24
คำพูดของบัวที่มั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าเจแปนจะซื่อสัตย์กับพอร์ตตลอดไป มันทำให้เขาต้องกลับมานั่งย้อนคิดอีกครั้งว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันเป็เื่ที่ถูกต้องแล้วหรือยัง
แม้ตอนนั้นบัวจะให้คำตอบกลับมาอย่างไม่คิดอะไรมากนัก ทว่าคำพูดของเธอกลับคอยหลอกหลอนเจแปนอยู่ทุกครั้งไป จนเขาแทบไม่อยากเห็นหน้าพัตเตอร์ เนื่องจากระบบศีลธรรมเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง
“วันนี้มีนัดนำเสนองานนี่นา”
หลายวันต่อมา... หลังเจแปนรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งเนื่องจากเสียงนาฬิกาปลุก เขาก็พูดกับตัวเองเสียงแ่ เมื่อวันนี้อาจารย์นัดให้นักศึกษาชั้นปีของเขาไปนำเสนองานที่ทำส่งไป ซึ่งงานที่ว่านั้นก็คืองานที่เจแปนวานให้พัตเตอร์มาถ่ายแบบให้กัน
จนทำให้เื่ราวของทั้งคู่เลยเถิดมาจนถึงตอนนี้
“ส่วนรายนั้นก็หายไปเลยแฮะ” พอตั้งสติได้และรู้แล้วว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อไป เจแปนก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง เมื่อเช้าวันนี้บนเตียงของเขาก็ปราศจากร่างพัตเตอร์เหมือนอย่างเมื่อวานนี้
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพัตเตอร์รู้หรือเปล่าว่าเจแปนไม่พร้อมพบหน้าอีกฝ่าย พัตเตอร์ถึงได้ตีตัวออกห่างไปทั้งที่ปกติแล้ว ั้แ่ที่อีกฝ่ายเปิดเผยกับเจแปนอย่างตรงไปตรงมาว่าเ้าตัวเป็ใคร พัตเตอร์ก็มักจะตามติดเจแปนเสมอราวกับอีกฝ่ายเป็เงาของเขา
“แต่หายไปก็ดีแล้วล่ะ เราจะได้เลิกรู้สึกผิดสักที” เขาว่าต่อพร้อมลุกลงจากเตียง เพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเดินทางไปมหาลัย
“แปน! ทางนี้” เมื่อมาถึงห้องเรียนแล้ว บัวที่เข้ามาก่อนก็กวักมือเรียกให้เจแปนเดินไปหากันทันที โดยหลังจากที่เจแปนทิ้งตัวนั่งข้างเพื่อนได้ไม่นานนัก อาจารย์ประจำวิชาก็เดินตามเข้ามาในห้องพอดี
“มึงได้เตรียมตัวมาปะ” เพื่อนสนิทหันหน้ามาถามกัน
“ก็เตรียมบทพูดมานิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้ซ้อมอะไรมาเยอะ” เจแปนตอบกลับไปพลางหันหน้าไปทางอาจารย์ที่บอกให้นักศึกษาเดินออกไปจับฉลาก เพื่อเรียงคิวนำเสนอผลงาน
ตลอดทั้งการนำเสนอผลงานของเขากับเพื่อนในสาขา มันก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากปกติมากนัก เจแปนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย ทว่าพอถึงคราวที่เขาต้องเดินออกไปนำเสนอผลงานตัวเองบ้าง เขาก็เกิดอาการหวั่นใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น เนื่องจากเจแปนกลัวว่าจะมีคนจับได้ว่านี่ไม่ใช่พอร์ตตัวจริง
“อาจารย์ขอถามหน่อยนะ นายแบบที่มาขึ้นปกให้เรานี่ หามายังไง?” หลังการนำเสนอผลงานของเจแปนสิ้นสุดลง ก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าไปนั่งที่เดิม อาจารย์ประจำวิชาก็เอ่ยถามกันอย่างสนใจ
