หลังจากดื่มน้ำแกงไก่ หวีผมล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว แม่นมฮวากับลวี่หลีก็ไปพบเยี่ยโยวเหยาเป็เพื่อนซูจิ่นซี
พอถึงหน้าประตู ทั้งสามคนถูกทหารอารักขาขัดขวางไว้
“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ตำหนักฝูอวิ๋นยินยอมให้ท่านเข้าไปเพียงผู้เดียวผู้อื่นกรุณารออยู่นอกตำหนัก! ”
แม่นมฮวาเป็หญิงชราที่รับใช้เยี่ยโยวเหยามานานนางเข้าใจกฎของเยี่ยโยวเหยาโดยทันที จึงสมัครใจเดินถอยออกมาอีกด้านพลางยิ้มแป้นมองไปที่ซูจิ่นซี
“พระชายาเพคะ ท่านเข้าไปเถิดเพคะ! ข้าน้อยกับลวี่หลีจะรออยู่ด้านนอกนี้หากพระชายาประสงค์สิ่งใด ขอเพียงท่านรับสั่งเท่านั้นก็พอเพคะ! ”
รอยยิ้มของแม่นมฮวา มองอย่างไรก็ล้วนรู้สึกว่ามัวเมาอยู่ในตัณหาราคะซูจิ่นซีี้เีเกินกว่าจะใส่ใจกับความหมายที่ลึกซึ้งนั้น นางทำเพียงพยักหน้าหันหลังกลับและสูดหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้ง ก้าวเท้าช้าๆ ขึ้นบันไดตำหนักฝูอวิ๋นไป
พอนางเข้าไป ประตูตำหนักที่มีน้ำหนักมากด้านหลังนางก็ถูกปิดลง
ความรู้สึกกดดันที่คุ้นเคยบังเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติประกอบกับความจริงที่ว่าตำหนักฝูอวิ๋นขนาดใหญ่แห่งนี้ไม่มีผู้ใดคอยอยู่ปรนนิบัติเลยแรงกดดันที่เงียบงันนั้นจึงยิ่งรุนแรงขึ้น
ซูจิ่นซีสูดหายใจเข้าลึกๆ นางเดินเข้าไปในม่านมุกระย้า ทีละก้าวๆ
ค่ำคืนที่แสนวังเวง แสงเทียนในตำหนักฝูอวิ๋นสว่างไสวการประดับประดาเพชรนิลจินดาเครื่องทองต่างๆ ส่องแสงสว่างแพรวพราวร่ำรวยมีเกียรติและวิจิตรตระการตา
นี่เป็ครั้งที่สองที่ซูจิ่นซีมาเยือนตำหนักฝูอวิ๋นทว่าเป็ครั้งแรกที่นางมองการตกแต่งภายในตำหนักฝูอวิ๋นเช่นนี้อย่างเต็มตา
เยี่ยโยวเหยานี่ หรูหราฟู่ฟ่า ชีวิตที่ผ่านไปในแต่ละวัน ความจริงก็ไม่เลวทีเดียว!
ไม่แปลกใจที่นางได้ยินมาว่าฮ่องเต้ไม่อยากจะพบเยี่ยโยวเหยาสักเท่าใด
อย่างอื่นก็ไม่พูดแล้วกัน ซูจิ่นซีอ้างอิงพระราชวังของฮ่องเต้องค์ต่างๆที่นางเคยเยี่ยมชมในยุคปัจจุบันกล้ารับประกันได้เลยว่าตำหนักฝูอวิ๋นนี้หรูหรากว่าพระราชวังของฮ่องเต้อย่างแน่นอน
ท่านอ๋องที่ร่ำรวยและหรูหราเช่นนี้ ควบคู่กับกองกำลังทหารที่เข้มแข็งอำนาจทางการเมืองของราชสำนักและประชาชนสามารถโน้มเอียงไปตามสถานการณ์ ไม่เท่ากับว่าเป็ราชสีห์ที่อยู่ข้างบัลลังก์ของฮ่องเต้หรืออย่างไร!
