นางคิดว่านางช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่แล้ว จึงตัดสินใจไม่ติดต่อกับอีกฝ่ายอีกคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายที่อายุน้อยเพียงนี้กลับรู้จักตอบแทนบุญคุณผู้อื่น ทั้งๆที่ผอมแห้งไร้เรี่ยวแรง ทว่ากลับคิดเป็ฝ่ายดูแลนางเสียด้วย
เวลานี้หางตาของนางพลันเห็นขันทีที่เป็ผู้นำกำลังส่งสายตาสื่อสารกับขันทีอีกคนขันทีน้อยผู้นั้นพยักหน้าเล็กน้อย ชั่วพริบตาที่พลิกฝ่ามือ พลันมีเข็มเงินหนึ่งเล่มปรากฏขึ้นในมือของเขา
เหตุการณ์ในห้องเครื่องก่อนหน้านี้เนื่องจากมีสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรมากนัก ทว่าตอนนี้ขอแค่พวกเขาแทงลงไปเพียงเข็มเดียวก็พอแล้ว
นี่คือสิ่งที่นายท่านต้องลงแรงไปมากมายกว่าจะได้ยาชนิดนี้มาผู้ที่ถูกพิษนี้จะเสียชีวิตในอีกครึ่งเดือนข้างหน้าอย่างกะทันหันถึงเวลานั้นจะไม่มีใครสืบได้ว่าใครเป็ผู้อยู่เื้ั
เมื่อเห็นว่าผู้คนเหล่านี้เดินใกล้เข้ามาอย่างเจตนาร้ายแม้ว่าเสี่ยวกงเจวี๋ยจะพยายามอดกลั้นไม่แสดงความหวาดกลัวออกมา ทว่าร่างน้อยๆกลับหดตัวไปทางด้านหลัง เขาเพิ่งหกขวบเท่านั้นเมื่อหดตัวแล้วจึงกลายเป็เ้าก้อนกลมก้อนเล็กๆ เขาต้องเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่หลายคนที่้าทำร้ายเขาด้วยตัวคนเดียว
ขันทีน้อยผู้นั้นมองท่าทางระแวดระวังของเขาแล้วจึงหัวเราะเสียงดังลั่น“กลัวอะไร?! กินสิเ้าต้องหิวมากล่ะสิ? หรือว่ากินน่องไก่ไปแล้วก็เลยกินไม่ลง?”
ขันทีน้อยที่แอบถือเข็มเงินอยู่ในมือเอ่ยขึ้น เขาก้าวขึ้นไปด้านหน้าพร้อมมองด้วยสายตาโเี้“ในเมื่อเป็เช่นนี้ ข้าจะช่วยให้เ้าอาเจียนออกมา”
ขณะที่กล่าวนั้น เขาเตะเข้าที่ท้องของเด็กน้อยหนึ่งครั้งครั้งนี้เขาเตะอย่างแรง เด็กน้อยร้องออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงร่างของเขาพลันหดตัวกลายเป็กุ้ง เหงื่อกาฬแตกพลั่กไหลทะลักออกมา เท่านี้ยังไม่พอขันทีน้อยยังยื่นมือไปทางเด็กน้อย ปลายนิ้วมีเข็มเงินเล่มนั้น
แรงเตะเมื่อสักครู่ทำให้กงอี่โม่รู้สึกเดือดจัดแล้วนางคาดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะโเี้อำมหิตถึงเพียงนี้
นางดีดก้อนหินในมือออกไป มันจึงกระแทกเข็มเงินในมือของอีกฝ่ายจนร่วงตกลงพื้นในชั่วพริบตา
“อา!” ขันทีน้อยอุทานอย่างเ็ปเขากุมมือของตน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป “ใคร?”
