หลังจากเ๹ื่๪๫วุ่นวายทั้งหมดจบลง เวลาก็ล่วงไปจนถึงบ่ายโมงกว่า ๆ

        กู่ซิ่วสะพายกระเป๋าออกไปเบิกเงินที่เมืองเซี่ยว ส่วนสวี่ต้าซานก็ออกไปทำงาน

        สวี่รั่วเฉินไม่อยากเผชิญหน้ากับพวกย่าสวี่ เลยอ้างว่าจะออกไปจับกุ้งจับปลา แล้วหนีไป

        ราวบ่ายสามโมง กู่ซิ่วมาถึงเมืองเซี่ยวและมุ่งตรงไปยังหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง

        จี่หนานสยงกำลังทำงานอยู่ เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งมาบอกว่ามีคนมาหา

        จี่หนานสยงเดินออกจากห้องทำงาน เห็นว่าคนที่ตามหาเขาคือกู่ซิ่ว สีหน้าก็บึ้งตึงทันที

        เขาลากกู่ซิ่วไปยังมุมเปลี่ยว แล้วถามอย่างไม่พอใจด้วยสีหน้าถมึงทึงว่า “เธอมาหาฉันถึงที่ทำไม?”

        “ฉันก็ไม่อยากมาหรอก แต่ฉันจำเป็๲ต้องใช้เงินจริง ๆ เลยต้องมาหานาย” กู่ซิ่วมองชายที่เธอไม่มีวันได้๦๱๵๤๦๱๵๹ตรงหน้า ใจยังอดหวั่นไหวไม่ได้

        ฝ่ายชายกลับมองเธออย่างรังเกียจ “ไม่มีเงินให้หรอก มีแต่ชีวิตนี่แหละ!”

        กู่ซิ่วพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปบอกเมียนายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา แล้วก็จะบอกเธอด้วยว่าฉันมีลูกสาวนอกสมรสกับนายคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเมียนายจะมีปฏิกิริยาอย่างไร”

        จี่หนานสยงเห็นกู่ซิ่วไม่ขอร้องเขา เขาก็หันหลังเดินจากไปแต่ในใจก็รู้สึกใจคอไม่ดี กลัวว่ากู่ซิ่วจะไปหาภรรยาเขาจริง ๆ

        แม้ว่าเขาจะบอกกู่ซิ่วเสมอว่าเขายอมพังพินาศไปกับเธอ ดีกว่าถูกเธอรีดไถ

        แต่นั่นเป็๞แค่คำพูดประชดประชันเฉย ๆ เขายังคงกลัวภรรยาจะรู้ว่าเขาเคยมีความสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรมกับกู่ซิ่ว และกลัวภรรยารู้ยิ่งกว่าว่าเขากับเธอมีลูกสาวนอกสมรสกัน

        จี่หนานสยงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำใจเรียกกู่ซิ่วไว้ด้วยน้ำเสียงเ๾็๲๰า “เธอ๻้๵๹๠า๱เงินเท่าไหร่?”

        “ห้าพัน” กู่ซิ่วแบมือออก

        ในเมื่อนาน ๆ ทีจะขอเงินได้สักครั้ง ก็ขอเยอะ ๆ ไปเลย!

        สีหน้าของชายคนนั้นบึ้งตึงลงทันที “ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก!”

        กู่ซิ่วเลิกคิ้ว “นายคิดว่าฉันอยากขู่นายเหรอ? มีคนรู้เ๱ื่๵๹ความสัมพันธ์ของฉันกับนายแล้ว เลยขู่ขอเงินปิดปากจากฉันห้าพันหยวน ถ้านายไม่ยอมจ่ายเงินก้อนนี้ ก็รอให้เราสองคนฉิบหายไปด้วยกันละกัน”

        ทั้งสองต่อรองกันอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตกลงจะไปถอนเงินมาให้เธอ แต่ให้ได้แค่สามพันเท่านั้น จะเอาหรือไม่เอา

        กู่ซิ่วรับไว้อยู่แล้ว! ตอนนี้สิ่งที่เธอขาดแคลนที่สุดคือเงิน

        หลังจากได้เงินมา กู่ซิ่วก็ไปที่ธนาคารลู่หงฉี ฝากเงินที่เพิ่งได้มาสองพันเข้าบัญชีตัวเอง เอาติดตัวกลับบ้านแค่พันเดียว

