เช้าตรู่ของฤดูสารทอากาศค่อนข้างเย็น รถม้ายังคงวิ่งเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ล้อที่หมุนไป นำพามาซึ่งอารมณ์ที่ต่างกัน

        เมื่อคืนมีฝนตกปรอยๆ อากาศร้อนปะทะอากาศเย็นก่อเกิดเป็๞ฝนฤดูสารท วันนี้อากาศจึงเย็นลง แต่หลังฝนผ่านไปท้องฟ้าก็สดใส เมฆน้อยลมสงบ บัดนี้เพิ่งเข้าสู่ฤดูสารทได้ไม่นาน ต้นไม้ใบหญ้ายังไม่เหี่ยวเฉา เฉียวเยว่เลิกม่านรถม้าชมความร่มรื่นเขียวขจีริมทาง ดอกไม้ป่าโอนเอนพลิ้วไสว บนกลีบดอกประพรมไปด้วยหยาดน้ำค้าง ชูช่อเบ่งบานเผยให้เห็นเกสรสีเหลืองเรืองอร่าม

        เฉียวเยว่สวมอาภรณ์สีฟ้าน้ำทะเลแลดูน่ารักสดใส ทว่ายังค่อนข้างเรียบร้อย แน่นอนว่าเพื่อความสะดวกเมื่อออกมานอกบ้าน พวงแก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากนุ่มชุ่มชื่นเผยอออกเล็กน้อย มองเห็นความสุขฉายชัดบนเรียวคิ้วและดวงตา 

        "ไม่รู้ต้องเดินทางอีกไกลแค่ไหน" ฉีอันเปรยขึ้น

        "ใครจะไปรู้เล่า" เฉียวเยว่ตอบกลับไป

        เฉียวเยว่ไม่ได้เดินทางไกลมานานมาก ออกเดินทางครั้งก่อนก็ไปไหว้พระเป็๞เพื่อนพี่สาว นึกถึงครานั้น นางก็มองผ่านม่านรถออกไป วันนี้หรงจ้านถึงกับขี่ม้าด้วยตนเอง ชวนให้คนคาดไม่ถึงจริงๆ

        หากผู้อื่นเป็๲เช่นนี้ก็อาจกล่าวได้ว่าเป็๲เ๱ื่๵๹ปรกติ แต่หรงจ้านหาใช่ผู้อื่น เฉียวเยว่รู้สึกว่าเขามั่งคั่งและสูงศักดิ์กว่าคนเ๮๣่า๲ั้๲เป็๲ไหนๆ เขามักให้ความสำคัญกับความรื่นรมย์เป็๲ที่สุด แต่แทนที่จะนั่งรถม้าสบายๆ กลับยกให้พวกนาง ส่วนตนเองก็ไปขี่ม้าแทน นางไม่เข้าใจเลยสักนิด

        เฉียวเยว่มองหรงจ้านอย่างพินิจ วันนี้เขาสวมอาภรณ์สีดำ สวมผ้าโพกศีรษะถือพัดขนนก ท่าทางเหมือนกับหนุ่มน้อย แต่พูดให้ตรงที่สุด คนผู้นี้ให้ความรู้สึกเหมือนดวงตะวันที่อบอุ่นและเจิดจรัสมากกว่า

        เฉียวเยว่รู้สึกแปลกใจมากที่มีคนประเภทนี้ สิ่งที่เขาแสดงออกกับความเป็๲จริงช่างแตกต่างกันลิบลับ 

        หรงจ้านเป็๞คนแบบไหนกันแน่ เขาผ่านประสบการณ์ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมามาก อุปนิสัยก็ค่อนข้างแปลกประหลาด แต่เมื่อดูจากภายนอกเขากลับชัดเจนและโปร่งใสอย่างยิ่ง

        แต่เ๱ื่๵๹ความชัดเจนโปร่งใสที่ว่าก็อธิบายได้ยาก เฉียวเยว่รู้สึกว่าหรงจ้านใช้มันมาตบตาผู้อื่นมากกว่า 

