“น้องชาย ทำไมถึงลงไม้ลงมือแบบนี้ละ เธอก็อีกคนทำไมอารมณ์ร้อนแบบนี้ ลงไม้ลงมือไปมันช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ไหม? แล้วดูตอนนี้สิ ทำจนคนเขาาเ็แล้ว ไปโรงพักกับพวกเราหน่อยดีกว่า” หัวหน้าหลีพร้อมพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกสิบคนยืนล้อมจ้าวเถี่ยจู้และเฉินหลิงชานเอาไว้
“ทำไมฉันต้องไปกับพวกคุณด้วย” เธอถามอย่างไม่พอใจ
“ทำไมน่ะเหรอ งั้นจะบอกให้นะ ฉันเป็หัวหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยของตลาดแห่งนี้พวกเธอมาสร้างเื่ที่ตลาดฉัน ก็เท่ากับมาก่อความวุ่นวาย พวกเธอจะไม่ไปก็ได้นะแต่อีกเดี๋ยวตำรวจก็คงจะมา ดูสิว่าพวกเธอจะยังไม่ไปอีกไหม”
เพียงแค่ได้ยินว่าตำรวจกำลังจะมาสีหน้าของเฉินหลิงชานก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที เพราะเธอรู้ดีว่าตำรวจสมัยนี้น่ากลัวขนาดไหน
“มัวนิ่งทำไมกัน ไปจับตัวสิ!” หัวหน้าหลีรีบบอกให้ลูกน้องรูปร่างสูงใหญ่ของตนที่ยืนถือกระบองอยู่ด้านข้างให้มาคุมตัวเขาและหลิงชานไปด้านหญิงสาวที่กำลังจะโดนคุมตัวก็ยังคงอยู่ในอาการใจนไม่ได้ขัดขืน
“มัวใอะไรอยู่เล่า รีบวิ่งสิ” จ้าวเถี่ยจู้เลิกคิ้วด้วยความสงสัยแล้วกุมมือเฉินหลิงชานไว้ก่อนจะออกวิ่ง
จนถึงตอนนี้เฉินหลิงชานก็ยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด เธอรู้เพียงว่ามีมือๆหนึ่งมาดึงมือเธออย่างแรงให้ออกวิ่ง
“ทำร้ายคนแล้วยังหนีอีก บ้านเมืองมีกฎหมายนะ พวกเรา! จับพวกมันให้ได้!”พนักงานรักษาความปลอดภัยคนอื่นๆคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วว่าสองคนนี้ยังไงก็ต้องหนีแน่ๆเมื่อจ้าวเถี่ยจู้และเฉินหลิงชานออกวิ่ง พวกมันก็รีบวิ่งตามทันทีโดยมีเสียงของหัวหน้าหลีที่บอกให้จับพวกเขาดังไล่หลังมานอกจากพนักงานรักษาความปลอดภัยของหัวหน้าหลีที่วิ่งไล่แล้วก็ไม่มีใครอีกที่วิ่งไล่ตามพวกเขาเพราะคนที่เหลือเอาแต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างคุ้นเคยแทน
พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งวิ่งด้วยความเร็วจนเกือบจะจับตัวพวกเขาได้อยู่แล้วจ้าวเถี่ยจู้เองก็ไม่รู้ว่าทำไมพนักงานคนนั้นถึงวิ่งเร็วขนาดนี้ด้านพนักงานคนดังกล่าวก็รีบเร่งความเร็วขึ้นไปอีก ไม่เสียแรงที่ตนเคยเรียนวิ่งมาเอามาใช้ประโยชน์ได้ก็คราวนี้แหละ ถ้าเกิดว่าตนจับสองคนนี้ได้ล่ะก็หัวหน้าต้องชื่นชมเขามากแน่ๆพนักงานรักษาความปลอดภัยนายนี้ยังคงอยู่ในภวังค์ความคิดของตนตอนที่ถูกจ้าวเถี่ยจู้ถีบเข้าที่น้องชายเต็มแรงจนตัวงอเป็กุ้งและกระเด็นออกไปไกลหลายเมตรเฮ้อ พนักงานที่น่าสงสาร ยังไม่ทันได้บอกชื่อเลยแท้ๆ ก็ต้องกลายเป็แบบนี้เสียแล้ว