ฮ่องเต้ไว้ใจเขาสิถึงจะแปลก
“ท่านอ๋อง! ”
ซูจิ่นซีะโเรียก ทว่าไม่มีผู้ใดตอบกลับมา
“ท่านอ๋อง นี่หม่อมฉันเอง ซูจิ่นซีเพคะ! ”
ก็ยังไม่มีคนตอบกลับ
หรือว่าเยี่ยโยวเหยาจะไม่อยู่?
นางสงบสติลง แล้วเดินดูรอบตำหนักใหญ่โตนี้ แท้จริงแล้วไม่มีแม้แต่เงาของผู้ใดยิ่งไม่ต้องถามถึงเยี่ยโยวเหยาเลย
ไม่ถูกสิ!
ถ้าเยี่ยโยวเหยาไม่อยู่ ทหารอารักขาด้านนอกก็ไม่มีทางที่จะให้นางเข้ามาได้!
“ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องเพคะ...”
ซูจิ่นซีะโเรียกอีกสองครั้ง นางมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดขานรับ และไม่มีแม้แต่เงาของเยี่ยโยวเหยาเช่นกันแม้ว่าความกดดันภายในใจจะค่อยๆ หายไป ทว่าไม่ทราบด้วยเหตุอันใดบางอย่างภายในจิตใจจึงรู้สึกถึงความว่างเปล่าบางอย่าง
นางคิดว่าบางทีเยี่ยโยวเหยาอาจไม่ได้อยู่ในตำหนักฝูอวิ๋นจริงๆมิเช่นนั้นนางะโมาเป็เวลานานแล้วจะไม่มีผู้ใดตอบรับได้อย่างไร!
คิดได้ดังนั้นจึงจะออกไปถามทหารอารักขาว่าเกิดเื่อันใดขึ้นกันแน่
ทันทีที่ซูจิ่นซีหันหลังกลับ นึกไม่ถึงว่าจะถูกเงาของร่างซึ่งดำทมิฬราวกับหยกนิลที่อยู่ด้านหลังของนางทำให้สะดุ้งใ
“ท่านอ๋อง ท่านทำหม่อมฉันใจะตายอยู่แล้วเพคะมาอยู่ข้างหลังหม่อมฉันั้แ่เมื่อใดกันเพคะ หม่อมฉันะโเรียกท่านตั้งนานท่านก็ไม่ยอมตอบกลับมา”
ในทรวงอกของซูจิ่นซีปกคลุมไปด้วยจังหวะของการใ “ตึกตึกตึก”
เยี่ยโยวเหยาราวกับคนที่ไม่รู้สึกรู้สาต่อสิ่งใดไม่สนใจปฏิกิริยาของซูจิ่นซีโดยสิ้นเชิง เขาหันหลังและเอียงตัวนอนลงบนเตียงที่มีลวดลายงดงาม
เอ่ยด้วยน้ำเสียงเ็า “เริ่มเสียเถิด!”
