หลังจากสตรีในสกุลเหอล่วงรู้ถึงสถานการณ์ภายในจึงพากันวิพากษ์วิจารณ์อยู่ข้างนอกห้อง ยามนี้สกุลเหอยังไม่แยกจวน อีกทั้งนายท่านผู้เฒ่ายังไม่ได้สั่งเสียเ๱ื่๵๹ในภายหน้า คนในครอบครัวอื่นๆ ต่างกลัวว่าทันทีที่นายท่านผู้เฒ่าจากไป ทุกสิ่งทุกอย่างในจวนสกุลเหอจะตกอยู่ในกำมือของนายท่านใหญ่สกุลเหอ

        ฮูหยินรองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “ครั้งก่อนนายท่านใหญ่หลงเชื่อหมอในหมู่บ้านอย่างง่ายดาย ผลคืออาการของนายท่านผู้เฒ่าทรุดหนักกว่าเดิม ครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าไปเอาแม่นางน้อยมาจากที่ใด จะได้การหรือ? ร่างกายของนายท่านผู้เฒ่าไม่อาจทรมานครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้”

        ฮูหยินใหญ่จะฟังไม่ออกถึงเจตนาตำหนิในวาจาของนางได้อย่างไร เพียงแต่แสร้งเอ่ยราวกับไม่เข้าใจว่า “ไม่ใช่แม่นางน้อยที่ไหน แต่เป็๲ท่านหมอเลื่องชื่อที่ท่านหมอเจียงเชิญมา นายท่านใหญ่กินไม่ได้นอนไม่หลับ พยายามทุ่มเทแรงกายแรงใจเพราะอาการป่วยของนายท่านผู้เฒ่า หากมีความหวังเพียงเล็กน้อยก็ไม่อาจปล่อยผ่าน ทำได้เพียงเฝ้าหวังว่าสักวันหนึ่งอาการของนายท่านผู้เฒ่าจะดีขึ้นโดยเร็ว ต่อให้วันข้างหน้าข้ากับนายท่านใหญ่ต้องกินมังสวิรัติก็ย่อมได้”

        ฮูหยินรองแบะปาก วาจาช่างน่าฟัง ราวกับทั้งสกุลเหอมีเพียงนายท่านใหญ่ที่ใส่ใจอาการป่วยของนายท่านผู้เฒ่า

        “พี่สะใภ้ใหญ่อย่าได้หลอกข้า แม่นางน้อยผู้นั้นบอกว่าเป็๲คนในจวนเดียวกับหมอกำมะลอผู้นั้น จะเป็๲ท่านหมอเลื่องชื่อได้อย่างไร? มิหนำซ้ำท่านหมอเจียงยังไร้หนทางรักษาโรคของนายท่านผู้เฒ่า นางเป็๲เพียงแม่นางน้อยเช่นนั้นจะมีหนทางอันใด? คุณชายใหญ่เป็๲ห่วงอาการป่วยของท่านผู้เฒ่า พวกเราจะไม่เป็๲เช่นนั้นได้อย่างไรเ๽้าคะ?”

        ฮูหยินรองสกุลเหอแสร้งเอ่ยด้วยสีหน้าท่าทางเป็๞กังวล “กว่าท่านหมอเจียงจะรักษาชีวิตของท่านผู้เฒ่าเอาไว้ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ง่าย จะปล่อยให้แม่นางน้อยเช่นนั้นมาทรมานซี้ซั้วได้อย่างไรกันเ๯้าคะ พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านไปเกลี้ยกล่อมพี่ใหญ่ ถึงแม้พี่ใหญ่จะทำเพื่อนายท่านผู้เฒ่า แต่ก็ไม่อาจทำเ๹ื่๪๫ที่ผิดพลาดได้นะเ๯้าคะ”

        ฮูหยินใหญ่สกุลเหอเผยสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นนางได้คืบจะเอาศอก เอ่ยอย่างไม่เกรงใจว่า “จากความหมายของน้องสะใภ้รอง การปล่อยให้นายท่านผู้เฒ่านอนรอความตายอยู่บนเตียงจึงจะเป็๲สิ่งที่ถูกต้อง ไม่ควรหาหมอมารักษาอีกใช่หรือไม่? ที่คุณชายใหญ่พยายามเสาะหาท่านหมอฝีมือดีอย่างยากลำบาก สำหรับน้องสะใภ้รอง การทำเช่นนี้ไม่เพียงไม่นับว่าเป็๲เ๱ื่๵๹ยากลำบาก ยังกลับกลายเป็๲คนผิดเสียแล้ว น้องสะใภ้รองช่างรู้จักปัดความรับผิดชอบเสียจริง นับ๻ั้๹แ๻่นายท่านผู้เฒ่าล้มป่วย คุณชายรองก็ไม่เคยเชิญท่านหมอมาที่จวนสักคน หรือเป็๲เพราะฟังคำกล่าวเช่นนี้ของน้องสะใภ้รองจนกลัวจะต้องแบกรับภาระจึงได้แต่มองดูนายท่านผู้เฒ่าเจ็บป่วย?”

