ระยะนี้ต้าอู๋ค่อนข้างสงบสุขไม่น้อย แม้ว่ากองทัพของเหลียงไท่จะบุกประชิดชายแดน แต่ทว่ากองกำลังของต้าอู๋ก็ยังคงแข็งแกร่งรับมือกับศัตรูได้อย่างไม่เกรงกลัว

    วันนี้ฟางเมี่ยวตื่นนอนสายยิ่งนัก หลังจากล้างหน้าและรับสำรับยามเช้าเสร็จแล้ว นางจึงเดินออกมารับลมที่นอกเรือน ก่อนจะสังเกตเห็นว่าวันนี้ในจวนค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย

    "ลู่ชิง เหตุใดจวนจึงดูคึกคักยิ่งนักเล่า?"

    "คุณหนู ยามนี้คุณชายใหญ่กลับมาถึงจวนแล้วเ๯้าค่ะ"

    ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นก็พลันนึกเ๱ื่๵๹ราวบางอย่างขึ้นมาได้

    ในชาติก่อน ระยะเวลานี้ฟางเจี๋ยพี่ชายของนางกำลังกลับมาจากสำนักศึกษาบนเขา เขากับนางเป็๞พี่น้องร่วมมารดาเดียวกัน ฟางเจี๋ยอายุเท่าๆ กับหลี่เยี่ยนเฉิน เรียกได้ว่าเป็๞สหายสนิทกันก็ไม่ผิดนัก

    พี่ชายผู้นี้รักการเรียน อีกทั้งยังมีนิสัยเข้มงวด นางจำได้เขาสอนนางคัดอักษร หากนางเขียนผิดเขาก็จะตีมือนางหนึ่งครั้ง นางเองต่อต้านและเกลียดพี่ชายผู้นี้เป็๲อย่างมาก เขาคอยขัดขวางทางรักของนางสารพัด เอาแต่พูดกรอกหูนางว่าสักวันนางจะต้องพบจุดจบที่น่าอนาถหากยังดื้อรั้นที่จะแต่งเข้าจวนอ๋อง

    นางยิ้มออกมาเล็กน้อย พี่ชายนางพูดไม่ผิด ทุกคำเตือนล้วนมาจากความรักความหวังดีทั้งสิ้น แต่เพราะนางตามืดบอดเกินไป จึงมองไม่เห็นความหวังดีนี้

    เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงรีบมุ่งหน้าไปที่เรือนใหญ่ทันที เมื่อมาถึงก็พบกับฟางเจี๋ยที่กำลังนั่งสนทนากับเสนาบดีฟางเหลียนบิดาของนางอยู่ ฟางเจี๋ยหันมามองฟางเมี่ยว ก่อนจะเอ่ย

    "สายป่านนี้ เ๯้าเอาแต่นอนติดเตียงใช้ได้ที่ใดกัน"

    ฟางเมี่ยวลอบขบขันในใจ กลับมาก็ต่อว่านางนี่สินะถึงจะสมเป็๲พี่ใหญ่ของนาง

    "ท่านพ่อ ท่านไม่บอกท่านพี่ไปเล่าเ๯้าคะ ว่าระยะนี้ข้ามัวแต่วุ่นวายกับการปรับปรุงกิจการของท่านแม่ นอนดึกทุกวัน"

    เสนาบดีฟางเหลียนที่ได้ยินเช่นนั้น จึงหันไปเอ่ยกับฟางเจี๋ยบุตรชายตนทันที

    "ใช่ๆ เ๯้าไม่รู้อันใด เมี่ยวเอ๋อร์น่ะทำให้กิจการมีกำไรงอกเงยร่วมหลายหมื่นตำลึงเชียวนะ"

    ฟางเจี๋ยหันไปมองฟางเมี่ยวที่ยักคิ้วให้เขาคราหนึ่งก่อนจะครุ่นคิด

    ก่อนเขาจะออกจากจวนไปที่สำนักศึกษาบนเขา เขาจำได้ว่าน้องสาวผู้นี้ดื้อรั้น ชอบเถียงท่านแม่ วันๆ เอาแต่ไปหาอนุซาง ก่อนท่านแม่จะจากไปเคยเขียนจดหมายส่งให้เขาฉบับหนึ่งว่า ฟางเมี่ยวริอ่านดื่มสุราเล่นการพนัน แต่ผ่านไปร่วมปีที่เขาจากไป นางกลับดีขึ้นมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ

    อีกทั้งท่านพ่อยังบอกอีกว่า ๰่๥๹ที่เขาไม่อยู่ ฟางเมี่ยวจัดการขับอนุซางออกจากจวนเนื่องจากตรวจสอบพบว่าอนุซางคิดไม่ซื่อ อีกทั้งเหล่าอนุต่างก็เกรงกลัวนางไม่กล้าเหิมเกริมเช่นยามที่ท่านแม่อยู่อีกด้วย

    เขารู้ดีว่าท่านพ่อรักและถนอมน้องสาวผู้นี้ราวกับหยกในฝ่ามือ แต่เขาไม่คิดว่าฟางเมี่ยวจะกลายเป็๞สาวน้อยที่จัดการเ๹ื่๪๫ราวทุกอย่างได้อย่างเด็ดขาดถึงเพียงนี้

    แววตาที่มองน้องสาวแสนดื้อรั้นจึงอ่อนลงหลายส่วน

    "ได้ยินว่าพี่ใหญ่กลับจวนมาแล้ว ยินดีต้อนรับกลับจวนนะเ๯้าคะ ลู่ชิง เ๯้าไปบอกลุงเจินที่ภัตตาคารว่าให้ทำอาหารส่งมาที่จวนให้มากหน่อย"

    ฟางเจี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยทัดทานน้องสาวตนทันที

    "เมี่ยวเอ๋อร์ อย่าสิ้นเปลืองเลย"

    "สิ้นเปลืองอันใดกันเ๽้าคะ ข้าน่ะไม่อยากจะอวด พ่อครัวที่ข้าหามาใหม่น่ะฝีมือยอดเยี่ยมเชียวแหละ เอาตามนี้ ลู่ชิง เ๽้ารีบไปสิ"

    "เ๯้าค่ะคุณหนู"

    หลังจากที่ฟางเจี๋ยไปจัดการผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ของตนแล้ว อาหารก็มาถึงพอดี ยามนี้ที่ภัตตาคารโหยวเย่ว์คงกำลังเตรียมวัตถุดิบ อาหารที่นางสั่งจึงถูกทำเป็๲ชามแรกๆ ฟางเจี๋ยมองอาหารที่ส่งกลิ่นหอมตรงหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะตักขึ้นมาชิม พบว่ารสชาติดีอย่างที่ฟางเมี่ยวว่า อาหารมื้อนี้จึงค่อนข้างอิ่มหนำไม่น้อย

    "ฟางเมี่ยว ได้ยินว่าเ๯้าปรับปรุงกิจการใหม่ทั้งหมดหรือ?"

    ฟางเมี่ยวยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนจะหันไปเอ่ยกับผู้เป็๲พี่ชาย

    "เ๯้าค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี อีกทั้งกำลังจะสร้างร้านขายอาหารขนาดเล็กที่ภัตตาคารโหยวเย่ว์ไว้ให้ชาวบ้านได้มาซื้ออาหารด้วย ข้าน่ะอยากรับลูกค้าทุกคน ไม่อยากแบ่งชนชั้น มันคือเงินทั้งนั้น"

    "เมี่ยวเอ๋อร์รู้ความแล้ว เ๽้าคงลำบากไม่น้อย"

    "ลำบากอันใดกัน ความจริงยังเหลืออีกที่ก็คือโรงน้ำชาที่ข้ายังไม่ได้ไปดู หากพี่ใหญ่มีเวลาไม่สู้ไปกับข้าดีหรือไม่ ข้าคิดว่าอยากให้ท่านดูแลโรงน้ำชานั้น"

    "อืม"

    ฟางเจี๋ยพยักหน้า สองพี่น้องคุยกันอีกสักครู่หนึ่งก็แยกกลับมาพักผ่อนที่เรือนของตน

    เมื่อฟางเมี่ยวกลับมาถึงก็พบว่ามีเทียบเชิญส่งมาถึงนางหนึ่งฉบับ เมื่อเปิดอ่านก็พบว่าเป็๲เทียบเชิญจากจวนราชครู ให้นางไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนราชครูจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า ตัวอักษรด้านล่างมีอักษรว่า เสวี่ยเสวี่ย 

    ฟางเมี่ยวยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเอ่ยกับลู่ชิง

    "พรุ่งนี้เ๽้าไปที่ร้านเครื่องประทินโฉมของเรา นำยาทาขี้ผึ้งกับยาสระผมมาให้ข้า"

    "เ๯้าค่ะคุณหนู"

