เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้องดังสนั่นทั่วบริเวณ ใกล้กับชายฝั่งทะเลตะวันออก พายุฝนทวีความรุนแรง พร้อมประกายฟ้าแลบน่ากลัว ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร คลื่นทะเลขนาดใหญ่ลูกแรกก่อตัวขึ้นอย่างน่าพรั่นพรึงพร้อมเคลื่อนที่เข้าใกล้ชายหาดหมู่บ้านขนาดเล็กแห่งนี้
อีกไม่ช้า ทั้งหมู่บ้านอาจจมอยู่ใต้น้ำเพราะคลื่นั์ที่ซัดเข้ามา!
เมื่อการทำลายจุดตันเถียนของหลงหว่านเอ๋อร์เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา หลงโม่หรานก็โมโหจนเส้นเืบนหน้าผากปูดโปนและกำกระบี่ในมือแน่นขึ้นกว่าเดิม
เขาไม่คาดคิดเลยว่าหลงหว่านเอ๋อร์จะทำลายจุดตันเถียนของตัวเองเพื่อเ้านั่น? น่ารังเกียจ ช่างน่ารังเกียจเกินไปแล้ว!
ชิ้ง!
เขาชี้กระบี่ในมือไปทางหลงหว่านเอ๋อร์ ขณะพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความอดกลั้น “เก่งมากที่ทำให้ฉันโมโหได้ขนาดนี้ วันนี้พวกแกสี่คนอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดไปได้!”
ดวงตาของหลงโม่หรานวาวโรจน์ขณะกวาดตามองหลงหว่านเอ๋อร์ เย่เฟิง ชูชู และร่างไร้สติของเด็กหนุ่มที่อยู่บนพื้นทีละคน
หลังจากหลงหว่านเอ๋อร์กระอักเื ร่างที่อ่อนแออยู่แล้วก็อ่อนแอลงมากกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำพูดของหลงโม่หราน ใบหน้าของเธอพลันซีดเผือด
ไม่นึกเลยว่าหลงโม่หรานจะกลับคำพูดเช่นนี้!
หลงโม่หรานยกกระบี่ในมือขึ้นมา สีหน้าเ็าปรากฏกลางสายฝนที่ยังโหมกระหน่ำจนทำให้ผู้ฝึกวรยุทธ์คนอื่นในหมู่บ้านกลัวไปตามๆ กัน พวกเขามองหลงโม่หรานซึ่งอยู่ในอารมณ์โมโห ถ้ายังยืนกรานดูเหตุการณ์อยู่ที่นี่ต่อ คงประสบเคราะห์ร้ายไปด้วยแน่นอน! ประกอบกับคลื่นทะเลที่ซัดรุนแรงยิ่งขึ้น อีกไม่นานหมู่บ้านแห่งนี้ต้องจมอยู่ใต้น้ำแน่ พวกเขาจึงต้องรีบตัดสินใจ
หนีออกไปจากที่นี่!
ความตื่นเต้นไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเอง
ทันใดนั้น ผู้คนก็ไปจากหมู่บ้านในพริบตาจนมองไม่เห็นแม้แต่เงา ใช้เวลาเพียงไม่นาน พวกเขาเริ่มออกจากที่แห่งนี้ไปทีละคน
“กลับคำพูดงั้นหรือ?” เย่เฟิงเค้นเสียงดังราวกับเดาการกระทำของหลงโม่หรานได้อยู่แล้ว จึงไม่ตื่นตระหนก นับั้แ่หลงโม่หรานปล่อยให้หลงหว่านเอ๋อร์ทำลายจุดตันเถียนของตัวเอง ชายหนุ่มก็หาทางออกสำหรับเื่นี้ไว้แล้ว ถึงอีกฝ่ายจะกลับคำพูด แต่เขาเองก็รอบคอบพอที่จะหาทางหนีทีไล่เช่นกัน
ภายใต้พายุฝน ร่างของชายสวมหน้ากากสีดำกลับดูสงบนิ่งตรงข้ามกับผู้ฝึกวรยุทธ์คนอื่นที่ตื่นตระหนกจนพากันหนีออกจากหมู่บ้าน
พรึบ!
