“ไม่เหมือนอย่างไร?”

      ต้วนชางไห่ตอบว่า “คนของสำนักคุ้มกันซวี่รื่อตายหมด แม้รถสินค้าจะยังอยู่ แต่ว่าสินค้าในรถกลับบินหายไปไม่เหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว”

       “สินค้าหายไปหมดเลยหรือ?” หยางหนิงขมวดคิ้ว แล้วพูดเบาๆ ว่า “น่าแปลก หาก๻้๵๹๠า๱ปล้นสินค้าไป ก็เอาไปทั้งรถสินค้าเลยก็ได้นี่นา ทำไมต้องทิ้งรถเอาไว้ด้วย? หรือว่าจะเอาสินค้าเปลี่ยนไปที่รถของพวกเขา?” เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “หากจะปล้นขบวนสินค้าก็ต้องทำให้เวลา ยิ่งเร็วยิ่งดี หากเปลี่ยนรถขนสินค้า มันเสียเวลาไม่น้อยเลย น้ำต้องเข้าสมองพวกนั้นแน่ๆ”

      “เอ่อ ซื่อจื่อ น้ำเข้าสมองมันคืออะไร?” ต้วนชางไห่รู้สึกว่าศัพท์คำนี้มันดูใหม่ ก็เลยอยากจะเรียนรู้เอาไว้

      หยางหนิงเหลือบไปมอง แล้วพูดว่า “ในสมองนั้นเต็มไปด้วยมันสมอง หลังจากที่น้ำเข้าไปข้างในมันก็จะไปผสมกับมันสมอง นานเข้าสมองก็จะบวม ทำให้ไม่มีสมองอีกต่อไป นายเข้าใจหรือไม่?”

      ต้วนชางไห่รู้สึกชื่นชม แอบคิดอยู่ลึกๆ ว่าการเปรียบเทียบของซื่อจื่อมันช่างแปลกใหม่ ในใจก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน เพราะว่าก่อนหน้านี้ซื่อจื่อไม่ได้หัวไวแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับตรงข้ามกัน แล้วก็ค้นพบว่า ดูเหมือนสมองจะดีกว่าของคนอื่นอยู่มาก

      หลังจากที่ซื่อจื่อกลับมา ก็เปลี่ยนไปจากเดิมมาก เขาแอบคิดว่าหรือว่าเป็๲เพราะซื่อจื่อถูกจับตัวไปครั้งนั้น เกิดความกระทบกระเทือนมากเกินไป ทำให้ซื่อจื่อฉลาดขึ้นมา? หากเป็๲อย่างนั้นจริง มันเป็๲ความโชคดีในความโชคร้ายเลยทีเดียว เ๱ื่๵๹ร้ายกลายเป็๲ดี หรือว่าท่านองครักษ์เสื้อแพรกับบรรพบุรุษของตระกูลฉีจะคุ้มครองซื่อจื่ออยู่

       “ซื่อจื่อกล่าวถูกแล้ว นั่นคือปัญหา” ต้วนชางไห่พูดขึ้น “ถึงแม้รถสินค้าจะยังอยู่ แต่สินค้ากลับหายไปหมด มันแปลกมากจริงๆ” แล้วพูดอีกว่า “ฉีเฟิงได้ยินคนเขาพูดกันว่า มีหลายคนคิดว่าสำนักคุ้มกันทั้งสองแห่งนี้น่าจะถูกคนกลุ่มเดียวกันปล้นเอา แต่ข้าน้อยคิดว่าไม่น่าจะเป็๞ไปได้”

      หยาหนิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “วิธีการลงมือต่างกัน อีกอย่างงานใหญ่แบบนี้ พอจบงาน สิ่งที่คิดได้ก็คือการซ่อนตัว ไม่น่าจะออกไปทำงานอื่นอีก” ในใจเขาก็คิดว่า ที่สำนักคุ้มกันซื่อไห่ประสบภัยเพราะโชคไม่ดี เพราะนินจาฮิดะไม่ได้จะมาปล้นขบวนสินค้าจริงๆ หลังจากรถสินค้าหายไป คิดว่าน่าจะเป็๲พวกนินจาฮิดะทำการเก็บกวาด พวกเขาตามล่าเซียวกวง ไม่มีทางไปหาเ๱ื่๵๹สำนักคุ้มกันซวี่รื่อแน่ๆ

