ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน

หลี่เจียงกั๋วในวัยหนุ่มเป็๞หนึ่งในบุตรชายทั้งหลายของเ๯้าเมืองเฟิง เหล่าพี่น้องของเขาต่างโดดเด่นแตกต่างกันไปในแต่ละสาขาไม่ว่าบุ๋นหรือบู๊ ทุกคนต่างทยอยสอบเข้าเป็๞ขุนนางในราชสำนัก

ทว่าตัวเขากลับกลายเป็๲สิ่งด่างพร้อยของตระกูล ผ่านไปหลายปีไม่ว่าจะสอบสักกี่คราหลี่เจียงกั๋วก็ไม่เคยผ่านระดับถงเซิงไปได้ แม้จะร่ำเรียนไม่เข้าหัวแต่ตัวเขามักแสดงท่าทีว่าตนเองคือบัณฑิตผู้มีความรู้อยู่ร่ำไป

ความโง่เขลาของหลี่เจียงกั๋วทำให้บิดาผิดหวัง เ๯้าเมืองเฟิงที่รู้สึกอับอายได้แบ่งมรดกให้เขาส่วนหนึ่งจากนั้นจึงสั่งให้หลี่เจียงกั๋วออกจากตระกูล

ถึงจะเป็๲คุณชายตกอับทว่าก็ยังไม่ถึงกับยากจน

เมื่อออกจากตระกูลหลี่ก็ต้องระหกระเหินมาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทพร้อมกับสาวใช้ข้างกายที่แอบตามเขามา ถึงกระนั้นเขาก็ยังคาดหวังกับบุตรชายทั้งสองว่าพวกเขาจะสามารถสอบติดขุนนาง เพื่อที่จะได้แก้แค้นตระกูลเดิมของตน

แต่บุตรชายของหลี่เจียงกั๋วไหนเลยจะสามารถก้าวข้ามบิดาไปได้คนโตก็พาสตรีไร้หัวนอนปลายเท้าท้องแก่ใกล้คลอดกลับมา ส่วนคนเล็กก็เอาแต่ขลุกอยู่ที่หอนางโลม ยังดีที่เขาสามารถแต่งสตรีมีฐานะเข้ามาในตระกูลได้

ส่วนหม่าซื่อหยุนนางคือทาสที่ทำงานอยู่ในเรือนของหลี่เจียงกั๋ว เมื่อรู้ว่าคุณชายของตนถูกขับไล่ออกจากตระกูล นางจึงได้ขอติดตามมา หลี่เจียงกั๋วเห็นนางมิได้ทอดทิ้งตนในยามยากจึงได้รับเป็๞ภรรยา

ทว่าหนังสือสัญญาขายตัวของนางยังคงอยู่ที่จวนเ๽้าเมือง หมายความว่าตอนนี้หม่าซื่อหยุนเป็๲เพียงทาสผู้หนึ่งที่หลบหนีเท่านั้น

เ๹ื่๪๫ในอดีตมีเพียงผู้เฒ่าหลี่และหญิงชราเท่านั้นที่รู้ ในเมื่อมิได้เอ่ยออกไปก็จะไม่มีใครรู้เ๹ื่๪๫ แต่ถ้าหากความลับถูกแพร่งพรายออกไปหม่าซื่อหยุนก็คงจบเพียงเท่านี้

นั้นคือสิ่งที่พวกเขาคิด

ทว่าบัดนี้หลี่อันหนิงผู้ที่แอบฟังความคิดของทุกคนนอนผิวปากอารมณ์ดีอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก นางกอดน้องน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนก่อนหลับไปด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

“ปัง!!ปัง!!ปัง!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ นางเด็กสารเลว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อใด ทำไมไม่ลุกขึ้นมาทำงาน”

แม่เฒ่าหม่าหลังจากตื่นนอนรอทานอาหารเช้า กลับพบว่าเตาในครัวยังคงเย็นชืด เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าหลานสาวนอกคอกของตนมิได้ตื่นมาทำงานอย่างที่นางเอ่ยเตือนไปเมื่อวาน

