วัดสุ่ยซังตั้งอยู่บนูเานอกเมืองหยางโจว ว่ากันว่าก่อนสิ้นราชวงศ์หยวน ผู้ที่อาศัยอยู่ภายในวัดนั้นไม่ใช่แม่ชีแต่เป็นักพรต ลือกันว่านักพรตเ่าั้สนใจเกี่ยวกับสมุนไพรหายากบนเขา จึงลงทุนสร้างวัดเพื่อนำสมุนไพรเ่าั้ไปทำเป็ยา ทว่าวัดสร้างได้ไม่ถึงสิบปีก็เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ขึ้น วัดแห่งนี้กลายเป็สนามรบอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ก่อนที่มองโกลจะถอนทัพกลับ พวกเขายังไม่วายจุดไฟเผาูเาลูกนี้ด้วย ในขณะที่เปลวเพลิงกำลังจะโหมไหม้ไปถึงที่วัดสุ่ยซัง จู่ ๆ ก็มีฝนกระหน่ำลงมาช่วยดับไฟที่กำลังลุกโชนให้มอดลง ส่งผลให้วัดแห่งนี้ยังคงอยู่
เพราะเื่ราวสุดอัศจรรย์นี้ ั้แ่นั้นเป็ต้นมา วัดที่ไม่มีชื่อเสียงก็กลับกลายเป็วัดศักดิ์สิทธิ์ มีผู้คนเดินทางมาสักการบูชาและขอพรที่วัดกันอย่างล้นหลาม ต่อมาในราชวงศ์ิ สะใภ้ของตระกูลขุนนางใหญ่ตระกูลหนึ่ง เพราะไม่อาจให้กำเนิดบุตรชายได้ สามีจึงขอหย่ากับนาง ทว่าคนทางตระกูลเดิมก็ไม่อาจยอมรับแม่หม้ายเช่นนางกลับเข้าไปอยู่ด้วย เหตุนี้ นางจึงกลายเป็หัวหน้าแม่ชีคนแรกของวัด โดยมีชื่อทางศาสนาว่าโม่โฉว
แม่ชีโม่โฉวซื้อไร่นารวมไปถึงร้านค้าต่าง ๆ ที่เชิงเขาด้วยสินเดิมที่นำติดตัวไปตอนแต่งงาน ทำให้วัดแห่งนี้มีทรัพย์สินพอที่จะสร้างความมั่นคงได้บ้าง ด้วยเหตุนี้ หญิงที่ไม่มีที่ไปจึงแห่มาที่วัดเพื่อบวชชี ชาวจวนที่อาศัยอยู่บริเวณนั้นด้วยเช่นกัน หากจวนใดเลี้ยงบุตรสาวไม่ไหวก็จะส่งเข้ามาบวชชีเพื่อเอาตัวรอด
บัดนี้ ผู้ดูแลวัดคือแม่ชีไท่ซั่นและแม่ชีไท่เฉิน ดูเผิน ๆ ทั้งสองอาจจะเข้ากันได้ดี ทว่าความจริงแล้ว แม่ชีทั้งสองกลับไม่ลงรอยกันเลยสักนิด
ไท่ซั่นเป็แม่ชีที่เพิ่งมาบวชเอาตอนโตแล้ว เมื่อยังเด็ก นางเคยเรียนหนังสือมาก่อน จึงรู้วิธีดูแลไร่นาและทรัพย์สินของวัดอยู่บ้าง นอกจากนี้ นางยังนำเงินค่าเช่านาที่ได้ไปปล่อยกู้ ทำให้ได้กำไรกลับมาไม่น้อย ด้านแม่ชีไท่เฉินนั้น ลุงของนางเป็นักพรตชราคนหนึ่ง สองลุงหลานพากันเดินท่องเที่ยวไปทั่ว ทว่าเมื่อเดินทางมาถึงเมืองหยางโจว ทั้งสองได้กระทำความผิดจนผู้เป็ลุงนั้นถูกจับกุมและตายในคุกหลวง นางจึงต้องเดินทางมาอาศัยอยู่ที่วัดสุ่ยซัง ก่อนหน้าที่ลุงของแม่ชีไท่เฉินจะจากไป ท่านชื่นชอบที่จะปรุงยาต่าง ๆ แม่ชีไท่เฉินจึงพอจะมีวิชาติดตัวมาบ้าง ตอนนี้โรงปรุงยาและคลังยาของวัดสุ่ยซังจึงอยู่ภายใต้การดูแลของนางทั้งสิ้น
“พวกเ้า! หากจะทำงานก็ทำให้มันดี อย่าทำเพียงผิวเผิน ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต้องทำเลย!” แม่ชีไท่เฉินกัดสาลี่ในมือพลางชี้หน้าด่ากลุ่มแม่ชีน้อยไปด้วย “ข้าสั่งให้ทำความสะอาดคลังยาั้แ่หลายวันก่อน พวกเ้าก็รับคำข้าเสียดิบดี แต่มาวันนี้ ข้าแตะไปที่ใดก็เจอแต่ฝุ่นเต็มไปหมด เ้าพวกไร้ประโยชน์ทั้งหลาย เหตุใดจึงทำราวกับคำพูดของข้าเป็เพียงการผายลมเท่านั้น...”