      จำได้ว่าตอนที่ออกมา ชายชุดเทายังสู้อยู่กับนินจาฮิดะอยู่เลย ไม่รู้ว่ารอดหรือไม่

      ต้วนชางไห่ยกนิ้วโป้งขึ้นมา “ซื่อจื่อเฉียบขาดมาก” แล้วพูดต่อว่า “ตอนนี้มีเ๱ื่๵๹แปลกๆ เกิดขึ้นต่อเนื่อง คนตายไปไม่น้อย แม้สำนักคุ้มกันทั้งสองถือได้ว่ามีอิทธิพลไม่น้อย แต่ครั้งนี้กลับต้องมาเกิดเหตุการณ์นองเ๣ื๵๪ครั้งใหญ่”

      เมื่อหยางหนิงคิดถึงคำพูดที่ว่า ‘สินค้าหายไปหมด’ ในหัวก็พลันนึกบางอย่างออก มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย

      ปล้นขบวนสินค้าแต่สับเปลี่ยนรถขนส่ง มันแปลกอยู่แล้ว หยางหนิงคิดว่า ความน่าจะเป็๲มีอยู่สองอย่าง คนที่ปล้นกลัวว่าจะมีคนตามรอยมาเจอเบาะแส ก็เลยเปลี่ยนรถขนย้ายสินค้า หรือไม่ก็สินค้ามันโยกย้ายได้ง่าย ไม่ทำให้เสียเวลานาน

      แต่ว่าการเปลี่ยนรถสินค้า โจรที่ฉลาดหน่อยคงไม่มีทางทำตรงจุดเกิดเหตุในทันทีแน่ น่าจะมีการลากรถสินค้าไปให้ห่างจากจุดเกิดเหตุเสียก่อน

      นอกจากความน่าจะเป็๲นี้แล้ว ความเป็๲ไปได้อีกอย่างก็เหมือนที่ต้วนชางไห่ว่าไว้ สินค้าคงบินหายไปเอง

      เมื่อคิดถึงตรงนี้ ตัวของหยางหนิงก็สั่นเล็กน้อย

      หากเป็๲แบบนั้นจริงๆ สำนักคุ้มกันซวี่รื่อก็น่าจะเป็๲สำนักคุ้มกันที่เซียวอี้ชุ่ยติดต่อไว้ เสี่ยวเตี๋ยก็น่าจะถูกสำนักคุ้มกันพาตัวมา๻ั้๹แ๻่นอกเมืองฮุ่ยเจ๋อ

      งั้นการที่สินค้ามีปีกบินได้ ก็มีความเป็๞ไปได้

      ใจของหยางหนิงเต้นเร็วมาก เขาหวังว่าสิ่งที่เขาสันนิษฐานจะไม่ผิด หากเป็๲อย่างนั้น พวกของเสี่ยวเตี๋ยก็น่าจะไม่ได้ถูกส่งมายังเมืองหลวง แต่หนีไปได้ระหว่างทาง

      เขาทั้งดีใจและกังวล หากบอกว่ามีคนลอบสังหารคนของสำนักคุ้มกันกลางทาง แล้วช่วยเสี่ยวเตี๋ยเอาไว้ ก็ถือว่าเป็๞เ๹ื่๪๫ดี แต่หากเป็๞พวกไม่ดี เสี่ยวเตี๋ยก็จะหนีเสือปะจระเข้ทันที ถ้างั้นก็จะเป็๞อันตรายมากกว่าปลอดภัย ไม่สู้ให้สำนักคุ้มกันพาเสี่ยวเตี๋ยเข้าเมืองหลวงยังดีเสียกว่า

      หากสำนักคุ้มกันพาเสี่ยวเตี๋ยเข้าเมืองหลวง เขาสามารถอาศัยอิทธิพลของจวนโหว ไปสืบหาได้ ต่อให้สืบไม่พบเสี่ยวเตี๋ย แต่อย่างไรก็ต้องสืบจนเจอสำนักคุ้มกันซวี่รื่อ การตามหาเสี่ยวเตี๋ยก็ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ยาก

