ใบหน้าขาวนวลกระจ่างใสตรงหน้าพร้อมด้วยดวงตาสว่างไสวของนางที่จ้องมา ทำให้เสิ่นเยี่ยนต้องรีบเบือนหน้าหนีเขากล่าวเสียงเรียบว่า “องค์ชายห้าคิดว่าเ้าอยากจะแต่งงานกับข้าจนไม่สนใจว่าจะได้เข้าประตูใหญ่หรือไม่แต่ข้าคิดว่าหากไม่ให้เ้าเข้าทางประตูหน้า เ้าก็จะไม่ยอมแต่งงาน”
กู้เจิงอึ้งไม่เข้าใจว่าความหมายของการเดิมพันครั้งนี้อยู่ที่ตรงไหนกัน? การแต่งงานระหว่างนางกับเสิ่นเยี่ยนอาจดูรีบร้อนทว่าก็ถูกยอมรับจากทั้งสองตระกูลและจัดงานอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณี
สมองขององค์ชายห้าต้องไม่ปกติแน่ๆ กู้เจิงบ่นในใจแต่นางยิ่งสงสัยมากขึ้น “ทำไมท่านถึงคิดว่าหากไม่ให้ข้าเข้าทางประตูหน้าข้าก็จะไม่ยอมแต่งงานเล่า?”
“ข้าเดา”
กู้เจิง “...”
อาหารเช้าในวันนี้เป็เมี่ยนเกอตา[1] ที่ฮูหยินเสิ่นเป็คนทำ ในนั้นมีกุ้งแม่น้ำที่นายท่านเสิ่นจับมาเมื่อวานรสชาติอร่อยมาก บนโต๊ะยังมีหัวไชเท้าดองที่แม่สามีดองเองกับมือพอได้กินทั้งสองอย่างรวมกันแล้วรสชาติยังดีมากอีกด้วยแต่กู้เจิงรู้สึกว่าถ้าใส่พริกเพิ่มอีกหน่อยจะต้องอร่อยกว่านี้ เมื่อพูดถึงอาหารการกินดูเหมือนในยุคนี้จะไม่มีทั้งกระเทียมและพริกนางมาอยู่ที่นี่เป็เวลานานแล้วยังไม่เคยเห็นทั้งสองสิ่งนี้มาก่อน
“พวกเ้ากินเสร็จแล้วอย่าเพิ่งไปเดี๋ยวท่านน้ากับหงซานจะมาหา” เสิ่นซื่อมองไปที่ลูกชายและลูกสะใภ้ “วันที่พวกเ้าแต่งงานกัน สองแม่ลูกเขาไปส่งเสื้อผ้าที่เขตผิงเหยาเพิ่งกลับมาวันนี้ก็เลยแวะมาเยี่ยม”
เสิ่นเยี่ยตอบรับเบาๆ
หงซาน? กู้เจิงรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินจากที่ใดมาก่อน
ฮูหยินเสิ่นมองกู้เจิงแล้วพูดว่า “ท่านน้าท่านนี้เป็น้องสาวที่อยู่ห่างไกลของข้าเดิมทีก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อยนักแต่เมื่อนางมาทำการค้าที่เยว่เฉิงจึงสนิทสนมกันมากขึ้น หงซานเป็บุตรสาวของนางอายุน้อยกว่าเ้าหนึ่งปี เป็เด็กที่สดใส สองแม่ลูกอาศัยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ถ้าอยากพูดคุย วันหน้าพวกเ้าก็สามารถไปหาพวกนางได้”
กู้เจิงยิ้มรับ สหายของนางมีน้อยมากหากสามารถเป็เพื่อนกันได้จริงๆ ก็ถือเป็เื่ดี
รออยู่นานท่านน้าก็ยังไม่มา เสิ่นเยี่ยนเลยพากู้เจิงมาดูที่นาของบ้านเขาที่อยู่นอกเมือง
เยว่ตูตั้งอยู่บนพื้นที่ลุ่มน้ำขนาดใหญ่ล้อมรอบไปด้วยทุ่งนาและเนินเขามากมาย
ไกลออกไปเป็ป่าูเาสูงชันเขตพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ก็อยู่ในแถบนั้น
ระหว่างทางที่ไปดูต้นพลับกู้เจิงเห็นเด็กรับจ้างเลี้ยงวัวคนเมื่อวาน เด็กหนุ่มทำงานเฝ้าวัวไปพร้อมอ่านหนังสือไป
“เด็กคนนี้ขยันจริงๆ” กู้เจิงคิดว่าถ้าตนเองขยันได้ขนาดนี้ไม่แน่ว่าอาจจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยชิงฮว๋า[2] ได้
“นี่เป็เหตุผลว่าทำไมท่านแม่ถึงจ้างเด็กคนนี้ท่านแม่ชอบเด็กที่รู้หนังสือ” เสิ่นเยี่ยนกล่าว
กู้เจิงนึกถึงชั้นหนังสือในเรือนหอของนาง เสิ่นเยี่ยนเป็ต้องคนใฝ่รู้อย่างมาก
เมื่อมาถึงกู้เจิงจึงเห็นต้นไม้ใหญ่สองต้นที่เต็มไปด้วยลูกพลับสีทองสีของมันดูเปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งนัก
“สวยจริงๆ” กู้เจิงกินลูกพลับทุกปีแต่นี่เป็ครั้งแรกที่เห็นลูกพลับที่อยู่บนต้นไม้ “มีลูกพลับมากมายขนาดนี้ ไม่กลัวมีคนมาขโมยหรือ?”
