มีคนสัญจรเข้าออก ในโรงน้ำชามากมาย ตอนที่อวิ๋นอี้มาถึงหน้าประตู เสี่ยวเอ้อก็รีบเข้ามาต้อนรับนาง
เดิมอวิ๋นอี้อยากเช่าห้องส่วนตัว แต่ห้องกลับเต็มหมดแล้ว นางเบะปาก ทำได้เพียงหาโต๊ะริมหน้าต่างนั่ง เสี่ยวเอ้อในร้านช่างเจรจานัก เขายิ้มแย้มราวดอกไม้ แนะนำชาแต่ละชนิดให้นาง
อวิ๋นอี้มิได้มีความสนใจในเื่การดื่มชามากนัก จึงสั่งไปว่า "เอาที่แพงและดีที่สุดมาเถิด"
ทันทีเสี่ยวเอ้อได้ยินก็ยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก เขาว่าแล้วมองจากเสื้อผ้าของแม่นางก็รู้ได้ทันทีว่ามิธรรมดา นางเป็ปลาตัวโตจริงๆ หลังจากพึมพำในใจอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวเอ้อก็รีบไปจัดแจง
อวิ๋นอี้รอจนชามา จิบไปสองสามอึก ที่นั่งริมหน้าต่างไม่เลว ได้เห็นทิวทัศน์นอกหน้าต่างพอดี ในฝูงชนที่พลุกพล่าน นางมองไปที่ผู้คนขวักไขว่ หาอยู่นานก็ไม่พบบุรุษที่ตามนางมา
อวิ๋นอี้เดาว่า อีกฝ่ายน่าจะรู้ตัวว่าถูกพบเข้า จึงกลับไปแล้ว
ไปเสียได้ก็ดี มิฉะนั้นนางมิรู้ว่าจะทำเช่นไร
จนถึงตอนนี้อวิ๋นอี้ยังคงสับสนมึนงง
นางมิรู้ว่าอีกฝ่าย ตามนางมาเพื่อการใด แต่นางรู้ว่าการถูกสะกดรอยมิใช่เื่ที่ดีอย่างแน่นอน
อาจจะเพราะเห็นนางดูมีเงิน หรือกระนั้นก็อาจเป็ใบหน้าอันงดงามของนาง หรืออาจจะเป็... ชีวิตของนาง
เมื่อคิดถึงอย่างสุดท้าย อยู่ๆ นางก็รู้สึกหวาดหวั่น หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที สิ่งที่สตรีเก่งกาจที่สุดคือการคิดไปเรื่อย และแล้วฉากหนังอาชญากรรมก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางเป็ฉากๆ
หยุด พอเลย!
เมื่อเห็นว่าความคิดชักจะเลยเถิดไปสู่ด้านที่น่ากลัวอย่างการฆ่าหั่นศพ ค้าอวัยวะ อวิ๋นอี้จึงรีบปัดความคิดนั้นทิ้งไป
อย่าทำให้ตัวเองกลัวสิ
นางจิบชาเพื่อสงบสติอารมณ์ หายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มมองไปรอบๆ
มิเคยเห็นโรงน้ำชาแห่งนี้มาก่อนเลย ทว่าการตกแต่งร้านไม่เลว มีเสน่ห์ทีเดียว ควันขาวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นธูปอบอวล แขกที่มาที่นี่ส่วนใหญ่เป็นักปราชญ์ที่มีการศึกษา สิ่งที่ได้ยินล้วนเป็เสียงสนทนาเบาๆ หรือไม่ก็เื่มีสาระ
อวิ๋นอี้เหลือบมองดูพวกเขา ดูออกว่าเป็นักปราชญ์ แต่งกายสะอาดสะอ้าน ดูสง่างามนัก
ทันใดนั้น คิ้วของนางก็กระตุก ที่โต๊ะไม่ไกลทางฝั่งตรงข้าม บุรุษที่กำลังนั่งอยู่คือลู่จงเฉิงใช่หรือไม่?
