หลังจากทานอาหารกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยอาจเพราะชายชาวพม่าอยากจะโปรโมทหินแร่ก้อนั์กระตุ้นผู้คนจึงเริ่มนำหมายเลขของหินแร่บางส่วนออกมาประกาศ หากไม่มีคนที่ให้มากกว่าก็จะยืนยันผู้ซื้อแล้ว
หลังจากยืนยันผู้ซื้อแล้วนั้นก็จะสามารถผ่าแร่กันได้เลย หากผ่าออกมาแล้วเจอหยกราคาของหินั์ก้อนนั้นก็จะสูงขึ้นเสียดฟ้า
ชายพม่าอยู่กับหินแร่มานานหลายปีความสามารถในการแยกแยะแร่ยังไม่ได้เท่าไร แต่การดูแลคนแบบนี้เขาเรียนมาแล้วอย่างมั่นใจ
เขาไม่ได้แน่ใจว่าด้านในของก้อนแร่มีหยกอยู่หรือไม่จึงเลือกหินแร่ก้อนที่มีการแข่งขันกันมากขึ้นมา อย่างก้อนหมายเลข 96 เดิมทีเขาไม่ได้มองเห็นด้านดีของหินก้อนนี้เลยแม้แต่น้อยเพียงแค่โยนใส่เข้าไปในกองเพื่อให้ครบจำนวนก็เท่านั้น ราคาเริ่มต้นคือแปดแสนบาทแต่สุดท้ายก็มีคนให้ราคากว่าสองล้านห้า เขาไม่แน่ใจว่าสายตาของตัวเองพร่ามัวหรือว่าคนพวกนั้นต่างพากันเป็บ้าไปแล้ว
ตัวเลขราคานั้นดูแปลกผิดปกติเมื่อชาวพม่าประกาศราคาและบอกว่าเป็ของตระกูลไอนอกจากชายชาวพม่าและไอลี่ที่เป็เหมือนกับลูกครึ่งชาวอเมริกันแล้ว ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะกันออกมา
ไอลี่ไม่รู้ว่าพวกเขาขำอะไรกันแต่หลังจากที่ได้ถามหลี่อันผิง เธอก็ได้รู้ความหมายของตัวเลขราคาที่เธอให้ไป ไอลี่โมโหเสียจนต้องระบายอารมณ์ออกมาแขนของหลี่อันผิงจึงได้รอยเขียวเพิ่มอีก (ราคาที่ไอลี่เสนอคือ 250 หมื่นหยวน ซึ่งเลข 250 มีความหมายว่าโง่ค่ะ)
ชายพม่าหันมาถามว่าไอลี่้าจะผ่าเลยไหมตอนนี้ไอลี่รู้สึกราวกับตัวเองกำลังโดนปั่นหัวไม่แน่ใจว่าพวกหลิ่วเจิงรู้เื่ที่เธอส่งคนเข้าไปสืบราคาแล้วหรือเปล่าไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ทำตัวเลขแบบนี้ออกมาได้ จะต้องตั้งใจเอาไว้แล้วแน่
แต่ในเมื่อขึ้นหลังเสือมาแล้วไอลี่จึงได้แต่ทำตามน้ำต่อไป ผู้คนต่างพากันจับจ้องมาที่เธอถ้าหากว่าไม่กล้าผ่าต่อหน้าทุกคน ก็จะถูกมองว่าฝูหม่านโหลวขี้ขลาด
“ผ่า ทำไมจะไม่ผ่าล่ะ! ผ่าออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”
ชายชาวพม่าจัดการนำหินแร่เบอร์ 96 วางลงบนเครื่องตัดก่อนจะหันมาถามไอลี่ว่าจะให้ตัดอย่างไร ไอลี่รู้สึกว่า “ความเชื่อ”ที่เธอมีมาต่างก็ไม่ได้มีผลอะไร จึงบอกให้ตัดไปอย่างไรก็ได้
ชายชาวพม่าไม่ค่อยพอใจเธออยู่ั้แ่แรกแล้วเมื่อได้ยินว่าให้ตัดอย่างไรก็ได้ เขาก็สั่งให้คนตัดลงตรงกลางอย่างไม่เกรงใจจากนั้นหินแร่เบอร์ 96 ก็แยกออกจากกันเป็สองส่วน
“สองล้านห้า เจอหยกแล้ว!” หวังเมี่ยวเอ๋อเอามือป้องปากแสดงท่าทางประหลาดใจออกมาดวงตาทั้งสองของเธอเบิกกว้างราวกับกำลังใมาก ปากก็พูดเื่น่าดีใจอย่าง“เจอหยกแล้ว” ออกมา แต่ยังคงเติมตัวเลขที่แสดงความโง่เขลาของไอลี่เอาไว้ด้านหน้าทำเอาเธอดีใจไม่ออก
ไอลี่ยืดคอออกไปมองรอยเส้นสีเขียวปรากฏขึ้นบริเวณตรงกลางหินพอดี เธอมองชนิดสีเล็กน้อยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะต้องได้กำไรแน่ จึงทำเป็ไม่ได้ยินคำพูดของหวังเมี่ยวเอ๋อ