นางมองไปรอบๆ ที่นาที่เป็ป่าเล็กๆ ล้อมรอบ
“เ้าดูข้างในสิ”
กู้เจิงมองเข้าไปข้างใน แล้วอุทานออกมา ยังมีต้นพลับอยู่อีกที่นี่มีต้นพลับอยู่ต้นหนึ่งและตรงนั้นก็มีอีกหนึ่งต้นดูจากความสูงแล้วแต่ละต้นน่าจะมีอายุสิบกว่าปีลูกพลับที่อยู่บนต้นไม้ก็น่าจะมีน้ำหนักหลายร้อยชั่ง อย่าว่าแต่ขโมยเลยครอบครัวหนึ่งก็คงกินไม่หมด
“รอจนถึงสิ้นเดือนคนเก็บลูกพลับจากต่างอำเภอก็จะมาเก็บลูกพลับทั้งหมดไปขาย"
“อาเยี่ยน อาเจิงพวกเ้ามาเที่ยวเล่นที่นี่หรือ?” เสียงของพ่อสามีดังขึ้นอย่างร่าเริง
กู้เจิงเห็นพ่อสามีแบกจอบไว้บนหลัง ถือตะกร้าไม้ไผ่ใบหนึ่งเดินมาจากอีกด้านของป่า
“ท่านพ่อ” กู้เจิงเรียก
เสิ่นเยี่ยนรับตะกร้าไม้ไผ่ในมือของบิดา ตะกร้าไม้ไผ่นั้นหนักมาก “ท่านพ่อไปตกปลากับกุ้งที่ริมแม่น้ำอีกแล้วหรือขอรับ?”
“ใช่แล้ว แม่เ้าบอกว่าจะตากปลาแห้ง ข้าก็เลยไปดูที่ริมแม่น้ำ” นายท่านเสิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “พอดีเลย เ้าช่วยเอากลับไปให้ข้าทีข้ายังต้องไปจัดการกับต้นข้าวในทุ่งนา"
“ท่านพ่อ ข้าจะไปช่วยท่านเอง” เสิ่นเยี่ยนกล่าว
“ไม่ต้อง ่สองวันนี้เ้าจงอยู่เป็เพื่อนอาเจิงให้ดี หลังจากนั้นก็หมั่นเพียรอ่านหนังสือสอบปลายปีนี้อย่าทำให้องค์ชายห้าผิดหวังในตัวเ้าล่ะ”
“ท่านพ่อวางใจได้ ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถขอรับ”
ยามที่เสิ่นเยี่ยนพูดประโยคนี้กู้เจิงรู้สึกว่าเขาตั้งตารอคอยอย่างมาก นางนึกถึงสิ่งที่ท่านพ่อของนางเคยพูดเอาไว้ ‘เสิ่นเยี่ยนไม่มีอะไรให้ต้องกังวล ยังมีองค์ชายห้าหนุนหลังเขาอยู่แค่องค์ชายห้าแนะนำ เขาก็สามารถเข้าร่วมการสอบระดับมณฑลได้โดยตรง’ เป็ไปตามที่ท่านพ่อพูดจริงๆ
------------------------------
[1] เมี่ยนเกอตา เป็อาหารแบบดั้งเดิมที่นิยมมากในภาคเหนือของจีน โดยเฉพาะมณฑลเหอหนาน วัตถุดิบหลักคือก้อนแป้ง
[2] มหาวิทยาลัยชิงฮว๋าเป็มหาวิทยาลัยอันดับ 1 ในด้านสายวิทย์และเทคโนโลยีของจีนจึงเป็หนึ่งในมหาวิทยาลัยที่มีนักเรียนจีนใฝ่ฝันที่จะสอบเข้ามาเรียนที่นี่มากที่สุด