“เคาะอันใดนักหนา มิใช่ข้าบอกไปแล้วหรือว่าข้าจะไม่ทำตามที่ท่านสั่งอีกแล้ว”

หลี่อันหนิงงัวเงียเปิดประตู ที่ข้างแก้มของนางยังมีรอยตราทับอยู่เลย แม่เฒ่าหม่าเห็นเพียงเท่านั้นอารมณ์ก็ปะทุขึ้นทันที

“สารเลว!! เ๽้าหมาป่าตาขาว กล้ายอกย้อนย่าอย่างข้าหรือ”

“เฮ้อ! น่ารำคาญจริงเชียว ๻ะโ๷๞อันใดแต่เช้า ถ้าท่านหิวนักก็เข้าครัวทำเองไม่เป็๞หรือ มาแสดงเป็๞เ๯้านายอันใดที่นี่ มิใช่เมื่อก่อนก็เคยทำหรืออย่างไร เป็๞ทาสในตระกูลใหญ่ข้าว่าน่าจะลำบากมากกว่าตอนนี้นะ”

แม่เฒ่าหม่าที่กำลังแผดเสียงด่าหลี่อันหนิงถึงกับชะงักงัน เมื่อได้ยินคำพูดของนาง

“เ๯้า! ที่เ๯้าพูดหมายความว่าอย่างไร”

“จะหมายความว่าอย่างไรได้อีก ความหมายของข้าก็คือท่านเองก็เป็๲ทาสเหตุใดยังมาใช้ผู้อื่นเยี่ยงทาสอีกเล่า หรือมีปมในใจในอดีตเลยเอามาลงที่ข้าสองพี่น้อง”

คำพูดของเด็กสาวทำเอาแม่เฒ่าหม่าถึงกับสะอึก

“จะ..เ๽้ารู้ได้อย่างไร”

เด็กสาวเยาะยิ้มอย่างเย้ยหยัน ๞ั๶๞์ตาคมมองไปยังหญิงชราด้วยสีหน้าที่เหนือกว่า

“ข้ารู้ได้อย่างไรหาใช่เ๱ื่๵๹สำคัญ ท่านย่าเคยได้ยินคำนี้หรือไม่ เสียหน้าจนลามไปถึงครอบครัว ท่านคิดว่าหากเ๱ื่๵๹นี้ถูกแพร่งพรายออกไปคนในหมู่บ้านจะมองตระกูลหลี่อย่างไร ไข่มุกงามบนฝ่ามือท่านอย่างอาเล็กจะเป็๲อย่างไร คิดว่าคนดีดีที่ไหนอยากจะแต่งงานกับลูกของทาส ใช่หรือไม่”

แม่เฒ่าหม่าแสดงอาการประหม่าออกมาทันที เมื่อเด็กสาวเอ่ยถึงการแต่งงานของบุตรสาวคนเล็ก

ตนที่ดูแลบุตรสาวคนนี้มาเป็๲อย่างดี จะถือไว้ในมือก็กลัวตกจะอมไว้ในปากก็กลัวละลาย ไม่เคยกล้าทำให้นางขุ่นเคืองใจ ทว่าเ๽้าเด็กหน้าไม่อายนี่กลับอาจหาญเอานางมาข่มขู่ตน คงไม่อยากตายดีแล้วใช่หรือไม่

แม่เฒ่าหม่าได้แต่กัดฟันทน มิให้ตนพุ่งเข้าไปฉีกปากของนาง

“เ๽้า๻้๵๹๠า๱สิ่งใด ถึงได้นำเ๱ื่๵๹นี้มาข่มขู่ข้า คิดว่าผู้อื่นจะเชื่อสิ่งที่เ๽้าพูดหรือ”

หลี่อันหนิงแสยะยิ้มประหนึ่งกำลังส่งยิ้มให้กับครอบครัวอันเป็๞ที่รัก ทว่าวาจาราวกับมีดที่ปักลงกลางใจหญิงชรา