ใบหน้าของเขา ดูหล่อเหลาเสียจริง และแม้เขาจะอยู่ในหมู่บุรุษที่สง่างามเช่นนี้ ทว่าเขาก็ยังโดดเด่นที่สุด ทำให้คนละสายตาจากเขามิได้
อวิ๋นอี้ค้นไส้ผ่าท้อง [1] ก็มิคิดว่าจะมีคำใดจะพรรณนาความสมบูรณ์แบบเยี่ยงนี้ได้ จึงต้องยอมแพ้ไป
นางมองไปที่ลู่จงเฉิง เขายังคงมีใบหน้าที่เ็าสงบนิ่ง ดวงตาของเขายังคงแน่วแน่ ตรงข้ามเขามีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่ หน้าตาไม่เลว เพียงแต่ผิวเข้มเล็กน้อยเท่านั้น
ตามคำกล่าวที่ว่า ความขาวซ่อนความอัปลักษณ์ได้ร้อย หากดำมอมแมมสกปรกละก็...ราศีใดล้วนหาได้มีไม่ โดยเฉพาะบุรุษผู้นั้นทั้งดำทั้งผอมบาง ทำให้ดูเหมือนกับผู้ประสบภัยอย่างไรอย่างนั้น
อวิ๋นอี้ตระหนักว่านางคิดไกลเกินไปแล้วจึงเลิกคิด และชื่นชมความงามของลู่จงเฉิงต่อ
มองไปมองมา อาจเป็เพราะสายตาที่เร่าร้อนเกินไป ลู่จงเฉิงจึงหันมาในที่สุด
ตาของทั้งคู่สบประสานกัน
อวิ๋นอี้ใเป็อย่างยิ่ง ชาที่เข้าปากพลันพุ่งพรวดออกมาทันที น้ำตาไหลออกมาเพราะความร้อนลวก
นางรีบก้มหน้ามองหาผ้าเช็ดหน้า แต่ก็หาไม่เจอ รู้สึกโกรธเหลือเกินจนต้องเอาแขนเสื้อปิดหน้า และตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนี
ยามอวิ๋นอี้วิ่ง ก็วิ่งอย่างไม่อายใคร นางไม่ลืมกระเป๋าใบน้อยใหญ่ของตน ของจึงพะรุงพะรังเต็มไปหมด นางวิ่งผ่านฝูงชนออกไปทันที
การเคลื่อนไหวนั้นโดดเด่นสะดุดตา จนดึงดูดให้ทุกคนหันไปมอง เสี่ยวเอ้อเห็นอวิ๋นอี้ก็วิ่งตามหลังไปะโให้นางจ่ายเงิน
โรงน้ำชาที่เงียบสงบ พลันเกิดเหตุไก่บินสุนัขะโ [2] อยู่ชั่วขณะหนึ่ง
ชายตรงข้ามลู่จงเฉิงมีนามว่าซ่งซานชิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึงว่า “ผู้ที่วิ่งไปเมื่อครู่เป็สตรีหรือ?”
“อืม”
ลู่จงเฉิงตอบนิ่งๆ มุมปากขยับเล็กน้อย
เขาจำนางได้ นางเป็สตรีที่แปลกประหลาดผู้หนึ่ง และยังเป็พระชายาขององค์ชายเจ็ดหรงซิว
ซ่งซานชิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่ ชายหนุ่มลูบคางเบาๆ “ข้านึกว่าเป็ลมพายุพัดผ่านไปเสียอีก!”
ลู่จงเฉิงยักไหล่ ไม่ตอบสนอง
ทั้งสองคุยกันครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำแล้วจึงลุกขึ้นร่ำลากัน
เพียงแต่ลู่จงเฉิงไม่คิดว่าจะได้พบอวิ๋นอี้อีก
นางถือของเดินเตร่อยู่ในตรอกเล็กๆ เงยหน้าขึ้นเป็ครั้งครา แล้วก็หยุดนิ่ง ลู่จงเฉิงขมวดคิ้ว คาดเดาอย่างไม่แน่ใจ
ผู้ใดจะไปรู้ ทันใดนั้นอวิ๋นอี้พลันหันกลับมา ทันทีที่เห็นเขา แววตาของนางก็สว่างวาบขึ้นมาทันใด
ลู่จงเฉิงขนลุกเพราะรอยยิ้มของนาง
เขาอยากจะหันหลังจากไป แต่นางกลับรีบวิ่งตามมา พร้อมด้วยกระเป๋าใบน้อยใหญ่ข้างหลังนาง เมื่อเริ่มวิ่งของก็ชนกระทบกันราวกับนางกำลังเล่นดนตรี
"ท่านลู่!" อวิ๋นอี้เดินมาดักที่ด้านหน้า เรียกให้เขาหยุด "ท่านลู่! ได้พบท่านช่างโชคดีเสียจริง!"
นางวิ่งอย่างเหนื่อยหอบ แก้มสองข้างแดงระเรื่อ หน้าอกขยับขึ้นลงด้วยความรุนแรง
ลู่จงเฉิงมองกลับมาที่นาง รู้สึกร้อนหูเล็กน้อย
อวิ๋นอี้มิได้สังเกตเห็นความผิดปกติเลยสักนิด และรีบพูดต่อว่า “ข้าจำได้ชัดว่า ทางที่ไปจวนคือทางนี้ ข้าควรจะเดินไปทางนี้ แต่เหตุใดถึงรู้สึกว่าจะมีสิ่งใดไม่ถูกต้อง ข้ามาผิดทางใช่หรือไม่"
"......"
ลู่จงเฉิงมุมปากกระตุก อย่างที่เขาคาดไว้ นางหลงทางอีกแล้ว
ไม่ใช่สิ
ครานี้ ถ้าจะพูดให้ถูกคือมิใช่หลงทาง
ทิศของจวนกับตรอกเล็กๆ นี่ อยู่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเห็นว่าลู่จงเฉิงไม่พูดอะไร อวิ๋นอี้นึกว่าเขาไม่เข้าใจ นางคิดจะพูดซ้ำอีกรอบ ก็ถูกเขาพูดขัดไว้ "เดี๋ยวข้าไปส่งขอรับ"
"อ๊ะ!" อวิ๋นอี้ตะลึงเป็อย่างยิ่ง กะพริบตาปริบๆ ด้วยความดีใจ "จะรบกวนท่านมากไปหรือไม่เ้าคะ?"
