"อื้อๆ เมิ่งเฉิงเจ๋อบอกว่านี่คือสีผึ้งบำรุงผิวชั้นดีที่สุดในชางตาน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ อาบน้ำอาบท่าแล้ว ท่านก็ทาสักหน่อยเถอะ ท่านทาแล้ว ข้าค่อยเอาไปให้หลันฮวาทาต่อ"

        เซวียเสี่ยวหรั่นทอยิ้มมองแผลเป็๞จางๆ บนใบหน้าของเขา แม้จะจางมากแล้ว แต่ก็ยังน่ารำคาญตาอยู่ดี

        เหลียนเซวียนอึ้งงัน เหลือบตาขึ้นมองนาง แววตาลุ่มลึกฉายแววซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

        ตอนนี้เขายังไม่อยากกำจัดแผลเป็๞บนใบหน้า

        แต่เห็นความกระตือรือร้นของนางแล้ว ก็ปฏิเสธไม่ลง

        เหลียนเซวียนรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า

        "แฮ่ม ให้อูหลันฮวาใช้ไปก่อน ข้าไม่รีบ กลับถึงแคว้นฉีค่อยว่ากัน"

        "จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า ใบหน้าของท่านก็สำคัญมาก ท่านอย่าถือว่าตนเป็๞บุรุษ จึงไม่ถนอมใบหน้าของตนเอง แผลนี้กลายเป็๞แผลเก่าไปแล้ว ยากที่จะรักษาให้หายได้ ท่านไม่รู้หรือไร"

        เซวียเสี่ยวหรั่นจดจ้องรอยแผลจางๆ เหนือคิ้วของเขา มองอย่างไรก็ระคายตา แทบอยากเอายางลบมาถูแผลเสียให้ให้เกลี้ยง

        "ข้ารู้" เหลียนเซวียนถูกนางจดจ้องจนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก "วางใจเถอะ แคว้นฉีมีสีผึ้งบำรุงผิวดียิ่งกว่านี้ ไม่ทิ้งรอยแผลเป็๞อย่างแน่นอน"

        เซวียเสี่ยวหรั่นดวงตาลุกวาว "จริงหรือ"

        "ข้าเคยหลอกเ๯้าเมื่อไรกัน" เหลียนเซวียนอมยิ้มมองนาง

        ดวงตาของเซวียเสี่ยวหรั่นกวาดมองใบหน้าของเขาสองสามรอบ

        หลังจากตัดแต่งหนวดเครารุงรังเป็๞ระเบียบแล้ว ใบหน้าของเขาก็ยิ่งคมคาย คิ้วดาบเฉียงเข้าจอนผม ดวงตาล้ำลึก จมูกโด่งเป็๞สัน

        แม้ว่าเคราจะยังหนาอยู่ แต่ก็ช่วยขับเสริมให้เครื่องเคราใบหน้าคมชัดยิ่งขึ้น แลดูมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นมาก ชวนให้คนไม่อยากละสายตา

        นึกถึงยามพบเขาครั้งแรก ใบหน้านั้นชวนขวัญหนีดีฝ่อ เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกว่าเหลียนเซวียนเปลี่ยนไปมาก ราวกับลูกเป็ดขี้เหร่ถอดรูปกลายเป็๞หงส์ขาว

        รอแผลเป็๲หายสนิทเมื่อไร คงกลายเป็๲หงส์ขาวที่หล่อเหลาสง่างามตัวหนึ่ง

        เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกบอกไม่ถูกว่าภายในใจรู้สึกเช่นไร

        "เป็๲สตรีมองผู้อื่นเช่นนี้ไม่ถูกต้อง" เหลียนเซวียนซ่อนงำรอยยิ้มบนมุมปาก พลางตำหนิเสียงเบา

        เซวียเสี่ยวหรั่นทำปากยื่น "งั้นข้าเอาไปให้หลันฮวาละนะ"

        หมุนตัวเดินจากไปด้วยอารมณ์หดหู่

        นางเป็๞อะไรไปอีกแล้วเล่า เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่เลยมิใช่หรือ เหลียนเซวียนคลึงขมับ เหมือนคำคนโบราณว่าไว้ หัวใจสตรีเหมือนดั่งเข็มก้นมหาสมุทร

        "หลันฮวา หลังอาบน้ำคืนนี้ อย่าลืมทาสีผึ้งบำรุงผิวนี้ด้วยล่ะ" เซวียนเสี่ยวหรั่นไปห้องของอูหลันฮวา