ทว่ารอบกายกลับเงียบสนิท ไม่มีใครตอบรับเลยสักคน
ภายในสวนพลันมีสายลมหนาวพัดมา่หนึ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นสะท้านอย่างประหลาดเมื่อคิดได้ว่ามีคนกล่าวว่ายังไม่มีใครเก็บศพองค์หญิงที่ป่วยตายในเรือนติดกันนี้สีหน้าของขันทีเหล่านี้จึงดูแย่มากทันที
เวลานี้ขันทีผู้ใหญ่จึงฝืนกัดฟัน“ข้าก็อยากเห็นเหมือนกันว่าใครที่กล้าหลอกหลอนกันเช่นนี้?” ขณะที่กล่าวนั้น เขาจึงยื่นมือหันไปคว้าเสี่ยวกงเจวี๋ยขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้ มีก้อนหินอีกก้อนถูกยิงออกมา มันมาพร้อมกับพลังพิฆาตพุ่งกระแทกที่ขมับของเขาโดยตรง เนื่องจากเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วผู้ที่อยู่ด้านข้างจึงเห็นเพียงขันทีท่าทางโเี้ผู้นี้พลันล้มลงอย่างน่าประหลาดเมื่อพวกเขาผลักอีกฝ่ายดูจึงพบว่าขันทีผู้นี้ขาดใจตายทั้งที่ยังลืมตาไปเสียแล้ว
“มีผี!”
มีขันทีผู้หนึ่งกรีดร้องพร้ะลีตะลานวิ่งหนีไปส่วนขันทีที่เหลืออีกสองคนก็กลัวมากเช่นกัน ทว่าพวกเขากลัวไม่รู้จะรายงานผลงานเช่นไรมากกว่าดังนั้น พวกเขาจึงลากศพของขันทีผู้นี้ออกไปอย่างร้อนใจทิ้งเด็กน้อยที่กำลังไอไม่หยุดไว้ที่นั่นอยู่คนเดียว
เรือนหานชุนอันทรุดโทรมพลันเงียบสงบในทันที
อันที่จริงเสี่ยวกงเจวี๋ยก็กลัวมากเช่นกันเขาพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก สีหน้าเ็ป ใบหน้ามีเหงื่อกาฬไหลทะลักดวงตาโตคู่นั้นกวาดตามองรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวังมือข้างหนึ่งจับก้อนหินในชายเสื้อที่มีปลายแหลมไว้อย่างแ่า
เมื่อเห็นว่าผ่านไปนานพอสมควรก็ยังไม่มีใครปรากฏตัวร่างน้อยจึงคลายความกังวลเล็กน้อยในใจของเขาแอบคิดว่าไม่ว่าจะเป็คนหรือภูตผีปีศาจ ไม่ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็ช่วยเขาไว้เขาไม่จำเป็ต้องหวาดกลัวเลย
เขาลูบท้องของตนที่ว่างเปล่ามานานแล้วเหลือบมองของกินที่ถูกบดขยี้อยู่กับพื้น ดวงตาสะท้อนประกายสับสน
เขาไม่ได้กินอะไรเลยมาสองวันแล้ว ก่อนหน้านี้เขาาเ็สาหัส สองวันถัดมาเขาได้ยินนางกำนัลเ่าั้กล่าวอย่างร้อนใจว่ามีคนป่วยตายเมื่อแอบฟังอย่างตั้งใจแล้วเขาจึงรู้ว่าบุคคลผู้นั้นคือเสด็จพี่ของเขาเขาใมากจริงๆ
ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกผิดระคนเสียใจ ร่างกายของเสด็จพี่อ่อนแอบอบบางไม่รู้ว่าเป็เพราะมาดูแลเขาจนต้องตากฝนหรือเปล่าสุดท้ายจึงทำให้อาการป่วยรุนแรงขึ้น?