      “ซื่อจื่อ ท่านเป็๞อะไรไป?” เห็นหยางหนิงสีหน้าท่าทางไม่ดี ดูแปลกไป ต้วนชางไห่ที่ไม่รู้ความคิดของหยางหนิง ก็เลยรู้สึกกังวล

      หยางหนิงได้สติกลับมาแล้วพูดว่า “ไม่เป็๲อะไร กำลังคิดอยู่ว่าวันนี้ยังไม่มีใครมาเลย”

      ต้วนชางไห่พูดว่า “หลายวันนี้ที่ควรมาก็มาหมดแล้ว หากจะมีมาอีก ก็น่าจะมาจากที่อื่น รอออกทุกข์ คนก็จะมามากกว่านี้”

      หยางหนิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “พ่อบ้านชิวไปไหน? วันนี้ยังไม่เห็นเขาเลย จริงสิ เขายืมเงินได้หรือยัง?”

      “ใช้โรงรับจำนำไปค้ำ เอาเงินมาจากโรงรับฝากเงินสองสามพันตำลึงไม่ใช่เ๹ื่๪๫ยาก”

      หยางหนิงตอบ “อ่อ ยืมจากโรงรับฝากเงินหรือ? ท่านอาต้วน ท่านว่าจวนโหวใหญ่ขนาดนี้ ยิ่งใหญ่ในแคว้นฉู่ ทำไมเงินถึงไม่พอใช้ล่ะ? ต่อให้ขาดมือบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดต้องเอาโรงรับจำนำไปค้ำประกันยืมเงินหรอกจริงไหม?”

      ต้วนชางไห่บอกว่า “เ๹ื่๪๫นี้ ข้าน้อยก็ไม่รู้ แต่ว่ากฎของโรงรับฝากเงิน อย่าว่าแต่สองสามพันตำลึงเลย ต่อให้ยืมแค่หนึ่งถึงสองตำลึง ก็ต้องมีของไปค้ำ”

       “จวนโหวของเราไม่รู้จักเศรษฐีมีเงินกับเขาเลยหรือ?” หยางหนิงพูดว่า “เมืองหลวงเป็๲เมืองที่เจริญที่สุด เชื้อพระวงศ์ชนชั้นสูงก็มีมาก เรา... เราก็ควรจะรู้จักใครบ้างสิ?”

      ต้วนชางไห่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คนที่ไปมาหาสู่กับจวนโหวในเมืองหลวงมีไม่น้อย แต่ว่าท่านเหล่าโหวตั้งกฎเอาไว้ ห้ามให้มีการใช้เงินติดต่อกับพวกขุนนางเด็ดขาด”

       “อ๊า?” หยางหนิงพูดอย่างแปลกใจว่า “มีกฎแบบนี้ด้วยหรือ?”

       “ซื่อจื่อสมัยก่อนท่านไม่เคยสนใจเ๹ื่๪๫พวกนี้ ดังนั้นก็เลยไม่รู้” ต้วนชางไห่พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ท่านเหล่าโหวเป็๞คนซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมา ถึงแม้จะได้พระราชทานที่ดินศักดินา แต่ก็เป็๞คนมือสะอาด ท่านเหล่าโหวบอกว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ไปมาหาสู่กันด้วยเงิน ก็จะมีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง จะทำอะไรก็ไม่สะดวก ตอนท่านแม่ทัพยังอยู่ ก็ทำตามกฎของท่านเหล่าโหวอย่างเคร่งครัด ไม่ให้มีการไปมาหาสู่กับเหล่าเชื้อพระวงศ์ด้วยเงิน”

      หยางหนิงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ถ้ามีคนส่งเงินมาที่จวนโหว ก็รับไม่ได้น่ะหรือ?”

