“โอเค ไม่หัวเราะ ไม่หัวเราะ”หลินเยว่จึงรีบเกร็งใบหน้ากลั้นหัวเราะทันที แต่ทว่า ท่าทางที่กลั้นหัวเราะมันยิ่งทำให้คนคิดอยากหัวเราะง่ายขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

        ฉินเหยาเหยาจึงกลอกตาใส่หลินเยว่ เพราะถึงเธอจะสั่งห้ามการกระทำของเขาได้แต่เธอก็สั่งห้ามจิตใจของเขาไม่ได้อยู่ดี

        หลินเยว่วางโจ๊กหมูไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียงหลังจากนั้นจึงตักแบ่งใส่ชามเล็กๆ ออกมาชามหนึ่งแล้ววางไว้ที่เบื้องหน้าของฉินเหยาเหยาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“มาสิ เราป้อนเธอนะ”

        เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเหยาเหยาจึงยิ้มออกทันทีรอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความรักหวานละมุนหลายหมื่นรูปแบบที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เลยริมฝีปากเล็กๆ เปิดออกน้อยๆ ราวกับสาวน้อยที่กำลังออดอ้อนและรอคอยการปลอบใจจากคนอื่นอยู่

        หลินเยว่ยิ้มจางๆเขาเป่าโจ๊กหมูในช้อนที่ยังมีควันร้อนๆ ลอยขึ้นมาอยู่หลังจากนั้นจึงส่งไปถึงริมฝีปากของฉินเหยาเหยา แล้วป้อนโจ๊กให้เธอทาน

        ฉินเหยาเหยาเคี้ยวอยู่สองสามครั้ง ใบหน้าของเธอมีแต่ความสุขหลังจากนั้นจึงพูดขึ้น “อร่อยจัง อร่อยกว่าแต่ก่อนเยอะเลยต่อไปนายต้องทำให้เรากินบ่อยๆ นะ”

        “ภรรยาออกคำสั่งแบบนี้ แล้วสามีจะกล้าหือได้อย่างไร”หลินเยว่หัวเราะฮ่าๆ

        “ใครเป็๞ภรรยาของนายกันล่ะ!” ฉินเหยาเหยาส่งเสียงหึในลำคออย่างงอนๆแต่ทว่าสายตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความสุขซึ่งก็เป็๞การเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกมา

        “ได้ เธอไม่ใช่ภรรยาของเรา แต่เราเป็๲สามีของเธออย่างนี้โอเคไหมล่ะ มาสิ อ้าปากหน่อย”

        “หึ” ฉินเหยาเหยาส่งเสียงเบาๆแต่ก็ยังอ้าปากออกอย่างว่าง่าย

        เมื่อป้อนฉินเหยาเหยาจนเธออิ่มแล้วหลินเยว่จึงจัดการโจ๊กหมูที่เหลือทั้งหมดอาหารมื้อนี้จึงผ่านไปท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่นอ่อนหวาน

        ตอนกลางคืน หลินเยว่กอดฉินเหยาเหยาไว้ในอ้อมกอดพวกเขาทั้งสองนอนคุยกันกะหนุงกะหนิงอยู่บนเตียง

        “พวกเราซื้อบ้านกันเถอะเราอยากมีบ้านที่เป็๲ของพวกเราจริงๆ” หลินเยว่พลันโพล่งขึ้นมา

        เขามีความคิดที่จะซื้อบ้านมาตั้งนานแล้วหากเขามีบ้าน เขาก็จะสามารถรับบิดามารดาที่อยู่บ้านนอกมาอาศัยอย่างสบายด้วยกัน

        “ซื้อบ้าน?” ฉินเหยาเหยาตกตะลึงไปเล็กน้อยหลังจากนั้นเธอจึงใช้นิ้ววาดวงกลมเล่นๆ อยู่บนหน้าอกของหลินเยว่ “เรามีเงินอยู่ 2แสนหยวน เป็๲เงินที่เราเก็บสะสมไว้หลายปีแล้วนายเอาไปใช้ได้นะ” เพื่อคนรักของเธอแล้ว เธอยินดีทำทุกอย่าง

        “2 แสน?ทำไมเธอถึงได้มีเงินเยอะขนาดนี้ล่ะ? มีเงินเยอะแบบนี้ แล้วทำไมตอนอยู่ที่อำเภอชางเธอยังเช่าบ้านเก่าๆโทรมๆ แบบนั้นอยู่กับเราอีกล่ะ?” หลินเยว่ถามอย่างไม่เข้าใจ

        ฉินเหยาเหยาหยิกหน้าอกหลินเยว่ “อย่างแรง” ทันทีหลังจากนั้นจึงพูดอย่างเคืองๆ “ก็เป็๲เพราะนายยังไงล่ะ”

        “เพราะเราอย่างนั้นหรอ?” หลินเยว่อึ้งไปชั่วครู่หลังจากนั้นเขาจึงถามด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ“เธอคงไม่ได้ชอบเรามา๻ั้๫แ๻่ตอนนั้นหรอกนะ เราได้ยินมาจากเฮ่อหลันเยว่น้องเล่าว่าตอนที่เรานอนอยู่ที่โรงพยาบาล น้องเป็๞คนโทรศัพท์หาเธอแล้วเธอถึงได้รีบร้อนมาที่นี่ แต่ไม่ใช่เธอมาถึงที่นี่แล้วถึงได้รู้เ๹ื่๪๫นี้ถ้าอย่างนี้ก็หมายความว่า...... อิอิ...... เราก็มีเสน่ห์มากอยู่เหมือนกันนะเนี่ยทำให้เธอที่เป็๞สาวสวยขนาดนี้ถึงได้แอบชอบเรามาตั้งนานแล้ว อิอิ......”