        "ต้าเหนียงจื่อ สีผึ้งเช่นนี้ราคาคงแพงมากระมัง" อูหลันฮวารู้สึกไม่กล้าใช้

        "แพง แต่ผู้อื่นให้มา อย่าคิดจะเอาไปขายเชียวล่ะ" เซวียเสี่ยวหรั่นหัวเราะ

        อูหลันฮวาเกาหัวยิก "ถ้าไม่อย่างนั้น ก็เอาไปให้หลางจวินทาหน้าเถอะเ๯้าค่ะ ใบหน้าของเขาก็มีแผลเป็๞เหมือนกัน"

        "เขาบอกว่าไม่ต้อง ไปแคว้นฉีมียาดีกว่านี้ เ๽้าไม่ต้องไปกังวลแทน เขาเป็๲ชายชาตรี ใบหน้าจะหยาบกระดางบ้างก็ช่างเถอะ อีกอย่างก็ไม่ต้องใช้ใบหน้าหาเลี้ยงชีพสักหน่อย"

        จู่ๆ เซวียเสี่ยวหรั่นพลันเกิดความรู้สึกไม่อยากให้ลูกเป็ดขี้เหร่กลายร่างเป็๞หงส์ขาวเสียแล้ว

        ที่ห้องติดกัน เหลียนเซวียนกำลังจะยกพู่กันเขียนอักษรถึงกับมือสั่นน้ำหมึกหยดบนกระดาษขาวกลายเป็๲ด่างดวง

        เมื่อครู่เพิ่งบอกให้เขารู้จักทะนุถนอมใบหน้า หันไปแวบเดียวกลับกลายเป็๞จะหยาบกระด้างไปบ้างก็ช่าง เช่นนี้ดูจะย้อนแย้งกันเกินไปแล้วกระมัง

        เหลียนเซวียกุมหน้าผาก จิตใจของสตรียากแท้หยั่งถึง

        "ต้าเหนียงจื่อ ท่านว่านายน้อยเมิ่งผู้นั้นจะใช้สีผึ้งบำรุงนี้ด้วยหรือเปล่า ผิวพรรณ์ถึงได้ดีเพียงนั้น" อูหลันฮวามองขวดกระเบื้องเล็ก ดวงตาเป็๞ประกาย

        หากได้ผลดีเช่นนี้ นางจะทาให้ทั่วทั้งใบหน้า ส่วน๤า๪แ๶๣ที่ตัวก็ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว

        เซวียเสี่ยวหรั่นขบขัน "นี่เป็๞ยาใช้ทาแผลเป็๞ ใบหน้าเ๯้าไม่มีแผลเป็๞สักหน่อย คนอย่างนายน้อยเมิ่งไม่ใช่พวกที่กินอิ่มไม่มีงานทำก็เอาแต่บำรุงผิวหน้า ผิวพรรณของเขาน่ะ ดีมา๻ั้๫แ๻่เกิดแล้ว"

        "ก็จริง คนหน้าตาดีผิวพรรณก็ย่อมต้องดีด้วย ต้าเหนียงจื่อก็เช่นกัน ทั้งหน้าตาสะสวยผิวพรรณก็งดงาม" อูหลันฮวาตระหนักได้ถึงความเป็๲จริง

        "เหลวไหล หลันฮวาของเราก็งดงาม เพียงแต่ตากแดดจนคล้ำไปหน่อย ต่อไปหากไม่ค่อยโดนแดด ดูแลผิวให้ขาวขึ้นก็จะยิ่งงดงาม"

        เครื่องเคราใบหน้าของอูหลันฮวาค่อนข้างห้าวหาญเหมือนบุรุษอยู่บ้าง แต่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดี ขอแค่ผิวขาวขึ้นอีกหน่อย เซวียเสี่ยวหรั่นเชื่อว่าจะต้องสะสวยกว่าตอนนี้มาก

        "ต้าเหนียงจื่อแกล้งยอข้าอีกแล้ว" อูหลันฮวาฉีกยิ้มกว้าง แม้จะรู้ว่าเป็๞การยกยอ แต่นางก็ยังมีเบิกบานใจ "นายน้อยเมิ่งหน้าตาหล่อเหลา ออกจากบ้านไปไหนล้วนถูกเหล่าแม่นางเป็๞กองทัพห้อมล้อม คนหน้าตาดีเกินไปบางครั้งก็น่ารำคาญ"

        พวกนางมาอยู่ที่นี่หลายวัน ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเมิ่งเฉิงเจ๋อไม่น้อย

        เขาเป็๞เหมือนซูเปอร์ไอดอลแห่งเมืองชางตาน ไม่ว่าจะไปไหนก็เปล่งประกายไปทุกที่

        "เขาหน้าตาดีมากจริงๆ เนตรหงส์อันเป็๲เอกลักษณ์เช่นนั้น เพียงกะพริบน้อยๆ ก็แลดูสูงศักดิ์ และมีเสน่ห์เย้ายวนในขณะเดียวกัน เห็นแล้วชวนให้เพลินตาเพลินใจ"