“ก็ติดต่อปกติเลยครับ พอดีเขาเป็คนรู้จักของผม ผมก็เลยวานให้เขามาถ่ายงานให้” เจแปนตอบกลับเสียงนิ่ง พยายามไม่แสดงพิรุธอะไรออกมาทั้งนั้น
“อ๋อ โอเค ๆ ไม่ใช่อะไรหรอกที่ถามเพราะอาจารย์รู้สึกคุ้นหน้าเฉย ๆ”
“ก็เขาเป็เดือนคณะทันตะไงคะอาจารย์” ทันใดนั้นเพื่อนที่นั่งรอนำเสนอก็พูดขึ้น
“อ้าวเหรอ ไม่น่าล่ะอาจารย์ถึงรู้สึกคุ้นหน้า โอเค ๆ กลับเข้าไปนั่งที่ได้เลย”
“ขอบคุณครับ” เจแปนกล่าวขอบคุณเพียงสั้น ๆ ก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าไปนั่งประจำที่ด้วยอาการใจเต้นแรง
“นี่ทิชชู... เหงื่อออกเต็มเลย ห้องนี้มันร้อนเหรอวะ?” บัวเอ่ยถามพร้อมยื่นกระดาษทิชชูมาให้เจแปน เมื่อเธอเห็นว่าตามกรอบหน้าเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“คงงั้น” เจแปนว่าเสียงแ่พลางยื่นมือไปรับทิชชูมาเช็ดเหงื่อของตัวเองออก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พักหายใจหายคอ บัวก็สะกิดแขนเรียกกันอีกครั้ง
“นี่มึงมีนัดกับพอร์ตเหรอ มันถึงได้มารอมึงที่หน้าห้องแบบนี้” เธอบอก ทำเอาเจแปนได้ยินแล้วต้องรีบหันมองตามสายตาของเธอทันที ก่อนที่เขาจะได้สบตากับพอร์ต
พอร์ตที่เป็แฟนเขาจริง ๆ ไม่ใช่ใครอื่น
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้มาหาถึงที่นี่” เมื่อการนำเสนองานผ่านพ้นไปแล้ว เจแปนก็เดินออกมาคุยกับพอร์ตทันที เนื่องจากการมาของอีกฝ่ายค่อนข้างเหนือความคาดหมายของเขาอยู่พอสมควร
“เรามาชวนแปนไปกินข้าว” พอร์ตตอบกลับมาเสียงนิ่ง ทำเอาเจแปนได้ยินแล้วก็ถึงกับเลิกคิ้วสูงคล้ายกับไม่เชื่อหู
“นี่พอร์ตลืมไปแล้วเหรอว่าครั้งล่าสุดที่เราคุยกัน คือเราทะเลาะกันนะ” เจแปนถามกลับไป เผื่อว่าอีกฝ่ายจะลืมเื่นี้
“ไม่ได้ลืม”
“...”
“แต่เราก็แค่คิดว่าถ้าคุยกันผ่านโทรศัพท์ เดี๋ยวเราก็ทะเลาะกันอีกอยู่ดี สู้มาคุยกันแบบซึ่ง ๆ หน้าเลยมันคงจะดีกว่า” อีกฝ่ายอธิบายในมุมของตัวเองแล้วค่อยว่าต่อ “ตกลงจะไปกินข้าวด้วยกันไหม หรือว่าแปนติดธุระอะไร”
“เราไปได้ ไม่ได้ติดธุระที่ไหน” เจแปนตอบกลับไปเสียงห้วน ก่อนที่เขาจะหันไปบอกเพื่อนในกลุ่มว่าจะไปกินข้าวกับคนรักของตัวเอง
เพราะบทสนทนาที่พัตเตอร์เคยพูดเอาไว้แน่ ๆ มันถึงได้ทำให้เจแปนเกิดอาการหงุดหงิดทุกครั้ง ยามที่เขาสบตากับพอร์ต...
“เมื่อกี้อาจารย์เขาให้ทำอะไรเหรอ เห็นมีเดินออกไปหน้าห้องด้วย” หลังเดินทางมาถึงร้านอาหารตามสั่งที่หน้ามหาลัยแล้ว ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งรออาหารกันอยู่นั้น พอร์ตก็เป็คนพูดกับเจแปนก่อน
“อาจารย์เขาให้นำเสนองานที่เคยทำไปน่ะ” เจแปนตอบเสียงนิ่ง พร้อมพยายามหันมองทางอื่นแทนที่จะเป็ใบหน้าของแฟนหนุ่ม เนื่องจากเขาไม่อยากหงุดหงิดใส่อีกฝ่ายในเวลานี้
“อ๋อ งั้นใช่งานที่แปนเคยวานให้เราไปเป็นายแบบให้หรือเปล่า” พอร์ตถามต่อ ทว่าคำถามของอีกฝ่ายกลับทำให้คนที่กำลังไม่สบอารมณ์ชะงักไปเล็กน้อย เพราะเจแปนไม่แน่ใจนักว่าพอร์ตทันเห็นตอนที่เขาเดินออกไปนำเสนอผลงานของตัวเองหรือเปล่า
“...”