"รบกวนขอรับ"
"......" นางเม้มปาก "เช่นนั้นก็รบกวนด้วยเ้าค่ะ"
"......" ลู่จงเฉิงชำเลืองมองนาง และนึกถึงครั้งแรกที่พบกัน เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ท่านจำทิศทางมิได้เลยใช่หรือไม่ขอรับ?"
สีหน้าของอวิ๋นอี้เปลี่ยนไป หัวเราะเฮอะเฮอะ "ดูออกแต่ไม่พูด ถึงจะเรียกว่าเพื่อนนะเ้าคะ"
เขาหัวเราะเบาๆ หยิบของในมือนางมาถือไว้เอง ก่อนจะเดินนำไปข้างหน้า
อวิ๋นอี้เดินตามไปด้วยความสบายใจ
เขาเดินอยู่ข้างหน้า แผ่นหลังตั้งตรง ลมวสันต์ยามเย็นพัดผ่านมา ชายเสื้อของเขาก็โบกปลิวไปตามสายลม ช่างงดงามและดูเป็อิสระยิ่งนัก
หัวใจอวิ๋นอี้ที่ช่างไม่เชื่อฟังเต้นแรงอีกครั้ง
นางเดินกลับบ้านอย่างตื่นเต้นตลอดทาง คนรับใช้เห็นลู่จงเฉิงเดินเข้ามา จึงรีบไปรายงานหรงซิว เขาแปลกใจ คิดว่าลู่จงเฉิงคงมีเื่สำคัญอันใด ผลคือเมื่อไปถึงประตูก็เห็นอวินอี้หน้าแดงก่ำ ยืนอย่างเรียบร้อยด้วยความประหม่าอยู่หน้าลู่จงเฉิง นางเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็ครั้งครา แล้วก็ก้มหน้าลงทันที
แสงระเรื่อสีส้มแดงส่องกระทบใบหน้าของนาง ทำให้แก้มของนางเป็สีแดงเข้มยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตาที่งดงามของอวินอี้นั้นเปี่ยมไปด้วยความรัก เช่นเดียวกับความเขินอายและความสุขยามที่นางได้เห็นเขาครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน
คนรับใช้เอ่ยเรียกเบาๆ หรงซิวจึงได้สติกลับมา เขาก้าวไปข้างหน้าลู่จงเฉิง ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่รู้ว่าอัครมหาเสนาบดีขวาลู่จะมาอย่างกะทันหัน ขออภัยที่มิทันได้ต้อนรับอย่างเหมาะสม เชิญท่านอัครมหาเสนาบดี"
"ฝ่าา" ลู่จงเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย "ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ ข้าเพียงได้พบพระชายาบนถนน ทราบว่าพระชายาหลงทาง จึงได้มาส่งนางกลับจวน ยามนี้นางถึงจวนแล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอตัวกลับก่อน”
ไม่ทันที่หรงซิวจะได้พูดอันใด อวิ๋นอี้ก็เอ่ยปากห้ามมิให้ลู่จงเฉิงกลับไปขึ้นมาเสียก่อน "ท่านอัครมหาเสนาบดี ท่านมาส่งข้าถึงจวน นับว่าช่วยชีวิตข้าไว้จริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่นั่น ข้าก็พบว่ามีคนสะกดรอยตามข้า โชคดีที่มีท่านอยู่ มิเช่นนั้นข้าก็มิรู้ว่าจะได้กลับจวนหรือไม่! น้ำใจครานี้ อวิ๋นอี้ต้องตอบแทน ท่านอัครมหาเสนาบดีโปรดให้โอกาสข้าด้วยเถิดเ้าค่ะ!”
หรงซิวยิ้มนิดๆ
อวิ๋นอี้ไม่รู้ตัวเลยว่า ดวงตาสดใสของนาง ที่จ้องมองลู่จงเฉิงนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ลู่จงเฉิงครุ่นคิดไม่ตอบความ จู่ๆ นางก็ยิ้มตาหยี “ท่านอัครมหาเสนาบดี เหตุใดถึงไม่เข้าจวนไปนั่งเสียหน่อย อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันเถิดเ้าค่ะ!”
ดีมาก
หรงซิวกัดฟันอย่างเงียบๆ หรี่ตาลงอย่างมาดร้าย สตรีของเขา ต่อหน้าต่อตาเขา มิได้ซ่อนเร้นความรักและความ้าของนางกับชายอื่นเลย!
เชิงอรรถ
[1] ค้นใส่ผ่าท้อง 搜肠刮肚 หมายถึง คิดจนหมดปัญญา
[2] ไก่บินสุนัขะโ 鸡飞狗跳 หมายถึง ความวุ่นวาย อลม่าน