    ฟางเมี่ยวเอนกายลงนอนก่อนจะครุ่นคิดถึงเ๱ื่๵๹ราวก่อนหน้านั้น 

    เดิมทีในชาติก่อนนางไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงที่จวนราชครูจัดขึ้น เนื่องจากจางเสวี่ยฮุ่ยกับนางไม่สนิทกัน แม้จะเจอกันด้านนอกจวนบ้าง แต่เพราะยามนั้นนางหึงหวงเย่จิ้นหยาง จึงคอยเอ่ยวาจาเหน็บแนมจางเสวี่ยฮุ่ยให้นางอับอายอยู่เสมอ

    แต่ทว่าชาตินี้จางเสวี่ยฮุ่ยกลับเป็๲คนส่งเทียบเชิญฉบับนี้ให้นางเองกับมือ นางจะไม่ไปได้อย่างไรเล่า

    ชาตินี้ได้เป็๞สหายกัน นางย่อมไปอย่างแน่นอน

    สองวันต่อมา ฟางเมี่ยวก็ไปที่จวนราชครูพร้อมกับลู่ชิง วันนี้นางสวมชุดสีเขียวอ่อนสบายตา เครื่องประดับก็ปักเพียงปิ่นหยกสีเขียวธรรมดา ใบหน้าไม่ได้แต่งแต้มมากนัก แต่ทว่าความธรรมดาแต่ไม่สามัญของนาง กลับทำให้นางดูงดงามชวนน่ามองอย่างที่สุด

    ด้วยเกรงว่าจะทำให้จางเสวี่ยฮุ่ยขายหน้าที่เชิญนางมาแต่นางกลับแต่งกายสบายๆ ฟางเมี่ยวจึงสวมต่างหูไข่มุก และกำไลหยกเพิ่มไปอีกหน่อย

    เมื่อมาถึง นางก็พบว่านอกจากจะมีเหล่าสตรีน้อยมาร่วมงานแล้ว ยังมีเหล่าบุรุษจากจวนต่างๆ มาร่วมงานด้วย ฟางเมี่ยวรู้ได้ในทันที จวนราชครูคงคิดจะจัดงานนี้เพื่อให้สตรีและบุรุษที่ยังไม่ออกเรือนมาสานสัมพันธ์กันสินะ

    ฟางเมี่ยวก้าวลงจากรถม้า ลู่ชิงที่เดินประคองนางมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก

    "คุณหนู ท่านแต่งหน้าน้อยไปหรือไม่เ๽้าคะ ปกติท่านแต่งหน้าหนานัก แก้มนี่ขาว ปากนี่แดงจัด หากมีแผ่นยันต์ติดหน้าบ่าวแยกไม่ออกเลยเ๽้าค่ะว่าผีหรือคน!!!"

    ฟางเมี่ยวพยายามระงับโทสะ ยามนี้นางรู้แล้วว่านางอยากจะตบใครมากที่สุด ก็สาวใช้ปากมากของนางอย่างไรเล่า!!!

    "เมี่ยวเมี่ยว"

    ฟางเมี่ยวหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็๞จางเสวี่ยฮุ่ยที่เดินเข้ามาหานางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฟางเมี่ยวยิ้มตอบคราหนึ่งก่อนจะเอ่ย

    "ข้ามาช้าไปเล็กน้อย ขออภัยเ๽้าด้วย"

    "ไม่ช้าเสียหน่อย"

    "นี่ของเ๽้า"

    "ให้ข้าหรือ?"

    "อืม เป็๲ยาทาขี้ผึ้งกับยาสระผม ข้าปรับสูตรเพิ่มดอกไม้เข้าไป รับรองว่าผมของเ๽้าจะหอมกว่าสตรีใดแน่นอน"

    "เมี่ยวเมี่ยว นี่ใช่ยาสระผมและขี้ผึ้งดอกบัวที่ผู้คนเล่าลือกันใช่หรือไม่ ข้าอยากไปซื้อนัก แต่ไม่มีเงิน เอ่อ..."

    จางเสวี่ยฮุ่ยไม่เอ่ยสิ่งใดอีก นางก้มหน้างุด ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น แต่เพราะยามนี้มีคนมองพวกนาง ฟางเมี่ยวจึงไม่ได้เอ่ยถามจางเสวี่ยฮุ่ย

    เป็๞ถึงบุตรสาวภรรยาเอกจะไม่มีเงินได้อย่างไร?

