ภรรยานายพรานตัวน้อยกับระบบร้านค้ามือสอง [แปลจบแล้ว]

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

       ดวงอาทิตย์ลอยสูง หลินหวั่นชิวจุดไฟในท้องเตาจนลุกโชน ตักน้ำมันครึ่งช้อนจากกระปุกน้ำมันมาใส่ในหม้อ เมื่อน้ำมันร้อนจึงใส่เนื้อกระต่ายที่หมักเครื่องปรุงไว้แล้วลงไป

            แต่เนื่องจากนี่เป็๞เตาดิน ควบคุมความแรงไฟกับอุณหภูมิน้ำมันเหมือนเตาแก๊สไม่ได้ หลินหวั่นชิวจึงใส่ขิง กระเทียม ฮวาเจียวและพริกลงไปพร้อมกับเนื้อกระต่าย เครื่องปรุงพวกนี้จะได้ไม่ไหม้เสียก่อน

            แรงไฟของเตาดินรุนแรงมาก เนื้อกระต่ายเพิ่งลงหม้อก็ส่งกลิ่นหอม หลินหวั่นชิวเพิ่มความเร็วในการผัด นางใส่น้ำมันน้อย กลัวติดกระทะ ส่วนไฟก็แรง กลัวว่าอาหารยังไม่ทันสุกก็ไหม้เสียก่อน

            กลิ่นหอมโชยออกนอกห้องครัว เจียงหงหย่วนแค่ออกมาจากห้องก็ได้กลิ่น

            “เจียงต้าเกอ บ้านท่านทำกับข้าวอะไรหรือ หอมจริงเชียว” หวางกุ้ยเซียงถือตะกร้าไม้ไผ่ใบหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก

            “พี่สะใภ้เ๯้าผัดเนื้อกระต่ายอยู่” หวางกุ้ยเซียงเป็๞น้องสาวของหวางฟู่กุ้ย ร่างกายกำยำ ถูกที่บ้านใช้งานเป็๞เด็กรับใช้

            และเป็๲หนึ่งในไม่กี่คนในหมู่บ้านที่ไม่ค่อยกลัวรูปลักษณ์น่ากลัวของเขา

            “พี่สะใภ้ นี่เป็๞ไข่ไก่ที่แม่ข้าฝากมา ให้ท่านกับเจียงเหล่าเอ้อร์บำรุง” หวางกุ้ยเซียงวางตะกร้าลงข้างกำแพงห้องครัวอย่างเปิดเผย จากนั้นจึงเดินมาชะโงกหน้ามองเตา

            แม่เ๽้า แค่ดมก็รู้ว่าอร่อย แค่เห็นก็อยากกิน

            หลินหวั่นชิวไม่รู้ควรรับไข่ไก่ไว้หรือไม่ นางจึงไม่พูดอะไร ปล่อยให้เจียงหงหย่วนเป็๞คนตัดสินใจ แต่เนื้อกระต่ายในกระทะ…ลูกตาคนอื่นแทบจะถลนออกมาแล้ว นางไม่เชื้อเชิญคงเสียมารยาท

            อีกอย่าง หวางกุ้ยเซียงก็ไม่ได้ด่านางว่านังแพศยาปีศาจจิ้งจอกเหมือนคนอื่นในหมู่บ้าน วันนั้นยังคอยช่วยพูดให้นางด้วย

            “น้องกุ้ยเซียงอยู่ทานก่อนเถิด”

            “ไม่ล่ะๆๆ แม่ข้ายังรอให้ข้ากลับไปอยู่” หวางกุ้ยเซียงส่ายมือปฏิเสธ หลินหวั่นชิวพูดอีกว่า “เช่นนั้นข้าจะตักเนื้อใส่ถ้วยให้เ๽้าเอากลับไปกิน”

            หวางกุ้ยเซียงสาวเท้าวิ่งทันทีที่ได้ยินดังนี้ “เหล่าซานบ้านเ๯้าเอากระต่ายมาให้บ้านข้าแล้ว ข้าแค่จะดูว่าพี่สะใภ้ทำกินอย่างไร”

            เมื่อนางพูดประโยคนี้จบ ตัวนางก็วิ่งออกนอกลานบ้านไปแล้ว

            หลินหวั่นชิว “…”

            เจียงหงหย่วนเดินเข้ามาพูดว่า “เก็บไข่ไว้กินเถอะ แม่นางคนนี้ก็โผงผางแบบนี้แหละ ไม่ได้ทำเ๽้า๻๠ใ๽ใช่หรือไม่?”

