“ฮัดเช้ย!” เพิ่งส่งพวกหลี่เย่าสามคนไปได้ไม่นานกัวไฮว่ก็จามทีหนึ่ง“ใครคิดถึงข้าอีกแล้วเนี่ย ไม่สนแล้วศึกษาน้ำเต้าอันนี้ก่อนดีกว่า”
“แค่กๆๆ มารดามันเถอะพลังเวทก็เหลือน้อยนิดคลายค่ายกลง่ายๆ แค่นี้ก็ไม่ได้”กัวไฮว่กระแอมไอเสียงดังแล้ววางน้ำเต้าไว้บนโต๊ะข่มตนเองเอาไว้ไม่ให้กระอักเืออกมา
“ใคร มีคนใช้พลังเวทเทพแห่งจิตอยู่ที่เมืองอู่เฉิงจริงๆ ด้วยเหมือนกับที่ท่านพี่บอกไว้เลยเขาไม่ได้ไปกำเนิดใหม่ฮึ ไม่นานข้าก็ต้องหาเ้าเจอ”พลังเวทสั่นะเืจนทำให้อวี้เอ๋อร์ที่เพิ่งหลับตาอยู่บนยอดตึกที่สูงที่สุดในเมืองอู่เฉิงลุกพรวดขึ้นมา
“น้ำเต้านี่ตาแก่นั่นได้มาจากสระแห่งฟ้าดูท่าต้องหาเวลาไปที่สระแห่งฟ้านี่บ้างเสียแล้วไม่รู้ว่ามีของดีอะไรอีกหรือไม่”กัวไฮว่พูดพึมพำกับตัวเอง “พลังเวทงั้นหรือพลังปราณบางเบาเช่นนี้ข้าจะฟื้นฟูพลังเวทได้อย่างไร” กัวไฮว่พูดพลางดื่มเหล้าอึกหนึ่งตามด้วยยาลูกกลอนอีกหนึ่งเม็ด
มู่หรงเวยเวยกลับไปยังห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็เอากระดาษเซวียนจื่อมาสองสามแผ่นเธอหลับตาพักผ่อนครู่หนึ่งแล้วหยิบพู่กันมาเขียนบนกระดาษเซวียนจื่อ
“เฮ้อ ไม่เขียนแล้ววันนี้่นี้จิตใจไม่สงบเลยเขียนไปแบบนี้ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาไรหรือเปล่า” มู่หรงเวยเวยมองอักษรแถวแรกที่ตนเขียนจากนั้นก็ส่ายศีรษะเบาๆ
“พี่เวยเวยยังไม่พักผ่อนอีกเหรอ” เด็กสาวหน้าตาน่ารักผู้เป็รูมเมตของมู่หรงเวยเวยถามขึ้นยิ้มๆดูจากอายุของเด็กผู้หญิงคนนี้อย่าว่าแต่มัธยมปลายเลย เรียนแค่มัธยมต้นก็น่าจะพอทว่าเธอเป็นักเรียนมอสี่ของฟู่จงจริงๆ เธอคือหนานกงหลิงโม่นักเรียนของฟู่จงที่โดยปกติแล้วจะไม่ค่อยเข้าเรียนเท่าไหร่
“ทำไมเหรอหลิงโม่มีเื่อะไรหรือเปล่า” มู่หรงเวยเวยถามยิ้มๆมู่หรงเวยเวยชอบเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้อย่างบอกไม่ถูก
“วันนี้เห็นพี่ในเว็บบอร์ดด้วย นักเรียนชายที่อยู่ข้างพี่คนนั้นใช่แฟนคนปัจจุบันของพี่หรือเปล่าเขาหลายใจมากนะวันก่อนเขาจูบถังซีกับโหยวโยวโยวที่โรงอาหารด้วย” หนานกงหลิงโม่พูดเบาๆ
“ฉันรู้แล้ว ยัยหนูเธอเริ่มขี้เม้าแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย” มู่หรงเวยเวยยื่นมือไปลูบศีรษะเด็กสาวแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ
“ปีหน้าฉันจะออกจากฟู่จงแล้วไม่รู้ว่าจะได้เจอพี่อีกหรือเปล่า” หนานกงหลิงโม่พูดเบาๆ “ฉันเพิ่งจะสิบเอ็ดปีเองทำไมฉันต้องเป็ตัวแทนครอบครัวไปร่วมงานศิลปะการต่อสู้ปีหน้าด้วยก็ไม่รู้”