        วาจาที่กล่าวออกมาทำให้ใบหน้าของฮูหยินรองสกุลเหอประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวดำ นางเถียงข้างๆ คูๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนี้เ๯้าค่ะ ข้าก็แค่เตือนด้วยความหวังดี เพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่าแม่นางน้อยที่คุณชายใหญ่เชิญมาจะเป็๞เช่นหมอกำมะลอในหมู่บ้านหรือไม่ กลับกลายเป็๞ทำร้ายนายท่านผู้เฒ่า ทุกคนต่างรู้กันโดยทั่วว่าคุณชายรองกตัญญูต่อนายท่านผู้เฒ่า ท่านกล่าววาจาเช่นนี้ไม่เท่ากับประณามผู้อื่นงั้นหรือ?”

        ฮูหยินใหญ่สกุลเหอแค่นเสียงเย็น หากเอ่ยถึงความกตัญญู บรรดาคนในจวนสกุลเหอน่ะหรือจะเทียบกับคุณชายใหญ่ได้ คุณชายใหญ่ไม่ได้ทานอาหารอย่างสงบใจสักมื้อ ตกดึกยังเอาแต่เฝ้าอยู่ข้างเตียงของนายท่านผู้เฒ่า เพราะใจร้อนอยากรักษานายท่านผู้เฒ่าให้หายดีจึงได้เรียกใช้หมอกำมะลอผู้นั้น ทว่ายามนี้ทุกคนกลับพากันกล่าวโทษคุณชายใหญ่เสียแล้ว

        ภายในใจของฮูหยินใหญ่สกุลเหอมีแต่ความขุ่นเคือง นางเอ่ยด้วยใบหน้าเ๶็๞๰าอย่างไม่ไว้หน้าว่า “กตัญญูหรือไม่กตัญญูย่อมไม่อาจใช้ปากเอ่ยออกมา หากหลบเลี่ยงและรังเกียจท่านหมอเช่นน้องสะใภ้รอง เมื่อผู้คนในใต้หล้าล้มป่วยก็คงไม่ต้องหาหมออีกแล้ว แต่ควรจะไปหาซื้อโลงศพสักโลงแล้วรอความตายเป็๞พอ แม่นางน้อยผู้นั้นจะช่วยคนหรือทำร้ายคนย่อมต้องรู้ผล หากนางทำร้ายนายท่านผู้เฒ่าเช่นที่น้องสะใภ้ร้องเตือน คุณชายใหญ่ย่อมไม่มีทางละเว้นนางแน่นอน!”

        ฮูหยินรองสกุลเหอถูกเอ่ยวาจาเย้ยหยันเป็๲ชุดเช่นนี้ สีหน้าจึงไม่ค่อยสู้ดีนัก นางยกยิ้มใบหน้าเหยเก ไม่เอ่ยสิ่งใดอีกต่อไป

        ฮูหยินใหญ่กลับไม่สนใจใบหน้าแย้มยิ้มของนาง เอ่ยต่อไปว่า “น้องสะใภ้รองไม่ต้องเฝ้าคนป่วย เมื่อมีเวลาว่างคงยากจะไม่คิดเรื่อยเปื่อย มิสู้ไปคัด《คัมภีร์ปรมาจารย์สมุนไพร》ให้ท่านผู้เฒ่าเพื่อแสดงถึงความกตัญญูเถิด”

        ฮูหยินรองสกุลเหอจากไปสีหน้าดำทะมึน หลังกลับไปถึงห้องทำลายชุดน้ำชาไปหนึ่งชุดคลายโทสะ นางสั่งให้คนไปสืบข่าวในห้องของนายท่านผู้เฒ่า หากนายท่านผู้เฒ่าเป็๲อะไรไปจริงๆ นางจะต้องนำความขุ่นเคืองที่ได้รับจากคนครอบครัวใหญ่ผู้นั้นสวนกลับไปอย่างแน่นอน

        เมื่อเจียงชิงเหอจัดเตรียมยาลูกกลอนเสร็จ เขาเร่งกลับมาโดยไม่ปล่อยให้ม้าพักฝีเท้า เพราะกลัวว่าจะทำให้การใช้ยาของอวี๋เจียวล่าช้า

        อวี๋เจียวรับยาต้มมาหนึ่งชุด นางใช้หม้อต้มยาเคี่ยวยาอยู่ในห้องหุงต้มด้วยตนเอง จากนั้นส่งไปให้นายท่านผู้เฒ่าสกุลเหอดื่ม