ระหว่างเดินกลับเรือนกับสามี โจวซื่อก้มหน้าลงต่ำ ดูคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ขณะเดียวกันนั้นเฮ่อฉางฉีที่เดินขึ้นมาเคียงข้างนางกลับมีสีหน้าเสียอกเสียใจพลางคร่ำครวญ “หากน้องสะใภ้สามทราบสูตรลับการทำเนื้อกวาง ข้าสงสัยนักว่าจะอร่อยสักเพียงใด”
ได้ยินสามีกล่าวดังนี้ โจวซื่อก็โมโหสุดขีด
นางชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเร่งฝีเท้า ทิ้งสามีที่เดินเชื่องช้าทึ่มทื่อไว้เื้ั
“นี่ หยวนจิ่ง หยวนจิ่ง! ช้าลงหน่อย! ตอนนี้มืดนัก ทั้งเส้นทางก็ไม่ราบเรียบ!”
โจวซื่อเม้มปากแน่น สีหน้านางย่ำแย่มากขึ้นทุกขณะ
ั้แ่สามีกลับเรือนมาเมื่อวาน ก็เอาแต่พูดถึงว่าซิ่วท้อของฉู่เหลียนได้รับความนิยมอย่างไรบ้างที่งานของติ้งหยวนโหวอย่างไม่ลดละ ทั้งยังเล่าเื่นั้นให้มารดาฟังครั้งหนึ่ง ก่อนจะเล่าอีกครั้งยามทานอาหารเย็นที่โถงชิ่งสี่ ยามนี้ยังตีหน้าเศร้าที่ฉู่เหลียนทำเนื้อกวางไม่เป็
ในฐานะภรรยา นางจะไม่โกรธได้อย่างไรเล่า?
น้องสะใภ้ทำอาหารเก่งแล้วจะอย่างไร? ฉู่เหลียนเป็ภริยาของเฮ่อซานหลาง! มิใช่เฮ่อฉางฉี!
โจวซื่ออึดอัดเสียจนหายใจแทบไม่ออกเมื่อต้องทนรับกับการปฏิบัติเช่นนี้ของสามี
หากว่าฉู่เหลียนทราบเหตุผลที่พี่สะใภ้ผันเปลี่ยนไม่ชอบตนขึ้นมาละก็ นางย่อมต้องปล่อยโฮราวกับเด็กน้อยใส่เฮ่อฉางฉีผู้เป็พี่สามีแน่
พี่ชาย! ท่านจะขุดหลุมฝังข้าเช่นนี้หรืออย่างไร?!
อีกอย่าง พี่สะใภ้ทราบหรือไม่ว่าท่านทึ่มทื่อเพียงใด?
ขณะที่กุ้ยหมัวมัวช่วยฉู่เหลียนเปลี่ยนเป็ชุดนอนนั้น นางก็ส่งเงินตำลึงที่ได้จากการขายเครื่องประดับให้ผู้เป็นาย และยังส่งของที่ฉู่เหลียนสั่งให้นางไปตระเตรียมมาอีกด้วย
ขณะเดินกลับมาห้องหนังสือเล็ก ๆ ของตน ฉู่เหลียนก็เปิดกล่องไม้ใบเล็ก ๆ ที่กุ้ยหมัวมัวมอบให้
ภายในเป็ทองคำแท่งเล็ก ๆ คู่กับเครื่องประดับเงินที่นางสั่งเอาไว้
กุ้ยหมัวมัวที่เดินตามหลังมาคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นายหญิงสาม เหตุใดจึงไม่เก็บเงินตำลึงไว้เ้าคะ? ถึงยามนี้เราจะอยู่ในจวน ทว่าอย่างไรก็เป็เพียงสมาชิกของบ้านสาม หากเหล่าไท่จวินจากไป คุณชายสามก็มิได้สืบทอดตำแหน่งใดของตระกูล แต่ละบ้านจำต้องแยกตัวออกจากกันเป็แน่ อีกทั้งนายหญิงใหญ่ยังมีหน้าที่ดูแลการเงินของจวนเช่นนี้ ท่านย่อมมิได้รับเงินมาใช้จ่ายมากนัก!”