“เฮ้ ดูนั่นเร็วเข้า! มีคนมาเยอะแยะไปหมดเลย เป็ผู้ชายทั้งหมดเสียด้วย!” จู่ ๆ แม่ชีคนหนึ่งก็ะโออกมา แม่ชีไท่เฉินขึ้นชื่อว่ามีนิสัยใจร้อนและดุที่สุดภายในวัดแล้ว ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าพูดแทรกนางเลยสักคน นี่เป็ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ คนอื่น ๆ ในวัดจึงพากันมองไปที่แม่ชีเ้าของเสียงอย่างพร้อมเพรียง
แม่ชีไท่เฉินโกรธจนตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว นางกำลังจะแผดเสียงด่า แต่แม่ชีอีกคนก็ะโขึ้นมาอีก “จริงด้วย มีผู้ชายเยอะแยะไปหมดเลย! ดูนั่นเร็วเข้า!” แม่ชีไท่เฉินมองตามทิศทางที่แม่ชีทั้งสองชี้ ทันทีที่ได้เห็น ตาของนางก็เป็ประกายขึ้นมาทันที
เพียงพริบตาเดียว แม่ชีทั้งวัดก็ไปยืนมุงอยู่หน้าประตูกันหมด ต่างดันกันไปมาและพูดซุบซิบกันเสียงดัง เบื้องหน้าของพวกนางมีชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
“หนึ่ง สอง สาม สี่...แปด เก้า มีทั้งหมดเก้าคนด้วยกัน นี่ เ้าดูคนนั้นสิ เมื่อครู่เขามองมาทางข้าด้วยล่ะ!”
“พูดเหลวไหล เขามองข้าต่างหาก!”
“พวกเ้าหลงตัวเองเกินไปแล้ว เขามองมาทางพวกข้าชัด ๆ !”
“นั่นน่ะสิ!”
“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เ้าดูผู้ชายที่สวมชุดสีแดงคนนั้นสิ ช่างรูปงามจริง ๆ ...”
“กรี๊ด ดูสิ เขายิ้มแล้ว!”
“แปลกจริง พอเ้าพูดจบ เขาก็ยิ้มทันทีเลย ราวกับได้ยินที่เราพูดอย่างนั้นแหละ”
“ผู้ชายที่สวมชุดสีม่วงก็ด้วย...”
“...”
แม่ชีแรกแย้มส่วนมากล้วนถูกจวนส่งเข้ามาบวชชีเพียงเพราะมีฐานะยากจนเท่านั้น น้อยคนที่จะสามารถทนกับความเหงาและศึกษาหลักธรรมอย่างตั้งใจได้ ยามปกติแม้จะเป็เพียงชายส่งฟืนหรือคนแบกเกี้ยวให้กับหญิงตระกูลสูงก็ตาม เมื่อมาที่วัด พวกนางก็มักจะเข้าไปพูดคุยด้วยเสมอ ทว่าครั้งนี้กลับมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามากันอย่างพร้อมเพรียง เหล่าแม่ชีในวัดจึงะโโลดเต้นและส่งเสียงกรีดร้องระงมไปหมด
ชายส่วนมากในกลุ่มนี้มีอายุเพียงยี่สิบถึงสามสิบปีเท่านั้น พวกเขาแต่งกายด้วยชุดหรูหรา ฝีเท้าเบาหวิวประดุจสายลม แต่ละคนเปี่ยมไปด้วยสง่าบารมีที่ไม่ธรรมดาทั้งสิ้น ราวกับพวกเขามีสัญลักษณ์ของ ‘คนชั้นสูง’ ติดมาั้แ่เกิดเช่นนั้น เมื่อนำไปเทียบกับผู้ชายที่เคยพบเจอมาก่อนหน้า ชายที่เพิ่งเข้ามาเหล่านี้เปรียบเสมือนเมฆขาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าอันสูงส่ง ส่วนชายแบกเกี้ยวและชายส่งฟืนนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับโคลนสกปรกที่ติดอยู่ใต้รองเท้าเลย
แม่ชีวัยสาวทั้งหลายรู้สึกหวั่นไหวไปกับคนเหล่านี้มากขึ้นเรื่อย ๆ นี่ต้องเป็ความเมตตาจากทวยเทพเบื้องบนแน่ ที่ส่งผู้ชายเพียบพร้อมเช่นนี้มาให้ พวกนางคิดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย หากตนจับใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มได้ล่ะก็ แม้จะเป็เพียงอนุภรรยาหรือสาวใช้ข้างกาย ก็ขอให้พวกนางออกไปจากวัดที่เงียบเหงาราวป่าช้าแห่งนี้ได้ในเร็ววัน ขอให้ได้เข้าสู่โลกเบื้องนอกที่งดงามสดใสและได้อยู่อย่างสุขสบายก็พอแล้ว
ยังไม่ทันที่ต้วนเสี่ยวโหลว เลี่ยวจือหย่วนกับพรรคพวกจะขึ้นไปถึงยอดเขา พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดและซุบซิบจอแจของแม่ชีทั้งหลายแล้ว ความรู้สึกเหล่านี้ช่างแปลกใหม่ทว่าก็น่าหัวเราะในเวลาเดียวกัน ทางด้านเกาเจวี๋ย เดิมทีก็มีสีหน้าบึ้งตึงเพราะความหิวอยู่แล้ว ยิ่งได้ยินเสียงดังน่าหนวกหูเช่นนั้น ใบหน้าก็ยิ่งบูดบึ้งมากขึ้นกว่าเดิม
แม่ชีไท่เฉินโยนสาลี่ในมือทิ้งด้วยความตื่นเต้น จากนั้นก็ใช้มือเช็ดน้ำสาลี่ที่เปื้อนอยู่ตามริมฝีปากออกจนหมด เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ นางจึงส่งประกายรอยยิ้มประจบประแจงออกมาแล้ววิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาคนเ่าั้ทันที “ยินดีต้อนรับทุกท่าน! แขกผู้ทรงเกียรติทั้งหลายเชิญเข้ามาได้เลย ข้าเป็ผู้ดูแลที่นี่!”