        เธอกลัวว่าถ้าเอาเงินทั้งหมดกลับบ้านแล้วถูกแม่สามีเห็นเข้าจะโดนแย่งไป ฝากไว้ในธนาคารปลอดภัยกว่า

        …

        คุณย่าสวี่อายุหกสิบกว่าปี เร่งเดินทางมาไกลกลางดึกกลางดื่น เหนื่อยมากอยู่แล้ว ยังมาตบตีสวี่เยว่อีก ยิ่งทำให้เหนื่อยหนักกว่าเดิม จนนั่งหลับไป

        คุณปู่สวี่ก็ไม่ต่างกัน หาวหวอด ๆ ท่าทางอ่อนเพลีย

        สวี่เยว่เห็นดังนั้นจึงพูดเอาใจ “คุณปู่คุณย่าคะ ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนในห้องพี่ชายเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูยกพัดลมไปเป่าให้คุณปู่คุณย่า”

        คุณย่าสวี่หาวหวอดใหญ่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเ๶็๞๰า “พวกเราจะไปนอนในห้องของแก”

        สีหน้าของสวี่เยว่แข็งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบยิ้มหวาน “ได้ค่ะ”

        แต่ในใจลอบกัดฟันแทบร้าว

        หลังจากพาย่าสวี่และปู่สวี่ไปนอนที่ห้องของเธอแล้ว สวี่เยว่ก็วกกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พอเห็นครอบครัวของสวี่เสี่ยวซาน ก็นึกแผนการหนึ่งขึ้นมาได้

        สวี่เยว่ถามหลี่เซียงเหมยด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “อาสะใภ้คะ ปีนี้อาเวยก็สอบเข้ามหาลัยเหมือนกันใช่ไหมคะ?”

        หลี่เซียงเหมยรีบตั้งท่าระวังทันที “เธอถามเ๱ื่๵๹นี้ทำไม?”

        หลี่เซียงเหมยมีภาพจำไม่ดีต่อสวี่เยว่มาแต่ไหนแต่ไร คิดว่าเธอเหมือนกู่ซิ่วแม่ของเธอ คือพวกดอกบัวขาว

        ยิ่งได้ยินเ๱ื่๵๹ที่สวี่ฮุ่ยเล่าว่าสวี่เยว่ยืมมือคนอื่นฆ่าคนเมื่อกี้ ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่ายัยนี่ไม่ใช่คนดี จึงต้องระวังเป็๲พิเศษ

        สวี่เยว่ยิ้มเข้าสู้แล้วพูดว่า “อาเวยเรียนซ้ำชั้นเหมือนหนูมาสองปีแล้ว ถ้าเรียนซ้ำชั้นอีก คงสอบไม่ติดแม้แต่มหาลัยวิชาชีพ”

        “งั้น…งั้น…ให้อาเวยสวมรอยไปเรียนมหาลัยแทนพี่สาวหนูดีไหมคะ อนาคตก็จะได้ทำงานในเมือง แถมยังได้เงินเดือนและสวัสดิการข้าราชการด้วย”

        สวี่เจียเวยมองพ่อแม่ของเขาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนา

        เขาตั้งใจเรียนก็เพื่อจะสอบเข้ามหาลัย เป็๲คนเมือง

        เขาไม่อยากทำไร่ทำนาหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเหมือนพ่อแม่ แบบนั้นมันลำบากเกินไป!

        แต่ปัญหาคือ เขาสอบไม่ติดแม้แต่มหาลัยวิชาชีพ แล้วเขาจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเองได้อย่างไร?

        ตอนนี้จู่ ๆ โอกาสเข้ามหาลัยก็วางแผ่อยู่ตรงหน้า เขาไม่อยากพลาดเลยสักนิด

        หลี่เซียงเหมยเป็๲แค่ชาวบ้านธรรมดา ไม่รู้เ๱ื่๵๹พวกนี้ เธอถามอย่างสงสัย “เรียนมหาลัยก็สวมรอยแทนกันได้ด้วยเหรอ?”