เย่เฟิงเคลื่อนไหวร่างกายพร้อมมือทั้งสองข้าง เพื่อใช้ทักษะกรงเล็บั จากนั้นคว้าร่างของหลงหว่านเอ๋อร์ไว้แล้วออกแรงดึงให้เธอเข้ามาใกล้ ร่างของเธอทั้งเปียกโชกและความอ่อนล้า จนเย่เฟิงต้องโอบร่างเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างนิ่มนวล
หลงหว่านเอ๋อร์พยายามลืมตา แต่เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว ตอนนี้หญิงสาวกลายเป็คนธรรมดาอย่างสมบูรณ์ อีกทั้งอ่อนแอราวกับเป็โรคร้าย เธอพิงร่างกายไร้เรี่ยวแรงที่อกเย่เฟิง ไม่หันไปมองหลงโม่หรานเลยสักนิด แต่กลับยื่นมือออกไปเพื่อถอดหน้ากากของเย่เฟิง ถึงอย่างไรหลงโม่หรานก็กลับคำพูดของตัวเอง และวันนี้พวกเขาต่างก็ต้องตาย เธอจึงอยากเห็นใบหน้าเย่เฟิงอีกสักครั้งเพื่อสลักไว้ในใจก่อนต้องสิ้นลมหายใจ...
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการที่เหลือเอง” เย่เฟิงเอ่ยเสียงเบา ขณะที่แหวนกระบี่ัโบราณในมือเรืองแสงขึ้นมา แม้จะอยู่ภายใต้พายุฝนเช่นนี้แต่แสงสว่างของมันช่างระยิบระยับยิ่งนัก
ไออากาศลึกลับออกมาจากแหวนกระบี่ัโบราณแล้วค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ แหวนวงนี้ทำหน้าที่สำคัญอีกครั้ง
ภายในร่างกายของหลงหว่านเอ๋อร์ค่อยๆ ก่อตัวจุดก่อกำเนิดขึ้นมา!
ดวงตาคู่สวยเบิกขึ้น เมื่อรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายตัวเอง หญิงสาวทั้งสงสัยและกังวล พลางยื่นมือออกไปลูบหน้ากากที่เย่เฟิงสวมอยู่ ทว่ากลับไม่ได้ถอดหน้ากากของอีกฝ่าย
การทำลายจุดตันเถียนทำให้ร่างกายของเธอเสียหายอย่างยิ่งจนไม่สามารถประคองสติไว้ได้อีกต่อไป ดวงตาคู่สวยของเธอจึงปิดลงในที่สุด
ท่ามกลางสายฝนตกกระหน่ำ มือเรียวสวยหล่นลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่บนใบหน้างดงามยังคงประดับรอยยิ้มแห่งความสุข
เย่เฟิงกุมมือของเธอแน่น สีหน้าภายใต้หน้ากากเต็มไปด้วยความหนักแน่น เธอยินดีสละพลังลมปราณสิบปีและทำลายจุดตันเถียนของตัวเองเพื่อช่วยเขา ฉะนั้น เขาไม่มีสิ่งใดต้องลังเลอีกต่อไปแล้ว
ทั้งชีวิตนี้ของเย่เฟิง ไม่ว่าในอนาคตจะต้องเผชิญหน้ากับความลำบากหรือสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหน เขาจะฝ่าฟันแล้วก้าวข้ามมันไปพร้อมกับหลงหว่านเอ๋อร์!
ภายใต้ไออากาศลึกลับของแหวนกระบี่ัโบราณ ในที่สุดร่างกายของหลงหว่านเอ๋อร์ก็ปรากฏจุดก่อกำเนิดที่สมบูรณ์ขึ้นมา และเธอก็ได้ก้าวเข้าสู่โลกวิถีเซียน
“แกตายซะ!”
ใบหน้าของหลงโม่หรานเข้มขึ้น เขาเหวี่ยงกระบี่เล่มยาวในมือแล้วเข้าโจมตีคนทั้งสองทันที ชุดสีขาวปลิวไสวไปตามแรงลม ท่ามกลางพายุฝน ทั้งกระบี่และคนแทบประสานกันเป็หนึ่งเดียว กระบี่เล่มนั้นพุ่งใส่หลงหว่านเอ๋อร์และเย่เฟิงทันที!
ชูชูรับรู้สถานการณ์เลวร้ายตรงหน้า ทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย พายุฝนทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัว จึงทำได้เพียงมองดูร่างที่กำลังเข้าใกล้หลงหว่านเอ๋อร์อย่างรวดเร็ว
กระบี่ของหลงโม่หรานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเห็นแสงสะท้อนของกระบี่ที่เยือกเย็น!
หนึ่งร้อยเมตร
แปดสิบเมตร
ห้าสิบเมตร!