ใต้เท้าเกิ่งพยักหน้าน้อย ๆ “เข้าไปก่อนเถอะ แล้วค่อยว่ากันอีกที”
แม่ชีไท่เฉินพยักหน้าแรง ๆ “แน่นอน! เชิญเข้ามาได้เลย!”
และแล้วกลุ่มคนก็เดินเข้าไปนั่งภายในโถงหลักและรับน้ำชาหอม ๆ ไปดื่มกันอย่างถ้วนหน้าด้วยเวลาเพียงไม่นาน แม่ชีไท่ซั่นที่เพิ่งรู้ข่าวก็รีบวิ่งเข้ามาสมทบอย่างรีบร้อนเช่นกัน
ใต้เท้าเกิ่งนำเงินมูลค่าสิบตำลึงออกมาวางไว้ที่มุมโต๊ะพลางกล่าวขึ้น “ข้าน้อยสกุลเกิ่ง เป็ลูกคนที่สี่ของตระกูล พวกเราเดินทางมาท่องเที่ยวตามป่าเขาแถวนี้ ้าจะพักที่นี่สักสองสามวัน รบกวนท่านแม่ชีช่วยเตรียมห้องรับแขกที่เน้นความสงบให้เราได้หรือไม่”
แม่ชีไท่ซั่นยิ้มตาหยีพร้อมกล่าวระคนหัวเราะขึ้นอย่างเป็มิตร “ได้แน่นอนเ้าค่ะคุณชายเกิ่ง ท่านและคุณชายท่านอื่นพักได้ตามสบาย ประเดี๋ยวข้าจะเตรียมห้องพักที่ดีที่สุดให้ทุกท่านเอง เราจะจัดเตรียมอาหารประจำเมืองหยางโจวเอาไว้ให้ รับรองว่าทุกท่านจะได้พักผ่อนอย่างสุขสบายแน่นอน!”
ลู่เจียงเป่ยวางแก้วน้ำชาลง จากนั้นจึงมองไปยังแม่ชีไท่ซั่นพลางกล่าวถามขึ้น “เด็กรับใช้คนหนึ่งของพวกเราได้รับาเ็และพลัดหลงกันในเขาแห่งนี้ ท่านแม่ชีพบเห็นบ้างหรือไม่?”
เมื่อได้ยินดังนั้น แม่ชีไท่ซั่นจึงกล่าวขึ้นอย่างรีบร้อน “ตายแล้ว คนของพวกท่านหายไปหรือเ้าคะ? จะทำเช่นไรกันดี! แต่ทุกท่านวางใจได้ ข้าจะสั่งให้คนออกไปตามหาเดี๋ยวนี้!”
ใต้เท้าเกิ่งส่ายหัว “ไม่ต้อง พรุ่งนี้พวกเราจะออกตามหาเอง รบกวนท่านแม่ชีบอกกับคนในวัดด้วย หากมีเด็กชายที่ได้รับาเ็มาที่นี่ ให้รีบส่งข่าวบอกพวกเราทันที อย่าปล่อยให้เขาออกไปจากวัดนี้เด็ดขาด”
แม่ชีไท่ซั่นพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนเ้าค่ะ พวกท่านวางใจได้! เชิญไปพักที่ห้องกันก่อนเถอะนะเ้าคะ เดี๋ยวข้าจะสั่งให้คนนำน้ำอุ่นกับอาหารร้อน ๆ ไปให้!”
แม่ชีไท่ซั่นพูดพลางนำทางพวกเขาไปที่ห้องพักด้วยตนเอง ระหว่างเดินผ่านศาลาพักศพ เกาเจวี๋ยก็เผลอมองเข้าไปในนั้นแวบหนึ่ง “ที่นี่มีการจัดพิธีศพด้วยรึ?” เพราะกลัวว่าคนทั้งหลายจะไม่ชอบ นางจึงรีบออกปากรับรองทันที “พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนมารื้อศาลาพักศพออกไปเ้าค่ะ ทุกท่านวางใจได้ วัดนี้สะอาดและสบาย ไม่มีสิ่งไม่ดีแน่นอน!”
ลู่เจียงเป่ยก็มองเข้าไปในศาลาพักศพพลางขมวดคิ้วถาม “แปลกจริง ในเมื่อมีป้ายศพอยู่ ทำไมถึงไม่มีการจุดธูปกันเล่า?”
แม่ชีไท่ซั่นยังคงส่งประกายรอยยิ้มออกมาดังเดิม นางกล่าวอธิบายเพิ่ม “เื่นี้...จะว่าไปแล้วก็ประหลาดนัก เมื่อสามวันก่อน ตระกูลหลัวแห่งเมืองหยางโจวนำโลงที่บรรจุศพของคุณหนูคนหนึ่งมาส่ง เห็นว่าเป็ญาติต่างสกุล เหตุเพราะนางตายอย่างปริศนา คนในตระกูลหลัวจึงไม่สะดวกที่จะจัดพิธีศพภายในจวน จึงวานให้วัดสุ่ยซังช่วยเป็ธุระจัดงานแทน ข้าสั่งให้ลูกศิษย์เปลี่ยนชุดไว้ทุกข์และแต่งตัวให้นางจนเสร็จสรรพ ตอนนั้นทุกคนต่างก็เห็นด้วยตาของตนเองว่านางตัวเย็นเฉียบ ผิวซีดเผือด จะต้องตายไปแล้วอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อคืน จู่ ๆ คุณหนูเหอก็ลุกขึ้นมาจากโลงศพเพื่อขอน้ำดื่ม ศิษย์สามคนของข้าเป็ลมคาโถงเลยทีเดียวเ้าค่ะ จนถึงตอนนี้ทั้งสามคนก็ยังสวดบทปราบมารราวกับคนเสียสติอยู่เลย...”
