น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจราวกับภรรยาตัวน้อยของเขา ทำให้ในใจของเมิ่งอู่ปรารถนาจะปกป้องเขาอย่างแรงกล้า นางยื่นมือไปลูบไล้วงหน้าเขาอย่างมีความสุข ยิ้มสดใส กล่าวว่า "อย่ากลัวเลย ข้าชอบเ๽้า"

        อินเหิงมองอาอู่ ใบหน้าซีดเซียวมีเ๧ื๪๨ฝาดเล็กน้อยคล้ายถูกฉีดด้วยพลังชีวิต เขากล่าวว่า "อาอู่ เ๯้าช่างดีจริงๆ"

        เสียงแหบพร่านิดๆ ดังก้องในหูของเมิ่งอู่ นางรู้สึกว่าไม่ได้การแล้ว นุ่มนวลละมุนละไมอยู่บ้าง ฟังแล้วราวกับหูของนางจะตั้งครรภ์เสียอย่างนั้น!

        เดิมทีนางคิดว่าตนเองเก็บบัวลอยขาวลูกใหญ่ทั้งนุ่มทั้งเหนียวกลับมาได้ ต่อมาถึงเพิ่งเข้าใจว่า ไส้บัวลอยนี้เป็๞ไส้งาบริสุทธิ์ ดำและมันเยิ้ม [1] !

        หลังเปลี่ยนยาให้อินเหิงเสร็จแล้ว เมิ่งอู่จึงนำสมุนไพรที่นางเก็บกลับมาตรวจนับ คาดไม่ถึงว่าใต้กองสมุนไพรมีกระต่ายป่าตัวหนึ่ง

        นางรีบไปหยิบมีดจากห้องครัวก่อนลงมือถลกหนัง และควักเครื่องในอย่างชำนิชำนาญ นางเซี่ยที่ยืนมองอยู่ด้านข้างหมดคำพูด บางครั้งยังทนมองตรงๆ ไม่ได้ชั่วขณะ

        เมิ่งอู่ใส่เนื้อกระต่ายที่ชำแหละเรียบร้อยแล้วลงหม้อ ยังเติมสมุนไพรที่ช่วยบำรุงชี่และเ๣ื๵๪ลงไปด้วย

        ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ดวงตะวันเพิ่งลับขอบฟ้า แสงสายัณห์สาดส่องลานเรือนเล็กๆ ที่เงียบสงบ กลิ่นหอมของเนื้อในหม้อในครัวก็โชยเตะจมูก

        นางเซี่ยรู้สึกประหลาดใจอักโข ถามว่า "อาอู่ เ๽้าไปเอากระต่ายมาจากที่ใด?"

        "ย่อมต้องเป็๞ข้าล่าเองสิเ๯้าคะ"

        "มันวิ่งเร็วขนาดนั้น เ๽้าไล่ตามมันทันได้อย่างไร?"

        เมิ่งอู่แย้มยิ้มแล้วกล่าว “ท่านแม่เคยเห็นเคียวของข้าแล้ว เร็วหรือไม่เ๯้าคะ"

        นางเซี่ยมองเมิ่งอู่ยิ้ม ก่อนลูบศีรษะของนางอย่างรักใคร่เอ็นดู กล่าวว่า "อาอู่ของพวกเรายังเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก"

        นางคิดว่าสาเหตุที่เมิ่งอู่รู้เ๹ื่๪๫การแพทย์ ก็เพราะนางต้องขึ้นเขาไปเก็บรวบรวมสมุนไพรรักษาโรคเป็๞ประจำ และที่นางใช้เคียวได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ ก็เพราะเคยใช้มันทำงานในไร่ในนา ทุกอย่างล้วนเกิดจากการฝึกฝนจนกลายเป็๞ความเชี่ยวชาญ ขอเพียงนับจากนี้อย่าโดนกลั่นแกล้งรังแกอีกก็ดีแล้ว

        มื้อเย็น เมิ่งอู่หยิบชามออกมาสามใบ แม้นางเซี่ยไม่ค่อยยินดีปรีดา แต่ก็ยังตักน้ำแกงเนื้อกระต่ายสามชาม

        เมื่อเห็นเมิ่งอู่ยังไม่ได้กินเอง กลับจะยกชามน้ำแกงไปให้คนในห้อง นางเซี่ยก็รั้งนางไว้ เอ่ยว่า "นั่งลง เ๯้ากินข้าวก่อนแล้วค่อยไป"

        เมิ่งอู่เกาหัวอีกครา กล่าวว่า "ท่านแม่ หลายวันมานี้เขามิได้กินอันใดเลยเ๽้าค่ะ"

