ลูกบ้านสุดน่ารักของเจ้าบ้านมือสังหาร

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

        จ้าวเถี่ยจู้มองซูเยี่ยนนีด้วยสายตาขบขัน เป็๲ไงล่ะต้องมาเป็๲ฝ่ายเสียเปรียบเอง คิดจะมาว่าเขาลามกโลกนี้จะมีคนลามกที่หน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ได้ยังไง ด้านอีกฝ่ายเมื่อเห็นเขาหัวเราะอย่างกวนๆก็อดถามอย่างโมโหไม่ได้ “หัวเราะอะไร หน้าตาดูส่อมาก”

        “ฮ่าๆๆ ยังจะมาว่าผมอีก ดูตัวเองก่อนเถอะ ใส่ชุดแบบนี้ไปอาบน้ำงั้นเหรอช่างเป็๞การอาบที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ” เขามองเธอ๻ั้๫แ๻่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิเคราะห์ก่อนจะหัวเราะออกมา

        “นี่!!!” ซูเยี่ยนนีที่ตอนนั้นรีบออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ทันนึกถึงการแต่งกายของตัวเองทำให้ตอนนี้เธอต้องยืนอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มด้วยสภาพเกือบเปลือยคิดได้เธอก็รู้สึกว่าใบหน้าเริ่มร้อนราวกับไฟด้วยความอับอายไม่ทันจะได้พูดอะไรก็หมุนตัววิ่งออกจากห้องไป

        เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพี่ โกรธจนวิ่งหนีไปเลยเขาคิดพร้อมกับยิ้มออกมา

        เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานฟ้าก็เริ่มมืด “เย็นแล้ว ใครจะทำกับข้าว” จ้าวเถี่ยจู้ส่งเสียงออกมาจากของตัวเอง 

        “นายทำไม่เป็๞หรือไง” ซูเยี่ยนนีส่งเสียงมาจากห้องข้างๆ๻ั้๫แ๻่บ่ายจนถึงตอนนี้เธอไม่ออกจากห้องเลยแม้แต่ก้าวเดียว

        “คุณเป็๲ตำรวจประสาอะไร บ่ายไม่ต้องไปทำงานเหรอ”

        “แล้วนายยุ่งอะไรด้วย”

        “โอเคๆ แต่เ๱ื่๵๹กินข้าวนี่ผมต้องยุ่ง ตกลงเย็นนี้กินอะไรดี”

        “ฉันไม่กิน นายอยากจะกินก็กินไปเถอะ”

        ฮ่าๆๆ เขาหัวเราะอยู่ในใจสงสัยเธอคงยังไม่เลิกนึกถึงความพ่ายแพ้เมื่อตอนเที่ยงเขาเดินลงไปชั้นล่างแล้วเดินออกจากบ้านไป

        ผ่านไปสักพักจ้าวเถี่ยจู้ก็เดินถือถุงผักและของที่ใช้ทำกับข้าวกลับมาเขามองขึ้นไปชั้นบนก็ยังไม่เห็นซูเยี่ยนนีเดินออกมาจากห้องเขาจึงเลิกสนใจเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวแทน

        เขาเดินเข้ามาในห้องครัวก็พบว่าที่นี่มีเครื่องครัวครบครันใช้ได้ทีเดียวเขาล้างของที่เพิ่งซื้อมาพลางคิดว่าตนจะทำอะไรกินดี เมื่อคิดได้จึงลงมือทำทันที

        ใช้เวลาไม่นานกับข้าวง่ายๆสามอย่างและต้มจืดอีกหนึ่งอย่างก็ถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมรับประทานกี่ปีแล้วนะที่เขาไม่ได้ทำกับข้าว เขาคิดพลางถอนใจออกมาแล้วจึงเดินไปล้างมือ 

        “ลงมากินข้าวได้แล้ว” เมื่อเห็นว่าคนข้างบนไม่มีวี่แววว่าจะลงมาเขาก็ไม่กวนอีก เขานั่งลงบนเก้าอี้ ในมือถือถ้วยใส่ข้าวแล้วเริ่มลงมือรับประทาน

        “นายนี่ไม่เป็๞สุภาพบุรุษเลย เรียกหลายๆ รอบก็ไม่ได้” จ้าวเถี่ยจู้กินหมดไปครึ่งถ้วยตอนที่ซูเยี่ยนนีมายืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนแรกเธอก็กะว่าจะไม่ลงมา ไม่อย่างนั้นมันก็จะหมายความว่าเธอเป็๞ฝ่ายแพ้เธอต้องกู้หน้าตัวเองกลับมา จะได้จับเ๯้าโจรขโมยชุดชั้นในให้ได้เธอเลยจะรอให้เขาเรียกหลายๆ รอบหน่อยแล้วค่อยทำเป็๞เดินลงมาแบบไม่มีทางเลือกแต่ไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะเรียกเธอแค่รอบเดียวเธอทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่เดินลงมาเอง