หลังจากนั้นจ้าวเถี่ยจู้ก็ดึงมือเฉินหลิงชานให้วิ่งต่อโดยครั้งนี้เขายิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกด้านเฉินหลิงชานที่ถูกดึงให้วิ่งตามชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าก็รู้สึกว่าตนวิ่งเร็วมากจนเท้าแทบจะไม่ติดพื้นหูก็ได้แต่เสียงลมพัด แล้วทำไมพวกนั้นถึงได้วิ่งตามมาเร็วนักล่ะ เธอแอบบ่นอยู่ในใจ
จ้าวเถี่ยจู้ที่จับมือของหลิงชานเอาไว้ก็ถือโอกาสนี้บีบมือของหญิงสาวเบาๆพร้อมทั้งแอบยิ้มกับโอกาสที่หัวหน้าหลีมอบให้ตนในครั้งนี้ถ้าเขาไม่ตอบแทนความมีน้ำใจนี่หน่อยล่ะก็คงเสียชื่อนักฆ่าที่มีนามว่าโม่วอิ่งแย่น่ะสิ
จ้าวเถี่ยจู้มองไปข้างหน้าไกลๆ ก็เห็นว่าหัวหน้าหลีคอยดักอยู่ด้านหน้าเขาจึงออกแรงผลักเฉินหลิงชานไปด้านหน้า แล้วอุ้มขึ้นมาแนบอกด้านเฉินหลิงชานทำได้เพียงแค่ร้องใเบาๆ เท่านั้น “เฮ้ย!...”
หลินชานเอามือคล้องไว้ที่คอของจ้าวเถี่ยจู้โดยอัตโนมัติใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็สีแดง ที่ผ่านมาเธอไม่เคยถูกผู้ชายอุ้มแบบนี้เลยสักครั้งผู้ชายคนนี้ทำไมถึงทำอะไรที่ไร้ยางอายแบบนี้ได้นะไม่คิดเลยว่าจะเป็คนไม่สุภาพแบบนี้เฉินหลิงชานแอบมองใบหน้าของชายหนุ่มพร้อมกับคิดอยู่ในใจ
ด้านจ้าวเถี่ยจู้เมื่อเห็นว่าหลิงชานแอบมองตนก็คิดว่าเธอคงหลงเสน่ห์เขาเข้าแล้วจึงแอบยิ้มเฉินหลิงชานเมื่อเห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มก็ยิ่งคิดว่าเขาเป็คนที่ไม่สุภาพเอาเสียเลย
ไม่ทันไรเขาก็วิ่งมาจนจะถึงตัวหัวหน้าหลีด้านหัวหน้าหลีก็ไม่คิดว่าลูกน้องของตนจะไม่มีน้ำยาถึงเพียงนี้เขาจึงรีบดึงกระบองไฟฟ้าจากเอวออกมาแล้วยื่นออกไปตรงหน้า
จ้าวเถี่ยจู้ที่วิ่งมาถึงตัวของหัวหน้าหลีพอดีใช้เท้าขวาเตะเข้าที่ใบหน้าของหัวหน้าหลีน้ำลายและฟันสีเหลืองกระเด็นออกมาจากปากขณะที่ร่างลอยไปไกลไม่กี่เมตรแล้วตกลงบนพื้นนอนร้องโอดโอยราวกับหมูโดนเชือด
จ้าวเถี่ยจู้ที่อุ้มหลิงชานไว้ในอ้อมแขนแฉลบหลบออกจากฝูงชนด้านหลังยังคงมีคนของหัวหน้าหลีตามมา แต่พวกนั้นก็ยังวิ่งได้ไม่เร็วพอจึงตามไม่ทันมีไม่กี่คนที่ฉลาด เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะหนีรอดไปได้จึงขว้างกระบองในมือใส่
เขาเห็นกระบองหลายอันลอยมา ด้วยความใและไม่ทันตั้งตัวกระบองเ่าั้จึงโดนเข้าที่หลังของเขาเต็มๆ เขาร้องเบาๆ ด้วยความเ็ปใบหน้าเริ่มซีดขาวส่วนเท้าก็วิ่งสะดุดอยู่หลายก้าวก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดแล้วเพิ่มความเร็ววิ่งออกจากตลาดไป
“พี่จ้าว พวกนั้นไม่ตามมาแล้ว พี่วางฉันลงเถอะ” เฉินหลิงชานเมื่อเห็นสีหน้าของจ้าวเถี่ยจู้ที่ซีดขาวขึ้นเรื่อยๆจึงรีบบอกอย่างร้อนใจ
