หมื่นสวรรค์ราชันบรรพกาล (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
โฮก!
ัร้ายคำราม และพุ่งเข้าใส่กระบี่์หนึ่งร้อยเล่ม ด้วยใบหน้าดุดัน รังสีสังหารรอบตัวก่อเป็พายุสีดำ
นอกหุบเขา เหล่าสัตว์อสูรพากันตื่นกลัวยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ไอสังหารแห่งัร้ายพุ่งเข้าใส่ จนทำให้ชายชุดดำเริ่มกระสับกระส่าย และมองคุณชายเก้าเป็ตาเดียว
“เอ๊ะ?” คุณชายเก้าจ้องภาพดังกล่าว ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
"หึ! ัของเ้าตัวนี้ เป็ข้าที่มอบพลังให้ ทั้งๆ ที่ใช้พลังของข้า ยังจะกล้าต่อต้านอีกหรือ?" คุณชายเก้ากล่าว ั์ตาเปล่งประกายเย็นะเื
เขายื่นมือออกไป กระบี่หนึ่งร้อยเล่มถูกรวมเข้าด้วยกัน และพุ่งเข้าโจมตีเ้าั
โฮก!
ัร้ายอหังการนัก! แม้ผู้ฝึกตนในหุบเขาจะถูกพายุพัดจนล้มลงกับพื้น แต่ก็หาได้โกรธเคืองแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามพวกเขากลับกำหมัดแน่น และมองดูด้วยความหวัง ภาวนาให้ัร้ายสามารถหยุดการโจมตีของกระบี่หนึ่งร้อยเล่มได้สำเร็จ
บนกระดานหมาก หลังจากที่กู่ไห่วางหมากดำลงบนจุดเทียนหยวนแล้ว รูปหมากบนกระดานก็เปลี่ยนแปลงไปทันที เพียงแค่เขาวางหมากไปหนึ่งเม็ด หมากขาวจำนวนมากก็ถูกนำออกไปในพริบตา
ปัง!
กระบี่์หนึ่งร้อยเล่ม และัร้าย ปะทะกันแล้ว!
ผู้คนทั้งด้านในและนอกหุบเขาต่างเบิกตากว้าง แต่สิ่งที่เห็น มีเพียงแสงเจิดจ้าจากการปะทะ ซึ่งเรืองโรจน์จนทุกคนตาพร่าไปชั่วขณะ
เสียงปะทะดังสนั่น คลื่นพลังชี่แผ่กระจายทุกทิศทาง ทำให้เกิดพายุขนาดใหญ่ขึ้นในหุบเขา แม้ว่าทุกคนจะกลิ้งเหมือนลูกมะนาว แต่ยังจับจ้องศูนย์กลางการะเิอันน่าตื่นตาตื่นใจนั้น อย่างเป็ตาเดียว
โฮก!
เสียงัคำราม ดังมาจากใจกลางแสงสว่าง
เคร้งๆ!
กระบี่์จำนวนมาก แตกเป็ชิ้นเล็กชิ้นน้อย หล่นเกลื่อนพื้น
จากนั้นัร้ายก็อ้าปาก กลืนกระบี่์เกือบสามสิบเล่มลงไป
มันไม่เพียงโจมตี... แต่ยังกลืนกินอีกฝ่ายด้วย!
โฮก!
ัร้ายคำราม และพุ่งตรงไปยังเมฆดำ
“อะไรน่ะ? ัร้ายยังพุ่งต่อไปข้างหน้าอีก?” ความปีติยินดี ปรากฏบนใบหน้าของผู้ฝึกตนเ่าั้
เกาเซึยนจือและเิไท่ กลับจ้องมองกระดานหมาก ด้วยหมากที่กู่ไห่วางไว้บนจุดเทียนหยวนนั้น ทำให้รูปหมากทั้งหมดเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หมากขาวสูญเสียความได้เปรียบไปสิ้น ส่วนหมากดำไม่เพียงแค่ได้เปรียบ แต่ยังได้รับชัยชนะอย่างท่วมท้นด้วย
"เป็ไปไม่ได้ ัร้ายสามารถกลืนกระบี่สังหารได้อย่างไร? แต่ค่ายกลกระบี่์ น่าจะจัดการเ้าัร้ายตัวนั้นได้!" เสียงโกรธเกรี้ยวของคุณชายเก้า ดังออกมาจากกลางเมฆดำ
กู่ไห่ลุกขึ้น และมองไปบนท้องฟ้า รอยยิ้มเยียบเย็นปรากฏบนริมฝีปาก "สายไปแล้ว! กลหมากกระบี่์ ไม่ได้อยู่ใต้การควบคุมของเ้าอีกต่อไป! ทำลาย!"