ฉู่เหลียนหันไปมองกุ้ยหมัวมัวด้วยสายตาแปลกประหลาด ภายใต้แสงไฟจากตะเกียงที่รายล้อม ดวงตาผลชิ่งของนางเปล่งประกายคล้ายหมู่ดาว กระจ่างใสดุจสายน้ำ “หมัวมัว เ้าคิดจะให้ข้าร่ำรวยด้วยการเก็บเงินเฉย ๆ หรือ?”
กุ้ยหมัวมัวพูดไม่ออก นางหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพยายามโน้มน้าวต่อ “ตอนนี้ท่านเพิ่งจะได้เริ่มจัดการเรือนเองนะเ้าคะ ใช้จ่ายเงินเยอะถึงเพียงนี้ั้แ่ต้นคงจะไม่ดีนัก”
สิ่งที่นางยังมิได้กล่าวก็คือ หากฉู่เหลียนตกรางวัลแก่บ่าวไพร่โดยไร้สาเหตุต่อไป กาลข้างหน้าย่อมลำบากเป็แน่ และหากบ่าวไพร่ได้รับรางวัลบ่อย ๆ พวกเขาย่อมต้องคาดหวังมากกว่าเดิมเมื่อมีโอกาสพิเศษ แต่หากไม่มี บ่าวไพร่เหล่านี้ย่อมต้องผิดหวัง และอาจทำให้ควบคุมได้ยากยิ่ง
นอกจากนั้น แม้เครื่องประดับเงินสั่งทำเ่าั้จะราคาไม่แพง แต่ล้วนถูกออกแบบมาอย่างชั้นเลิศ! ขนาดที่เชื้อพระวงศ์ยังสามารถสวมใส่ได้ไม่น่าเกลียด จึงไม่ต้องเอ่ยถึงบ่าวไพร่ของขุนนางเหล่านี้เลย
ยามนี้ฉู่เหลียนเดินมาถึงโต๊ะในห้องหนังสือแล้ว นางวางกล่องไม้ลงและหยิบเอาเครื่องประดับเงินด้านในออกมา ก่อนจะวางไว้บนถาดไม้สีแดงที่บุผ้าสีน้ำเงินเข้มเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง
สีน้ำเงินเข้มของผ้าตัดกับสีเงินของเครื่องประดับพอดีทำให้ยิ่งดูเปล่งประกายนัก รวมไปถึงการออกแบบที่ดูแปลกใหม่ ย่อมสามารถเทียบเคียงกับเครื่องประดับที่ทำจากทองคำได้
“หมัวมัวอย่ากังวลไป ไม่ใช่ว่าท่านย่าเพิ่งจะมอบร้านอาหารให้ข้าหรอกหรือ?”
คำตอบของฉู่เหลียนดูจะนอกประเด็นไป เนื่องจากนางง่วนอยู่กับการจัดเรียงและแยกชนิดเครื่องประดับ
กุ้ยหมัวมัวกล่าวอะไรไม่ออก ร้านอาหารหรือ? ร้านอาหารเก่า ๆ โทรม ๆ นั่นหรือ?
ร้านมิได้ตั้งอยู่ในย่านที่มีผู้คนพลุกพล่าน รายการอาหารที่มีก็ล้วนแต่แสนจะธรรมดา และยังไม่สามารถทำกำไรได้ด้วยซ้ำ จะนับว่าเป็แหล่งรายได้ได้อย่างไร? เพียงไม่ขาดทุนก็ดีแค่ไหนแล้ว!
กุ้ยหมัวมัวสงสัยนักว่าที่เหล่าไท่จวินมอบร้านอาหารลูกผีลูกคนนี้ให้ฉู่เหลียน ก็เพื่อให้นางใช้จ่ายเงินประคับประคองดูแลร้านนี้แทนตนหรือไม่
“โธ่นายหญิงน้อยของบ่าว ร้านอาหารนั้นจะทำเงินได้อย่างไร? ได้โปรดอย่าฝากความหวังไว้กับร้านนั้นเลยนะเ้าคะ!”