“ไม่เป็ไร พี่ยังทนไหวอยู่ อีกอย่างพวกนั้นคงไม่ปล่อยพวกเราไปง่ายๆ แน่คงจะต้องวิ่งไปให้ไกลอีกหน่อย” เขากัดฟันพูดแต่ในใจนั้นรู้สึกลิงโลดเป็ที่สุดและโดยไม่รู้ตัวมือขวาของเขาที่จับอยู่ตรงขาของเฉินหลิงชานก็เผลอกระชับให้แนบเข้ากับตัวมากขึ้นนั่นยิ่งทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับความยืดหยุ่นของบั้นท้ายเธอมากขึ้นไปอีก ด้านเฉินหลิงชานก็ไม่คิดเลยว่าขนาดโดนกระบองขว้างใส่ขนาดนี้แล้วชายหนุ่มจะยังแสดงอาการลามกออกมาได้อีกแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะเธอเองก็เป็ห่วงเขาด้วยเห็นสีหน้าเขาเริ่มจะซีดขาวมากขึ้นกว่าเดิมแต่เธอก็ยังแอบคิดอยู่ในใจว่า ผู้ชายคนนี้ถึงแม้จะลามกแล้วก็ไม่ค่อยสุภาพแต่ก็ถือว่าเป็ผู้ชายที่กล้าหาญใช้ได้
จ้าวเถี่ยจู้วิ่งมาจนถึงสถานที่ลับตาคนแห่งหนึ่งเขาก็ตัดสินใจวางเฉินหลิงชานลงเพราะไม่งั้นเธอจะสงสัยถึงเจตนารมณ์ที่แท้จริงของเขาได้ถึงเขาจะเป็คนลามก แต่ก็เป็คนลามกที่มีคุณธรรมพอสมควร เขาคิดเองเออเอง
“ที่นี่...คงจะ...ปลอดภัยแล้ว” หลังจากที่วางเฉินหลิงชานลงกับพื้นเขาก็กัดฟันพูดด้วยเสียงแ่เบา
เฉินหลิงชานมองคนตรงหน้าสีหน้ารู้สึกผิดที่เขาต้องเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะช่วยเธอไว้แท้ๆเธอลืมไปสนิทเลยว่าคนที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเขาก่อนคือตัวเธอเอง
“พี่ไม่เป็อะไรใช่ไหม ขอฉันดูหลังหน่อยเถอะ ฉันเคยเรียนหมอ” เฉินหลิงชานเดินไปด้านหลังจ้าวเถี่ยจู้แล้วเลิกเสื้อขึ้น
“ไม่เป็ไรๆ” เขารีบหันกลับไปบอกเฉินหลิงชานที่นั่งอยู่ด้านหลังตนถ้าเธอเห็นล่ะก็จบเห่แน่ๆ เลยกระบองไม่กี่อันที่โดนเมื่อกี้คงจะสร้างรอยแผลให้เขาไม่น้อยตอนนี้แม้แต่แรงที่จะใช้เกาตัวเองยังไม่มีเลย
“พี่ไม่เป็ไรแค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้นเอง พวกเราหาที่นั่งพักสักหน่อยดีไหม” เขาเสนอความคิดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“ก็ดีเหมือนกัน พวกเราหาที่นั่งพักก็ดีเหมือนกัน” เฉินหลิงชานลังเลใจระคนละอายใจเล็กน้อยก่อนตอบ
เมื่อเธอเห็นด้วยเขาก็แอบยินดีอยู่ในใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“เอ่อ... พี่จ้าว ฉันบอกว่าอยากหาที่นั่งพัก ทำไมพี่ถึงพาฉันมาที่นี่ละ” หลิงชานถามด้วยความไม่สบายใจ
“ก็พักผ่อนไง พี่ชินกับการพักผ่อนไปด้วยแล้วก็กินข้าวไปด้วยน่ะ ถึงยังไงนี่ก็ใกล้เวลาที่จะต้องกินข้าวแล้วงั้นพวกเราก็กินไปเลยเถอะ” เขาอธิบายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหยิบเมนูส่งให้เฉินหลิงชาน
“เอ่อคือ...” เฉินหลิงชานมองไปรอบๆ อย่างจำใจเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพามาร้านอาหาร ช่างเถอะ กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปทำธุระต่อก็ได้เธอคิดอยู่ในใจ
เฉินหลิงชานสั่งกับข้าวไม่กี่อย่างส่วนจ้าวเถี่ยจู้ก็สั่งอาหารที่เป็เมนูแนะนำของที่นี้ นั่นก็คือไก่ผัดพริก
“หลิงชานเป็คนที่นี่เหรอ” เขาถามระหว่างรออาหาร
“เปล่าค่ะ ฉันเป็คนเทียนจิน แต่มาเรียนอยู่ที่นี่”
“มาเรียน? มหาลัย?”