ต้วนเสี่ยวโหลวเลิกคิ้ว “มีเื่ประหลาดเช่นนี้ด้วยรึ! แสดงว่าตอนนี้คุณหนูที่เสียไปแล้วก็ยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?”
“ตระกูลหลัวแห่งเมืองหยางโจว...” ลู่เจียงเป่ยครางเสียงต่ำ “ตระกูลหลัวที่ส่งยาเข้าไปในวังน่ะหรือ?”
แม่ชีไท่ซั่นพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว เมื่อพูดถึงตระกูลหลัว ทุกคนในเมืองหยางโจวไม่มีใครไม่รู้ว่าพวกเขาร่ำรวยมากขนาดไหน เป็ถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหยางโจวเลยทีเดียว หลังคุณหนูเหอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเพราะเวทนาในชะตาชีวิตของนาง ทั้งยังได้ยินว่าคุณหนูคนนี้มีร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด อีกทั้งยังชอบความสงบเป็อย่างมาก ข้าเลยให้นางพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องทางปีกตะวันออกของวัดไปก่อนเ้าค่ะ”
ต้วนเสี่ยวโหลวกอดอก ก่อนจะกล่าวระคนหัวเราะ “ตายแล้วฟื้นกลับขึ้นมาอีกครั้ง... คงจะเป็ชะตาของคุณหนูคนนี้แน่ พอดีเลย ข้ามียาสำหรับบำรุงร่างกายอยู่ อย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้ใช้มันอยู่แล้ว บางทีนางอาจนำไปใช้ได้ ท่านแม่ชี ไม่ทราบว่าห้องปีกตะวันออกไปทางใด? ข้าไปเยี่ยมเยือนนางตอนนี้ได้หรือไม่?”
แม่ชีไท่ซั่นคิดถึงสภาพแวดล้อมอันแสนอนาถาของห้องทางปีกตะวันออกขึ้นมาทันที ด้วยเกรงว่าคนนอกจะรู้ว่านางกลั่นแกล้งเหอตังกุย จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มขึ้นอย่างรีบร้อน “อมิตตาพุทธ! ช่างใจบุญสุนทานเสียจริง ข้าขอขอบคุณแทนคุณหนูเหอผู้น่าสงสารด้วย! เพียงแต่นางเพิ่งกินยาและหลับไป เกรงว่าคงไม่สมควรนักหากจะปลุกให้นางตื่นในตอนนี้ ทุกท่านไปรับประทานอาหารในห้องกันก่อนเถิด เมื่ออิ่มหนำกันแล้ว ข้าจะพานางมาคารวะน้ำชาแก่ทุกท่านภายหลัง ดีหรือไม่?”
ต้วนเสี่ยวโหลวทำท่าราวจะกล่าวบางสิ่ง ลู่เจียงเป่ยที่อยู่ข้างกันจึงดึงตัวเขาเอาไว้แล้วพูดด้วยเสียงกระซิบ “เ้าเพื่อนยาก เลิกสร้างความวุ่นวายได้แล้ว ไม่เห็นหรืออย่างไร เกาเจวี๋ยหน้าบึ้งตึงราวกับจะกินคนได้อยู่แล้ว เ้าลืมไปแล้วหรือว่าก่อนออกเดินทาง มารดาของเ้าย้ำให้เขาดูแลเ้าให้ดี อย่าให้เ้าไปเก็บผู้หญิงกลับมาอีก แต่เ้ากลับไม่ให้ความร่วมมือเลย ไปที่ใดก็ทำตัวเป็วีรบุรุษผู้รักความยุติธรรมไปเสียหมด เมื่อกลับไป เขาก็ไม่วายต้องมาโดนด่าไปกับเ้าอีก...”
ที่แท้เกาเจวี๋ยและต้วนเสี่ยวโหลวเป็ลูกพี่ลูกน้องกันนั่นเอง ฮูหยินต้วนเป็น้าของเกาเจวี๋ย แม้ทั้งสองจะมีอายุห่างกันเพียงสี่ปี แต่เมื่อนำมาเทียบกันแล้ว ต้วนเสี่ยวโหลวยังไม่มีคู่หมายเลยด้วยซ้ำ ทว่าเกาเจวี๋ยนั้นมีบุตรสาวและบุตรชายอย่างละคนแล้ว เล่นเอาฮูหยินต้วนร้อนใจอยู่ทุกวัน ด้วยเหตุนี้ นางจึงสั่งให้เกาเจวี๋ยดูแลญาติผู้น้องคนนี้ให้ดี ห้ามให้เขาทำเื่เหลวไหลอีกเป็อันขาด
แม่ชีไท่ซั่นพาพวกเขาไปยังห้องพักด้วยท่าทางนอบน้อม จากนั้นจึงสั่งให้คนไปเตรียมน้ำร้อนและอาหารมาให้อย่างเร่งด่วน เมื่อจัดการทั้งหมดเสร็จสิ้นจึงกลับไปหาเจินจูผู้เป็ศิษย์คนโตที่โถงหลักอีกครั้ง นางสั่งอย่างรีบร้อน “เ้าไปดูเสียหน่อย คนที่ปีกตะวันออกยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? หากตายไปแล้ว ก็ยกกลับเข้าไปในโลงอีกครั้ง แต่หากนางยังเดินได้อยู่ ก็รีบเตรียมชุดที่ดูสุภาพ ให้นางอาบน้ำแต่งตัวแล้วพามาคำนับแขกที่ห้องพักปีกตะวันตกเสีย!”