“ระ... เริ่ม? ”
เมื่อมองไปยังคอเสื้อสีดำที่เปิดออกของเยี่ยโยวเหยากล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบของเขาคล้ายราวกับจะปรากฏและหายไปอย่างเลือนลางไม่ชัดเจนรวมไปถึงอิริยาบถเอนกายที่แสดงออกมาอย่างเย้ายวนใจนั้น แก้มของซูจิ่นซีก็แดงสุกปลั่งขึ้นในทันที
“ท่าน... ท่านอ๋อง... เช่น... เช่นนี้ไม่ดีแน่เพคะ? เมื่อกลางวันหม่อมฉันได้บอกท่านอย่างชัดเจนแล้วนะเพคะว่าความคิดเื่ชายหญิงของหม่อมชั้นนั้นเปิดกว้างหากท่านดึงดัน้าก็ย่อมได้เพคะ ทว่าภายในใจหม่อมฉันไม่อาจตามใจท่านด้วยความเต็มใจ”
ดวงตาที่ล้ำลึกของเยี่ยโยวเหยาหรี่ลงและขมวดคิ้วแน่น “ก็แค่ถอนพิษไม่ใช่หรือ พูดอันใดไร้สาระให้มากความ? ”
“ฮะ? ท่านอ๋อง ที่แท้ท่านเรียกหม่อมฉันมาเพื่อถอนพิษให้ท่านเช่นนั้นหรือ? ”
ซูจิ่นซีอ้าปากกว้างด้วยความใ
“หืม? เ้าคิดว่าอันใด? ”
“ไม่...ไม่มี! ไม่มีอย่างแน่นอนเพคะ! ”
ซูจิ่นซีรีบโบกมือ พยายามซ่อนความคิดสกปรกของนางเอาไว้อันที่จริงแทบอยากจะหาซอกแล้วรีบมุดเข้าไปเสียให้ได้
ขายหน้ายิ่งนัก ขายหน้าไปจนถึงบรรพบุรุษแล้วนั่นคาดไม่ถึงว่านางจะคิดไม่ซื่อเสียแล้ว
ทั้งหมดนี้ล้วนถูกแม่นมฮวาล่อลวงเข้าแล้ว
“นั่นปะไร ยังไม่รีบเริ่มอีก! ”
เยี่ยโยวเหยาเหมือนจะหมดความอดทนเสียแล้ว
“เพคะ! ”
ซูจิ่นซีตอบรับแล้วเข้าไปใกล้เยี่ยโยวเหยา
ก่อนที่จะไปหนานย่วน ซูจิ่นซีได้แลกเปลี่ยนข้อตกลงกับเยี่ยโยวเหยาไว้ นางสัญญากับเยี่ยโยวเหยาไว้แล้ว
หากเยี่ยโยวเหยากลับมาในคืนนั้นและไปที่หนานย่วนเป็เพื่อนนางได้ นางสัญญาว่าจะกำจัดพิษทั้งหมดในร่างกายของเยี่ยโยวเหยาให้
“ท่านอ๋อง กรุณายื่นมือของท่านออกมาหน่อยเพคะ! ”
เยี่ยโยวเหยายื่นมือขวาออกมา
ซูจิ่นซีนั่งชันเข่าถัดจากเตียงลวดลายงดงามของเยี่ยโยวเหยาแกล้งทำเป็ตรวจชีพจร ทว่าความเป็จริงนางแอบเปิดระบบถอนพิษเพื่อวิเคราะห์สารพิษในร่างกายของเยี่ยโยวเหยาท่าทางจริงจังตั้งใจ ภาพที่ปรากฏดูงดงามและเข้ากันได้อย่างดี
หลังจากที่ระบบถอนพิษเลื่อนขั้นยกระดับประสิทธิภาพสูงขึ้น ทำให้เพียงเวลาไม่นานซูจิ่นซีก็สามารถวิเคราะห์สารพิษส่วนใหญ่บนร่างกายของเยี่ยโยวเหยาแล้วบันทึกลงบนกระดาษกว่าครึ่งแผ่นได้
“ซูจิ่นซี สกุลซูศึกษาการแพทย์มาหลายชั่วอายุคนยังไม่มีผู้ใดสามารถถอนพิษได้เ้าเป็ผู้ใดกันแน่? ”
เยี่ยโยวเหยาบีบคอของซูจิ่นซีแล้วถามอย่างเ็า
ซูจิ่นซีที่กำลังวิเคราะห์สารพิษในร่างกายของเยี่ยโยวเหยาอย่างจริงจัง หมกมุ่นอยู่กับงานของนางอย่างสมบูรณ์ไม่ได้ให้ความสนใจต่ออันตรายรอบกายและคำพูดซักถามเกี่ยวกับข้อสงสัยของเยี่ยโยวเหยายิ่งกว่านั้นคือนางเกลียดผู้ที่มารบกวนในเวลาที่นางกำลังทำงานของตนเอง ซูจิ่นซีพลิกฝ่ามือหนึ่งครั้งจากนั้นจึงปัดมือของเยี่ยโยวเหยาที่กำลังบีบคอของนางทิ้งอย่างจริงจัง
“สงบคำแล้วเงียบหน่อยเพคะ! ”
ในฐานะที่เป็เสด็จอาของเหล่าพสกนิกรแห่งแคว้นจงหนิง ไม่เคยมีผู้ใดกล้าพูดกับเขาเช่นนี้มาก่อนยิ่งไม่มีผู้ใดกล้ากระทำกับเขาเหมือนเมื่อครู่นี้ด้วยซ้ำสตรีนางนี้คิดจะก่อฏหรืออย่างไร? กล้ายิ่งนัก!
เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้ว รัศมีอันตรายรอบๆ ตัวยิ่งเพิ่มสูงขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีร่องรอยของความโกรธเกรี้ยวที่กำลังค่อยๆเพิ่มขึ้น
เพียงแต่ว่าซูจิ่นซีไม่รู้ว่านางกระทำสิ่งใดลงไปสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นิสัยจากการทำงานที่นางอบรมและฝึกฝนมาหลายปีเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วยที่ไม่เชื่อฟังหรือพูดจาไร้สาระมากเื่นางก็จะทำเช่นนี้เสมอ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเยี่ยโยวเหยาได้มองซูจิ่นซีที่จริงจังตั้งใจเช่นนี้แล้วรัศมีความอันตรายและความโกรธเกรี้ยวในร่างกายของเขาก็ค่อยๆ สงบลง ในเวลาต่อมาคาดไม่ถึงว่าเยี่ยโยวเหยาจะมองดูซูจิ่นซีด้วยความเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย
หลังจากนั้นครู่ใหญ่ ซูจิ่นซีก็ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยความเบิกบานใจ
“ในที่สุดก็วิเคราะห์พิษทั้งหมดออกมาได้แล้ว ท่านอ๋อง ในร่างกายของท่านเหตุใดจึงมีพิษมากมายเพียงนี้เล่าเพคะ?ท่านรับพิษมาได้อย่างไร? ได้รับพิษมากมายเช่นนี้คาดไม่ถึงว่าท่านจะยังมีชีวิตรอดได้อยู่ ช่างเป็เื่ปาฏิหาริย์เสียจริง”
ทว่านางพบว่า ท่านอ๋องผู้เ็าที่อยู่ด้านหน้าของตนเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติไปราวกับว่าเขากำลังใจลอยคิดอะไรบางอย่าง เพียงแต่นางก็ไม่ได้สนใจแท้จริงแล้วบัดนี้เยี่ยโยวเหยากำลังมองนางด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“ท่านอ๋อง ท่านคิดอะไรอยู่เพคะ? ”
มือเรียวบางและสวยงามของซูจิ่นซีกวัดแกว่งอยู่เบื้องหน้าเยี่ยโยวเหยา
เยี่ยโยวเหยากลับมารู้สึกตัวทันที รีบปกปิดความไม่ปกติในดวงตาอย่างรวดเร็วแล้วจึงขมวดคิ้วมองไปทางซูจิ่นซี
รอยแย้มยิ้มจากริมฝีปากของซูจิ่นซี คิ้วของนางโค้งเรียว ช่างเป็รอยยิ้มที่หวานละมุนมากเหลือเกิน
“ท่านอ๋อง ท่านคิดสิ่งใดจึงใจลอยได้ถึงเพียงนี้เพคะ? พิษในร่างกายท่านทั้งหมดหม่อมฉันวินิจฉัยออกมาได้หมดทุกอย่างแล้วท่านได้รับพิษทั้งหมดสามสิบหกชนิด ทว่าท่านรอดปลอดภัยมาได้จนถึงตอนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ เพคะ! ”
ทันทีที่ซูจิ่นซีเอ่ยคำพูดจบลงคิดไม่ถึงว่าเยี่ยโยวเหยาจะบีบลำคอของนางอีกครั้ง
รังสีอันตรายที่ค่อยๆ จางลงเมื่อครู่กลับมาท่วมท้นทั่วร่างของนางอีกครั้ง
“ซูจิ่นซี พูด เ้าเป็ผู้ใดกันแน่? ผู้ใดส่งเ้าเข้ามาเป็จารชนอยู่ข้างกายข้า? ”