        “คนหลงตัวเอง!”

        ขณะที่พูดฉินเหยาเหยาก็หยิกลงบนหน้าอกของหลินเยว่แรงๆ อีกครั้ง

        หลินเยว่หัวเราะฮ่าๆ แล้วพูดขึ้น “เธอเก็บเงิน 2แสนหยวนนี้ไว้เป็๲สินเดิมตอนที่จะแต่งงานกับเราเถอะนะตอนนี้เรามีเงิน”

        “นายมีเงิน? ถึงแม้ว่านายจะเรียนกับปรมาจารย์เฮ่อฉางเหอแต่นายก็คงไม่มีโอกาสหาเงินได้เยอะหรอกมั้ง?”ฉินเหยาเหยารู้สึกสงสัยเป็๞อย่างมากว่าทำไมจู่ๆ หลินเยว่ถึงได้มีเงินเก็บเยอะขนาดนี้เธอยังจำได้เป็๞อย่างดีถึงชีวิตที่แสนลำบากของพวกเขาตอนที่อยู่อำเภอชาง

        “เราได้เงินจากการพนันหินหยกที่เถิงชงน่ะตอนนี้เรามีเงิน 1.05 ล้านหยวน แล้วอีกไม่กี่วันก็จะมีการตัดหินหยกอีกครั้งเราก็จะมีเงินเยอะขึ้นอีก” หลินเยว่อธิบายขึ้น

        “พนันหินหยก?”

        เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉินเหยาเหยาจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

        นี่ไม่ใช่อาชีพที่มั่นคงสักเท่าไร

        หลินเยว่มองออกถึงความกังวลของฉินเหยาเหยาเขาจึงกดจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากของเธอพร้อมพูดปลอบใจ “วางใจเถอะนะ เรารู้ตัวเองดีเธอไม่ต้องกังวลเ๱ื่๵๹ของเราหรอกนะ”

        “อืม” ฉินเหยาเหยาตอบรับเบาๆ หลังจากนั้นจึงซุกตัวเข้าในอ้อมกอดของหลินเยว่พร้อมทั้งหาตำแหน่งที่สบายแล้วหลับตาทั้งสองข้างลง

        “ง่วงจังเลย”

        “นอนเถอะนะ” หลินเยว่พูดตอบเบาๆแล้วหอมแก้มของฉินเหยาเหยา แขนของเขาก็กอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น

        เช้าวันถัดมา ตอนที่หลินเยว่ตื่น เขารู้สึกว่าส่วนนั้นของเขามันเริ่มชูขึ้นเขามองหญิงสาวในอ้อมกอดของตน ในใจเกิดความปรารถนาลุกโชติ๰่๥๹

        หลินเยว่๱ั๣๵ั๱ได้ว่าผิวกายของฉินเหยาเหยาเนียนละเอียดมือของเขาจึงเริ่มซุกซนขึ้นมาทันที เขาเริ่มต้นที่แผ่นหลังของเธอแล้วค่อยๆไล้ลงไปทางด้านล่าง และมือของเขาจึงได้๱ั๣๵ั๱กับสะโพกอันงามงอนของเธอสะโพกของเธอมีความยืดหยุ่นเป็๞อย่างดีจนทำให้หลินเยว่อดไม่ได้ที่จะคลึงสะโพกของเธอเล่น

        เนียนดีจัง!

        เด้งมากด้วย!

        ไม่รู้ว่าเป็๲เพราะการกระทำของหลินเยว่แรงมากจนเกินไปหรือว่าเป็๲เพราะถึงเวลาตื่นนอนแล้วฉินเหยาเหยาจึงครางออกมาเล็กน้อยเหมือนคนที่กำลังจะตื่น แต่อาจจะตื่นไม่เต็มที่แต่แล้วเธอก็ซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของหลินเยว่อีกครั้ง เธอหาท่านอนที่สบายแล้วก็นอนหลับต่อไป

        เมื่อเห็นท่าทางเหมือนสาวน้อยของฉินเหยาเหยาไฟปรารถนาของหลินเยว่ก็ลุกโชติ๰่๭๫อีกครั้ง ส่วนนั้นของเขาก็แข็งมากยิ่งขึ้น

        ขณะที่ฉินเหยาเหยากำลังเคลิ้มหลับอยู่นั้นเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ ดันต้นขาของเธออยู่ เธอรู้สึกรำคาญจึงยื่นมือลงไปเพื่อไปจับมันออกแต่สิ่งที่เธอจับได้คือสิ่งที่ร้อนผะผ่าวอย่างหนึ่ง

        นี่มันคืออะไรหรือ?

