิตกำลังจะหมดลงแล้ว
หลี่โม่หยุดการโคจรพลังวิชา ลืมตาขึ้น เขามองไปยังที่ไกลออกไปที่เปล่งแสงเรืองรองเย็นะเื
เมื่อครู่ตอนที่เขาโคจร ‘กายาศาสตราสังหาร’ จนถึงขีดสุด เขาััได้ถึงบางสิ่งบางอย่างในจิติญญา แม้ความรู้สึกนั้นจะแ่เบามาก แต่ก็มีอยู่จริง บางสิ่งบางอย่างที่ส่วนลึกที่สุดของถ้ำเทพศาสตรากำลังเรียกหาเขาอยู่
“แค่ก! หลี่โม่ เ้าสามารถเลือกศาสตราวุธหนึ่งเล่มจากศาสตราวุธชื่อดังเหล่านี้กลับไปได้”
เสียงของผู้าุโหานเฮ่อดังขึ้นจากด้านหลัง หลี่โม่จึงได้สติ และพบว่ามีคนสองคนอยู่ด้านหลัง
ผู้าุโหานเฮ่อมีสีหน้าหมดหนทาง ส่วนอาจารย์ของเขากำลังน้ำลายไหลกับศาสตราวุธที่ล้อมรอบตัวเขา
พวกเขามาได้อย่างไร?
“ขอบคุณผู้าุโหานเฮ่อ แต่ข้ายังไม่คิดจะเลือกศาสตราวุธในตอนนี้”
หลี่โม่ประสานมือคารวะ
งานอดิเรกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบิดาเขาคือการสะสมศาสตราวุธต่างๆ และมักบอกว่าใฝ่ฝันอยากมีศาสตราวุธชื่อดังสักเล่ม เขาจึงรู้ดีว่าศาสตราวุธชื่อดังนั้นล้ำค่าเพียงใด
แต่ประเด็นคือ... ตอนนี้เขายังไม่เคยฝึกวิชาศาสตราวุธเลย จะให้เลือกศาสตราวุธชื่อดังกลับไปสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วค่อยไปเลือกวิชาที่เหมาะสมคงไม่ได้
“ใช่แล้วศิษย์รัก เราไม่รีบ”
ซางอู่พูดพลางหันกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หัวเราะคิกคัก
“รอให้เ้าสามารถลงไปชั้นสี่ของถ้ำเทพศาสตราได้เมื่อไหร่ เราค่อยไปเลือกกันช้าๆ”
“ผู้าุโหานเฮ่อ ท่านว่าจริงไหม?”
เปลือกตาของหานเฮ่อกระตุกอย่างรุนแรง ชั้นสี่นั้นเป็สมบัติล้ำค่าที่เก็บซ่อนไว้ของยอดเขาศาสตราวุธเลยทีเดียว
“เอาให้ลงไปได้ก่อนเถอะ”
“เดี๋ยวก็ถึงเวลานั้นแล้ว”
เมื่อซางอู่เห็นเฒ่าจอมน่ารำคาญผู้นี้เสียท่า ก็สะบัดมือตบไหล่ศิษย์รักอย่างภาคภูมิใจ การตบครั้งนี้ทำให้เธอสังเกตเห็นบางอย่าง
“หืม? เสี่ยวโม่ เ้าตัวแข็งขึ้นได้อย่างไร?”
“ท่านคิดว่าข้ามาที่ถ้ำเทพศาสตราทำไมล่ะขอรับ”
หลี่โม่มีเื่จะบ่น แต่ไม่รู้จะบ่นดีไหม
‘กายาศาสตราสังหาร’ วิชานี้มีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมจริงๆ อย่างน้อยตอนนี้โดนอาจารย์ตบก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ความแข็งแกร่งของร่างกายเขาเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามส่วน นี่เพิ่งเป็วันแรกที่ฝึกเท่านั้น และต่อไปก็จะแข็งแกร่งขึ้นอีก
‘รอให้ความแข็งแกร่งของร่างกายเพิ่มขึ้น แล้วค่อยเดินลึกเข้าไปอีก’
’สิ่งที่ข้าััได้ไม่น่าจะอยู่แค่ชั้นสี่ แต่น่าจะอยู่ในส่วนที่ลึกกว่านั้น‘
หลี่โม่หดสายตากลับมา
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