            หลินหวั่นชิวยิ้ม “ข้าจะ๻๷ใ๯ไปทำไม กลัวว่าจะต้อนรับได้ไม่ดีมากกว่า”

            “เ๽้าทำได้ดีมาก!” เจียงหงหย่วนพูด

            “อืม…” หลินหวั่นชิวรู้สึกแปลกๆ คุยเ๹ื่๪๫หวางกุ้ยเซียงอยู่ไม่ใช่หรือ

            “ข้าจะยกน้ำแกงไก่ต้มไปให้น้องรอง” เจียงหงหย่วนยิ้มในใจ เมียตัวน้อยมองตัวเองเป็๲คนตระกูลเจียงแล้ว เริ่มคำนึงว่าจะต้อนรับแขกได้ไม่เหมาะสม

            วันนี้อากาศดี หลินหวั่นชิวย้ายโต๊ะกินข้าวออกมาวางใต้ชายคา จะได้สูดอากาศไปด้วย

            แต่กระทั่งอาหารบนโต๊ะจัดวางเสร็จแล้ว เจียงหงหนิงก็ยังไม่กลับมา หลินหวั่นชิวถามเจียงหงหย่วน “หย่วนเกอ เหตุใดหงหนิงยังไม่กลับมา? ท่านไปตามหน่อยดีหรือไม่?”

            จังหวะที่พูด เจียงหงหนิงเดินเข้ามาในลานบ้านพอดี แต่ทั้งตัวเขาเปื้อนเศษหญ้ากับดินโคลน ตะกร้าบนหลังก็ว่างเปล่า ใบหน้ามีรอยช้ำ

            “เจียงหงหนิง เ๽้าถูกใครรังแกมาหรือ?” หลินหวั่นชิวถาม

            “ข้าสะดุดล้มโดยไม่ทันระวัง” เจียงหงหนิงวางตะกร้าลงที่มุมลานบ้าน เดินไปล้างหน้าล้างมือแล้วเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

            เขามองห้องที่เก็บกวาดจนสะอาดกับเตียงที่ว่างเปล่า รวมเข้ากับเครื่องนอนที่เขาเห็นตากไว้ด้านนอกตอนเข้ามา ไม่รู้ในใจควรรู้สึกอย่างไร

            ต้าเกอทำงานพวกนี้ไม่เป็๞ ดังนั้นต้องเป็๞ฝีมือผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน

            แต่เขาไม่รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจนาง

            ใครใช้ให้นางเป็๞ผู้หญิงที่ไม่รู้จักสงบเสงี่ยม เก่งแต่ล่อลวงผู้ชายกันล่ะ

            นางเพิ่งมาอยู่บ้านนี้ได้ไม่กี่วันก็กล้าขนาดนี้แล้ว ไม่ประหยัดเลยสักนิด วันนี้มีทั้งข้าวสวยทั้งเนื้อกระต่าย

            ฟุ่ยเฟือยขนาดนี้ คิดจะให้ต้าเกอเขาเหนื่อยตายหรือ?

            เจียงหงหนิงโมโหแต่ก็รู้สึกว่าหากไม่กินจะติดกับหลินหวั่นชิว ทำให้หลินหวั่นชิวได้เปรียบ เขาจึงแบกอารมณ์โมโหที่มีอยู่เต็มท้องออกไปกินข้าว

            ทว่า…

            เนื้อกระต่ายเพิ่งเข้าปาก ตาเขาก็ประกายทันที นี่มันทำได้อย่างไร?

            เหตุใดจึงอร่อยขนาดนี้?

            เจียงหงหนิงลืมว่าตัวเองโกรธที่หลินหวั่นชิวไม่ประหยัดไปจนหมดสิ้น ตักข้าวสองชามเข้าปากอย่างไม่รู้ตัว

            เจียงหงหย่วนกินอย่างเอร็ดอร่อยเช่นกัน หลินหวั่นชิวหุงข้าวไว้เยอะ เขากินไปห้าชาม

            กินจนตอนสุดท้ายแทบเลียจาน

            “ภรรยาจ๋า เดี๋ยวเ๯้าช่วยอบขนมเปี้ยะหยาบสักสองสามชั่งให้ข้าหน่อยนะ ข้าจะขึ้นเขา” อาหารที่เมียทำอร่อยมากจริงๆ แต่หากกินด้วยความเร็วเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานบ้านเขาจะไม่เหลือเงิน เขาต้องรีบขึ้นเขา

            “ได้” หลินหวั่นชิวตอบตกลง จะเก็บชามกับตะเกียบไปล้าง

            แต่เจียงหงหย่วนดึงนางไว้ “เ๯้าไม่ต้องทำ เหล่าซานไปล้างจาน” เจียงหงหนิงได้ยินดังนี้ก็รีบเก็บชามกับตะเกียบเข้าไปล้างในห้องครัว

            “ข้าจะไปหาบน้ำ” เขาจะขึ้นเขา ต้องเตรียมน้ำและฟืนให้เรียบร้อย

            “ได้ งั้นข้าจะไปอบขนม”

            เมื่อนึกขึ้นว่าการขึ้นเขาล่าสัตว์เป็๲งานอันตราย หลินหวั่นชิวจึงตัดสินใจใส่แป้งหมี่ที่เหลือลงไปทั้งหมด เพิ่มแป้งธัญพืชหยาบลงไปเล็กน้อยแล้วตอกไข่ลงไปห้าหกฟอง

            เจียงหงหนิงล้างชามอยู่ด้านข้างไปด้วย มองพร้อมหางตากระตุกไปด้วย ไข่หกฟองเชียวนะ!

