ท่าทางราวกับมีเลศนัยของนาง กลับยิ่งทำให้ผู้คนในหมู่บ้านอยากรู้มากขึ้นว่าเกิดเื่อะไรขึ้นกันแน่
“สกุลจ้าว เ้ารีบพูดออกมาเถอะ เื่อะไรที่มันเกี่ยวอะไรกับคนทั้งหมู่บ้าน? พูดออกมาหากไม่ถูกต้องพวกเราจะไปหาเรือนสกุลเฉิน”
“ใช่ ใช่ พูดออกมาก่อน ท่าทางรีรอไม่ยอมพูดน่ะเก็บเอาไว้ก่อน ที่เรือนพวกเรายังมีเื่ต้องทำอีกเยอะนะ หากยังไม่พูดพวกเราจะไม่ทนแล้วนะ”
เมื่อถูกทุกคนเร่งเช่นนี้ จ้าวชุนฮวาถึงได้มองไปรอบๆ แล้วสุดท้ายก็ใช้สายตาดุดันมองไปที่ตัวน้องห้า น้องหก “พูดสิว่าก่อนหน้านี้ที่พวกเ้าขึ้นไปขุดบนูเาคืออะไร?” จู่ๆ น้ำเสียงที่พูดก็เพิ่มความดังขึ้น
ประกอบกับท่าทางดุดันของนาง รวมถึงคนทั้งหมู่บ้านที่คอยกดดัน ทำเอาน้องหกใจนร้องไห้ออกมาเสียงดัง ถึงแม้น้องห้าจะไม่ร้องไห้แต่ก็ใจนพูดอะไรไม่ออก จึงทำได้แค่กอดน้องสาวของตัวเองแน่นแล้วขยับไปทางแม่นางฟาง
“พูด วันนี้ไม่พูดก็ทิ้งม้าเอาไว้ที่นี่” มีคนเห็นว่าเื่มันแปลกๆ ก็ะโออกมา ทั้งยังมายืนอยู่ข้างม้า
น้องหกใจนเกือบจะเป็ลม กลับเป็น้องห้าที่ภายใต้ความหวาดหวั่น พอได้ยินว่าจะเอาม้าของเรือนตนเองไป ก็มีความคิดอยากจะปกป้องทรัพย์สินของตนไว้ นางรีบเข้าไปจับม้าเอาไว้
“พวกเรา...พวกเราแค่ขึ้นเขาไปขุดหัวบุก...ไม่....ไม่ได้ทำเื่ไม่ดี”
หัวบุกคืออะไร?
“คืออะไร?” คนในหมู่บ้านต่างไม่เข้าใจว่าหัวบุกคืออะไร จึงมีคนถามออกมา
ไม่มีคนรู้ สุดท้ายสายตาก็มองไปที่จ้าวชุนฮวา
“ก่อนหน้านี้ข้าแค่เห็นพี่น้องพวกนี้ไม่มีอะไรก็เดินขึ้นเขาไป ทั้งยังขุดของแบกใส่ตะกร้าข้างหลังมา พวกเขาทำอะไรข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ข้ารู้แค่เื่เดียว หลังจากที่พวกนางขุดของพวกนี้ ครอบครัวนี้ก็วิ่งไปตั้งร้านขายในเขต ได้เงินมามากมาย ูเาลูกนี้ก็เป็ูเาของหมู่บ้านเรา นางเพิ่งจะย้ายมาใหม่ มันยังไม่มีส่วนของพวกนางเลยนะ เอาูเาของพวกเราหาเงินเช่นนี้ ทุกคนคงไม่มองดูอยู่เฉยๆ หรอกนะ?”
ได้ยินถึงตรงนี้ แม่นางฟางก็มองออกแล้วว่า ครั้งที่แล้วจ้าวชุนฮวาหลอกเอาเงินจำนวนมากมาไม่ได้ ตอนนี้เห็นคนอื่นเขาร่ำรวย ก็อิจฉาพูดจาชักจูงคนทั้งหมู่บ้าน แล้วมาหาเื่สกุลเฉิน เมื่อเห็นสถานการณ์ควบคุมไม่ได้แล้ว แม่นางฟางก็เรียกให้น้องหกไปตามเฉินเนี้ยนหรานมา
เื่ในวันนี้ ไม่มีนางคงจะทำให้เหตุการณ์สงบไม่ได้
คนทั้งหมู่บ้านถึงแม้เห็นน้องหกวิ่งไปเรียกเฉินเนี้ยนหราน ก็ไม่ได้ห้ามนาง อย่างไรเด็กสองคนนี้ก็ออกหน้าไม่ได้ หากอยากจะได้เงิน หรือจะทำอะไร ก็ต้องไปขุดเอาจากตัวของเฉินเนี้ยนหราน
“อา ข้าก็ว่าอยู่หรอก เพิ่งจะย้ายมาได้ไม่นาน กลับร่ำรวยซื้อม้าได้ ข้ายังคิดว่าแม่คนที่หน้าตาราวกับปีศาจจิ้งจอกไปยั่วยวนบุรุษท่านไหนมา ไม่เคยคิดเลยว่าจะขุดของที่มีมูลค่าจากูเาของเรา ใช่แล้ว ของพวกนี้เป็ของพวกเราทุกคน เื่ความร่ำรวยน่ะ จะให้นางที่เพิ่งเข้ามาใหม่ยึดเอาไว้คนเดียวไม่ได้ แบ่งเงิน แบ่งเคล็ดลับ....”