ปัง!
ัร้ายพุ่งเข้าไปในเมฆดำ และคำรามกึกก้อง ใน่เวลาสั้นๆ ไม่ว่ามันจะไปที่ใด เมฆดำมืดล้วนถูกฉีกกระชากจนกระจุย
ขณะเดียวกัน คุณชายเก้าก็พยายามควบคุมค่ายกล เพื่อสังหารัร้ายอย่างรวดเร็ว
แต่เ้าัร้ายกลับแข็งแกร่งมาก กระบี่์ที่พุ่งเข้าไปเพื่อสังหารมัน ล้วนถูกกลืนกินจนหมดสิ้น
ปัง!
เพียงัร้ายเหวี่ยงหางยาวๆ ออกไป กระบี่บนท้องฟ้าจำนวนมากก็ถูกกวาดเรียบ ทำให้เมฆดำทะมึนกระจายตัว จนเห็นแสงแดดจางๆ จากภายนอก ทะลุผ่านลงมา
โฮก!
แค่ัร้ายฟาดกรงเล็บ กระบี่์ก็ถูกทำลายลงทีละเล่มๆ และเกล็ดที่เหมือนกระบี่บนร่าง ก็ยิ่งตั้งชันขึ้น มันอ้าปากกว้าง กลืนกินกระบี่บนฟ้าลงไปอย่างบ้าคลั่ง
กระบี่์มีขนาดใหญ่มาก มันยาวถึงหนึ่งร้อยจั้ง แต่ตอนนี้ัร้ายกลับมีขนาดใหญ่ถึงสี่ร้อยจั้งแล้ว และเมื่อใดก็ตามที่มันปะทะกับกระบี่ ก็จะก่อให้เกิดลมพายุ
พายุจากแรงปะทะดังกล่าว ทำให้ผู้ฝึกตนในหุบเขาถูกพัดล้มระเนระนาด
นอกหุบเขา สัตว์อสูรจำนวนมาก ต่างพากันหนีอย่างตื่นตระหนก พลังัและกระบี่บางส่วน ได้พุ่งไปนอกหุบเขา ทำให้เกิดลมพัดปั่นป่วน
"ฆ่าคนเดินหมาก พวกเ้าทุกคนฆ่าคนเดินหมากเสีย!" สีหน้าอำมหิต ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณชายเก้า ขณะพยายามควบคุมค่ายกล
เนื่องจากกระบี่์ ไม่อาจทำลายัร้ายได้ เช่นนั้น จึงได้แต่กำจัดผู้ให้กำเนิดมัน
ทว่าบัดนี้ ตัวค่ายกล ราวกับหลุดออกจากการควบคุมของคุณชายเก้าไปแล้ว สถานการณ์ทั้งหมด จึงตกอยู่ในความโกลาหลอย่างสมบูรณ์
แท้จริง กระบี่์มีจำนวนมาก แต่เมื่อค่ายกลถูกทำลาย พวกมันก็ทำลายตัวเองไปด้วยเช่นกัน
ปังๆๆๆ!
บนหมู่เมฆดำ มีเสียงะเิดังไม่หยุด ขณะเดียวกัน ัร้ายก็พลิกกาย ทำลายกระบี่บนนภา และกลุ่มเมฆดำไปนับไม่ถ้วน ทั้งยังกวาดหางใส่กลุ่มสัตว์อสูรอีกด้วย
ตูม!
เกิดะเิขึ้นบนยอดเขาลูกหนึ่ง
โฮก!