ในที่สุดฉู่เหลียนก็หันไปมองกุ้ยหมัวมัว “หมัวมัว ข้ารู้ว่าเ้าหวังดีต่อข้าเป็ที่สุด ทว่าเื่นี้ ข้าก็ย่อมรู้ว่ากำลังจะทำอะไร”
น้ำเสียงโอนอ่อนใจดีเช่นปกติของนายหญิงน้อยเลือนหายไป และกลายเป็น้ำเสียงทรงอำนาจเข้มงวดแทน
กุ้ยหมัวมัวตัวแข็งทื่อ รีบหยุดในทันที
แม้นายหญิงสามจะเปลี่ยนไป ทว่านางกลับเข้าหาได้ง่ายกว่าแต่ก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าบ่าวชราผู้นี้จะสามารถข้ามเส้นความเป็นายบ่าวและเข้ามาวุ่นวายกับการตัดสินใจของผู้เป็นายได้ ยามนี้บ่าวชราเผลอล้ำเส้นไปเสียแล้ว เมื่อคิดได้ เหงื่อเย็น ๆ ก็ไหลท่วมร่างกุ้ยหมัวมัว
แม้ฉู่เหลียนจะไม่ชอบการใช้พฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงใส่ผู้อื่นและเป็คนที่ชอบใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย กระทั่งบางครั้งอาจดูเหมือนทำตัวโง่งมไปบ้าง แต่นางก็ไม่เคยล้อเล่นกับเื่สำคัญ ทั้งยังมีความคิดเป็ของตนเอง และเกลียดนักเวลาที่คนอื่นพยายามจะเข้ามาตัดสินใจแทน
นางรู้ดีว่าวิธีคิดของตนแตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่นี่อยู่มากนัก ดังนั้นเมื่อมาถึงยุคราชวงศ์อู่นี้จึงได้พยายามทำตัวสบาย ๆ ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่านางจะปล่อยให้คนอื่นมายุ่มย่ามกับทางเลือกของตนเอง
ดังเช่นเื่เครื่องประดับเงินในวันนี้ และการตัดสินใจเื่สำคัญอื่น ๆ ต่อไปในอนาคต
“บ่าวเข้าใจแล้วเ้าค่ะ”
เห็นว่าในที่สุดกุ้ยหมัวมัวก็เข้าใจที่ผู้เป็นาย้าสื่อ ทำให้สีหน้าของนายหญิงอ่อนลง และแง้มเผยเป็รอยยิ้มนุ่มนวลเช่นเดิม ท่าทีอ่อนหวานก็กลับมา
“หมัวมัว เ้าต้องเชื่อในตัวข้า เงินนั้นหาง่ายนัก!” ฉู่เหลียนถึงกับแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา ก่อนจะกะพริบตาใสซื่อให้กุ้ยหมัวมัว
แม้จะยินยอมรับฟังและพยักหน้าไปอย่างว่าง่าย ทว่าในใจกุ้ยหมัวมัวกลับไม่เชื่อคำของฉู่เหลียนแม้แต่น้อย ถึงแม้นายหญิงสามจะหัวดี แต่ยามอยู่จวนอิ้ง นางก็มิได้รับรู้ถึงโลกภายนอกมากนัก แม่บุญธรรมเองก็ไม่เคยสอนเื่โลกภายนอกให้นางอย่างจริงจัง ย่อมเป็เื่ธรรมดาที่ฉู่เหลียนจะมองโลกในแง่ดีจนเกินไป และไม่ล่วงรู้ถึงด้านร้าย ๆ บนโลกใบนี้