‘เวลานี้แหละ ร่างวิถีเซียน จงตื่นขึ้น!’ เย่เฟิงกู่ร้องในใจ และโคจรพลังชี่ที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของตนพร้อมเคลื่อนพลังไปยังจุดชีพจรลับทั้งเจ็ดจุดที่อยู่ในร่างของหลงหว่านเอ๋อร์ทันที พลังฟ้าดินยี่สิบปีที่กักเก็บไว้ในร่างกายของเธอตื่นขึ้นทันที ก่อนไหลเข้าสู่แกนกลางจุดก่อกำเนิด
ซี่! ซี่! ซี่!
เส้นลมปราณในร่างกายของหลงหว่านเอ๋อร์เต็มไปด้วยพลังชี่ที่ออกมาจากจุดก่อกำเนิดของเธอ การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นครั้งนี้ กระตุ้นให้เกิดเสียงก้องร่วมกับธรรมชาติทั่วทั้งบริเวณทันที!
เดิมทีพลังชี่เป็สะพานที่ผู้ฝึกวิถีเซียนใช้เชื่อมประสานกับโลกภายนอก เมื่อร่างวิถีเซียนเข้าสู่การเปิดจุดชีพจร พลังฟ้าดินก็ยิ่งหนาแน่นมากเท่านั้น จนกระตุ้นให้เกิดเสียงก้องร่วมธรรมชาติ และในสภาพฝนฟ้าคะนองเช่นนี้ก็ยิ่งเกิดผลกระทบที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
พลังฟ้าดินที่หลอมรวมกันจนกระแสอากาศรุนแรงปะทุออกมาจากร่างของหลงหว่านเอ๋อร์!
หลงโม่หรานใจนชะงักไป
พลังงานน่ากลัวเช่นนี้มันคืออะไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้นหลงหว่านเอ๋อร์เพิ่งทำลายจุดตันเถียนของตัวเอง เป็ไปได้อย่างไรที่พลังรุนแรงเช่นนี้เกิดมาจากร่างของเธอ?
สีหน้าของหลงโม่หรานอึมครึม วันนี้คนเหล่านี้ต้องถูกกำจัดทิ้งให้หมด มิฉะนั้นคงยากจะลบความเกลียดชังนี้ออกไปจากใจ!
ร่างของหลงโม่หรานในชุดคลุมสีขาวพุ่งฝ่าพายุฝนไปอยู่ด้านหน้าพวกเขาสองคนในพริบตา
เขาเหวี่ยงกระบี่เล่มยาวเพื่อโคจรพลังภายในจนกำเนิดกระบี่พลังปราณ แล้วพุ่งแทงหน้าอกของหลงหว่านเอ๋อร์ กระบี่เล่มนี้แข็งแกร่งพอที่จะทะลวงหัวใจของเธอให้สิ้นลมทันที!
แต่ขณะที่เขาใกล้จะทำสำเร็จ พลังงานอันทรงพลังก็ปะทุออกมาจากร่างของหลงหว่านเอ๋อร์ กระแสอากาศเคลื่อนไหวรุนแรง พายุหมุนสลายเมฆาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือศีรษะของเธอ!
เปรี้ยง!
ทั้งเสียงฟ้าร้องและสายฟ้าสว่างวาบบนท้องฟ้าร่วมกับพายุเปลี่ยนสีโลกทั้งใบ!
ในที่สุดพลังฟ้าดินที่ไหลวนในร่างกายของหลงหว่านเอ๋อร์ก็ทำให้เกิดเสียงก้องของธรรมชาติ และการเกิดเสียงก้องนี้เองที่ทำให้เกิดการปะทุพลังติดต่อกันถึงเจ็ดครั้ง!
ปลายกระบี่ของหลงโม่หรานถูกเบี่ยงออกไปด้วยลมพายุรุนแรง แม้จะเป็กระบี่พลังปราณก็ไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้
“ลงนรกซะ!”
เขาอาศัยระดับพลังปราณที่มีมากกว่าห้าสิบปีทำลายพายุลูกนี้ โดยกวัดแกว่งกระบี่ในมือไปทางหลงหว่านเอ๋อร์อีกครั้งด้วยใบหน้าทะมึนราวกับเคียดแค้นอีกฝ่ายมานาน
ทันใดนั้นเอง พายุหมุนสลายเมฆาก็ปะทุอีกครั้ง!
เพราะไม่ได้เตรียมรับมือมาแม้แต่น้อย หลงโม่หรานจึงถูกความรุนแรงของพายุพัดทั้งร่างคนและกระบี่ขึ้นสู่อากาศทันที!
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้