เจินจูประหลาดใจ “พวกเขาเป็เพียงคนผ่านทางเท่านั้น เหตุใดต้องเคารพพวกเขาขนาดนั้นด้วยเ้าคะ? อีกอย่าง คุณหนูที่ห้องปีกตะวันออกผู้นั้นก็มาจากตระกูลสูง ไม่ว่าช้าหรือเร็วคนจากตระกูลหลัวก็ต้องมารับนางกลับไปอยู่ดี แล้วพวกเราจะสั่งให้นางไปพบชายแปลกหน้าได้อย่างไรกัน?” นางพูดพลางชี้ไปที่เรือนพักแม่ชีภายในวัด แล้วส่งประกายรอยยิ้มขมขื่นออกมา “หากอาจารย์้าคนไปดูแลปรนนิบัติแขก ตรงนั้นมีผู้มีพร์ถมเถไปเ้าค่ะ พวกนางอยากไปจนต้องทะเลาะแย่งชิงกันเลยด้วยซ้ำ เมื่อครู่หากไม่ใช่เพราะข้าห้ามเอาไว้ก่อน ป่านนี้พวกนางคงไปแอบดูที่หน้าต่างห้องแล้ว ในเมื่อพวกนางไม่อยากอยู่ในวัดแห่งนี้ เราก็อย่าไปขวางพวกนางเลยนะเ้าคะ”
แม่ชีไท่ซั่นโบกมือไปมา “ไม่ ข้ารู้สึกว่าคนพวกนั้นไม่ธรรมดา อย่างน้อยก็ต้องเป็คุณชายของตระกูลใหญ่สักตระกูลอย่างแน่นอน เฮ้อ ข้าปากมากเองแท้ ๆ เมื่อครู่ข้าเผลอไปเล่าเื่ตายแล้วฟื้นให้พวกเขาฟัง คิดไม่ถึงเลยว่าหนึ่งในนั้นจะนึกสนใจขึ้นมา ถึงขั้นอยากไปพบคนที่ตายแล้วฟื้นเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ถูกข้ารั้งเอาไว้เสียก่อน ห้องปีกตะวันออกทั้งเก่าและผุพัง คุณชายตระกูลสูงอย่างพวกเขาจะไปเหยียบที่นั่นได้อย่างไร อีกอย่าง หากมีข่าวว่าข้าทารุณคุณหนูเหอที่ป่วยใกล้ตายออกไปล่ะก็ ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดเล่า!”
เจินจูก้มหน้าลงต่ำพร้อมรับคำอาจารย์ ทว่าไปได้เพียงไม่นาน นางก็กลับมาเสียแล้ว เจินจูกล่าวด้วยท่าทางร้อนใจ “ท่านอาจารย์ แย่แล้ว เจินจิ้งกับคุณหนูเหอหายไปเ้าค่ะ! ข้าหาทั่วแล้วแต่ไม่พบพวกนางเลย!”
แม่ชีไท่ซั่นสะดุ้งใ นางลุกจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งทันที “เกิดอันใดขึ้น? พวกนางหายไปไหน? เป็ไปไม่ได้ คนเป็ ๆ สองคนจะหายไปได้อย่างไรกัน รีบไปถามคนในวัดดูว่ามีใครเห็นสองคนนั้นบ้างหรือไม่!” เจินจูพยักหน้ารับเตรียมจะจากไปทว่าแม่ชีไท่ซั่นะโห้ามเสียก่อน “หยุดก่อน เ้าไปที่เรือนหลังวัดแล้วหาแม่ชีสาว ๆ ที่พอจะดูได้ ส่งพวกนางไปรับใช้คุณชายเ่าั้ที่ห้องตะวันตกก่อน!”