กุ้ยหมัวมัวถอนใจอยู่ภายใน และคงต้องยอมปล่อยให้นายหญิงสามผิดพลาดบ้างคงเป็เื่ที่ดีกว่า เพื่อจะได้เข้าใจโลกนี้ได้อย่างชัดเจนมากขึ้น
พอไล่กุ้ยหมัวมัวออกจากห้องแล้ว ฉู่เหลียนก็เก็บทองแท่งลงกล่อง ยามนี้นางมีทองแท่งอยู่จำนวนหนึ่งและเงินอีกหกร้อยตำลึง แม้จะมีจำนวนมากในสายตาคนส่วนใหญ่ ทว่าก็ยังไม่พอแม้แต่น้อยสำหรับฉู่เหลียน ก่อนจะหันไปเปิดกล่องอื่น ๆ ด้านข้าง และชื่นชมรูปปั้นกิเลนทองคำขององค์หญิงเล่อเหยาที่ฉายแสงทอประกายเมื่อกระทบแสงไฟสลัวอยู่ภายในกล่อง มุมปากของนางหยักเป็รอยยิ้ม
“องค์หญิงเล่อเหยา ในเมื่อท่านชื่นชอบพี่เฮ่อนัก ข้าก็จะให้ท่านช่วยสมทบทุนที่เหลือก็แล้วกัน”
ก่อนจะเข้านอน ฉู่เหลียนเปิดสมุดบัญชีร้านกุ้ยหลินที่เฮ่อเหล่าไท่จวินมอบให้มาตรวจสอบคร่าว ๆ อีกที
ภายในสมุดบัญชีมีบันทึกรายการค่าใช้จ่ายของสามเดือนที่ผ่านมา ซึ่งพบว่าร้านแทบจะไม่มีลูกค้าเข้าจนสามารถจดรายการบัญชีทั้งสามเดือนลงในสมุดบาง ๆ เล่มเดียวได้ ดังนั้นไม่ต้องเอ่ยถึงว่าตัวเลขในสมุดนั้นจดมาถูกต้องหรือไม่ เพียงแค่เปิดดูผ่าน ๆ ฉู่เหลียนก็ไม่ชอบใจกับวิธีการบันทึกของทางร้านแล้ว เพราะมีหลายจุดที่ดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
ตัวอย่างเช่น ข้อมูลข้างล่างนี้…
วันที่ 1 มิถุนายน ค่าใช้จ่ายในครัว 1 ตำลึง
‘ค่าใช้จ่ายในครัว’ หรือ?
พวกนั้นจะซื้ออะไรกัน? เป็วัตถุดิบสดประจำวัน หรือหมายถึงเครื่องครัว หรือเป็เฟอร์นิเจอร์กันนะ? เพียงแต่จดมาแค่ค่าใช้จ่ายเท่านี้จึงยังไม่ชัดเจนนัก ทำให้นางคาดว่าอาจมีการยักยอกเกิดขึ้นเป็แน่
วันที่ 12 มิถุนายน
เนื้อหมู 5 จิน 100 เหรียญ
ผักกาดขาว 10 เหรียญ
ใบชา 500 เหรียญ…
นอกจากนั้นที่ร้านยังมีลูกค้าเพียงวันละสองถึงสามคนใน่ครึ่งแรกของเดือนมิถุนาเท่านั้น น้อยที่สุดคือไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว ในขณะที่มากสุดก็ไม่เคยเกินห้าคนต่อวัน และในจำนวนลูกค้าเหล่านี้ก็มีเพียงผู้เดียวที่สั่งเมนูเนื้อหมู
นั่นแปลว่าเมนูหมูในร้านกุ้ยหลินไม่ได้รับความนิยมเท่าไรนัก จึงไม่ควรซื้อเนื้อหมูมากกว่าหนึ่งจินต่อวัน ทว่าในวันนั้นพวกเขากลับซื้อมากถึงห้าเท่า ย่อมเป็การใช้เงินของบริษัทเพื่อใช้จ่ายส่วนตัว หืม?
เหอะๆ!