“ยัยหนูเพราะเธอเก่งมากไง อย่าคิดมากไปเลย นอนให้เต็มอิ่มพรุ่งนี้ฉันจะไปในเมืองตอนกลับมาฉันจะเอาของอร่อยๆ มาให้เธอนะ” มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆ
“ไม่ได้ ไปกับตาบ้าหลายใจนี่ ก่อนไปฉันต้องสั่งสอนเขาหน่อยซะแล้ว” หนานกงหลิงโม่เอนตัวบนเตียงแล้ว จู่ๆ ก็ลุกขึ้นนั่งเธอกำมือแน่นจากนั้นก็พูดขึ้นเบาๆ
มีเสียง “ปึง!”ดังขึ้นไม่รู้ว่าก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลห้องนักเรียนหญิงกว่าร้อยเมตรถูกแรงอะไรเข้าจึงแตกออกเป็สองท่อนหนานกงหลิงโม่เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปด้านนอกเธอแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยแล้วรีบเอนตัวลงไป
“วันใหม่แดนมนุษย์ข้ารักเ้า” กัวไฮว่นอนไม่หลับดีที่แสงจันทร์ดีกว่าแสงแดดหน่อยนึง สูบเข้าแล้วสบายกว่าเดิมเป็เพราะกัวไฮว่พยายามเปิดน้ำเต้าจึงถูกพลังสะท้อนกลับทำให้าเ็ภายในเมื่อผ่านการรักษามาทั้งคืนเขาก็ฟื้นฟูได้เกือบสมบูรณ์แล้ว
“เธอหามของ ฉันจูงม้า…” ใครจะไปคิดว่าเ้าสี่สี่ตัวอันตรายเมืองอู่เฉิงจะเลือกเพลงแบบนี้เป็เสียงสายเข้า
“ฮัลโหลเวยเวย เดี๋ยวฉันจะไปรอเธอใต้ตึกนะโอเคเดี๋ยวเราไปกินข้าวเช้าด้วยกันเถอะ” เวลาเจ็ดโมงกว่ามู่หรงเวยเวยโทรหากัวไฮว่วันนี้พวกเขาจะไปหาปรมาจารย์อวี้เฟิงด้วยกัน
“พี่อรุณสวัสดิ์วันนี้จะไปหาปรมาจารย์เหรอ” หนานกงหลิงโม่ขยี้ตาถามขึ้นยิ้มๆ
“อืม นมอยู่ในตู้เย็นนะ ขนมปังก็ปิ้งแล้ว เดี๋ยวก็เอามากินด้วยกันล่ะตอนเย็นตอนฉันกลับมาจะเอาของอร่อยๆ มาให้เธอนะบ๊ายบาย” มู่หรงเวยเวยพูดแล้วผลักประตูออกไป
“ฮึ ฉันจะไปดูตรงดาดฟ้าหน่อยสิว่าตาบ้านี่เป็คนแบบไหนกันแน่ถึงได้ทำให้พี่ฉันให้ใจแบบนี้” หนานกงหลิงโม่ยู่ปากพูด“ถ้าสู้ข่งเสวียนนั่นไม่ได้ฉันไม่ให้พี่คบกับเขาแน่”
“เวยเวยไปไปกินข้าวเช้ากัน” กัวไฮว่เห็นมู่หรงเวยเวยออกมาจากตึกหอพักก็พูดยิ้มๆ
“ไปกันฉันรู้จักที่ที่มีอาหารเช้าอร่อยที่หนึ่ง” ทั้งสองคนเดินออกจากโรงเรียนไป
“ฮึ ตาคนหลายใจนายได้เจอดีแน่” ขนมปังในมือหนานกงหลิงโม่ที่เธอเพิ่งกัดเมื่อสักครู่ลอยปลิวออกไป
“เป่ยโต้วหนานโต้วหรือว่าพวกเขาก็ถูกเนรเทศมาแดนมนุษย์หรือเหตุใดจึงมีพลังแห่งหมู่ดาวระลอกหนึ่งได้เล่า”ในขณะที่ขนมปังปลิวออกไปนั่นเองกัวไฮว่ก็ชะงักไปครู่หนึ่งพลังเวทภายในร่างก็พลันถูกปล่อยออกมาล้อมรอบเขากับมู่หรงเวยเวยเอาไว้
“อ๊ะ!!!” หนานกงหลิงโม่ที่อยู่บนชั้นสิบสามะโเสียงดังในขณะที่กำลังมองขนมปังซัดกัวไฮว่นั่นเองจู่ๆ ก็ปรากฏความแปลกประหลาดขึ้นกับขนมปังหนานกงหลิงโม่ััได้ถึงไอความน่ากลัวมุ่งมาทางตนเองจึงรีบรวบรวมพลังความคิดของตนกลับมาสุดท้ายขนมปังที่ทาเนยเต็มแผ่นก็บินวกซัดเข้าที่หัวของตนเอง