ทว่าเรือนเหลิ่งชิวของนางถูกปิดมิดชิดทั้งหมดแล้วเขาจึงไม่รู้ความจริง อีกทั้งตัวเขาเองก็าเ็สาหัส จึงไม่สามารถเข้าไปดูจนผ่านมาสองเดือนแล้ว
ระหว่างนี้เขาก็ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานมากเช่นกัน เนื่องจากเคลื่อนไหวไม่ได้พวกฝ่ายในจึงทำตัวเหิมเกริมยิ่งกว่าเดิม สำรับที่มาส่งทุกวันก็น้อยนิดจนน่าสงสารทำให้เขาต้องาเ็ยาวนานถึงสองเดือนกว่าจะหายดี เมื่อเขาหายดีแล้วเขาจึงรีบไปหาหัวหน้าขันที และขอย้ายไปพักในเรือนหานชุนที่อยู่ติดกับเรือนเหลิ่งชิว
แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อยทว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน เพราะคนเหล่านี้้าให้เขาตายตลอดเวลาวันนี้เขาเสนอตัวขอย้ายไปอยู่ข้างๆ กับคนป่วยอีกฝ่ายจึงไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวางเขา ผลลัพธ์เป็ไปตามคาด ขันทีผู้นั้นหัวเราะเสียงเย็นอย่างเจตนาร้ายเสี่ยวกงเจวี๋ยย้ายเข้ามาพักในเรือนหานชุนที่ไม่เคยมีใครมาพักกว่าสิบปีแล้วเขาอยู่ตัวคนเดียว ทว่าเมื่อเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ฝ่ายในทั้งหลายก็ไม่เคยมาส่งสำรับอีก
ทุกๆ คนต่างคิดว่ากงอี่โม่สิ้นใจไปแล้วทว่าเด็กชายตัวน้อยกลับคิดว่านางแค่เจ็บป่วยเท่านั้น สักวันนางต้องหายดีส่วนฝ่ายในเ่าั้้าเล่นงานเขาอีกฝ่ายจึงใช้ความหวาดกลัวเป็การปฏิเสธที่จะมาส่งสำรับที่นี่เสี่ยวกงเจวี๋ยร้อนใจมาก เพราะไม่มีหนทางอื่น เขาจึงต้องเข้าไปขโมยอาหารออกมา
ในความคิดของเขานั้น คนไม่สบายต้องทานอาหารดีมีประโยชน์ ตอนที่เขาเคยไม่สบายนั้นเสด็จแม่ก็ปฏิบัติเช่นนี้กับเขา
ดังนั้น เขาจึงทำตัวเสี่ยงอันตรายมากเช่นนี้ เขาตัวเล็ก ร่างกายผอมบางอ่อนแอ ทุกครั้งที่ไปห้องเครื่อง จึงไม่กล้าหยิบของกินออกมามากมายแต่วันนี้เขาเห็นน่องไก่ขนาดใหญ่ถาดหนึ่ง เขากลัวว่าหากหยิบหลายน่องอาจทำให้ถูกจับได้เขาจึงหยิบออกมาเพียงน่องเดียวเท่านั้น สุดท้ายคาดไม่ถึงว่ายังมีคนจับตัวไว้ได้จากนั้นเขาจึงถูกเล่นงานอย่างหนัก
โชคดีที่เขาป้องกันตรงหน้าอกอยู่ตลอดเวลาน่องไก่จึงปลอดภัยเป็อย่างดี ขณะที่เขาวางห่อกระดาษนั้นเขาจึงแอบลูบน่องไก่เล็กน้อย โชคดีที่มันยังร้อนอยู่
ทว่า เขาเองก็หิวมากเช่นกัน เสี่ยวกงเจวี๋ยลูบท้องของตนเอง ไม่เป็ไร เขาโตแล้ว เสด็จพี่ที่ยังป่วยอยู่สำคัญกว่าเขาไม่ได้กินอีกสองมื้อก็ยังไม่เป็ไร มือน้อยๆ ยกขึ้น ความเ็ปแผ่ซ่านถึงหัวใจทำให้เขามีสีหน้าบิดเบี้ยว