“ใช่ค่ะ เพิ่งเริ่มเรียนปีนี้ปีแรก”
“มหาลัยอะไรล่ะ”
“มหาลัยฝูเจี้ยน พี่ถามทำไมเหรอคะ”
“พี่เหรอ? พี่ก็เป็นักศึกษาเหมือนกันมหาลัยเดียวกันเลย แล้วเธอเรียนคณะอะไรล่ะ”
“พี่ก็เป็นักศึกษาใหม่ที่มหาลัยฝูเจี้ยนเหมือนกันเหรอคะฉันอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ แล้วพี่ล่ะคะ”
“พี่ก็อยู่คณะนี้เหมือนกัน แหม พวกเรานี่ดวงสมพงศ์กันจริงๆ เลยนะ”
“แล้วพวกเราต้องไปลงทะเบียนเมื่อไหร่เหรอคะ” เฉินหลิงชานเห็นจ้าวเถี่ยจู้พูดถึงดวงที่สมพงศ์กันของเขากับเธอก็เริ่มไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดจึงแกล้งถามออกไป
“เอ่อ... พี่ลืมน่ะ แล้วก็ไม่ได้ไป...” เขาพูดตะกุกตะกักอย่างคนไปไม่เป็
“เหอะ! ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่น่ะหลอกฉัน” เมื่อเห็นเฉินหลิงชานกำลังโกรธเขาก็กำลังจะอธิบายต่อแต่พนักงานก็ยกอาหารมาเสิร์ฟเสียก่อน
“ไก่ผัดพริกที่นี่อร่อยมากนะ พี่มาทีไรก็ต้องสั่งมากินทุกที” เขาพูดพร้อมกับตักขาไก่ให้เฉินหลิงชาน “ตอนที่พี่ยังเป็เด็กพี่มีน้องสาวอยู่สองคน รวมพี่ด้วยก็เป็สามคน ทุกครั้งเวลาที่บ้านทำไก่ต้มพ่อกับแม่จะซื้อขาไก่มาเยอะหน่อย พวกเราสามพี่น้องจะได้กินกันคนละขาแต่ตอนนั้นไม่มีใครบอกพี่เลยว่าไก่มีกี่ขา พี่ก็เลยคิดว่ามันมีสามขาเวลาวิ่งมันก็จะเก็บขาข้างหนึ่งไว้ด้านหลังตูด จนพี่เรียนป.3 ปีนั้นพี่ได้เป็หัวหน้าห้องครั้งแรก แล้วตอนนั้นโรงเรียนก็พาไปทัศนศึกษาที่ชานเมืองระหว่างทางพวกเราหยุดพักกันที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งด้วยความที่พี่อยากแสดงออกถึงความเป็หัวหน้า พี่จึงออกไปวิ่งจับไก่หลังจากที่ครูรู้เื่ก็ถามพี่ว่าพี่กำลังทำอะไรพี่ก็ตอบว่าพี่กำลังหาขาที่สามของไก่อยู่ พอครูได้ฟังเท่านั้นแหละก็ว่าพี่ใหญ่เลยว่าลามก”
“พี่จ้าว พี่นี่ลามกจริงๆ เลย” เฉินหลิงชานฟังจบก็นิ่งคิดอยู่สักพักว่าขาที่สามของไก่นั้นหมายถึงตรงไหนเมื่อคิดได้ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็แดงก่ำด้วยความเขินอายพร้อมทั้งต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