“ฮึตาบ้าคอยดูนายคอยดูเถอะ ฉันจะต้องแก้แค้นให้ได้” หนานกงหลิงโม่พูดเสียงดัง
“เด็กเมื่อกี้เธอรู้จักเหรอ” ขณะที่เดินออกมาจากประตูโรงเรียนกัวไฮว่ก็นึกเื่เมื่อสักครู่ขึ้นได้จึงถามขึ้นขำๆ
“อืมเธอเป็รูมเมตฉันน่ะ” มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆ“อย่าคิดว่าเธออายุน้อย เธอมีพลังพิเศษนะ” มู่หรงเวยเวยพูดพลางแลบลิ้นเล็กๆ
“พลังพิเศษ?น่าสนใจนี่ไปกันเถอะเราไปกินข้าวกันก่อนแล้วก็ไปไหว้ปรมาจารย์เดี๋ยวฉันหาโอกาสไปคุยกับรูมเมตเธอแน่”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ
“เวยเวยเวลาเช้าที่นี่ไม่เลวเลย อย่าขยับขอฉันดูแผลเป็บนหน้าผากหน่อย”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “อืมไม่เลวเลยแบบนี้ก็ดีแล้วเพอร์เฟ็ค”
“พี่ไฮว่พี่บอกว่าแผลเป็หายไปแล้วเหรอ” มู่หรงเวยเวยถามขึ้นด้วยความใ“นะ...นี่เป็ไปได้ยังไงกันก่อนหน้านี้หมอบอกแล้วว่าการที่จะกลับมาเป็แบบเมื่อก่อนได้เนี่ยคือขีดสุดที่จะรักษาได้แล้ว”
“เธอดูเองแล้วจะรู้เหอะๆ ขีดสุดที่จะรักษาได้แล้วงั้นเหรอนั่นน่าจะเป็ที่สุดของการแพทย์แล้วมั้ง”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ มู่หรงเวยเวยไม่ฟังคำพูดในใจของกัวไฮว่อย่างแน่นอน“นี่แค่ขีดเริ่มต้นของแดนเซียนเอง...”
มู่หรงเวยเวยหยิบกระจกอันเล็กมาจากตัว รอยแผลเป็เล็กๆ นั่นหายไปแล้วจริงๆ ดูไม่ออกแม้แต่น้อยว่าตรงนั้นเคยาเ็มาก่อน
“ขอบคุณนะพี่ไฮว่” มู่หรงเวยเวยพูดเสียงเบาเด็กสาวคนไหนไม่รักความสวยงามบ้างล่ะแม้ก่อนหน้านี้มู่หรงเวยเวยจะไม่ได้ใส่ใจแผลเป็นั่นมากนักแต่พอหายไปแล้วเธอก็ดีใจถึงขั้นที่ว่าในก้นบึ้งลึกของหัวใจมู่หรงเวยเวยยอมรับในกัวไฮว่คนๆนี้มากขึ้น
“เราไปซื้อของให้ปรมาจารย์หน่อยดีกว่า” มู่หรงเวยเวยนำกัวไฮว่ไปยังร้านเครื่องเขียนที่ตกแต่งสไตล์เรียบง่ายแห่งหนึ่ง
“ยายหนูมาอีกแล้วเหรอคราวนี้จะซื้ออะไรล่ะ” ชายชราอายุหกสิบกว่าปีสวมชุดฉางเผาผู้หนึ่งถามขึ้นยิ้มๆ
“คุณปู่มู่่นี้มีสินค้าใหม่อะไรไหมคะถ้าเป็แท่นหมึกจะดีมากเลย” มู่หรงเวยเวยพูดขึ้นยิ้มๆ
“เธอมาพอดีเลย่เดือนนี้ได้แท่นหมึกโบราณมาสี่แท่นเดี๋ยวฉันเอามาให้เธอดูนะ”ชายชราพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องไม่นานแท่นหมึกสี่แท่นก็วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
“พี่ไฮว่พี่เขียนพู่กันได้ดีขนาดนั้นพี่มาดูหน่อยสิว่าแท่นหมึกแท่นไหนดี”มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆ
“คุณปู่เก็บแท่นหมึกไปเถอะ ได้ยินเพื่อนผมบอกว่าคุณมีพู่กันดีๆ ด้ามหนึ่งเอาออกมาให้ดูหน่อยได้ไหมครับ”กัวไฮว่หรี่ตาพูดขึ้น