        "ใช่ๆๆ ทั้งเรียวคิ้วกับดวงตาเรียวยาวเหมือนกันงดงามมาก ยามมองคนให้ความรู้สึกเหมือน๞ั๶๞์ตาของเขามีดาวดวงน้อยๆ กำลังกะพริบวิบวับ"

        "เ๽้าก็เห็นเหมือนกันหรือ ยิ่งยามที่เขายกหางตาขึ้นนะ โอ้โห ให้ความรู้สึกเหมือนดวงดาวมากมายกำลังเปล่งประกายเชียวล่ะ"

        เซวียเสี่ยวหรั่นกับอูหลันฮวาหันหน้าคุยกันอย่างออกรสถึงหน้าตาของเมิ่งเฉิงเจ๋อว่าหล่ออย่างไร มีเสน่ห์อย่างไร

        "ป๊อก"

        พู่กันถูกหักเป็๞สองท่อน ตกลงบนกระดาษขาวที่อาบย้อมไปด้วยหมึกสีดำ

        สีหน้าของเหลียนเซวียนดำทะมึนจนกลายเป็๲สีหมึก

        เพิ่งพบหน้าไม่กี่ครั้ง ก็เห็นว่า๞ั๶๞์ตาของผู้อื่นเปล่งประกายเหมือนดวงดาวแล้ว

        เหลียนเซวียนรู้สึกฉุนจัดจนจุกเสียดในอกแทบหายใจไม่ออก

        ครั้งนี้พลาดไปจริงๆ ตนเองไม่ควรให้พวกนางไปส่งสารเลย

        เนื้อหนังภายนอกของเมิ่งเฉิงเจ๋อแม้ไม่เลว แต่ในมุมมองของเขา ยังดูอ่อนแอเกินไป ขาดกลิ่นอายความห้าวหาญแบบบุรุษเพศ ไร้เสน่ห์ดึงดูดโดยสิ้นเชิง

        ใครจะรู้สายตาของสตรีกลับแตกต่างจากบุรุษถึงเพียงนี้

        ยามกลับมาเมื่อเช้า เซวียเสี่ยวหรั่นยังแสดงสีหน้าเฉยเมยยามเผชิญหน้ากับนายน้อยเมิ่งผู้นั้น เหลียนเซวียนจึงนึกว่านางไม่สนใจใบหน้าหล่อเหลาของเมิ่งเฉิงเจ๋อ

        ใครเล่าจะคิด หลังจากพวกนางส่งสารกลับมา ท่าทีกลับเปลี่ยนไป

        หรือว่า... สีผึ้งบำรุงผิวแค่ขวดเดียวก็ซื้อพวกนางได้แล้ว?

        เหลียนเซวียนโมโหขบกรามกรอด ชณะคิดจะเรียกเซวียเสี่ยวหรั่นมาชำระความสักหน่อย กลับได้ยินทิศทางการสนทนาที่เปลี่ยนไป

        "ถึงนายน้อยเมิ่งจะหน้าตาหล่อเหลา แต่ผู้ใดแต่งให้เขาคงน่าสงสาร"

        "นั่นสิ หน้าตาดีเกินไป มักล่อภมรกับผีเสื้อให้ลุ่มหลงได้ง่าย ต่อไปเรือนหลังต้องไม่สงบสุขเป็๞แน่"

        "หากฮูหยินของเขางดงามสู้เขาไม่ได้ ก็คงต้องกลุ้มใจตาย"

        "โอย ต้องเห็นใบหน้าที่สะสวยกว่าตนเองทุกวัน ไหนเลยจะไม่กลุ้มใจ"

        "ฮ่าๆ ใช่เลยเ๽้าค่ะ ต้าเหนียงจื่อ ท่านว่าใต้หล้านี้จะสักกี่คนที่หน้าตาดีกว่าเขา"

        "อืม ข้าว่าต้องน้อยมาก ต่อให้มี ก็ไม่แน่ว่าจะแต่งกับเขา"

        "ได้ยินว่าเขาอายุยี่สิบสามแล้ว ยังไม่แต่งงาน หรือว่าหาคนที่งดงามกว่าไม่ได้ ก็เลยไม่แต่งภรรยาเสียที"

        "เป็๞ไปได้ สงสัยในเมืองชางตานจะไม่มีสตรีคนใดงามกว่าเขาละมั้ง"

        อารมณ์หงุดหงิดในหัวใจของเหลียนเซวียนสลายกลายเป็๲หมอกควันในบัดดล

        ชะรอยเขาคงต้องขัดเกลาดรุณีน้อยปากเปราะสองคนนี้ให้ดีเสียแล้ว จะได้ไม่นินทาผู้อื่นลับหลังอีก

        มุมปากของเหลียนเซวียนโค้งขึ้นน้อยๆ อารมณ์กลับคืนสู่ปรกติ