นางอ่านบัญชีคร่าว ๆ เพียงสามหน้า ก็เจอจุดน่าสงสัยมากมาย จึงไม่จำเป็ต้องอ่านต่อ
ดูเหมือนว่าปัญหาของภัตตาคารกุ้ยหลินจะไม่ใช่เพียงการบริหารเสียแล้ว ทว่ายังมีเื่พนักงานแย่ ๆ อีกด้วย ต่อให้เป็ร้านที่ยอดนิยมที่สุดในเมืองหลวง หากยอมให้พวกขี้ฉ้อเหล่านี้เข้าไปบริหารก็มีแต่ล่มจมเท่านั้น!
วันต่อมา ฉู่เหลียนก็บอกกล่าวต่อเฮ่อเหล่าไท่จวินเพียงลำพังเื่ที่ตนได้รับเทียบเชิญให้ไปเยือนจวนเว่ยอ๋อง ทำให้ท่านย่าผู้นี้ดีใจจนเหลือล้น พร้อมจับมือนางก่อนบอกให้ตอบตกลงไปโดยไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น
พอกลับจากโถงชิ่งสี่ นางก็บอกจงหมัวมัวให้เรียกรวมบ่าวไพร่ในเรือนซงเถา และสั่งการให้ฉีเยี่ยนไปจัดการแทน ก่อนที่ตนจะเข้าไปฝึกคัดลายมือในห้องหนังสือต่อ
ฉีเยี่ยนถือถาดไม้แดงไว้ในมือ และเอ่ยประกาศต่อบ่าวไพร่ที่มารวมตัวกันในห้องเรียบร้อยแล้ว “อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดของนายหญิงสามแล้ว หลายวันก่อนท่านจึงได้สั่งทำเครื่องประดับเหล่านี้ขึ้น และ้าใช้โอกาสนี้ตกรางวัลให้กับทุกคนเพื่อเป็การอวยพรให้ทุกคนประสบแต่ความโชคดีไปถ้วนทั่ว”
ทุกถ้อยคำของฉีเยี่ยนล้วนเป็ฉู่เหลียนที่คิดไว้ให้ วันเกิดของฉู่เหลียนในร่างนี้จะเป็อีกในสองวันข้างหน้า หรือก็คือวันที่ยี่สิบหกมิถุนายน ซึ่งเป็วันเดียวกับที่องค์หญิงต้วนเจี่ยเชิญนางไปจวนเว่ยอ๋อง
การให้เหตุผลในการตกรางวัลของนางเช่นนี้ จะทำให้บ่าวไพร่เหล่านี้ไม่คาดหวังสูงเกินไป แม้กุ้ยหมัวมัวจะไม่ได้กล่าวออกมาเมื่อวาน แต่ฉู่เหลียนก็คำนึงถึงปัญหานี้เอาไว้หมดแล้ว
นี่ก็เหมือนการที่บริษัทให้โบนัสกับพนักงานในวันหยุด เป็การช่วยกระตุ้นให้พนักงานมีความตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่ของตนมากขึ้น
กุ้ยหมัวมัวยืนนิ่งไปชั่วครู่ เมื่อวานนางลืมเตือนนายหญิงสามไปเสียสนิทเพราะมัวแต่ใที่ตนล้ำเส้นความเป็นายบ่าว แต่เห็นได้ว่านายหญิงสามคงคิดเช่นเดียวกัน ดูได้จากที่ฉีเยี่ยนกล่าว นายหญิงเตรียมการหลีกเลี่ยงปัญหาไว้แล้วจริง ๆ ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นในใจของกุ้ยหมัวมัวทีละน้อย
เมื่อบ่าวไพร่ทั้งหมดได้ยินว่าวันนี้จะได้รางวัล สีหน้าต่างเต็มไปด้วยความดีอกดีใจ
ฉีเยี่ยนกระแอมไอให้ทุกคนเงียบลง