        สายตาของเฉียวเยว่วนเวียนอยู่ที่ตัวหรงจ้าน เ๯้าตัวย่อมรับรู้ได้ มุมปากของเขาโค้งขึ้นน้อยๆ เพิ่มความเจิดจ้าดุจดวงตะวันขึ้นไปอีก

        เฉียวเยว่ยกมือกุมคาง ครุ่นคิดพิจารณาว่าแท้จริงแล้วสิ่งใดกันแน่ที่ทำให้คนผู้หนึ่งเปลี่ยนไปได้เพียงนี้ 

        "เอา ให้เ๯้า" เฉียวเยว่หันไปมอง ฉีอันส่งผ้าเช็ดหน้าให้นางผืนหนึ่งแล้วกล่าวว่า "เช็ดเสีย"

        เฉียวเยว่ถามกลับไปด้วยความสงสัย "เช็ดอะไร?"

        นางรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างงุนงง

        แต่ถึงนางจะงุนงง ฉีอันน้องชายของนางกลับไม่สับสน

        ฉีอันยิ้ม ค่อยๆ พูด "เช็ดน้ำลายของเ๯้า"

        เฉียวเยว่ "..."

        หน็อยแน่ เ๯้าลูกแมวเหมียว! 

        เฉียวเยว่ทำแก้มป่อง "เ๽้าหมายความว่าอย่างไร หาว่าข้าหลงบุปผา [1] รึ?"

        ฉีอันยิ้มพลางชูสองมือ โต้กลับไปทันควัน "ฟ้าดินเป็๞พยาน ข้ามิได้เอ่ยว่าเ๯้าหลงบุปผาสักประโยค เ๯้ารู้สึกไปเองทั้งนั้น ไยข้าต้องพูดอะไรที่น่าชังด้วยเล่า"

        เชอะ อย่างนี้ยังไม่เรียกว่าน่าชังอีกหรือ? เฉียวเยว่รู้สึกคันไม้คันมืออยากจะทุบคนสักที

        นางมองฉีอัน หลังจากนั้นก็หันไปฟ้องอย่างฉอเลาะ "ท่านตา ท่านดูฉีอันสิ เขารังแกข้า ข้าใช่สตรีหลงบุปผาเยี่ยงนั้นเสียที่ไหน"

        "อื้ม เ๽้าไม่เคยหลงบุปผาเลย แต่ดวงตาแทบจะไปแปะบนตัวผู้อื่นอยู่รอมร่อ ยังบอกว่าไม่ใช่ เ๽้าคิดว่าข้าเชื่อหรือไม่เล่า?" ฉีอันแดกดันเสียงเรียบ

        เฉียวเยว่แค่นเสียงหึ "ข้ากำลังขบคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็๞คนประหลาดเช่นนี้ต่างหากเล่า"

        ท่าทีของฉีอันบ่งบอกว่า เ๽้าโจรน้อย ข้ามองเ๽้าทะลุปรุโปร่งตั้งนานแล้ว ยังมาทำเ๽้าเล่ห์เถียงข้างๆ คูๆ

        เฉียวเยว่เตะเขาไปหนึ่งที "ข้าเป็๞พี่สาวเ๯้า เ๯้าควรเคารพข้า เชื่อคำพูดของข้าสิ"

        พูดมาถึงตรงนี้ ทุกคนต่างหัวเราะกันครืน 

        อาจารย์ฉีนั่งในรถม้ากับเด็กทั้งสอง พูดขึ้นว่า "ไกวเยว่เอ๋ย พวกเราควรโน้มน้าวใจคนด้วยเหตุผล" 

        เฉียวเยว่ส่ายหน้า แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง "ใช้เหตุผลมาโน้มน้าวเสียเวลา ข้าคิดว่าต้องใช้กำลังถึงจะถูกต้อง เมื่อกำปั้นของข้าสามารถทำให้เขาเชื่อฟังได้ แล้วจะต้องคุยเหตุผลอันใดอีกเล่า"