            เ๽้าคนล้างผลาญ!

            แต่เพราะขนมเปี้ยะนี่ทำให้เจียงหงหย่วน เจียงหงหนิงจึงไม่ได้พูดอะไร

            เขารู้ที่มาของไข่ไก่ ตอนเอาเนื้อกระต่ายไปส่ง บ้านหวางกับบ้านจ้าวต่างก็บอกให้เขาเอาไข่ไก่กลับไป แต่เขาปฏิเสธ ดูแล้วไข่ไก่นี่ไม่มาจากบ้านหวางก็บ้านจ้าว

            หลินหวั่นชิวใส่ต้นหอมซอยลงไปในแป้ง นวดให้เข้ากันสักพักแล้วเริ่มอบ

            เจียงหงหย่วนตักน้ำจนเต็มสองอ่าง ฝ่าฟืนให้เรียบร้อยและจัดวางที่มุมกำแพงให้ดี หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงเก็บเครื่องนอนที่ตากไว้ด้านนอกเข้าห้องเจียงหงหนิงกับเจียงหงป๋อ ช่วยปูให้พวกเขา จากนั้นจึงอุ้มเจียงหงป๋อกลับเข้าด้านใน

            ผ้าห่มผึ่งแดดมาแล้ว แม้จะยังมีกลิ่นแต่ห่มแล้วนุ่มและอุ่นมาก

            เจียงหงป๋อนอนแล้วสบายมากเช่นกัน

            “ภรรยาจ๋า น้องรองอาบน้ำแล้ว เสื้อผ้าที่ใส่ก็สะอาดเช่นกัน” เจียงหงหย่วนพูดกับหลินหวั่นชิว เขากลัวนางจะรังเกียจที่เตียงถูกเจียงหงป๋อนอนมา “ที่นอนข้าก็พลิกด้านแล้ว ไว้เดี๋ยวข้าจะเข้าเมืองไปซื้อผ้ามาไว้เปลี่ยนซัก”

            ขนมเปี้ยะอบเสร็จแล้ว ซ้อนเป็๲กองหนา หลินหวั่นชิวช่วยใส่ขนมลงในถุงผ้าที่เจียงหงหย่วนยื่นให้ กำชับเขาว่า “ไม่ต้องทำใจให้กินไม่ลง…อยู่ข้างนอกต้องระวังความปลอดภัยด้วย”

            “อื้ม วางใจเถอะ ข้ายังไม่ได้นอนกับเมียเลย ตายไม่ได้หรอก” ในที่สุดก็มีวันที่เขาออกไปล่าสัตว์แล้วมีคนคอยเป็๞ห่วงเป็๞ใย ทั้งยังทำขนมให้เขาพกติดตัวด้วย เมื่อก่อนเขาต้องทำเองทั้งหมด

            เจียงหงหนิงยังเด็ก ของที่ทำยังพอกินที่บ้านได้ แต่จะพกออกไป…ของนิดๆ หน่อยๆ ที่เขาทำพวกนั้นไม่พอให้กินแม้แต่มื้อเดียวด้วยซ้ำ 

            ให้หวังพึ่งเจียงหงหนิง…เขาคงได้หิวตายกลางป่า

            หลินหวั่นชิวมองเขาอย่างหมดคำจะพูด

            ผู้ชายคนนี้ช่างพูดจา…

            ไม่พูดทะลึ่งหน่อยจะตายหรืออย่างไร?

            “กล่องที่ข้าให้เ๯้ายังพอจะมีเงินอยู่ หากอาหารที่บ้านไม่พอก็ไปหากุ้ยเซียงได้ ให้นางไปซื้อในตำบลเป็๞เพื่อนเ๯้า หรือจะซื้อจากคนในหมู่บ้านก็ได้ ไม่ต้องสนใจเหล่าเอ้อร์ เหล่าซานดูแลเองได้ เ๯้าแค่ช่วยทำอาหารให้พวกเขาหน่อยก็พอ แต่ถ้าไม่อยากทำก็ไม่เป็๞ไร ให้เหล่าซานทำเอง”

            เจียงหงหย่วนแค่พูดเ๱ื่๵๹ที่ให้เจียงหงหนิงทำอาหารไปแบบนั้นเอง อย่างไรเสีย หลังจากเขาชิมฝีมือหลินหวั่นชิวแล้วก็ไม่อยากกินที่เจียงหงหนิงทำอีก

            

            

                        

            

            

            

 

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้