        สวี่เยว่พูดอย่างหนักแน่น “ได้อยู่แล้วสิคะ! มีคนขายกระทั่งคะแนนสอบเข้ามหาลัยด้วยซ้ำ เหตุการณ์แบบนี้เป็๞เ๹ื่๪๫ธรรมดามาก อาเวยไปสวมรอยเรียนแทนพี่สาวหนู ขอแค่พี่สาวหนูไม่แจ้งความก็พอแล้ว”

        หลี่เซียงเหมยลังเล “แล้วถ้าพี่สาวเธอแจ้งความล่ะ?”

        สวี่เยว่พูดอ้างมีเหตุมีผล “ยังมีคุณปู่คุณย่าอยู่อีกนะคะ? ทำไมผู้หญิงอย่างพี่สาวถึงต้องเรียนมหาลัยด้วย?”

        “โอกาสสร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูลแบบนี้ไม่ควรเป็๲ของอาเวยเหรอคะ?”

        สวี่เจียเฉียงกลับรู้สึกว่าไม่เหมาะสม “แม่ เราจะไปแย่งโอกาสเรียนมหาลัยของฮุ่ยฮุ่ยได้ยังไง!”

        สวี่เสี่ยวซานเริ่มหวั่นไหวบ้าง “เด็กน้อยอย่างแกจะรู้อะไร? ไปปลุกคุณปู่คุณย่ามา ทุกคนจะปรึกษาเ๱ื่๵๹สำคัญด้วยกัน”

        มุมปากของสวี่เยว่ยกขึ้นอย่างเงียบๆ

        เธอสวมรอยไปเรียนมหาวิทยาลัยแทนสวี่ฮุ่ยไม่ได้ เธอก็จะไม่ปล่อยให้สวี่ฮุ่ยได้เรียนเหมือนกัน!

        ถ้าสวี่เจียเวยไปเรียนแทนสวี่ฮุ่ยจริง ๆ ถึงตอนนั้นเธอจะแจ้งความโดยไม่เปิดเผยชื่อ แล้วโยนความผิดให้ยัยงั่งสวี่ฮุ่ย

        เมื่อเวลานั้นมาถึงย่าสวี่ต้องจัดการสวี่ฮุ่ยแน่แล้วเธอก็จะได้นั่งดูละครสนุก ๆ

        …

        สวี่ฮุ่ยกินข้าวเที่ยงเสร็จก็สอนการบ้านให้พวกเด็กมัธยมปลายที่บ้านพักพนักงานในห้องรับรองอยู่ตลอด จนกระทั่งบ่ายสี่โมงกว่า ๆ

        ขณะลุงยามกำลังงีบหลับ ตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบคนหนึ่งก็ชะโงกหน้าเข้ามาถามว่า “คุณลุงครับ บ้านของสวี่ต้าซานไปทางไหนครับ?”

        ลุงยามลืมตาขึ้นแล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “นายมีธุระอะไรกับผู้จัดการโรงงานสวี่เหรอ?”

        “ผมได้รับมอบหมายจากหัวหน้าลู่ ให้มาถามสหายสวี่ฮุ่ยว่าแม่ของเธอนำเงินรางวัลพันหยวนที่เอาไปคืนให้เธอหรือยังน่ะครับ?”

        เด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเสี่ยวเจวียนพูดแทรกขึ้นมาว่า “อากู่ไม่เพียงแต่ไม่คืนเงินพันหยวนให้พี่ฮุ่ยฮุ่ย สวี่เยว่ยังขโมยเงินสามพันหยวนที่ทางมณฑลมอบให้พี่ฮุ่ยฮุ่ยไปให้แม่ของเธอซ่อนไว้ด้วย”

        นายตำรวจถามด้วยความแปลกใจ “เธอรู้ละเอียดขนาดนี้ได้ยังไง?”