        ตากับหลานชายสองคนต่างถอนใจอย่างคาดไม่ถึง

        เฉียวเยว่พูดต่อ "หากเ๽้าไม่ยอม ข้าก็จะตีจนกว่าเ๽้าจนยอม ไม่ต้องมาคุยเหตุผลกับข้า มันน่าเบื่อ"

        ตรรกะของเฉียวเยว่ข้อนี้ทำให้อาจารย์ฉีส่ายหน้ายิ้ม แต่ไม่คิดติดใจอันใดมากนัก อย่างไรเสียก็เป็๞เด็กผู้หญิง ประกอบกับเป็๞ไปได้แปดส่วนว่าเฉียวเยว่เพียงล้อเล่นเท่านั้น 

         แต่ในฐานะพี่น้องฝาแฝด ฉีอันเชื่อว่าพี่สาวของเขาหมายความเช่นนั้นจริงๆ เขาคิดว่าสตรีที่นิยมความรุนแรงเป็๲สิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่พูดอะไร พี่สาวของเขาอาจดูก้าวร้าวไปบ้าง แต่ไม่ใช่คนเลวร้าย 

        เดินทางอยู่สองวัน ในที่สุดทุกคนก็มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง 

        แม้จะเป็๲หมู่บ้าน แต่เห็นได้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้มั่งคั่ง อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากร หรงจ้านได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้พรั่งพร้อม "ทางนี้เตรียมไว้เรียบร้อย พวกท่านลองดูที่พัก" เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนยิ้มกล่าวว่า "แม้จะจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมมูล แต่อย่างไรเสียการอยู่ร่วมกันย่อมสะดวกและปลอดภัยกว่า"

        บุคลิกสุภาพเรียบร้อย ชวนให้คนเกิดความสนิทชิดเชื้อ แม้ว่าจะสวมชุดผ้าไหมหรูหรา แต่กลับไม่ทำให้รู้สึกว่าแตกต่างจากผู้อื่น ราวกับว่าเขานี่แหละคือคนที่เข้ากับทุกคนได้ดีที่สุด 

        สำหรับจุดนี้ เฉียวเยว่จึงชำเลืองมองเขาไม่หยุด

        หรงจ้านทำเป็๞ไม่เห็น ดวงหน้ายิ้มอบอุ่นอ่อนโยน

        เฉียวเยว่รู้สึกว่าคนผู้นี้ช่างเสแสร้งเก่งเหลือเกิน

        ภายในสะอาดสะอ้าน แม้จะเป็๞บ้านคนธรรมดา แต่เพื่อต้อนรับแขก ทุกที่ล้วนสะอาดเอี่ยมอ่อง 

        หรงจ้านใช้ปลายนิ้วลูบบนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมือ

        ทุกคนต่างรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา พอเห็นพวกเขามองตนเป็๞ตาเดียว หรงจ้านก็คล้ายว่าจะเก้อเขินอยู่บ้าง เขาหน้าแดงยิ้มพลางเอ่ยเสียงเบา "คือว่า... ข้าเป็๞คนที่ค่อนข้างจะรักความสะอาดมากเป็๞พิเศษ"

        คนที่นำทางเข้ามาเป็๲สะใภ้รุ่นใหญ่คนหนึ่ง นางหัวเราะเสียงดัง "ไม่เป็๲ไร ข้าไม่ถือสา"

        ในที่สุดเฉียวเยว่ก็พบคนที่พูดเสียงดังกว่าหลันหมัวมัวแล้ว 

        ทุกคนต่างออกไปดูที่พักของหรงจ้านกับคนอื่นๆ อวิ๋นเอ๋อร์เตรียมผ้าปูกับผ้าห่มไปด้วย ก็เริ่มจัดการปูที่นอนทันที 

        "พวกเ๯้าเรียกข้าว่าสะใภ้ใหญ่หวังก็ได้ โอ้... คุณหนูผู้นี้เหมือนเทพธิดาจริงๆ" 

        หรงจ้านมองสะใภ้ใหญ่หวังปราดหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะไม่สังเกต แต่กลับเปลี่ยนเ๱ื่๵๹คุย "ไปกันเถอะ ข้าจะพาไปเอง เที่ยงนี้จะต้มโจ๊กข้าวโพดให้พวกท่านกินกัน"

        "ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจัดการเองได้" หรงจ้านเอ่ยช้าๆ

        สะใภ้ใหญ่หวังทักท้วงทันควัน "ได้อย่างไรกัน เห็นอยู่ว่าท่านเป็๲ผู้สูงศักดิ์ จะให้มาทำงานหยาบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ท่าน..." 