เสียงัคำรามก้องฟ้า กลุ่มเมฆั์ดำทะมึนของค่ายกลกระบี่์ ที่ปรากฏก่อนหน้านี้ เริ่มสลายตัว
เมื่อก้อนเมฆดำถูกทำลาย แสงแดดก็ส่องผ่านลงมา จนหุบเขาสว่างไสว
ัร้ายบินวนกลางเมฆดำ ทำให้เกิดพายุพัดปั่นป่วนในหุบเขา
กระนั้น ผู้ฝึกตนที่ถูกพายุพัดจนล้มกลิ้ง กลับสุขใจนัก
"คำนับท่านหัวหน้ากู่!"
"คำนับท่านหัวหน้ากู่!"
ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วน เริ่มส่งเสียงร้องด้วยความยินดี บางคนมีความสุขมากจนถึงกับร่ำไห้ออกมา
ครืน!
ทันใดนั้น รอยแตกจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นที่เวทีประลองหมาก เห็นได้ชัด ว่าัร้ายบนท้องฟ้า ได้ทำลายค่ายกลลงแล้ว และกำลังจะทะลวงเปิดเขตแดนของค่ายกลกระบี่์
ตูม!
เมฆดำที่ปกคลุมท้องฟ้ากระจายออก เผยให้เห็นกระดานหมากโปร่งแสงดั่งแก้วผลึกขนาดใหญ่ ลอยอยู่บนฟ้า
"ลงไป!" คุณชายเก้าควบคุมกระดานหมากโปร่งแสง เพื่อให้มันหล่นลงบนร่างัร้าย
ัร้ายแสดงสีหน้าดุดัน ขณะที่เกล็ดกระบี่บนตัว เป็เหมือนหอก มันพุ่งปราดเข้าหากระดานหมาก อย่างมุ่งมาดจะทำลาย
กู่ไห่เข้าใจแล้ว ว่ากระดานแก้วผลึกนั้น เป็แหล่งกำเนิดของกลหมาก ซึ่งเป็ส่วนสำคัญมากสำหรับค่ายกล
โฮก!
“ลงไป!”
ตูม!
เสียงดังสนั่นทั่วฟ้า ก่อนที่คลื่นพลังจากการะเิ จะแผ่กระจายไปรอบๆ
ครืน!
ยอดเขาจำนวนมากถล่มลงมา เพราะคลื่นลูกนี้ สัตว์อสูรจำนวนมากหนีไม่ทัน จึงถูกฝังใต้ผืนดิน
พลังัร้าย และกระดานแก้วผลึก ปะทะกันนานกว่าสามอึดใจ
แคร่กๆ
เสียงประหนึ่งแก้วแตกดังขึ้น
เมื่อชายชุดดำและคุณชายเก้า ได้ยินเสียงนี้ ต่างมีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ!
ตรงกันข้ามกับผู้ฝึกตนในหุบเขา ที่รู้สึกดั่งได้ยินเสียง์อันไพเราะ อย่างหาที่สุดมิได้
“แตก… มันแตกแล้ว!”
"ท่านหัวหน้ากู่ชนะแล้ว!"
"สุดยอด… เรารอดแล้วๆ!"
"คำนับท่านหัวหน้ากู่!"
"คำนับท่านหัวหน้ากู่!"
เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นในหุบเขา
ทุกคนค่อยๆ แหงนมองท้องฟ้า เห็นกระดานแก้วผลึกแตกเป็ชิ้นๆ และหล่นกระจัดกระจายไปทั่วสารทิศ ขณะที่ร่วงหล่น มันก็ค่อยๆ สลายหายไปในอากาศราวกับสายหมอก
การเผชิญหน้ากับกระดานโปร่งแสง แม้ัร้ายจะเป็ผู้ชนะ แต่หาใช่เื่ดีไม่ การปะทะกันครั้งสุดท้ายนั้น คล้ายกับทั้งสองฝ่ายต่างพินาศไปพร้อมกัน ร่างัร้ายถูกะเิ จนเหลือเพียงส่วนหัวที่ไม่สมบูรณ์ พลัน หัวัก็กลายเป็ก้อนพลังชี่สีม่วง ที่ผสมผสานกับพลังกระบี่์ ก่อนจะพุ่งตรงไปยังกู่ไห่
ตูม!