“เป็อะไรหรือเปล่า” เพราะเจแปนนิ่งค้างนานเกินไป คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันจึงถามขึ้น
“ใช่ งานชิ้นนั้นแหละ” นานเกือบนาทีกว่าที่เจแปนจะให้คำตอบ โดยในนาทีเดียวกันนั้นแม่ค้าร้านข้าวก็นำอาหารมาเสิร์ฟพอดี นั่นจึงทำให้บทสนทนาระหว่างทั้งคู่ต้องหยุดไว้แค่เท่านั้น
นับวันความสัมพันธ์ระหว่างเจแปนกับพอร์ตมันก็ยิ่งชัดเจนว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว...
ปกติทุกครั้งยามที่พอร์ตมาหาหรือทั้งสองได้มีโอกาสเจอหน้ากันบ้าง เจแปนก็มักจะแสดงท่าทีดีใจและทำตัวร่าเริงกับคนรักเสมอ ทว่าพอมันเกิดเหตุการณ์อะไรหลาย ๆ อย่างขึ้น เจแปนเผลอไปรู้อะไรที่ไม่ควรรู้เข้า ไหนจะเื่เหนือธรรมชาติที่เข้ามามีบทบาทกับทั้งคู่อีก นั่นก็ทำให้อาการดีอกดีใจที่เคยมีให้อีกคนหายไปเสียอย่างนั้น
“ทำไมเรารู้สึกไม่เหมือนเดิมเลยวะ” หลังกินข้าวเสร็จและพอร์ตก็กำลังขับรถพาเจแปนกลับไปที่มหาลัย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดขึ้น เมื่อเจแปนรู้สึกไม่มีความสุขจริง ๆ
“หมายความว่ายังไงเหรอ” พอร์ตถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็แต่ก่อน... ทุกครั้งที่พวกเราได้เจอกัน เราโคตรดีใจเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้เรารู้สึกเฉย ๆ แล้วอะ”
“...”
“เพราะ่นี้เรามีปัญหากันบ่อยหรือเปล่า มันเลยทำให้เราเริ่มรู้สึกเฉย ๆ กับพอร์ตแล้ว” เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา โดยคราวนี้เจแปนก็เลือกที่จะพูดจากับแฟนหนุ่มโดยปราศจากอารมณ์หงุดหงิด เนื่องจากเขาไม่อยากทะเลาะกันอีก
“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี” พอร์ตถามกลับมา
“ถ้าพอร์ตถามเรา เราก็มีทางเลือกให้แค่สองทาง นั่นก็คือเลิกกันไปเลยหรือไม่เราก็ลองห่าง ๆ กันไปก่อน” เจแปนว่า เพราะเขาคิดออกแค่นี้จริง ๆ
“ถ้าเลิกกันไปแปนไม่เสียดายเวลาเหรอ? วันนี้ที่เรายอมมาหาแปนถึงที่คณะก็เพราะเราเสียดายเวลานะ ไม่อยากให้พวกเราจบกัน” พอร์ตบอกกลับมา ซึ่งมันก็เป็เวลาเดียวกันกับที่รถของอีกฝ่ายมาจอดที่หน้าตึกเรียนของเจแปนพอดี
“เราก็เสียดายเหมือนกัน แต่พอคิด ๆ ดูแล้ว ถ้าเราทนคบกันต่อ เพียงเพราะแค่เสียดายเวลามันดีจริง ๆ เหรอ” เจแปนถามทั้งคิ้วขมวด ก่อนจะว่าต่อ “แต่ก่อนที่เรายอมพอร์ตทุกอย่าง ก็เพราะเราเสียดายเวลานี่แหละ”
“...”