        นางยังไม่ทันพูดจบ หรงจ้านก็เอ่ยว่า "ข้าไม่ชอบ ผู้อื่นสกปรก"

        เฉียวเยว่ยังกระอักกระอ่วน นับประสาอะไรกับสะใภ้ใหญ่หวัง นางมองหรงจ้านปราดหนึ่ง คนผู้นี้สามารถฆ่าคนด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียวจริงๆ

        "อ้อ อ้อ อ้อ ข้ารู้แล้ว นี่เป็๞โรคคนรวยสินะ ได้ ท่านอยากทำเองก็ตามสบาย เช่นนั้นข้าจะเป็๞ลูกมือให้เอง แต่พวกท่านไม่ต้องให้เงินข้าหรอกนะ ข้าเพียงให้ที่อยู่อาศัย แม้แต่อาหารก็ไม่ต้องทำ รู้สึกเอาเปรียบพวกท่านอย่างไรก็ไม่รู้" 

        นางเดินไปก็พูดไปเรื่อยเปื่อย 

        "ข้ากลัวว่าพี่จ้านจะรำคาญจนบีบคอนางตายไปเสียก่อน" ฉีอันแอบกระซิบกับเฉียวเยว่

        เฉียวเยว่หัวเราะพรืด หรงจ้านหันกลับมา เห็นดวงหน้าเล็กจ้อยแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความเบิกบานใจ 

        ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงมาก แท้จริงแล้วเฉียวเยว่ก็เป็๞คนเช่นนี้เอง นางไม่ซับซ้อน พึงพอใจอะไรง่ายมาก ถึงจะเป็๞เด็กฉลาด แต่ปรกติแล้วก็มักมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่แสนจะเรียบง่าย 

        "สองสามวันนี้ข้าจะเข้าครัวเอง" เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย กวาดสายตามองทุกคน "หากไม่ดีพอ ก็ต้องขออภัย" 

        ขณะที่ทุกคนยังไม่พูดอะไร เฉียวเยว่ก็ชิงตอบก่อน "อาหารฝีมือพี่จ้านอร่อยกว่าห้องเครื่องในวัง จะไม่ดีได้อย่างไร

        หลังจากนั้นก็หัวเราะเอ่ยว่า "ข้าจะช่วยเป็๲ลูกมือให้พี่จ้านเอง"

        หลังจากนั้นก็หันไปหยิกน้องชายจอมทึ่มที่รู้จักแต่กินอย่างเดียว แล้วเอ่ยว่า "ฉีอันก็จะมาช่วยเหมือนกัน"

        ฉีอันคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ตอบอย่างเอ้อระเหย "ได้สิ"

        หมู่บ้านแห่งนี้ดูไม่มีอะไรซับซ้อน แต่เพราะการมาของพวกเขา จึงมีชาวบ้านไม่น้อยมามุงดู เฉียวเยว่เคยออกไปอยู่ข้างนอกมาสองปี จึงไม่นำพาเ๹ื่๪๫เหล่านี้มากนัก

        กระทั่งสะใภ้หวังกลับไปแล้ว เฉียวเยว่ถึงเอ่ยขึ้นว่า "นางไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกหรือ?"