"สองล้านห้า ตัดออกมาเป็หยกเนื้อขุ่นนี่เองน่าใจังเลย” คนที่พูดหลินลั่วหรานเองก็รู้จักเขาคือชายชาวกว่างโจวที่เคยพบกันที่โรงงานของพ่อค้าจางนั่นเองเห็นได้ชัดว่ากำลังพูดชม แต่เมื่อใช้เสียงสำเนียงจีนกลางในแบบกว่างโจวแล้วก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
หวังเมี่ยวเอ๋อที่ยังรอชำระบัญชีกับไอลี่ในวันหน้าอยู่และคำพูดที่ดูไม่ชัดเจนของชายชาวกว่างโจว เสี่ยซุยไม่มีความกังวลเลยแม้แต่นิดเดียว “เป็เพียงแค่เส้นยังไม่รู้ว่าจะเป็ชิ้นแค่ไหน ถ้าผ่ากลางลงไปแบบนี้ แร่หยกดีๆ ก็คงไม่เหลือแล้วนี่เป็คำพูดที่คุณหนูไอเคยพูดเอาไว้ครั้งก่อนนี่นา”
ไอลี่เคยพูดนี้เอาไว้จริงๆในตอนที่หลินลั่วหรานผ่าหยกครั้งก่อน เธอไม่คิดว่าเสี่ยซุยจะยังคงจำมันได้จึงหันไปถลึงตาใส่ ก่อนจะโดนใบหน้าที่เต็มไปด้วยไขมันและท่าทางหยาบคายทำเอารู้สึกโมโหขึ้นมา เธอรีบเก็บสายตากลับมาแล้วหันไปพูดกับกลุ่มคน
“หากหยกลึกลงอีกนิ้วนั่นก็ถือว่าได้กำไรมาก มีพ่อค้าคนไหนอยากจะมารับ่ต่อไหม?” ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลกับคำพูดของเสี่ยซุยจริง ไอลี่จึงอยากจะขายออกไป
อย่างแรกคือตัวเลขราคาของมันไม่ดีนักอย่างที่สองคือเื่ที่ไอลี่แอบฟังราคาของพวกเขา ต่างก็รู้โดยทั่วกันแล้วเมื่อรวมเข้ากับคำพูดของเสี่ยซุย ทุกคนจึงอดที่จะพิจารณาอย่างละเอียดไม่ได้จึงไม่อยากจะรับปัญหานี้ต่อ และพากันส่ายหน้า ไม่เสนอราคาใดๆ
มีเพียงพ่อค้าจากฝูเจี้ยนคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้เื่ราวที่ผ่านมาของไอลี่นักลองะโออกมาว่า "ห้าแสน" ก่อนจะถูกสายตาของไอลี่ทำเอาต้องเก็บเสียงของตัวเองลงไป แล้วถอยกลับเข้ามาในกลุ่มคนโดยไม่พูดอะไรอีก
“ไม่รู้อะไรกันเสียเลย!” ไอลี่ด่าออกมาเบาๆ ก่อนจะเรียกให้ชาวพม่าคนนั้นจัดการเปิดแร่ออกทั้งหมด
หลิ่วเจิงมองไปยังหลินลั่วหรานที่แอบยิ้มมาโดยตลอดก่อนจะกดเสียงลงพูด “เราลองกดราคาแล้วเอามาดีไหม?”
หลินลั่วหรานส่ายหน้าคนที่ไม่รู้หินแร่ก้อนนี้ยังพากันไม่ซื้อ แล้วคนที่รู้อยู่แล้วว่าไอลี่ผ่าพลาดไปแล้วจะไปซื้อได้อย่างไร
หลินลั่วหรานนึกถึงหินแร่ที่ดูเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าจะมีคนเอาไปแล้วหรือเปล่า เธอจึงอยากให้รีบๆจัดการหินแร่ราคาสองล้านห้าก้อนนี้ของไอลี่ให้เสร็จไวๆ
เธอกวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่จะสะดุดอยู่ที่คุณชายมู่พอดีเขากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำให้หลินลั่วหรานรู้สึกขนลุกมาให้ทำเอาหลินลั่วหรานไม่กล้าจะมองไปมั่วๆ อีก และได้แต่ฟังความรู้เกี่ยวกับการประเมินราคาจากหลิ่วเจิงเงียบๆ
อย่างไรการมาครั้งนี้เพียงแค่มาดูดซึมพลังอย่างเดียว ก็ถือเป็กำไรสำหรับหลินลั่วหรานมากแล้วจึงไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากนัก แถมยังได้เอาคืนไอลี่และได้ทำให้หญิงร้ายชายเลวคู่นี้ลำบาก ไม่ว่าเื่จะเป็อย่างไร เธอก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายแล้วทำไมเธอถึงจะต้องไม่ทำมันด้วยล่ะ?