“นายหญิงสามสั่งข้ามาดังนี้ สาวใช้ขั้นสองให้เลือกหยิบปิ่นเงินหนึ่งชิ้นและแหวนอีกสองวง สาวใช้ขั้นสามให้เลือกหยิบปิ่นเงินหนึ่งชิ้นและแหวนอีกหนึ่งวง ส่วนสาวใช้ไม่มีขั้นให้หยิบแหวนหนึ่งวง”
จากนั้นฉีเยี่ยนก็ส่งถาดในมือให้แก่เวิ่นฉิง พร้อมสั่งให้นางนำของไปแจกจ่ายให้ทั่ว
ทุกคนล้วนแต่ดีใจเป็ล้นพ้น และเอ่ยกล่าวพร้อม ๆ กัน “ขอบพระคุณนายหญิงสามเป็อย่างสูงที่ตกรางวัลแก่บ่าว”
“ต่อจากนี้ก็จงทำงานให้ดี ตราบใดที่ยังทำหน้าที่ของตนได้ดี นายหญิงย่อมตกรางวัลให้พวกเ้าอีกแน่นอน ทว่าผู้ใดไม่ทำตามกฎจะถูกไล่ออกจากเรือนซงเถาทันที”
ได้ยินฉีเยี่ยนกล่าวแข็งขัน ทุกคนก็ตอบเป็เสียงเดียวด้วยความเต็มใจ “เราจะตั้งใจทำงานให้ดี”
ไป่ฉา หนึ่งในสาวใช้ระดับล่างที่ทำงานในเรือนซงเถา บิดามารดาล้วนเป็บ่าวรับใช้ในจวนจิ่งอัน ทว่ามิได้มีลำดับขั้นใด ๆ คราแรกมารดานางรับหน้าที่คุมเตาไฟในครัว เมื่อครัวใหญ่ถูกเพลิงไหม้ มารดาก็ถูกไฟคลอกไปด้วยจึงทำให้ไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ส่วนบิดานางเคยเป็หนึ่งในพ่อบ้านหลักที่ดูแลเื่การเงินของเรือนนอก แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อนมีคนวางแผนให้จัดการงานผิดพลาดเพื่อยักยอกเงิน บิดาจึงถูกนายหญิงใหญ่ลงโทษด้วยการทำงานตักมูลในคอกม้า และอาจด้วยความเสียใจหรือใ เขาจึงกลายเป็ผีสุราที่เมาทุกวี่วันไม่ว่างเว้น พี่ชายของนางสองคนก็ทำงานอยู่ในจวนแต่มิได้มีตำแหน่งสูงนัก ขณะที่ไป่ฉาเองก็เริ่มทำงานเป็สาวใช้ไร้ขั้นั้แ่อายุสิบขวบ กระทั่งเวลาผ่านไปได้สี่ปี นางก็ยังคงทำได้เพียงกวาดพื้นในจวนอยู่นั่นเอง
อีกทั้งนางยังเคยอยากลองยั่วยวนคุณชายสามเพื่อหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ทว่านายหญิงสามก็เข้าจวนมาเสียก่อน
และในตอนนี้เมื่อคุณชายสามละทิ้งจวนไปชายแดนเหนืออย่างกะทันหัน ไป่ฉาก็ทำได้เพียงทำงานของนางต่อไป
ในยามนี้สุขภาพมารดาของนางกลับย่ำแย่นัก นางจึง้าเงินเพื่อนำไปรักษามารดา แต่ยิ่งได้เงินมาเท่าใด บิดาก็นำไปใช้ร่ำสุราเสียหมด จึงอาจกล่าวได้ว่านางกำลังตกอยู่ในจุดที่สิ้นหวังที่สุด จนกระทั่งฉู่เหลียนตกรางวัลให้
นางกำแหวนใบซันเย่เฉ่า[1]ในมือแน่น ดวงตาอันเปี่ยมล้นไปด้วยความยินดีจับจ้องที่ห้องนอนหลักของเรือน
-----------------------------------------------------------------------
[1] ใบซันเย่เฉ่า หมายถึง ใบโคลเวอร์สามแฉก