“แต่ตอนนี้เรารู้สึกเสียดายความสุขมากกว่าเวลาแล้วว่ะ”
“งั้นเราลองห่างกันอีกสักรอบก็ได้ แต่ยังไม่เลิกกันนะ” พอร์ตหาข้อสรุป
“แล้วห่างรอบนี้มันจะดีขึ้นกว่าเดิมใช่ไหม?” เจแปนถามกลับไป เพราะเขาไม่อยากมาเสียเวลากับเื่พวกนี้อีกแล้ว
“เราคิดว่าอย่างนั้นนะ” อีกฝ่ายตอบกลับมา โดยในนาทีนั้นเจแปนก็จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของแฟนหนุ่ม เมื่อเขาคิดอยากถามเื่การนอกใจ แต่เพราะเจแปนกลัวว่าหากเขาถาม มันจะทำให้ทั้งคู่ต้องกลับมาทะเลาะกันอีกอย่างไม่มีวันจบสิ้น นั่นจึงทำให้เขาเลือกที่จะถามในใจเท่านั้น
ไม่พูดมันออกไปั้แ่แรกน่าจะดีกว่า
“ตกลงตามนี้นะ ห่างกันอีกสักรอบ เผื่ออะไร ๆ มันจะดีขึ้น” พอร์ตเอ่ย
“อือ เอาตามที่พอร์ตว่านั่นแหละ” เจแปนพยักหน้ากลับไป จากนั้นเขาถึงค่อยปลดสายรัดนิรภัยและลงจากรถไป เพราะวันนี้เจแปนมีเรียนตอนบ่าย
“เป็ยังไงบ้าง วันนี้ได้ไปกินข้าวเที่ยงกับพอร์ตทั้งที”
“ก็ปกติอ่ะ เพิ่มเติมคือห่างกันอีกสักรอบ” เจแปนตอบเพื่อนเสียงเรียบ ขณะที่เขากำลังทิ้งตัวนั่งข้างเธอ
“อีกแล้วเหรอวะ ห่างกันบ่อยขนาดนี้ทำไมถึงไม่เลิกกันไปเลย” อีกฝ่ายถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ
“กูก็คิดแบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้พอร์ตมันมาเสียดายเวลาไง”
“...”
“นี่ก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงเพิ่งมาเสียดายเวลาตอนนี้ ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่ใส่ใจ” เขาว่าต่อพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นบทสนทนาล่าสุดตอนที่เจแปนทะเลาะกับพอร์ตผ่านโทรศัพท์ก็ผุดขึ้นมาในความคิดเขาพอดี
“บัว”
“ว่า?”
“มึงว่ากูมีประโยชน์กับพอร์ตไหม” เจแปนเอ่ย เนื่องจากคำพูดหนึ่งที่พอร์ตเคยหลุดปากพูดกับเขา นั่นก็คือที่อีกฝ่ายไม่อยากเลิก เพราะว่าเจแปนมีผลประโยชน์ต่ออีกฝ่าย
“มีสิ ถ้าไอ้พอร์ตไม่มีมึงอ่ะ มันแย่แน่” บัวตอบกลับมาแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน “เวลามันร้อนเงิน อยากได้นั่นได้นี่ มันก็ชอบมาขอมึงไม่ใช่เหรอ ขนาดค่าเทอมตัวเองแท้ ๆ มันยังมาขอแฟนเลย แทนที่จะไปขอพ่อแม่ของตัวเอง”
“ก็จริงของมึง”
“แต่พักหลังมานี้มึงดูแปลก ๆ จริงนะแปน”
“หืม?” คราวนี้เจแปนหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ปกติ... เวลาที่เป็เื่ของพอร์ตมึงดูเสียอกเสียใจจะตาย แต่ทำไมวันนี้ถึงดูเฉย ๆ แล้วล่ะ ขนาดตอนเที่ยงมึงเพิ่งห่างกับมันอีกรอบแท้ ๆ แต่มึงดูเหมือนคนไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ” บัวพูดตามที่คิด ซึ่งเจแปนก็ทำแค่ยิ้มรับเท่านั้น เนื่องจากเขารู้ดีว่าอะไรถึงทำให้ความเสียใจของเขาเริ่มลดน้อยลงทุกขณะ
“อาจเพราะตอนนี้กูเริ่มตาสว่างขึ้นแล้วมั้ง ไหนจะเจอเหตุการณ์ซ้ำ ๆ ซาก ๆ อีก มันน่าเบื่อ” เจแปนตอบกลับไปแล้วค่อยว่าต่อ “ยังไงคืนนี้พวกเราไปเที่ยวกันดีไหม?”