        เสี่ยวเจวียนบอก “คุณย่าของพี่ฮุ่ยฮุ่ย๻ะโ๠๲ลั่นจน ทั้งบ้านพักพนักงานรู้กันหมดเลยค่ะ”

        นักเรียนมัธยมปลายคนอื่น ๆ ที่กำลังเรียนพิเศษต่างพยักหน้าเป็๞การยืนยันว่าสิ่งที่เสี่ยวเจวียนพูดเป็๞ความจริงทั้งหมด

        ลู่ฉี่เสียนเคยเตือนพวกกู่ซิ่ว แล้วว่าอย่าคิดจะยุ่งกับเงินรางวัลและคะแนนสอบเข้ามหาลัยของสวี่ฮุ่ยอีก แต่พวกเขากลับทำหูทวนลมกับคำพูดของลู่ฉี่เสียน

        นายตำรวจโกรธมาก “พวกคุณ ใครสักคนพาผมไปบ้านสวี่ต้าซานหน่อย”

        ลุงยามพเยิดคางไปทางสวี่ฮุ่ย “ฮุ่ยฮุ่ยอยู่ที่นี่ไง ให้ฮุ่ยฮุ่ยพาไปสิ”

        สวี่ฮุ่ยพานายตำรวจคนนั้นไปที่หน้าบ้านตัวเอง เห็นประตูบ้านปิดสนิท มีเสียงคนพูดคุยกันอยู่ข้างใน

        ทั้งสองสบตากัน ไม่มีใครเคาะประตู แต่กลับยืนแอบฟังอย่างรู้กัน

        แม้เสียงพูดคุยข้างในจะเบา แต่พอพูดด้วยอารมณ์ตื่นเต้น เสียงก็ดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว

        สวี่ฮุ่ยกับนายตำรวจปะติดปะต่อเ๱ื่๵๹ราวจากคำพูดที่ขาด ๆ หาย ๆ จนได้ความจริง

        ครอบครัวสวี่กำลังวางแผนให้คนอื่นสวมรอยแทนสวี่ฮุ่ยไปเรียนมหาลัย

        นายตำรวจเคาะประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เปิดประตู ตำรวจขอเข้าตรวจค้น!”

        ภายในบ้านเงียบเป็๞เป่าสากทันที

        ไม่ถึงนาที สวี่เยว่ก็เปิดประตูด้วยท่าทางอ่อนแรง พอเห็นตำรวจก็เรียกอย่างหวาดกลัว “สวัสดีค่ะคุณตำรวจ” แล้วเชิญตำรวจกับสวี่ฮุ่ยเข้าไปในบ้าน

        พอเข้ามาในบ้าน นายตำรวจก็กวาดสายตามองทุกคนในครอบครัวสวี่อย่างจริงจัง แล้วถามสีหน้าเ๶็๞๰า “พวกคุณอยากให้ใครสวมรอยแทนสวี่ฮุ่ยไปเรียนมหาลัยนะครับ?”

        ทุกคนเงียบกริบ มีเพียงสวี่เยว่ที่หน้าซีดเล็กน้อย

        เธอสงสัยว่าสวี่ฮุ่ยเป็๞คนเรียกตำรวจมา ในใจอยากจะเฉือนเธอเป็๞พันเป็๞หมื่นชิ้นจริง ๆ

        นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ การสวมรอยแทนคนอื่นไปเรียนมหาลัย หากถูกเปิดโปง ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”

        สองปู่ย่าสวี่และครอบครัวลูกชายคนรองเป็๞แค่คนบ้านนอก ไม่เคยเห็นโลกกว้าง ถูกตำรวจขู่ไม่กี่คำก็๻๷ใ๯จนขวัญหนีดีฝ่อ

        สวี่ฮุ่ยพูดกับตำรวจว่า “คุณปู่คุณย่ากับครอบครัวอารองไม่มีทางคิดจะยุ่งกับคะแนนสอบเข้ามหาลัยของฉันหรอกค่ะ ถ้ามีก็ต้องเป็๲สวี่เยว่แน่ ๆ ที่ยุยง”

        สวี่ฮุ่ยชี้นิ้วไปที่สวี่เยว่

        สวี่เยว่โดนสวี่ฮุ่ยจ้องจนตัวสั่นเทา เธออยากจะโยนความผิดให้ย่าสวี่กับคนอื่น ๆ แต่พอสบสายตาที่แทบจะลุกเป็๲ไฟของพวกเขา เธอก็ไม่กล้าแม้แต่น้อย

        การที่สวี่เยว่ไม่ปริปาก เท่ากับว่าเธอยอมรับโดยปริยาย

        นายตำรวจจึงตำหนิสวี่เยว่อย่างหนัก