“ใช่ แบ่งเงิน แบ่งเคล็ดลับ...”
ตอนนั้น พวกคนในหมู่บ้านก็ะโออกมาด้วยอารมณ์ร้อนแรงที่พุ่งขึ้นสูง ดวงตาที่จ้องมองน้องห้าเขียนคำว่าละโมบเอาไว้อย่างปิดไม่มิด
น้องห้าที่ต้านทานสายตาที่เต็มไปด้วยความละโมบโลภมากนี้ไม่ไหวจึงร้องไห้ออกมา หากไม่ใช่แม่นางฟางพยุงเอาไว้ เกรงว่าคงร้องไห้ล้มลงไปแล้ว
เฉินเนี้ยนหรานยังนอนหลับสนิทอยู่ในเรือน ตอนที่ถูกน้องหกใช้แรงเขย่าปลุก ยังไม่ค่อยเข้าใจเื่ราวเท่าไรว่าเกิดเื่อะไรขึ้น
ครอบครัวสกุลหวงที่กลับมาด้วยกันกำลังทำงานอยู่ด้านหลังเรือน ถูกเสียงร้องไห้ของน้องหกทำให้ใกัน ต่างก็วางงานที่ทำแล้วเดินออกมาดู
“เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับน้องหกแล้วก็น้องห้าหรือ? ทำไมถึงได้ร้องไห้หนักเช่นนี้?” ครอบครัวสกุลหวงทั้งสองคนรีบเข้ามาสอบถาม ซึ่งหนิวซื่อยังเข้ามาดูว่าน้องหกได้รับาเ็หรือไม่
น้องหกเช็ดน้ำตา หายใจอยู่สักครู่ก่อนจะเข้าไปจับเฉินเนี้ยนหรานแล้วะโออกมา “ท่านพี่ ท่านพี่ พวกนาง พวกนางบีบให้พวกเราออกไปพูดเื่ที่เรารวยขึ้นมา บอกว่าพวกเราขึ้น...ขึ้นเขาไปขุดของในหมู่บ้าน ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านต่างล้อมท่านพี่อยู่ ให้พวกเรา...ส่งม้าให้...ฮือ...ข้าพูดไม่ออกแล้ว...”
ด้วยความรีบร้อนเกินไป ทำให้น้องหกพูดไม่ชัดเจนว่าเกิดเื่ราวอะไรขึ้น
เฉินเนี้ยนหรานได้ยินดังนั้นก็ใส่เสื้อผ้าพลางเดินออกไปด้านนอก อาจจะเพราะว่ารีบเกินไป ตอนที่ลุกขึ้นยืนจึงมึนหัวอย่างอย่างรุนแรง หนิวซื่อรีบเข้ามาพยุงนางเอาไว้ “พวกนี้มาหาเื่กันทั้งนั้น เ้าไม่ต้องรีบร้อน เื่ใหญ่แค่ไหนยังมีพวกข้าสองคนคอยค้ำไว้ให้ ค่อยๆ เป็ ค่อยๆ ไป ตอนนี้พวกเราออกไปดูกัน ข้าไม่เชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีที่ที่ไม่คุยกันด้วยเหตุผล มีที่ไหนจู่ๆ มาเอาม้าไปโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้”
ถูกดึงมาถึงครึ่งทาง ก็เจอเข้ากับแม่นางฟางที่ได้เล่าเื่คร่าวๆ ให้ฟัง เฉินเนี้ยนหรานถึงได้เข้าใจเื่ราวว่าเกิดอะไรขึ้น
เื่เช่นนี้นางเองก็ได้เตรียมใจเอาไว้ก่อนแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเกิดขึ้นไวเช่นนี้ อย่างไร ในสถานที่คับแคบเช่นนี้ ใจคนเราก็ถูกปลุกระดมได้ง่าย ใจดีได้ง่าย และเห็นแก่ตัวกันได้ง่าย
ในจุดนี้ก็ต้องดูกันแล้วว่าเราจะจัดการเื่ราวอย่างไร จะดึงใจคนเช่นไร
ถอนหายใจออกมาเพื่อสงบใจอยู่หลายครั้ง ก่อนเฉินเนี้ยนหรานจะก้าวเดินไปด้านหน้าน้องห้าที่ยืนร้องไห้อยู่
น้องห้าเมื่อเห็นพี่สี่ออกมาแล้ว ก็รู้สึกมีความหวัง
วินาทีนั้นมือของนางถูกเฉินเนี้ยนหรานจับเอาไว้แน่น น้องห้าได้รับความมั่นคง เชื่อมั่นในตนเองจากตัวของพี่สาว...นางไม่กลัวอะไรแล้ว!