“ถามจริง! มึงเนี่ยนะจะไปเที่ยว” บัวถามอย่างไม่เชื่อหู
“มึงก็ทำเว่อร์ไปได้ วันเกิดเพื่อนกูก็ไปกับพวกมึงตลอดไหม จะมาทำหน้าแปลกใจทำไมกัน”
“ก็เพราะปกติมึงเที่ยวเฉพาะตอนวันเกิดเพื่อนนี่แหละ กูถึงได้แปลกใจไงที่มึงชวนเที่ยวคืนนี้”
“แล้วสรุปจะไปไม่ไป?”
“ไปดิ เดี๋ยวกูเป็คนนัดรวมพลเพื่อนเอง” อีกฝ่ายรีบตอบกลับมาทันที ขณะที่เจแปนก็นั่งเท้าคางหันมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เมื่อเขาคิดว่าตอนนี้เขากับพอร์ตกำลังสลับบทบาทกันแล้ว
เพราะบางทีปลายทางของเื่นี้ เจแปนอาจไม่ได้รู้สึกเสียใจกับพอร์ตก็ได้ แต่พอร์ตต่างหากที่อยู่ไม่ได้เพราะเขา
เนื่องจากการห่างกันครั้งนี้ มันทำให้เจแปนรู้สึกเหมือนได้รับอิสรภาพกลับมาอีกครั้ง เขาจึงรู้สึกอารมณ์ดีมากเป็พิเศษ จากที่แต่ก่อนคำพูดของบัวที่มั่นอกมั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางนอกใจพอร์ต มันทำให้เจแปนเกิดอาการรู้สึกผิดและหัวเสียมานานหลายวัน
“ใส่ชุดนี้ดีกว่า” หลังกลับมาถึงคอนโด เจแปนที่มีนัดออกไปเที่ยวกับเพื่อนในค่ำคืนนี้ก็รีบเปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อเลือกหาชุดดี ๆ มาลองสวมดู โดยเขาก็พยายามเอาชุดที่รู้สึกเข้าตามาทาบกับตัวและมองตัวเองผ่านกระจกเงานานอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดเจแปนก็เลือกชุดได้เสียที
จนถึงตอนนี้มันก็ไม่มีแม้แต่เสี้ยววินาทีด้วยซ้ำที่เจแปนจะรู้สึกเสียใจที่เขาต้องห่างกันกับแฟนหนุ่ม
ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา หลังกลับมาจากต่างจังหวัดเจแปนก็เริ่มรู้สึกกับพอร์ตน้อยลงไปทุกขณะ ซึ่งก็อาจเพราะตอนที่เขากลับบ้านต่างจังหวัด เจแปนมีการทะเลาะกับพอร์ตอย่างรุนแรงผ่านโทรศัพท์ก็ได้ ไหนจะเื่การนอกใจที่เจแปนระแคะระคายมาอยู่นานพักใหญ่แล้วนั่นอีก มันถึงทำให้ความอดทนของเขาที่เคยมีมาตลอดสิ้นสุดลง จนกลายเป็ว่าเวลานี้เจแปนไม่คิดจะรั้งให้พอร์ตอยู่ด้วยกันแล้ว มีแต่จะผลักไสให้ออกห่างไป
“ถ้าห่างกันแบบนี้ งั้นแสดงว่ามึงสามารถไปกับใครก็ได้ใช่ปะ”
“ใจเย็นนะบัว พวกกูแค่ห่างกัน ยังไม่ได้เลิกสักหน่อย” เจแปนรีบท้วงเพื่อนโดยพลัน เมื่อเวลาต่อมาหลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เจแปนก็รีบขับรถมายังร้านประจำของเขากับเพื่อน
“กูซ้อมแล้วนะเนี่ย นับวันรอที่มึงกลับมาโสดเลย” เธอเอ่ยกลับมา ทำเอาเจแปนได้ยินแล้วได้แต่หลุดหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เขาจะว่ากลับไป
“นี่ใจคอจะให้เลิกกันอย่างเดียวเลยเหรอ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของกูกับพอร์ตมันจะดีขึ้นบ้างหรือไง”
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะกูทนเห็นมึงทุกข์ใจมานานแล้ว” เธอเอ่ยกลับมาพร้อมหยิบยกแก้วแอลกอฮอล์มาชงกับเจแปนหนึ่งหน โดยระหว่างที่เจแปนกำลังยกแก้วขึ้นดื่มนั้น สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นดวงตาที่คุ้นเคยเข้าพอดี ซึ่งการเจอกับอีกฝ่ายในสถานที่แบบนี้มันก็ค่อนข้างเหนือการคาดหมายของเจแปนอยู่พอสมควร