เขามองอาหารที่ถูกคนอื่นบดขยี้อยู่บนพื้นั์ตาของเขาสะท้อนประกายเสียดาย เขารู้สึกโกรธแค้นมากกว่าเดิมรอให้เขาโตก่อนเถิด ต่อไปเขาจะเล่นงานคนที่เคยรังแกเขาให้หมดสิ้น
กงอี่โม่แอบมองอยู่ด้านข้างตลอดเวลานางไม่รู้ว่านางควรเดินออกไปหรือเปล่าทว่าเมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยกัดฟันยื่นมือออกมาเก็บห่อกระดาษแล้วนางจึงต้องปรากฏตัวเพราะทนไม่ได้อีกต่อไป
เด็กชายตัวน้อยถูกคนอื่นเห็นสภาพนี้อย่างเต็มตาเขานิ่งงันไปชั่วครู่ มือของเขาหดกลับคืนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าพลันแดงก่ำ เขารู้สึกหวาดกลัว โกรธแค้นและเสียใจ เขาเป็ถึงพระโอรสแต่เมื่อสักครู่เขาคิดจะทานของที่ถูกคนอื่นเหยียบย่ำอยู่กับพื้น
เมื่อเห็นว่าผู้ที่เข้ามาเป็ใคร เขาพลันรู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีไม่เจอกันมาสองเดือนแล้ว สีหน้าของเสด็จพี่ผู้นี้ดูดีขึ้นไม่น้อยดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหายดีแล้วจริงๆ
สิ่งที่ตามมาก็คือ ใบหน้าของเขาพลันซีดขาวดวงตาโตสะท้อนประกายเสียใจอยู่ชั่วขณะ หากเสด็จพี่หายมานานแล้วเพราะเหตุใด่ที่ผ่านมาจึงไม่ยอมมาหาเขาล่ะ? เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายน่าจะกลัวลำบากไปพร้อมกับเขา
กงอี่โม่เหลือบมองเพียงชั่วครู่นางเข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดเื่ที่ดีนักนางเดินเข้าไปนั่งด้านข้างของเขาพร้อมกลอกตามือของนางสะบัดใส่ท้ายทอยของเด็กน้อยอย่างแรง
นางมองเสี่ยวกงเจวี๋ยกุมศีรษะพร้อมทำท่าเหมือนคนถูกรังแก เขาใช้ดวงตาสีน้ำหมึกคู่โตโอดครวญใส่นางเช่นนี้กงอี่โม่จึงจะพยักหน้าอย่างพอใจ เด็กน้อยก็ควรมีความคิดเหมือนเด็กน้อยสิหากคิดมากเช่นนี้ แล้วต่อไปนางจะทำอย่างไร?
“ถือว่าเด็กน้อยอย่างเ้ายังมีน้ำใจก่อนหน้านี้อาการป่วยของข้าดีขึ้นแล้ว แต่ข้าหิวมากจริงๆ หากไม่มีอาหารที่เ้าส่งมาในสองวันนี้อาการป่วยของข้าคงไม่หายสนิทได้เร็วขนาดนี้” นางผ่อนน้ำเสียงลง ครั้งนี้เป็ครั้งแรกที่นางกล่าวด้วยสีหน้ายินดีถึงเพียงนี้
คำพูดของนางเป็การยอมรับการกระทำของเสี่ยวกงเจวี๋ยใน่ที่ผ่านมาเนื่องจากเขาอายุยังน้อย เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาจึงทำตาเป็ประกายทันที...เป็เพราะเขาจริงๆ หรือที่ทำให้เสด็จพี่หายสนิทอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้?
กงอี่โม่พยักหน้าอย่างหนักแน่นนางหยิบห่อกระดาษที่ห่อน่องไก่ออกมาจากชายแขนเสื้อ นางยิ้มแย้มอย่างพอใจ“นี่คือสิ่งที่เ้าวางไว้ให้ข้าใช่ไหม? ข้าไม่ได้ทานเนื้อสัตว์มานานแล้ว พวกเรามาทานด้วยกันเถิด”