พลังชี่สีม่วงนั้น ก็คือพลังของกู่ไห่ มันจึงถูกดูดกลับเข้าร่างทันที
วิ้ง!
พลังชี่ที่กลับมา มากกว่าที่ปล่อยออกไปมาก หลังจากที่มันเข้าสู่ร่างของกู่ไห่ ก็พุ่งไปหลอมรวมกับพลังที่จุดตันเถียนอย่างรวดเร็ว
ตูม!
จากนั้น ลูกปัดชี่ขนาดเท่าเมล็ดถั่วเก้าเม็ด ก็รวมเข้าด้วยกัน จนมีขนาดใหญ่กว่าเดิม
“ขั้นที่สาม ระดับก่อ์!” กู่ไห่กล่าวออกมา
ก่อนหน้านี้ พลังชี่ในสระิญญา ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาเข้าสู่ขั้นที่สามได้ แต่ตอนนี้ เมื่อพลังชี่ที่ปล่อยออกไป ได้กลืนกินพลังกระบี่์ และหวนกลับมา ทำให้เขาสามารถบรรลุระดับพลังได้
นอกจากนี้ พลังชี่ในร่างยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย!
ผ่านไปนานพอสมควร กู่ไห่ก็รู้สึกได้ว่า พลังของตนมาถึงปลายขั้นที่สามแล้ว แต่เนื่องจากพลังไม่เพียงพอ จึงหยุดลงแค่นั้น
อย่างไรก็ตามสำหรับกู่ไห่ ได้เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว
ขั้นที่สาม ของระดับก่อ์! นี่ตนรอมานานแค่ไหนแล้ว?
ประกายตื่นเต้นวาบผ่านดวงตาชายหนุ่ม เขาเงยหน้ามองกระดานหมากที่แตกกระจาย แล้วนิ่วหน้าเล็กน้อย
"กลหมากกระบี่์เดิมพันชีวิต ของผู้าุโกวนฉี ช่างทรงพลังนัก น่าเสียดาย ที่ท่านไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ เป็เพียงหมากที่คำนวณไว้ล่วงหน้าเท่านั้น ข้าจึงโชคดี สามารถเอาชนะได้! ผู้าุโกวนฉี? ถ้าท่านยังอยู่ ก็คงจะดี!” กู่ไห่มองดูกระดานหมาก ด้วยแววตาเสียดาย
สำหรับชายหนุ่ม การได้พบคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ไม่ได้ทำให้รู้สึกอิจฉาแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับชื่นชมมากกว่า
สิ่งที่กู่ไห่ไม่ชอบใจ ก็คือความจริงที่ว่า ตนเองไม่อาจเดินหมากกับผู้าุโกวนฉีตัวจริงได้
น่าเสียดาย... ที่คนผู้นั้นได้ล่วงลับจากไปแล้ว ั้แ่เมื่อแปดร้อยปีก่อน
“ผู้มีพระคุณ ท่านชนะแล้ว!” เสี่ยวโหรวพุ่งเข้ามาหาอย่างยินดี
"ขอแสดงความยินดีกับท่านหัวหน้า!" เกาเซียนจือ และเฉินเทียนซานก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน
"ขอบคุณท่านหัวหน้าสังกัดกู่... ขอบคุณมาก!" ผู้ฝึกตนต่างโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจ
สำหรับเิไท่ ที่ถูกศิษย์ของหออี้ผินโอบล้อมปกป้องอยู่นั้น ทำได้เพียงจ้องมองกู่ไห่ พลางฟื้นฟูตัวเอง สายตาอันซับซ้อนของเขา มีทั้งความอิจฉาและเ็าปะปนกัน
หงิงๆ!