เมื่อเขาได้มาเจอพัตเตอร์ที่นี่
อีกฝ่ายที่ยืนอยู่บนชั้นสองของร้านจ้องมองมาทางเจแปนตาไม่กะพริบ ขณะเดียวกันนั้นเจแปนเองก็จ้องมองพัตเตอร์กลับไปเช่นกัน ทั้งสองสบตากันนานเกือบนาทีกว่าที่เจแปนจะส่งสัญญาณบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รับรู้ หลังเขามีเื่ที่อยากเล่าให้พัตเตอร์ฟัง
โดยหลังจากที่พัตเตอร์พยักหน้ากลับมาให้แล้ว เจแปนถึงค่อยหันไปสะกิดแขนบัว ตั้งใจจะบอกเธอว่าเขาจะไปเข้าห้องน้ำ ไม่อย่างนั้นเพื่อนเขาคงเป็ห่วงแน่
“นี่มึงจะให้กูไปเป็เพื่อนหรือเปล่า” บัวถาม
“มึงอยู่นี่แหละ กูเป็ผู้ชายใครจะมาทำอะไรได้” เจแปนบอกกลับไป จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากโต๊ะทันที
ราวกับสบตาก็รู้ใจ หลังเจแปนเดินแยกออกมาจากโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เขาก็มาเจอกับพัตเตอร์ที่หน้าห้องน้ำชายพอดี
“ไม่ยักรู้ว่าร่างดอพเพลแกงเกอร์จะมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้ด้วย” นั่นเป็ประโยคแรกที่เจแปนทักอีกคน หลังทั้งสองไม่เจอกันมานานหลายวัน เนื่องจากพัตเตอร์หายไปเอง
“ไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อย มาศึกษาพฤติกรรมมนุษย์ต่างหาก” พัตเตอร์ตอบกลับมาท่ามกลางเสียงเพลงภายในร้านที่เปิดดังกระหึ่ม ซึ่งเวลานี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ไม่มีใครคิดจะสนใจด้วยซ้ำว่าพวกเขากำลังคุยเื่อะไรกัน
“ในร้านนี้มันเสียงดัง เราออกไปคุยกันที่หน้าร้านดีไหม” เจแปนเสนอความคิด
“ได้สิ แปนเดินนำไปก่อนเลย” พัตเตอร์ตอบกลับมา พลางผายมือเชิงบอกให้เจแปนเดินนำเ้าตัวไปก่อน
หลังทั้งสองเดินออกมาที่หน้าร้านเรียบร้อยแล้ว เจแปนก็เป็ฝ่ายหามุมสงบ ๆ เพื่อที่เขาจะได้คุยกับพัตเตอร์ได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครได้ยินเื่ส่วนตัวของเขา
“มีเื่อะไรที่อยากคุยกับเราเหรอ” คราวนี้พัตเตอร์เป็คนเริ่มต้นบทสนทนาก่อน
“ก่อนจะคุยเื่นั้น เราขอถามนายก่อนสิว่าหายไปไหน”
“ความลับ” พัตเตอร์ไม่พูดเปล่า แต่อีกฝ่ายยังระบายยิ้มอย่างมีเลศนัยมาให้กันด้วยแล้วค่อยว่าต่อ “ที่เราหายไป ก็เพราะเรารู้สึกว่าแปนไม่ค่อยโอเคกับเราไง เราเลยคิดว่าเราควรจะรักษาระยะห่างกับแปนเอาไว้ดีกว่า ไม่อยากให้อึดอัด”
“นี่ร่างดอพเพลอย่างนายมีความคิดที่ละเอียดอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ” เจแปนเอ่ย เนื่องจากเหตุผลของพัตเตอร์มันดูเหนือการคาดหมายของเขามาก
“เราซับซ้อนกว่าที่แปนคิดอีก ไม่ได้เป็แค่เงาของมนุษย์สักหน่อย”
“อืม ฟังดูน่าสนใจดีนะ”
“ว่าแต่แปนเถอะ มีเื่อะไรหรือเปล่าถึงได้เรียกเราออกมาแบบนี้” พัตเตอร์ถามต่อ
“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เื่สำคัญอะไรหรอก แต่เราก็แค่อยากเล่าให้นายฟังเฉย ๆ” เจแปนบอกกลับไป จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองอยู่พักหนึ่ง เนื่องจากเจแปนไม่รู้ว่าเขาควรเริ่มต้นเล่าเื่จากตรงไหนดี