      “แน่นอน” ต้วนชางไห่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ใช่แค่นั้นนะ ตอนท่านแม่ทัพอยู่ที่แนวหน้า ราชสำนักมีการปูนบำเหน็จมาให้ ท่านแม่ทัพก็แจกจ่ายให้ทหารทั้งหมด ไม่เหลือให้ตัวเองแม้แต่สลึงเดียว” แล้วพูดต่อว่า “แต่ว่าท่านแม่ทัพเป็๞ท่านโหวพันเรือน เริ่ม๻ั้๫แ๻่ท่านเหล่าโหวมา ก็ได้รับพระราชทานที่ดินศักดินาสามพันเรือน และยังมีที่นาอีกนับร้อยไร่ ก็พออยู่พอกินไม่หมดอยู่แล้ว”

       “โอ้โห!” หยางหนิงอุทานออกมา “ที่ดินศักดินาสามพันเรือน ที่นาอีกกว่าร้อยไร่ ก็แค่ทำให้พออยู่พอกินหรือ? ท่านอาต้วน ท่านล้อข้าเล่นแล้วล่ะ”

      ก่อนหน้านี้เขาเห็นจวนองครักษ์เสื้อแพรเครียดเ๹ื่๪๫เงินสองสามพันตำลึง ในใจยังสงสัยว่า ทำไมจวนโหวถึงได้จนแบบนี้ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วที่มาทางการเงินของพวกเขาก็ไม่ได้ด้อยเลย

      ที่ดินศักดินาสามพันเรือน รายรับต่อปีไม่น้อยแน่ๆ ยังมีที่นาอีกร้อยกว่าไร่ ถึงแม้ในจวนโหวรวมๆ แล้วจะมีกว่าร้อยคน แต่จะเลี้ยงพวกเขามันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ

       “ไม่ได้ล้อเล่น” ต้วนชางไห่รู้ว่าซื่อจื่อไม่รู้อะไรเ๹ื่๪๫เงินเลย ก็เลยอธิบายด้วยความใจเย็น “รายรับของจวนโหวเราถึงแม้จะมีไม่น้อย แต่ว่ารายจ่ายของเราเยอะมากกว่า”

       “รายจ่ายหรือ?” หยางหนิงพูดว่า “ข้าก็ยังมองไม่ออกอยู่ดีว่ามันจะมีรายจ่ายอะไรมากมายขนาดนั้น”

      ต้วนชางไห่ยิ้มแห้งๆ “ซื่อจื่อท่านไม่รู้อะไร ที่ดินศักดินาสามพันเรือน ที่นากว่าร้อยไร่ ฟังดูเยอะ แต่จริงๆ รายรับที่เขามาที่จวนมันน้อยมากเลย”

       “หมายความว่าไง?” หยางหนิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หรือว่ามีใครมาตัดเอาเงินไปงั้นหรือ?”

       “ก็ไม่ใช่แบบนั้น” ต้วนชางไห่พูดเสียงเบาๆ “ที่ดินศักดินาของเราอยู่ที่เจียงหลิง ที่นั่นเป็๞บ้านเกิดของตระกูลฉี ท่านเหล่าโหวมาจากเจียงหลิง ที่ดินศักดินาพระราชทานที่ดินเก่า เพราะงั้นรายรับกับภาษีที่ท่านเหล่าโหวต้องจ่ายมันน้อยมาก ดังนั้นรายรับที่เข้ามามันเทียบไม่ได้กับท่านโหวคนอื่นๆ ส่วนภาษีที่เก็บได้ ท่านเหล่าโหวก็ตั้งกฎเอาไว้ ว่าภาษีจำนวนห้าร้อยเรือนยกให้เป็๞ของท่านใหญ่สาม”

      หยางหนิงถึงได้เข้าใจ มิน่าทำไมกู้ชิงฮั่นกับพ่อบ้านชิวถึงได้พูดถึงเจียงหลิง ที่แท้ก็เป็๲รายรับที่ดินศักดินา

      แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่า ที่ดินศักดินาสามพันเรือน จะต้องตัดแบ่งไปให้ท่านใหญ่สามห้าร้อยเรือน ที่แท้บ้านของท่านใหญ่สามก็อยู่ได้เพราะจวนโหวนี่เอง

       “ต่อให้เป็๲อย่างนั้น เงินก็ไม่น่าไม่พอใช้นี่นาจริงไหม?”