หัวใจที่เดิมทีสั่นระรัวค่อยๆ สงบลง น้องห้ายืนอยู่ข้างพี่สาวด้วยความสงบ น้องหกเองก็ซบอยู่ในอ้อมแขนของหนิวซื่อ เบิกตามกลมโตมองใบหน้าที่ปราศจากความกลัวของพี่สาว
สายตาของเฉินเนี้ยนหรานกวาดตามองชาวบ้านทุกคน ซึ่งใช้สายตายากจะเข้าใจมองมาที่นาง
มองจากแววตาของคนพวกนี้นางมองเห็นความโลภ ลังเล ดิ้นรน ไม่แน่ใจ...ทะเยอทะยาน...
ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็ความยุ่งยากในใจของคนเรา แค่มองจากดวงตาก็มองออก
เหล่าผู้คนในหมู่บ้านมองเด็กสาวที่เข้ามาอย่างพิจารณา ใบหน้ารูปไข่ที่มีขนาดเท่าฝ่ามือใหญ่นั้นงดงาม กระตุกใจคนมาก ดวงตาราวกับสามารถพูดได้ทั้งสองข้าง ปกติแล้วจะยิ้มตาหยี แต่ในตอนนี้กลับมองคนพวกนี้ด้วยความเหยียดหยาม
ริมฝีปากแดงค่อยๆยกยิ้มบาง ที่มุมปากประดับไปด้วยการเหยียดหยาม
“กำลังพูดเื่ที่่นี้พวกเราขึ้นเขาไปขุดอะไรอย่างนั้นหรือ? ใครพูดกัน ออกมาพูดกับข้าหน่อยสิ?”
สายตาของเฉินเนี้ยนหรานมองไปยังจ้าวชุนฮวาด้วยสายตาราวกับจะยิ้มแต่ไร้ความเป็มิตร ไม่รู้ว่าทำไม จ้าวชุนฮวาที่ก่อนหน้านี้ยังกำเริบเสิบสานอยู่ ในตอนที่เห็นเฉินเนี้ยนหราน ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมา
โดยเฉพาะตอนที่ถูกเฉินเนี้ยนหรานมองด้วยท่าทางราวกับจะยิ้ม แต่ทว่าไม่ได้ยิ้ม สัญชาตญาณของนางก็ยิ่งร่ำร้องให้ถอยหลบไป
เพียงแต่ ต่อหน้าคนในหมู่บ้านมากมายเช่นนี้ นางไม่สามารถถอยได้ และคนในหมู่บ้านก็ไม่ยอมให้นางถอย
“เป็...เป็ข้าเอง ก่อนหน้านี้ข้าเห็นพวกเ้าไปขุดอะไรไม่รู้กลับมา ตอนนั้นข้าอยากจะถามว่าพวกเ้ากำลังทำอะไรกัน คิดไม่ถึงว่าพวกเ้าขึ้นเขาไปขุดสิ่งที่เรียกว่าหัวบุกกันไม่กี่วันก็ออกไปตั้งร้านขายในเขต ของที่อยู่บนูเาลูกนั้นน่ะ เป็ของทุกคนในหมู่บ้าน ูเาพวกนั้นไม่ได้ถูกแบ่งแยกว่าเป็ของใคร และเ้า ก็เป็คนนอกที่เพิ่งจะย้ายเข้ามา เงินพวกนี้ เ้าจะกินมันลงไปคนเดียวไม่ได้ ดังนั้น...ดังนั้นเ้าจะต้องแบ่งมันออกมา...”
จ้าวชุนฮวาพูดมาถึงตรงนี้ ถึงแม้จะยังตื่นเต้นบ้างนิดหน่อย แต่ก็เต็มไปด้วยความมั่นใจไม่น้อยว่าตนมีเหตุผลเพียงพอ ในสายตาของนาง นั่นคือของบนูเาที่ไม่ได้แบ่งว่าเป็ของใคร ก็ถือว่าเป็สมบัติของทุกคน
สำหรับคนที่เพิ่งจะย้ายมาจากด้านนอกอย่างเฉินเนี้ยนหราน อยากจะมาร่ำรวยเพราะของบนูเานี้น่ะ ไม่มีทาง
จากคำพูดนี้เฉินเนี้ยนหรานก็รู้ถึงปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญแล้วว่ามันคืออะไร พูดไปแล้วก็คือ ตอนนี้นางกำลังรุกรานผลประโยชน์ของทุกคนในหมู่บ้าน!