ทั้งสองคุยกันไม่ต่อเนื่องนักหลิ่วเจิงจึงมองออกว่าจิตใจของหลินลั่วหรานไม่ได้อยู่กับตัวจึงได้แค่ยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
ในที่สุด ก้อนแร่ของไอลี่ก็ถูกตัดออกมาได้สำเร็จและเรียกเสียงฮือฮาประหลาดขึ้นมา
“ที่แท้ก็ได้ตามราคาจริงๆดีนะที่ไม่ได้ซื้อมา!”
“นี่มัน นี่มัน แร่คุณภาพแบบนี้ไม่ใช่ว่าโกงกันหรอกเหรอ”
“ทั้งสองคนอย่าพูดอะไรบ้าๆ นะที่จริงเป็เพราะผ่าผิดที่ต่างหาก ไม่อย่างนั้นก็คงทำกำไลได้หลายอันทำไมถึงจะไม่ได้กำไรล่ะ?”
......
ไอลี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมแม้แต่แว่นกันแดดที่ปกปิดใบหน้ากว่าหนึ่งในสามของเธอก็ยังปิดความรู้สึกของเธอเอาไว้ได้ไม่มิด
แร่เนื้อขุ่นจางๆ ทำไมถึงจะไม่ดี? น่าเสียดายที่เมื่อจัดการผ่าออกมาแล้วทั้งสองชิ้นก็เป็เพียงชั้นบางๆ เท่านั้น ก็เหมือนที่คนนั้นพูดหากไม่ได้ผ่าจากตรงกลาง การจะทำกำไลก็คงจะสะดวกมาก...แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำเป็ทรงไข่ออกมาไม่ให้ขาดทุนได้หรือเปล่า
และทั้งหมดนี้ก็เป็เพราะความไม่รอบคอบของตัวเอง ที่เลือกผ่าจากตรงกลางทั้งนั้น!
นี่เป็ครั้งแรกที่ไอลี่รู้สึกปวดขึ้นมาข้างขมับเธอไม่ได้เสียดายเงินสองล้านห้า แต่เพียงโมโหที่ตัวเองจ่ายเงินสองล้านห้านั่นไปแล้วยังได้ชื่อเสียงแบบนี้กลับมา เมื่อพูดถึงคนที่ต้องรักษาหน้าแบบเธอแล้วนี่ต่างก็เป็เื่ที่รับไม่ได้ทั้งนั้น
เธอถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งพร้อมทั้งดึงหลี่อันผิงให้มายืนข้างกาย “บอกกับฉันมาอีกรอบว่ายัยตระกูลหลินนั่นพูดมาว่ายังไง?”
หลี่อันผิงจำคำพูดเ่าั้ได้ไม่ดีนักเพราะมัวแต่เน้นประเด็นสำคัญไปที่หลินลั่วหรานไม่อยากให้ไอลี่ซื้อหินแร่ก้อนใหญ่นั่นและยังเพิ่มความคิดเห็นของตัวเองลงไป ถ้าตามนิสัยของหลินลั่วหรานเธอจะต้องดูหินแร่ก้อนนี้ไว้เรียบร้อยแล้วแน่นอน
หลินลั่วหรานคนนั้นแม้แต่ผู้ชายของตัวเองยังรักษาไว้ไม่ได้ ช่างไม่มีความสามารถเอาเสียเลยแต่เมื่อมองดูจากสถานการณ์ในครั้งนี้และครั้งก่อนแล้วเธอต้องมีขั้นตอนลับอะไรสักอย่างกับการเลือกหยก ไอลี่พร่ำบ่นออกมาในใจของเธอไม่คิดว่าทั้งหมดนี้เป็เพราะความโชคดีของหลินลั่วหรานเพียงอย่างเดียว
เมื่อนึกถึงของไร้ค่าที่ไอลี่ได้ใช้จำนวนเงินที่ไม่ได้ตั้งใจเสนอไปซื้อมาแล้วนั้นไอลี่ก็เริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมา ว่าเื่การพนันหยกก้อนใหญ่นั้นเป็ความจริงหรือเป็เพียงแผนหนึ่งของหลินลั่วหราน?