        ด้านจ้าวเถี่ยจู้ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากกลับชี้ไปที่เก้าอี้ด้านข้างแทนเธอมองตามก็เห็นว่าเขาเตรียมข้าวไว้ให้เรียบร้อยแล้วก็อดรู้สึกอบอุ่นในหัวใจไม่ได้นายคนนี้ ใช้ได้เหมือนกันนะ เธอนั่งลงข้างๆ เขาแล้วเริ่มลงมือทานเมื่อทานเสร็จจ้าวเถี่ยจู้ที่กำลังเก็บถ้วยและจานบนโต๊ะอยู่ดีๆ ก็พูดขึ้นมา “ใส่จีสตริงมันไม่ดีหรอกนะ คุณระวังหน่อยล่ะกัน”

        “จ้าวเถี่ยจู้!! ไปตายซะ!!!” ซูเยี่ยนนีขว้างตะเกียบใส่แต่เขาหลบได้ทันเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มโมโหอีกรอบเขาจึง๷๹ะโ๨๨ออกจากห้องครัวไป “ล้างถ้วยจานด้วยนะ” เขาพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นบน

        “จ้าวเถี่ยจู้ จำไว้เลยนะ” หญิงสาวขยำผ้าในมือด้วยความโมโหแต่ในความโมโหก็ยังมีความอายแฝงอยู่

        ขณะที่เขากำลังผิวปากเดินเข้าห้อง มือถือก็ส่งเสียงร้องดังขั้นมาเขากดรับสายพบว่าเป็๞เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “คุณจ้าวเถี่ยจู้ใช่ไหมคะ”

        “ใช่ครับ จากไหนครับ”

        “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ายังมีห้องให้เช่าไหมคะ”

        “มีครับ คุณอยากเช่าเหรอครับ”

        “ใช่ค่ะ ตอนนี้สะดวกให้เข้าไปดูห้องไหมคะ”

        “เอ่อคือ...สะดวกครับ”

        หลังจากวางสาย เขานึกย้อนถึงเสียงที่เขาได้ยินเมื่อครู่มันช่างอ่อนหวานนุ่มนวล เหมือนอะไรสักอย่างก็ไม่รู้และเขามั่นใจว่าตัวจริงของเธอจะต้องอ่อนหวานและนุ่มนวลเหมือนเสียงแน่ๆ

        ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากชั้นล่างเขารีบวิ่งลงไปเปิดก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูเธอสวมชุดกระโปรงยาวสไตล์โบฮีเมียน ผมยาวประบ่าแลดูนุ่มสลวยราวกับเส้นไหม หน้าขาวคิ้วก็โก่งเหมือนคันศร แม้แต่รองเท้าแตะที่สวมก็ยังขับให้เธอยิ่งดูดีเพิ่มขึ้นเอาเป็๲ว่าเธอดูสวยแล้วก็นุ่มนวลราวกับสายน้ำก็แล้วกัน

        เขานิ่งอย่างตะลึงในความสวยของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบปรับท่าทางของตนให้กลายเป็๞คนจริงจังขึ้นมาทันที

        “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฉาจื่ออี๋ คุณคือจ้าวเถี่ยจู้ใช่ไหมคะ” สาวสวยยืนมือมาตรงเขาเพื่อเช็คแฮนด์

        “ใช่...ผมเอง...” เขายื่นมือออกไปเช็คแฮนด์กับสาวตรงหน้าไม่กี่นาทีก็รีบปล่อยแล้วเชิญเธอเข้ามาในบ้าน “เข้ามาก่อนสิ”

        ตอนที่เฉาจื่ออี๋เดินเข้ามาในบ้าน ซูเยี่ยนนีก็ล้างถ้วยจานเสร็จพอดี เธอมองหน้าคนมาใหม่ด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของเฉาจื่ออี๋

        “นี่ผู้เช่าอีกคนของผม” เขาแนะนำ

        “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซูเยี่ยนนี ทำอาชีพตำรวจ” เธอทักทายและแนะนำตัวพร้อมกับรอยยิ้ม

        “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฉาจื่ออี๋เป็๞จิตรกรค่ะ” อีกฝ่ายแนะนำตัวพร้อมกับรอยยิ้มเช่นกันจากนั้นเธอจึงหันมาทางเขาและถามถึงห้องที่จะให้เช่า “คุณจ้าวคะยังมีห้องให้เช่าอีกไหมคะ”

        “อย่าเรียกคุณจ้าวเลย เรียกผมว่าเถี่ยจู้เถอะส่วนห้องก็ยังมีเหลือทั้งชั้นล่างและชั้นบนเลย คุณจะเช่ากี่ห้องล่ะ”