สัตว์อสูรค่อยๆ คลานออกมา พวกมันทั้งหมด ล้วนอยู่ในระดับก่อ์ ถึงจะถูกฝังใต้ซากปรักหักพัง แต่เพราะมีพลังมหาศาล จึงหลุดออกมาได้อย่างรวดเร็ว
แม้ยอดเขาหลายแห่งโดยรอบ จะถล่มลงมา แต่ผู้คนบนนั้น ก็สามารถหนีรอดมาได้เช่นกัน
บนยอดเขาแห่งหนึ่ง ที่เหลือรอดจากการถล่ม กลุ่มชายชุดดำกำลังรวมตัวกัน รอบตัวคุณชายเก้า
"ค่ายกลกระบี่์พัง!?"
“คุณชายเก้า ตอนนี้เราจะทำอย่างไรต่อไปขอรับ?”
กลุ่มคนชุดดำต่างพากันมองคุณชายเก้า
รังสีสังหารวาบผ่านดวงตาของคุณชายเก้า ขณะที่จับจ้องกู่ไห่ด้วยสายตาเ็า
วีวี๊วีวี่!
ชายชุดดำเริ่มเป่าขลุ่ยอย่างรวดเร็ว สัตว์อสูรจำนวนมากคลานออกจากซากปรักหักพัง และตีโอบล้อมพวกกู่ไห่อีกครั้ง
ตอนนี้ัร้ายไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว สัตว์อสูรจึงไม่เกรงกลัวอีกต่อไป บัดนี้ พวกมันต่างจ้องกู่ไห่เขม็ง พร้อมแยกเขี้ยวขู่คำราม เหมือนพร้อมพุ่งเข้าใส่ทันทีที่มีคำสั่ง
ผู้ฝึกตนในหุบเขา มารวมตัวกันรอบกู่ไห่ทีละคน หลังส่งเสียงสรรเสริญกู่ไห่ ก็มองสัตว์อสูรที่กำลังล้อมพวกตน ด้วยความกังวล แล้วชักดาบหรือกระบี่ออกมา เตรียมรับมือกับสัตว์อสูร
หลังทำลายค่ายกลได้ คล้ายชายหนุ่มจะกลายเป็เสาหลัก ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจผู้คน พวกเขาต่างโอบล้อมรอบตัวกู่ไห่ และกำลังรอคำสั่งจากเขา
กู่ไห่ที่อยู่ตรงกลาง เงยหน้าขึ้น มองคุณชายเก้าซึ่งอยู่บนยอดเขาอย่างเยือกเย็น
"กู่ไห่แห่งหออี้ผิน ขอคารวะ ไม่ทราบว่าควรเรียกขานท่านว่าอย่างไร?” กู่ไห่ถอนหายใจ ก่อนทักทายอีกฝ่ายอย่างใจเย็น
"คนอย่างเ้าไม่มีสิทธิ์รู้ว่าข้าเป็ใคร เ้าทำลายค่ายกลที่ท่านประมุขทิ้งไว้ เ้าทำลายสมบัติของท่านประมุข!" คุณชายเก้ากล่าวเสียงเย็นเฉียบ ขณะจ้องกลับไปที่กู่ไห่
"ข้าไม่มีสิทธิ์จะรู้ว่าเ้าเป็ใคร? เช่นนั้นก็ช่างเถอะ ข้าก็ไม่ได้สนใจอันใดกับเ้านักหรอก ค่ายกลถูกทำลายไม่ใช่เพราะข้า แต่เป็เพราะเ้า ผู้เป็ตัวการหลักต่างหากเล่า ช่างทะนงตนเสียจริง!" กู่ไห่กล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ข้าทะนงตน? ฮ่าๆๆ! คิดว่าพวกเ้าจะหนีรอดไปได้หรือ? คิดว่าข้าจะปล่อยพวกเ้า อย่างนั้นหรือ?” คุณชายเก้าหัวเราะเยาะ
“เ้าผิดสัญญา!”
“เ้าตระบัดสัตย์!”
ทุกคนต่างะโอย่างโกรธเกรี้ยว
ตรงกันข้าม กู่ไห่กลับยิ้มเย็น และกล่าว "เ้า้าขังเราไว้ที่นี่? ข้าถึงได้บอกอย่างไรเล่า ว่าเ้าทะนงตนเกินไป!"
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