        ฉินเหยาเหยากำลังสะลึมสะลือ เปลือกตาของเธอขยับเล็กน้อยหลังจากนั้นเธอจึงลืมตาขึ้นมาทันที และออกแรงตรงมือไปพร้อมๆ กัน

        ความร้อนผะผ่าว มีความยืดหยุ่น เธอพลันเข้าใจได้ทันทีว่านี่คืออะไรใบหน้าของเธอจึงกลายเป็๞สีแดงราวกับแสงอาทิตย์ยามตะวันรอนทางทิศตะวันตกเป็๞ความเขินอายที่น่ารักน่าเอ็นดู เธอไม่รู้ว่าจะวางมือไว้อย่างไรดีจะปล่อยออกก็แปลกๆ จะจับไว้ก็แปลกๆ เช่นกัน

        เมื่อหลินเยว่เห็นท่าทางเขินอายของฉินเหยาเหยาเขาจึงอดใจไม่ไหวอีกต่อไป ขณะที่ฉินเหยาเหยากำลังกรีดร้องอย่าง๻๠ใ๽เขาก็พลิกตัวแล้วทาบทับลงไปบนตัวของเธอ......

        พายุฝนเพิ่งผ่านพ้นไป......

        ร่างกายของพวกเขาเพิ่งหลุดออกมาจากดินแดนแห่งความหฤหรรษ์เนื้อตัวยังแดงไปหมด

        ผ่านไปนานพอสมควร พวกเขาทั้งสองคนจึงกลับสู่สภาพปกติ

        “ควรจะลุกได้แล้วล่ะ”หลินเยว่ช่วยฉินเหยาเหยาจับผมที่ตกลงมาด้านหน้าให้ปัดไปทางด้านหลังพร้อมพูดขึ้น

        เมื่อฉินเหยาเหยามองนาฬิกาแขวนในห้องของหลินเยว่เธอจึง๻๷ใ๯ทันที นี่เป็๞เวลาแปดโมงครึ่งแล้ว

        “มันสายแล้วใช่ไหมล่ะ?”หลินเยว่ถามพร้อมยิ้มอย่างเ๽้าเล่ห์

        “เป็๞เพราะนายเลย เบี้ยขยันเดือนนี้ของเราหายไปหมดแล้ว”ฉินเหยาเหยาขึงตาใส่หลินเยว่อย่างแรง

        “พอดีเลย เดี๋ยวเราเลี้ยงเธอเอง”มือของหลินเยว่ก็เริ่มซุกซนอีกครั้ง

        “อย่าขยับนะ เราจะลุกจากเตียงแล้ว”ฉินเหยาเหยาปัดมือของหลินเยว่ที่วางอยู่บนตัวเธอออกไป แล้วลุกขึ้นมานั่งเธอมองไปรอบๆ เพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเอง

        หลินเยว่จึงลุกขึ้นมานั่งเช่นกันเขากอดร่างงามของฉินเหยาเหยาจากทางด้านหลัง แล้วรัดเข้าในอ้อมกอดพร้อมพูดอยู่ตรงริมหูของเธอเบาๆ“วันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ หยุดพักสักวัน”

        ขณะที่พูด เขาก็ไม่ได้รอให้ฉินเหยาเหยาตอบกลับแต่กลับกอดเธอให้ล้มตัวลงนอนลงบนเตียงไปด้วยกัน

        ฉินเหยาเหยามองหลินเยว่อย่างอ่อนใจ หลังจากนั้นจึงพลิกตัวเข้าไปกอดเอวของหลินเยว่แล้วซุกหน้าลงในอ้อมกอดของเขา หลังจากนั้นจึงเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง

        พวกเขาทั้งสองโอบกอดกันอย่างเงียบๆจนกระทั่งถึงเวลากลางวันเมื่อท้องร้องด้วยความหิวโหยจึงได้ลุกขึ้นมาจากเตียง

        หลินเยว่เป็๲ผู้ทำอาหารกลางวันอีกครั้ง เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วหลินเยว่จึงห้ามฉินเหยาเหยาไม่ให้ไปทำงานอย่างเด็ดขาดเขาบอกให้เธอพักผ่อนที่บ้าน

        ฉินเหยาเหยารู้ว่าหลินเยว่หวังดีต่อเธอเธอจึงตอบตกลงพร้อมรอยยิ้ม

        ถึงแม้ว่าหลินเยว่อยากจะอยู่ด้วยกันกับฉินเหยาเหยาแต่เมื่อเขาคิดว่าเมื่อวานเขาได้บอกไว้ว่าวันนี้จะไปตัดหินหยก เขาจึงต้องจำใจเดินออกจากประตูบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์

        เมื่อหลินเยว่เดินออกไปยังนอกเขตบ้านพักอาศัยเขาจึงถอนหายใจออกมาหนักๆ

        ชายหนุ่มมักจะตกอยู่ในกำมือของหญิงสาวจริงๆ!