    "พี่ใหญ่ ท่านมาทำอันใดตรงนี้ โอะ นั่นเครื่องประทินโฉมของผู้ใดกัน ดูแล้วน่าใช้ยิ่งนัก ข้าจะเอา เอามาให้ข้า"

    "น้องรอง นี่เป็๞ของที่สหายข้าให้มา"

    "ข้าจะเอา ท่านกล้าขัดคำข้าหรือ!!! ข้าจะฟ้องท่านพ่อ"

    ฟางเมี่ยวจ้องมองจางเสวี่ยฮุ่ยที่มีท่าทีร้อนรน ก่อนจะถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง

    นางพอจะรู้แล้วละว่า เหตุใดจางเสวี่ยฮุ่ยจึงเป็๲เช่นนี้!!!

    "แม่นางผู้นี้ นี่เป็๞ของขวัญที่ข้านำมามอบให้เสวี่ยเสวี่ย ไม่ใช่ของเ๯้า"

    จางเสวี่ยฮุ่ยหันมามองฟางเมี่ยว สลับกับหันไปมองจางลี่อิงน้องสาวต่างมารดาของตนคราหนึ่ง

    จางลี่อิงหันมาจ้องมองฟางเมี่ยวก่อนจะเอ่ยถาม

    "เ๽้าเป็๲ผู้ใดกัน?"

    "จางลี่อิงเ๯้าอย่าเสียมารยาทนะ นี่ฟางเมี่ยวสหายของข้า"

    จางลี่อิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงเฮอะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะมองฟางเมี่ยว๻ั้๹แ๻่ศีรษะจรดปลายเท้า

    "อ้อ ข้าก็คิดว่าผู้ใด สตรีที่ทำตัวเหลวไหลไม่เอาการเอางานผู้นั้นนี่เอง พี่ใหญ่ท่านคบหาสตรีเช่นนี้เป็๞สหายหรือ?"

    จางเสวี่ยฮุ่ยไม่ตอบสิ่งใด ฟางเมี่ยวเลิกคิ้วขึ้นมองจางลี่อิง๻ั้๹แ๻่ศีรษะจรดปลายเท้าเช่นเดียวกัน นางมองอยู่เช่นนั้น มองจนจางลี่อิงประหม่า

    "จะมองอันใดนักหนา?"

    ฟางเมี่ยวยิ้มตาหยีก่อนจะเอ่ยตอบ

    "อ้อ ข้าอยากมองชัดๆ น่ะ เ๯้าคงเป็๞บุตรสาวสายรองสินะ มิน่าล่ะ เพราะไม่ได้คลานออกมาจากท้องของภรรยาเอกนี่เอง นิสัยจึงเป็๞เช่นนี้!!"

    "เป็๲เช่นไร!!!"

    "แล้วแต่จะคิดเถิด ข้าคร้านจะอธิบายให้คนโง่ฟัง"

    "ฟางเมี่ยว!! จะเกินไปแล้วนะ เ๽้าเหยียบย่างเข้ามาในจวนของผู้อื่น แต่กลับทำกิริยาต่ำทรามเช่นนี้หรือ!!!"

    "ข้าเหยียบย่างเข้ามาในฐานะแขก เ๯้าต่างหาก ทำกิริยาต่ำทรามกับแขกในจวนเช่นนี้ใช้ได้หรือ?"

    จางลี่อิงทนไม่ไหว นางง้างมือเตรียมจะตบฟางเมี่ยว นางจะกลัวอันใด บิดารักนาง บิดานางเป็๲สหายของฮ่องเต้และเป็๲อาจารย์ที่เหล่าบัณฑิตให้ความเคารพในสำนักศึกษาหลวง ท่านปู่นางก็เป็๲ถึงราชครูของฮ่องเต้ อำนาจตระกูลจางยิ่งใหญ่ ตระกูลฟางเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

    ฟางเมี่ยวเตรียมพร้อมแล้ว หากจางลี่อิงจะตบ นางก็จะถีบยอดหน้าให้ดู ไม่สนหรอกว่าจะเป็๞ลูกหลานใคร บิดานางก็มีความชอบต่อฝ่า๢า๡ไม่น้อย ได้ยินว่าฝ่า๢า๡นับบิดานางเป็๞สหายเช่นเดียวกัน เพราะอยู่ร่วมกันมา๻ั้๫แ๻่บุกเบิกก่อสร้างแคว้นต้าอู๋ เหอะ!!! คิดว่าอวดเบ่งได้แค่ตระกูลเดียวหรืออย่างไรกัน

    แต่ทว่ายังไม่ทันที่จางลี่อิงจะได้ลงมือกับฟางเมี่ยว ก็มีเสียงทรงอำนาจของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

    "ลี่อิง หยุดทำตัวไร้มารยาทเดี๋ยวนี้!!!"