        หรงจ้าน "เดิมทีนางก็พักอยู่ที่นี่ แต่ปล่อยบ้านให้พวกเราเช่าส่วนตนเองก็ไปอยู่บ้านมารดาของนางชั่วคราว อ้อ จริงสิ นางเป็๞ม่ายน่ะ" 

        เฉียวเยว่ตอบอ้อ แล้วมองไปรอบๆ จะว่าไปเรือนหลังนี้ก็กว้างขวางมากอยู่

        "พวกเขานับว่าเป็๞ผู้มีอันจะกินในหมู่บ้าน" 

        เฉียวเยว่ไม่สนใจเ๱ื่๵๹ส่วนตัวของผู้อื่น จึงถามอีกว่า "แล้วพวกเราจะไปจับปูในทุ่งนากันเมื่อไรหรือ?"

        หรงจ้านมองฉีจือโจวด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม "อาจารย์คิดเห็นเช่นไร?"

        ฉีจือโจวตอบอย่างเฉยเมย "อย่างไรก็ได้"

        ฉีจือโจวแทบจะไม่พูดอะไรเลยตลอดการเดินทาง เฉียวเยว่ยิ้มพลางเอ่ยเสียงเบา "ท่านลุงเป็๞อันใดหรือไม่?"

        "ไม่เป็๲ไร" ฉีจือโจวเผยรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วลูบศีรษะนางเบาๆ

        ไม่เป็๞ไร... มิได้หมายถึงไม่มีปัญหา แต่เขาไม่อยากพูด เฉียวเยว่ได้ข้อสรุปว่า คนที่มีความคิดล้ำลึกมักชอบพูดอ้อมค้อมเช่นนี้เสมอ 

        "ไม่เป็๲ไรก็ดีเ๽้าค่ะ" นางเอ่ยเสียงเบา

        แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่อยากเข้าไปเ๯้ากี้เ๯้าการ มีท่านลุงอยู่ ทั้งยังมีพี่จ้านอีกคน นางสามารถเป็๞ตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ 

        เฉียวเยว่คิดเช่นนี้ นางจะยุ่งในสิ่งที่สมควรยุ่ง แต่สิ่งที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวนางจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยว

        "ข้าจะจับมาเยอะๆ เลย แล้วเอากลับมาแบ่งให้ทุกคน"

        เฉียวเยว่ให้คำมั่นอย่างหนักแน่น

        ฉีจือโจวรู้สึกว่าหลานสาวของตนเองช่างน่าเอ็นดูยิ่ง เขาอมยิ้ม "เช่นนั้นตามนิสัยของเฉียวเยว่ ดูท่าปูของที่นี่คงจะถูกจับจนหมดเกลี้ยง มิเช่นนั้นไหนเลยจะพอแบ่งกันเล่า"

        เฉียวเยว่ถูกหยอกเย้า ก็กระทืบเท้าไม่ยอมรับ

        แต่ท่าทางของนางกลับทำให้ทุกคนหัวเราะขบขันกันไม่หยุด

        เพราะความอ่อนเปลี้ยจากการเดินทาง พวกเขาจึงนอนพักกลางวันกันครู่หนึ่ง ยกเว้นแต่ฉีจือโจว เขาเดินเล่นไปรอบหมู่บ้าน หลังจากกลับมาก็เห็นหรงจ้านนั่งดื่มชาอยู่เงียบๆ ในลานสวน 

        เขาเข้ามานั่งข้างหรงจ้าน "หมู่บ้านแห่งนี้...?"

        คำพูดที่เหลือกลับมิได้กล่าวออกมา

        หรงจ้านเลิกคิ้ว "อาจารย์อยากพูดอะไรหรือ?"

        "คนในหมู่บ้านแปลกมากจริงๆ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องพอจะชี้แนะได้หรือไม่"

        หรงจ้านยังคงสงบนิ่ง "ข้าคิดว่าอาจารย์กังวลมากไป"

        ฉีจือโจวรับตำแหน่งเ๽้ากรมอาญา ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็๲รอยยิ้มเยาะหยัน "หมู่บ้านแห่งนี้ปลอมขึ้นมา ทุกคนล้วนมีปัญหา เ๽้าบอกว่าข้ากังวลมากไปรึ? หรงจ้าน เ๽้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่"

        ...

        [1] หลงบุปผา หมายถึง บ้าผู้ชาย เห็นแล้วเคลิบเคลิ้มลุ่มหลง