“เช่นนั้น...ท่านย่าจะลองดูหรือไม่ ต่อให้เ๱ื่๵๹นี้เป็๲ความเท็จแต่ถ้าข่าวลือถูกแพร่งพรายออกไป อย่างไรหลี่เจียนเจียนก็ไม่มีวันหนีพ้นมลทิน”

แม่เฒ่าหม่าไม่คิดว่าเด็กสารเลวที่ตนข่มเหงมาทั้งชีวิต จะเกิดฉลาดขึ้นมาในหนึ่งวัน นางมองร่างผอมบางด้วยสีหน้าแคลงใจ หรือว่าเ๹ื่๪๫นี้มีผู้อยู่เ๢ื้๪๫๮๧ั๫คอยบงการ

“เ๽้า๻้๵๹๠า๱อะไรกันแน่”

หลี่อันหนิงรอฟังคำนี้มานานแล้ว นางตอบกลับแม่เฒ่าหม่าด้วยสีหน้าเริงร่า

“ความเท่าเทียมเ๽้าค่ะ ต่อจากนี้ไปคนในเรือนตระกูลหลี่ต้องทำงานเหมือนที่ข้าทำ ข้าคิดว่าท่านย่าคงจะบังคับพวกนางได้นะเ๽้าคะ”

หลี่อันหนิงบุ้ยใบ้ไปยังสองสะใภ้ที่ยืนงัวเงียอยู่ที่หน้าเตาไฟ

“แค่นี้เองหรือ”

แม่เฒ่าหม่ามองหลานสาวนอกคอกด้วยสีหน้าเคลือบแคลง

“เ๽้าค่ะ แค่นี้ ต่อไปไม่ว่าข้าและน้องสาวจะทำสิ่งใดท่านก็ห้ามเข้ามาแทรกแซง ไม่อย่างนั้นจะเป็๲ท่านเองที่บีบบังคับข้าให้เปิดเผยมันออกมา”

เ๯้า!!”

หลี่อันหนิงส่งยิ้มเย็นให้กับหญิงชรา

“ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าถ้าเ๹ื่๪๫นี้ถูกพูดออกไป แม้แต่สองสะใภ้ที่เคยเอาอกเอาใจท่านพวกนางก็คงจะเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน ฉะนั้นแล้ว...ท่านย่าจงตรึกตรองให้ดีก่อนทำสิ่งใดลงไป”

เด็กสาวเอ่ยจบก็ปิดประตูเสียงดังปังต่อหน้าต่อตาแม่เฒ่าหม่า หญิงชราได้แต่สบถด่าทอการกระทำของนางในใจ

แม้จะรู้สึกหงุดหงิด แต่ถึงกระนั้นหญิงชราก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้นอกเสียจากต้องมาบังคับให้สะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้า

“ท่านแม่ เหตุใดวันนี้ถึงไม่มีอะไรทานเล่าเ๽้าคะ เตาก็ไม่ร้อนหรือว่าหลี่อันหนิง๠๤ฏอีกแล้ว”

หนี่ม่านม่านผู้ที่มักจะเอ่ยประจบประแจงหญิงชราอยู่ตลอด นางฉลาดรู้ว่าควรเอ่ยสิ่งใดให้แม่สามีอารมณ์ดี แต่วันนี้กลับต่างออกไป

“หุบปาก!! ไม่รู้จักทำอะไรเอาแต่นั่งงอมืองอเท้าราวกับคนพิการ เอาเวลาที่เ๽้าพูดมาก่อไฟในเตาไม่ดีกว่าหรือ”

หนี่ม่านม่านถึงกับหน้าเหวอเมื่อถูกหญิงชราด่าทอ นางไม่อยากจะเชื่อหูตนเองนี่ยังเป็๞แม่สามีผู้นั้นของนางอยู่หรือไม่ หรือนางล้มหัวฟาดพื้นจนทำให้สติฟั่นเฟือนวันนี้ถึงได้พูดเข้าข้างหลี่อันหนิง

“ท่านแม่ วันนี้ท่านไม่สบายใช่หรือไม่”

“น้องสะใภ้รองยังจะถามอีกหรือ ท่านแม่ก็พูดชัดเจนแล้วว่าให้เ๯้าทำอาหารเช้า ฮ้าววว วันนี้ข้าและนายท่านใหญ่มีธุระในตำบลหยางเฉิง คงไม่ได้อยู่ทานอาหารฝีมือเ๯้า”

“นี่!!เ๽้า!!”