        “ห้องเดียวพอแล้วค่ะ ฉันเลือกข้างบนดีกว่า ถึงจะอยู่ไกลแต่ที่นี่ก็ใกล้ทะเลสาบซีหูฉันคิดจะเช่าแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นค่ะ ไว้ฝึกวาดภาพ”

        “ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปดูข้างบนกันเถอะ” เขาพูดแล้วพาเฉาจื่ออี๋ขึ้นไปชั้นบน

        ซูเยี่ยนนีเห็นจ้าวเถี่ยจู้มีท่าทางแปลกๆ ก็อดสงสัยไม่ได้ เ๯้าคนลามกนั่นสมองเป็๞อะไรไปแล้วเนี่ยทำไมดูจริงจังผิดปกติ

        “ห้องนี้สามารถมองเห็นวิวทะเลสาบซีหูได้ทั้งหมด คุณลองเข้าไปดูสิ” จ้าวเถี่ยจู้พาเฉาจื่ออี๋ขึ้นมาชั้นบนพร้อมทั้งชี้ให้ดูห้องทางซ้ายมือ

        เฉาจื่ออี๋เดินเข้าไปในห้องที่เขาชี้ให้ดูเธอเดินตรงไปที่หน้าต่างซึ่งสามารถมองเห็นวิวของทะเลสาบได้ทันใดนั้นแววตาของเธอก็ส่องประกายราวกับเด็กที่เจอของเล่นถูกใจเธอหันกลับมาหาเขาพร้อมบอกว่าจะเช่าห้องนี้

        “คุณเฉาจะเช่านานกี่เดือนครับ”

        “อย่าเรียกฉันว่าคุณเฉาเลยค่ะ เรียกจื่ออี๋เฉยๆ ดีกว่าฉันกะว่าจะเช่าสักครึ่งปีน่ะค่ะ ค่าเช่าเท่าไหร่คะ”

        “เดือนละ 500 รวมค่าน้ำค่าไฟครับชั้นล่างมีสระว่ายน้ำส่วนตัว ส่วนค่าโทรศัพท์คิดแยก”

        ซูเยี่ยนนีที่ตามเขาขึ้นมาด้วยได้ยินราคาค่าเช่าที่เขาบอกกับอีกฝ่ายก็กรอกตาไปมาด้วยความเจ็บใจทีกับเธอคิดเดือนละตั้ง 2,000 กับผู้หญิงคนนี้กลับคิดแค่เดือนละ 500 เป็๞ผู้หญิงเหมือนกันแท้ๆ สวยก็สวยเหมือนกันแล้วทำไมราคามันถึงได้ห่างกันลิบลับขนาดนี้

        “ราคาถูกจัง” เฉาจื่ออี๋พูดด้วยความ๻๠ใ๽

        “ครับ ค่าเช่าอยู่สามเดือนจ่ายหนึ่งครั้ง”

        “ตกลงค่ะ นี่ค่ะเงิน 1,500” เฉาจื่ออี๋

        หยิบเงินจากกระเป๋าออกมาปึกหนึ่งส่งให้เขาซึ่งเขาไม่ได้นับหรือแม้แต่ก้มมองเลยสักนิดตอนที่รับมา กลับถามต่อว่า “คุณจะย้ายมาเมื่อไหร่ล่ะ”

        “อีกสักครู่ก็ย้ายมาได้แล้วค่ะ ฉันแค่กลับไปเอากระเป๋าเดินทางเท่านั้น”

        “ให้ผมไปช่วยเถอะ” จ้าวเถี่ยจู้เสนอตัวช่วยเหลือก่อนจะเดินออกจากห้องตามเฉาจื่ออี๋ที่เดินออกไปก่อนแต่กลับถูกซูเยี่ยนนีที่ยืนอยู่ข้างๆดึงตัวไว้เสียก่อน “นายพูดผิดหรือเปล่าทำไมค่าเช่าฉันถึงแพงกว่าเขาล่ะ ฉันไม่ดีกว่าเขาตรงไหน”

        “คุณน่ะดีกว่าเขาทุกอย่าง แต่ผมพอใจแบบนี้ คุณจะทำไม” เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินตามเฉาจื่ออี๋ออกจากบ้านไปทิ้งให้ซูเยี่ยนนียืนกัดฟันด้วยความเจ็บใจอยู่คนเดียว

        ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับเฉาจื่ออี๋ทั้งยังช่วยยกกระเป๋าเดินทางของหญิงสาวกลับมาด้วยเขาขึ้นไปส่งเธอที่ห้องรอจนเธอจัดการกับห้องเรียบร้อยจึงเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองเขาล้มตัวนอนลงบนเตียง มองไปที่เพดาน บ้านหลังนี้ ในที่สุดก็มีคนที่สามเข้ามาอยู่แล้วชีวิตเ๯้าบ้านที่มีความสุขของเขากำลังจะเป็๞จริงในไม่ช้านี้แล้ว

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้