เหตุนี้ เจินจูจึงเดินทางไปยังอาคารหลังวัดตามคำสั่ง ทว่าทันทีที่นางก้าวผ่านประตู เหล่าแม่ชีวัยสาวก็วิ่งกรูเข้ามามุงเจินจูเอาไว้ แล้วทำตาแป๋วมองนางทันที
เจินจูมองดูแม่ชีทั้งหลายโดยไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไร นางพบว่าเหล่าแม่ชีตรงหน้านั้นเปลี่ยนมาสวมชุดนักพรตที่ทำจากผ้าซาตินสีขาวเงิน กุ๊นขอบด้วยผ้าสีฟ้ากันหมดแล้ว พวกนางแต่งหน้าประแป้ง ขีดคิ้วแต่งปาก บางคนยังปักดอกเดซีขนาดใหญ่เท่าชามข้าวเอาไว้ที่ข้างหูอีกด้วย ดอกเดซีเ่าั้บ้างก็มีสีทอง บ้างก็มีสีเงิน พวกนางแต่งตัวกันเต็มที่อย่างไม่มีใครยอมใคร
วัดสุ่ยซังจะแจกชุดให้แม่ชีทั้งหมดสามแบบด้วยกัน ชุดที่ดีที่สุดคือชุดผ้าซาตินสีขาวแถบฟ้าที่พวกนางกำลังสวมใส่อยู่ตอนนี้นั่นเอง แม่ชีทุกคนจะมีชุดเช่นนี้เพียงคนละหนึ่งชุดเท่านั้น และจะนัดกันสวมชุดนี้เฉพาะวันสำคัญที่นาน ๆ จะมีสักครั้ง เช่นพิธีส่งิญญาของเหอตังกุยที่เดิมจะเกิดขึ้นในอีกยี่สิบวันต่อจากนี้ โดยพวกนางจะสวมชุดนี้เพื่อเป็หน้าเป็ตาให้แก่ตนเองและวัดนั่นเอง รองลงมาเป็ชุดผ้าฝ้ายสีเทาอมเงิน ซึ่งจะมีคนละสองชุด พวกนางจะสวมชุดเช่นนี้เมื่อต้องรับแขกหรือต้องออกไปเก็บสมุนไพรนอกวัด เรียกว่าเป็ชุดสำหรับสวมให้คนภายนอกเห็นโดยเฉพาะ และชุดที่ธรรมดามากที่สุดคือชุดเสื้อคลุมสีเทา ทำจากผ้าเนื้อหยาบ แม่ชีแต่ละคนอาจมีชุดเช่นนี้คนละห้าถึงหกชุดเลยทีเดียว มันเป็ชุดสำหรับทำงานต่าง ๆ ภายในวัดซึ่งอาจจะทำให้ชุดเสียหายหรือสกปรกได้นั่นเอง
ในเมื่อทุกคนต่างยินยอมพร้อมใจกันเช่นนี้แล้ว เจินจูจึงไม่พูดอะไรให้มากความอีก นางคัดเลือกอย่างละเอียด เสาะหาแม่ชีอายุค่อนข้างมากที่พูดเก่งและรู้จักอ่านอารมณ์คนจากสีหน้ามาหลายคน ด้านแม่ชีที่มีอายุสิบหกสิบเจ็ดทั้งหลาย เมื่อเห็นว่าตนถูกตัดออกจากการคัดเลือกก็กรูเข้ามาขวางประตูเอาไว้ เอะอะโวยวายว่าเจินจูลำเอียงอย่างต่อเนื่อง เจินจูจึงเลือกแม่ชีอายุน้อยเข้ามาเพิ่มอีกสี่ห้าคน จากนั้นก็เน้นย้ำกับแม่ชีน้อยทั้งหลายอย่างไม่วางใจว่าให้สำรวมกิริยาเมื่ออยู่ต่อหน้าแขก ทั้งยังบอกให้พวกนางเอาดอกไม้ที่ทัดหูออกไปเสีย
และแล้วแม่ชีสิบกว่าคนก็เดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคัก เจินจูมองตามแผ่นหลังของพวกนาง ก่อนจะพบว่าแม่ชีน้อยคนหนึ่งแอบนำดอกไม้ขึ้นมาทัดหูอีกจนได้ นางจึงได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา พวกนางยังไม่เคยเผชิญโลกมาก่อน คิดแต่ว่าวัดสุ่ยซังเป็คุกที่คอยกักขัง แท้จริงแล้วโลกภายนอกต่างหากที่อันตรายเสียยิ่งกว่า เกิดเป็สตรี หากไม่มีสมอง มีหรือจะเอาชีวิตรอดไปได้นาน?
ที่ผ่านมาพวกนางไม่ได้สนใจที่จะฟังคำเตือนจากเจินจูเลย มิหนำซ้ำยังหัวเราะเยาะว่านางเป็พวกขี้ขลาด เจอเื่ไม่ดีแค่ครั้งเดียวก็เข็ดหลาบไปทั้งชีวิตอีกด้วย แต่ก็ช่างเถอะ ดีร้ายขึ้นอยู่กับชะตา รวยจนขึ้นอยู่กับ์ ชีวิตทุกคนล้วนถูกลิขิตไว้แล้ว เราเป็คนเลือกและเดินบนเส้นทางชีวิตด้วยตนเอง ผู้อื่นไม่อาจทำแทนได้
…...
เหอตังกุยและเจินจิ้งเดินกลับไปตามทางที่จำได้ พวกนางเสียแรงไปมากกว่าจะตามหาพงหญ้าที่นักโทษคนนั้นซ่อนอยู่จนเจอ คนผู้นั้นยังคงนอนหมดสติอยู่ดังเดิม ท่าทางของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่พบเลยแม้แต่น้อย
เหอตังกุยสำรวจคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง เขาน่าจะมีอายุประมาณสิบกว่าปี เส้นผมดำยาวถูกปล่อยสยายไปตามแผ่นหลังและไหล่อย่างยุ่งเหยิง หากแต่ใบหน้าที่ซีดเผือดของเขาแลดูงดงามนัก ทั้งที่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทว่ารูปโฉมของเขากลับยังสง่างามจนไม่อาจมองข้ามไปได้ เหอตังกุยและเจินจิ้งจึงหันไปมองหน้ากัน และในตอนนั้นเองที่ทั้งสองสังเกตเห็นความตกตะลึงในแววตาของกันและกัน
เหตุใดเด็กชายที่รูปงามถึงเพียงนี้จึงถูกยอดฝีมือจากจิ่นอีเว่ยตามล่า? เหอตังกุยพลิกฝ่ามือของเขาขึ้นมา ััที่ได้รับขณะนั้นคือความเย็น เย็นเหลือเกิน เมื่อได้ลองจับชีพจรของเขาดูแล้ว เหอตังกุยจึงเอื้อมมือไปถอดเสื้อของเขาออกอย่างรวดเร็ว
เจินจิ้งกรีดร้องขึ้นเบา ๆ “เสี่ยวอี้ ท่านกำลังจะทำอะไรน่ะ!”
เหอตังกุยเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยประกายของความไร้เดียงสา “ก็รักษาแผลให้เขาอย่างไรเล่า มีเสื้อผ้าปิดอยู่แบบนี้จะทายาได้อย่างไรกัน”
เจินจิ้งพูดพร้อมกับหน้าแดง “ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน...”
เหอตังกุยกลอกตามองฟ้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกล่าวขึ้น “ในสายตาของหมอ ไม่แบ่งแยกชายหญิง มีเพียงคนไข้เท่านั้น อีกอย่างเขาก็เป็เพียงเด็กคนหนึ่ง” เจินจิ้งหดคอลง นางกล่าวขึ้นในใจว่าเ้าเองก็ยังเป็เด็กเหมือนกันไม่ใช่หรือ
เมื่อถอดเสื้อผ้าท่อนบนเสร็จ เหอตังกุยก็ถอดกางเกงของเขาออกด้วย เผยให้เห็นแผ่นอก ไหล่และท่อนขาขาวเนียน ส่งผลให้เจินจิ้งอายจนต้องหันหน้าหลบเลยทีเดียว
เหอตังกุยก้มลงสำรวจร่างกายของเขาอย่างละเอียด บนร่างมีแผลจากของมีคมอยู่ทั้งหมดสิบเอ็ดแห่ง าแที่ไหล่และหน้าแข้งลึกที่สุด จนถึงตอนนี้ยังมีเืซึมออกมาอย่างช้า ๆ ดีหน่อยที่ไม่ได้าเ็ไปถึงอวัยวะภายใน เืเป็สีแดงสดแสดงว่าไม่ได้ถูกพิษ เหอตังกุยฉีกเสื้อผ้าที่ตนถอดออกมาจากร่างของเด็กชาย แบ่งส่วนที่ยังสะอาดออกเป็เส้นยาว ๆ จากนั้นชุบลงไปในน้ำที่เจินจิ้งใช้ใบไม้ตักมาจากลำธารเพื่อชำระล้างาแให้สะอาด ก่อนจะวางสมุนไพรที่ถูกบดจนละเอียดลงบนาแ แล้วปิดด้วยผ้าสะอาดอีกชั้นจนเรียบร้อย
เจินจิ้งมองดูเหอตังกุยพันาแอย่างคล่องแคล่วแล้วนึกใ นางคล่องมากราวกับว่าเคยทำแผลเช่นนี้มามากมายจนนับไม่ถ้วน เจินจิ้งรู้สึกว่าตนเองก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดอะไร ทว่าเมื่อได้เห็นร่างที่โชกไปด้วยเืของคนตรงหน้า ก็ยังอดหวาดกลัวไม่ได้ แต่เหอตังกุยผู้เป็คุณหนูตระกูลใหญ่ เหตุใดจึงมีท่าทีสงบขนาดนั้น ทำไมนางถึงทำแผลแบบนี้เป็? ก่อนหน้านี้นางเคยผ่านอะไรมาบ้างนะ?
เมื่อนึกย้อนไปถึงชีวิตแสนรันทดของเหอตังกุยที่เหล่าศิษย์พี่ทั้งหลายแอบซุบซิบกันก่อนหน้านี้ จู่ ๆ เจินจิ้งก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ นางจับแขนเรียวเล็กของเหอตังกุยเอาไว้ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คนดีย่อมต้องได้ดีแน่ วันนี้ท่านช่วยชีวิตคนคนหนึ่งคนเอาไว้ ทวยเทพต้องปกปักรักษาท่านอย่างแน่นอน”
เหอตังกุยฉีกยิ้มแล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบ “ไม่ใช่ข้าหรอกที่อยากจะช่วยเขา แต่เป็์ต่างหากที่อยากให้เขารอด ดูสิ หญ้าแบบนี้ชื่อว่าหญ้าหลงหยา ส่วนมากจะขึ้นอยู่ข้างแม่น้ำ เ้านี่ชื่อต้นธูปฤๅษี ส่วนมากจะขึ้นในบ่อโคลน หญ้าทั้งสองชนิดมีฤทธิ์ในการห้ามเืและรักษาาแ ในยาสมานแผลอย่างดีก็มักจะมีพวกมันเป็ส่วนประกอบเสมอ ตอนแรกข้าก็ไม่ได้คิดจะช่วยเขาเหมือนกัน แต่ตอนเดินกลับ กลับพบหญ้าทั้งสองชนิดพร้อม ๆ กัน เ้าว่าแบบนี้แปลว่า์้าช่วยเขาใช่หรือไม่เล่า?”
เจินจิ้งส่ายหน้าแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่จริง ข้าััได้ว่าท่านตั้งใจรักษาเขามากและอยากให้เขาฟื้นจริง ๆ เสี่ยวอี้ ท่านช่างเป็คนดีนัก ดีกว่าแม่ชีบางคนในหมู่พวกเราเสียอีก”
เหอตังกุยนำใบไม้หลายใบมาพับเข้าด้วยกัน ก่อนจะยัดเข้าไปในปากของเด็กชายพลางพูดกับตัวเองเบา ๆ “หากมดตัวหนึ่งตกลงไปในน้ำ ใบไม้เพียงใบเดียวก็ช่วยชีวิตมันได้ เื่เพียงเท่านี้ ข้าย่อมยอมทำอยู่แล้ว ทว่าหากคนคนหนึ่งตกลงไปในน้ำ ต้องะโลงไปจึงจะช่วยได้ เื่เช่นนั้น หากเป็ก่อนหน้านี้ข้าก็คงจะทำ แต่มาตอนนี้...ไม่ว่าจะว่ายน้ำเก่งแค่ไหนก็ต้องคิดไตร่ตรองให้ดีก่อน จึงจะตัดสินใจว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย” ดวงตาเริ่มเปียกชุ่ม รอยยิ้มรวดร้าวทอขึ้นบนใบหน้า แม้ริมฝีปากกำลังยิ้มทว่าดวงตาคู่นั้นกลับไม่มีกลิ่นอายแห่งความสุขปนอยู่เลย “หากความเห็นใจของข้า มีขีดจำกัดที่การให้ใบไม้เพียงใบเดียว เช่นนั้นเ้ายังคิดว่าข้าเป็คนใจดีอยู่หรือไม่?”