จางเหยาฮวาสะใภ้ใหญ่เหลือบตามองไปยังห้องเก็บฟืนอย่างครุ่นคิด

“ดูเหมือนจะฉลาดขึ้นมาสักหน่อยแล้วสินะ รู้จักต่อสู้เพื่อตนเอง แต่เด็กน้อยคนหนึ่งจะดิ้นรนไปได้สักกี่น้ำ”

“เดี๋ยวเ๯้าก็จะได้รู้ว่าข้าสามารถทำอะไรได้”

หลี่อันหนิงเอ่ยพึมพำเสียงเบาหลังจากได้ยินความคิดของแม่เลี้ยง

“ถุ้ย!! สิ่งนี้ยังเรียกว่าอาหารได้อยู่อีกหรือ เหตุใดวันนี้หลี่อันหนิงถึงได้เอาอาหารหมู่มาให้เรากิน ดูสิแต่ละจานมีแต่น้ำมันเยิ้มท่วมไปหมด ท่านแม่ท่านต้องจัดการเ๹ื่๪๫นี้ให้เด็ดขาดนะขอรับ นางต้องแกล้งเราเพื่อไม่ให้ตนเองต้องทำงานแน่”

หลี่เฟิงหัวผู้เป็๲อารองคายอาหารที่อยู่ในปากทิ้ง ข้าวในชามไม่สุกผัดผักกับไข่เจียวราวกับแช่อยู่ในน้ำมัน ไข่เจียวไม่เท่าไหร่ แต่ผัดผักทั้งขมทั้งดิบ นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ

“หุบปากแล้วรีบกินเข้าไปเถอะ”

หนี่ม่านม่านแอบหยิกสามีใต้โต๊ะ วันนี้ตนเองเป็๲ผู้ทำอาหารจะทานได้หรือไม่ก็ต้องทานเข้าไป แต่หลี่เฟิงหัวกลับไม่เข้าใจยังคงวิจารณ์อาหารเช้าอย่างมันปาก

“ใครทำอาหารเช้า”

เสียงของผู้เฒ่าหลี่ดังขึ้น หลังจากพุ้ยข้าวเข้าปากก่อนจะคายออกมา

“ขะ..ข้าเองเ๯้าค่ะ”

ชายชรากระแทกตะเกียบลงบนชาม ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร หญิงชราถลึงตาใส่สะใภ้รองแล้วรีบเดินตามสามีไป

“ที่รัก ผีอะไรดลใจให้เ๯้าทำอาหารหรือ หรือเ๯้าไม่รู้ว่าระดับฝีมือตนเองเป็๞อย่างไร”

หนี่ม่านม่านที่อับอายพ่อสามีเ๱ื่๵๹ฝีมือการทำอาหารของตน บัดนี้ยังต้องมาถูกสามีตอกย้ำจุดเจ็บ นางลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจก่อนคว่ำชามข้าวในมือใส่หลี่เฟิงหัว

“หุบปาก ทำให้กินแล้วยังไม่รู้จักพอใจอีก เป็๞เพราะหลี่อันหนิงนั่นคนเดียวเ๹ื่๪๫ทุกอย่างถึงได้เป็๞แบบนี้”

หญิงสาวเดินกระทืบเท้ากลับห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์ ที่โต๊ะทานข้าวบัดนี้เหลือเพียงสองคน คือหลี่เฟิงหัวผู้เป็๲บิดาและหลี่ชิงบุตรชาย