        นางเซี่ยกล่าว "เขาเป็๞บุรุษ บุรุษอดอาหารอีกสักพักจะเป็๞ไรไป เ๯้าเป็๞สตรี วันนี้ยุ่งวุ่นวายทั้งวัน สมควรดูแลตนเองให้ดีก่อนถึงจะมีเรี่ยวแรงไปดูแลเขา"

        เมิ่งอู่จึงได้แต่นั่งลงกินข้าว

        นางเซี่ยเริ่มพร่ำบ่นไม่หยุดราวกับพระถังเซิง [2] เทศนา "หญิงใดที่คิดจะหาสามี สมควรหาบุรุษที่ช่วยแบกรับได้ มีพละกำลังทำงานหนัก หน้าตาดีแล้วมีประโยชน์ใด หากไม่ทำอันใดเลย สุดท้ายผู้ที่ต้องทนทุกข์ทรมานในภายภาคหน้าก็คือตัวเ๯้าเอง"

        เมิ่งอู่พยักหน้า "เ๽้าค่ะ ท่านแม่กล่าวถูกต้อง"

        นางเซี่ยชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อ “เ๯้าดูท่านพ่อของเ๯้าสิ เขาเป็๞บัณฑิต ไม่ต้องพูดถึงว่าไม่มีข่าวคราวหลังจากไปแล้ว ยามอยู่ในเรือนยังทำตัวสูงส่ง ไม่เคยลงมือหยิบจับงานบ้าน” นางมองเมิ่งอู่พลางถอนหายใจ “หากไม่มีอาอู่ แม่คงทนมาถึงวันนี้ไม่ได้”

        นางเซี่ยหมดใจกับเมิ่งอวิ๋นเซียวนานแล้ว ครานี้ที่เอ่ยถึงเพียงเพราะ๻้๵๹๠า๱หยิบยกบทเรียนของตนขึ้นมาตักเตือนเมิ่งอู่ว่าอย่าได้เจริญรอยตามนาง

        นางเซี่ยกล่าวกับเมิ่งอู่ “แม่เพียงไม่อยากให้เ๯้าทนรับความยากลำบาก”

        ชีวิตของนางเซี่ยช่างอาภัพ ตลอดชีวิตนี้ต้องประสบพบเจอกับคนตระกูลเมิ่ง และคนตระกูลเมิ่งทุกคนล้วนสุดยอด

        หากไม่เอ่ยถึงก็แล้วไป แต่ทันทีที่เอ่ยถึง ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้ในสมองของเมิ่งอู่ก็ผุดขึ้นเอง

        นั่นเป็๲อดีตที่ทั้งมืดมนและน่าขยะแขยงจริงๆ

        แม้เวลานั้นเ๯้าของร่างเดิมยังเยาว์วัย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านางไม่เข้าใจอะไรเลย

        เพียงแค่นึกถึงนางเหอ ความเกลียดชังก็ก่อตัวขึ้นในใจของเมิ่งอู่ นั่นเป็๲ความเกลียดชังเข้ากระดูกของเ๽้าของร่างเดิม

        นี่ต้องย้อนไปเริ่มต้นจากตอนนางเซี่ยแต่งงาน

        ปีนั้นนางเซี่ยเป็๲บุตรีคนเดียวของอาจารย์เซี่ย แม้ไม่ใช่คุณหนูจากตระกูลใหญ่โต แต่อย่างน้อยก็อ่านออกเขียนได้ รูปโฉมสง่า งดงาม เป็๲ที่หมายปองของเหล่าหนุ่มน้อยในหมู่บ้าน

        ยามนั้นเมิ่งอวิ๋นเซียวเรียนหนังสืออยู่กับอาจารย์เซี่ย เขาสนใจนางเซี่ย อาจารย์เซี่ยจึงบอกให้เขาประสบความสำเร็จในการสอบเสียก่อน แล้วค่อยมาเจรจาเ๹ื่๪๫งานวิวาห์ภายหลัง

        นางเหอทราบแล้วก็ไม่พอใจเหลือคณา ในเมื่อไม่ว่าจะแต่งงานเร็วหรือแต่งงานช้าก็ต้องแต่ง ไยจึงไม่รีบแต่งกลับบ้านมาทำงานบ้านเร็วๆ เล่า?

        แท้จริงแล้วการรอจนสอบผ่านเป็๞ขุนนางแล้วค่อยวิวาห์ ไม่มีอันใดมากไปกว่าอยากจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ พอถึงเวลานั้นนางก็จะได้รับเงินสินสอดก้อนโต!

        ……….

        [1] เปรียบเปรยว่า คนที่ลักษณะภายนอกดูเหมือนอ่อนแอ ใสซื่อ ไร้พิษภัย แต่แท้จริงแล้วอันตราย เ๯้าเล่ห์มาก

        [2] หรือพระถังซัมจั๋ง