“วันนี้พอร์ตมาเจอเราด้วยแหละ เราโคตรใฉิบหายนึกว่าความลับตอนที่เราให้นายสวมรอยเป็พอร์ตจะแตกแล้วซะอีก” เขาเอ่ย เมื่อหวนนึกไปถึงเหตุการณ์หวาดเสียวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน
“มันไม่ใช่แค่เื่นี้แน่ ๆ” พัตเตอร์พูดกลับมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ได้สร้างความประหลาดใจให้กับเจแปนอีกครั้ง เพราะเขาไม่คิดว่าพัตเตอร์จะคาดเดากันออกถึงขนาดนี้
เพราะแม้แต่ตัวพอร์ตที่เป็แฟนหนุ่มของเขาแท้ ๆ ก็ยังไม่เคยเดาใจเจแปนได้เท่าอีกฝ่าย
“ใช่ มันไม่ใช่แค่เื่นั้นหรอก” นานเกือบนาทีกว่าที่เจแปนจะยอมรับกลับไป “วันนี้เรากับพอร์ตเพิ่งตกลงกันว่าพวกเราจะห่างกันอีกสักรอบ”
“...”
“จริง ๆ มันก็แอบน่าเบื่ออยู่นะ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อพอร์ต้าแค่ห่างเท่านั้น หมอนั่นยังไม่อยากเลิก” เขาว่าต่อพร้อมระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อเขานึกสมเพชสิ่งที่เป็อยู่ในตอนนี้ ซึ่งถ้าพูดกันตามจริงเจแปนมองไม่เห็นหนทางที่ความรักของเขากับพอร์ตจะสามารถไปกันต่อได้ด้วยซ้ำ
“ทะเลาะกันเหรอ” พัตเตอร์ถามต่อ
“เปล่า รอบนี้คุยกันด้วยดีต่างหาก” เจแปนตอบทันที
“...”
“มันเหมือนเป็เหตุการณ์ที่ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เรื่อย แต่ที่น่าแปลกใจก็คือวันนี้เราไม่รู้สึกอะไรกับพอร์ตแล้ว ทั้งที่ปกติเราเสียใจทุกครั้งเวลาที่ต้องห่างกับพอร์ต” เขาเอ่ย โดยเจแปนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจบอกเื่นี้กับพัตเตอร์ ทั้งที่อีกฝ่ายไม่จำเป็ต้องมารู้เื่นี้ด้วยซ้ำ
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?” พัตเตอร์ถามย้ำ
“ใช่ ไม่รู้สึกอะไรเลย” เจแปนยืนยันกลับไป
“...”
“เผลอ ๆ พอได้ห่างกันรอบนี้เรารู้สึกดีใจด้วยซ้ำ เพราะวันนี้เราเป็คนชวนเพื่อนออกมาเที่ยวเอง” เขาว่า จากนั้นเจแปนถึงค่อยเลื่อนสายตาหันไปมองใบหน้าของพัตเตอร์ที่เหมือนคนรักของเขาทุกกระเบียดนิ้ว “นายว่านี่มันเป็สัญญาณที่เราจะตัดใจจากพอร์ตได้หรือยัง?”
“แล้วแปนมาถามคนที่อยากให้แปนกับไอ้พอร์ตเลิกกันใจจะขาดเนี่ยนะ?” พัตเตอร์ย้อนถามกลับมาพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะพูดบางอย่างกับเขา
“ถ้าแปนถามเราแบบนี้ เราก็จะบอกว่ามันเป็สัญญาณที่ดีแล้วล่ะ แปนจะได้เปิดรับคนอื่นสักที”
“...”
“คนอื่นที่หมายถึงเราน่ะ”
“แต่ว่านายมีหน้าตาเหมือนพอร์ตเลยนะ” เจแปนแย้ง
“แล้วยังไงล่ะ แปนคลุกคลีกับทั้งมันทั้งเรา แปนก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอว่าต่อให้หน้าตาจะเหมือนกันมากแค่ไหน แต่เรากับมันก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย อีกอย่างตอนนั้นแปนก็เคยบอกเราเองนี่ว่าแปนไม่เห็นภาพไอ้พอร์ตทับซ้อนกับเราแล้ว” พัตเตอร์ว่า