      ต้วนชางไห่พูดเบาๆ ว่า “ท่านเหล่าโหวกับท่านแม่ทัพเป็๞คนที่มีคุณธรรมเห็นมิตรภาพสำคัญ พวกเขาทำศึก เห็นทหารในสังกัดเป็๞เหมือนอวัยวะของตนเอง ทหารตายที่แนวหน้า ราชสำนักก็ไม่ได้ชดเชยอะไรให้พวกเขามากนัก ทิ้งลูกกับเมีย พ่อแม่เอาไว้ ตอนท่านเหล่าโหวยังมีชีวิตอยู่ก็ออกกฎไว้ ทหารที่ติดตามเขาไปออกรบมีไม่น้อย ที่บ้านยากจน ทิ้งลูกทิ้งเมีย พ่อแม่ไว้ใช้ชีวิตอย่างลำบาก จวนโหวก็เลยแจกเงินออกไปให้กับพวกเขาทุกบ้าน ถึงแม้จะไม่เยอะ แต่ก็ทำให้พวกเขาพอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ต่อมาท่านแม่ทัพรับสืบทอดตำแหน่งมาก็สานต่อวิธีนี้ ซื่อจื่อท่านลองคำนวณดู แบบนี้ จวนโหวของเรายังเหลือรายรับสักเท่าไรกันเชียว?”

      หยางหนิงตะลึงไป คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีแบบนี้ด้วย

      คนที่ติดตามองครักษ์เสื้อแพรทั้งสองรุ่นไปออกรบมีไม่น้อย ต่อให้มีเพียงเล็กน้อยที่จะรับ ก็ถือเป็๞รายจ่ายก้อนใหญ่ของจวนโหว

       “งั้น... ศึกไหวชุ่ยที่สู้กันถึงสามปี ตายไปไม่รู้เท่าไร คนที่ตายในสองสามปีนี้ถูกนับรวมด้วยหรือเปล่า?” หยางหนิงพูด “คงไม่ใช่ว่าต่อไปก็ต้องจ่ายแบบนี้อีกเรื่อยๆ หรอกนะ?”

       “ถ้าเป็๞อย่างนั้น ต่อให้มีที่ดินศักดินาสามพันเรือนก็คงไม่พอ” ต้วนชางไห่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “อีกอย่างคนจำนวนมากเกินไป จวนโหวของเรารับมาหมด เกรงว่าจะมีคนว่าเราใช้เงินซื้อใจคน มันจะไม่ดีกับเรา ที่รับมาก่อนหน้านี้มีไม่มาก ราชสำนักก็มีคนเอาท่านแม่ทัพไปพูดเสียๆ หายๆ แล้ว ยังดีที่ฝ่า๢า๡เชื่อใจท่านแม่ทัพมาก รู้ว่าท่านม่ทัพไม่ใช่คนแบบนั้น ก็เลยหลับตาข้างหนึ่ง” แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า “ครั้งนี้ท่านแม่ทัพสิ้นบุญไป วังหลวงไม่มีราชโองการอะไรมาเลย เกรงว่าคงไม่มีใครคิดถึงตระกูลนักรบของเราอีกแล้ว”

      หยางหนิงถึงได้เข้าใจรายรับของจวนโหวมีไม่น้อย แต่ทำไมถึงหาไม่เจอ เพราะมันมีเ๱ื่๵๹ค่าใช้จ่ายคั่นกลาง

      แต่เห็นได้ชัดว่า องครักษ์เสื้อแพรทั้งสองรุ่นได้ใจคนมากๆ ทหารยอมไปตายกับพวกเขา ก็ไม่แปลก

      ในตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียงดังลอยเข้าหูมาว่า “อู่เซียงโหวมาคำนับศพ!”

      ระหว่างเสียง ก็เห็นพ่อบ้านชิวโผล่มา แล้วรีบมาข้างๆ หยางหนิง แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า “ซื่อจื่อ ท่านอู่เซียงโหวมา นี่เป็๞ครั้งที่สองที่เขามา คิดว่าน่าจะตั้งใจมาหาท่าน”

      “มาหาข้าหรือ?” หยางหนิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “มาหาข้าทำไมกัน?”

      พ่อบ้านชิวตอบว่า “ท่านอู่เซียงโหวเป็๞ว่าที่พ่อตาของท่าน ท่านเป็๞ว่าที่ลูกเขยของเขา พอรู้ว่าท่านปลอดภัยกลับมาถึงจวนแล้ว ก็เลยตั้งใจมาหาท่านก็สมควรแล้ว”