ขณะกำลังกล่าว เหอตังกุยก็ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างเชื่องช้า... นางถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออก จากนั้นก็เป็เสื้อตัวกลาง ตามด้วยเสื้อบุนวมและเสื้อตัวเล็กที่อยู่ด้านใน จนท้ายที่สุดบนร่างของนางก็เหลือเพียงเอี๊ยมผ้าบาง ๆ ที่แนบอยู่เท่านั้น...
เจินจิ้งสะดุ้งใ นางรีบลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วกางแขนบังร่างของเหอตังกุยและเด็กชายที่นอนอยู่บนพื้นดินเอาไว้ เจินจิ้งตกอยู่ในความตื่นตระหนกจนเผลอคิดว่าเหอตังกุยเป็บ้าไปเสียแล้ว แม่ชีน้อยพูดด้วยเสียงแหลมไม่ต่างจากเป็ดที่ถูกบีบคอเอาไว้ “อมิตตาพุทธ...ท่าน...ท่านกำลังจะทำอะไร!”
เหอตังกุยมองดูท่าทีตื่นตระหนกของเจินจิ้งแล้วหลุดหัวเราะออกมา “กำลังจะถอดเสื้อไปสวมให้เขาอย่างไรเล่า ไม่เช่นนั้น ต่อให้เขาไม่ตายเพราะเสียเืมาก ก็คงจะต้องตายเพราะความหนาวอยู่ดี แต่ชุดคลุมที่ข้าสวมอยู่ด้านนอกเป็ชุดแม่ชีจึงถอดให้เขาไม่ได้ หากขุนนางพวกนั้นพบตัวเขาก็จะรู้ทันทีว่าคนในวัดเป็ผู้ให้ความช่วยเหลือ และเ้ากับข้าที่เคยเจอขุนนางพวกนั้นระหว่างทางก็มีเวลามากพอที่จะช่วยเหลือเขาได้ เช่นนั้นเราต้องกลายเป็ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งแน่ ทว่าเสื้อชั้นในและเสื้อบุนวมของข้าทำมาจากผ้าไหมงาช้าง แม่ชีทั่วไปไม่มีทางมีของระดับนี้แน่ ต่อให้ขุนนางพวกนั้นจะเห็น พวกเขาก็ไม่สงสัยว่าเป็ของแม่ชีในวัดหรือของพวกเราหรอก”
เจินจิ้งนึกชื่นชมเื่ความรอบคอบของเหอตังกุย พลางพูดด้วยความซาบซึ้ง “แม้จะเป็เช่นนั้น แต่เสื้อชั้นในของสตรีเป็สิ่งล้ำค่าและน่าหวงแหน ทว่าท่านกลับมอบมันให้ชายแปลกหน้าได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ เสี่ยวอี้ ท่านมันปากร้ายใจดี นี่น่ะหรือการช่วยมดด้วยใบไม้ของท่าน?”
เหอตังกุยส่งประกายรอยยิ้มออกมาอย่างสงบและไม่ได้กล่าวอธิบายใด ๆ อีก นางคลุมร่างเปลือยด้วยชุดคลุม จากนั้นก็นำเสื้อผ้าของตนคลุมกายให้ชายบนพื้นดิน แล้วใช้ใบไม้อำพรางร่างของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด จนกระทั่งตอนนี้ คนตรงหน้าก็ยังไม่ได้สติเลย
เหอตังกุยให้เจินจิ้งทิ้งไข่นกที่หามาได้ไว้ให้แก่ชายคนนี้ เจินจิ้งจึงวางไข่นกทั้งหมดที่มีลงบนพื้นดิน จากนั้นก็พูดหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม “ท่านเพิ่งฟื้นไข้ แม้แต่อาหารดี ๆ ก็ยังไม่มีให้กิน ไข่นกพวกนี้เป็เครื่องบำรุงร่างกายเพียงหนึ่งเดียวที่เรามีแต่ท่านก็ยังสละให้เขา นี่น่ะหรือการช่วยมดด้วยใบไม้ที่ท่านว่า? ฮ่า ๆ ๆ เช่นนั้นวันหลังท่านก็ให้ใบไม้กับข้าสักใบเถอะ”
เหอตังกุยถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว เจินจิ้งช่างเป็เด็กสาวที่พูดมากจริง ๆ อายุยังน้อยแต่กลับพูดจาจู้จี้จุกจิกราวกับคนแก่ นับเป็เื่น่าเสียดายนักที่นางไม่ได้เป็แม่สื่อแม่ชักหรือผู้รับจ้างว่าความ มาหมกตัวเป็แม่ชีในวัดกลางป่าเขาเช่นนี้ ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน
ทั้งสองจัดการเก็บกวาดจนเรียบร้อยแล้วจึงเดินจากไป ทว่าในตอนที่พวกเขาหมุนตัวกลับไปนั้น เด็กชายบนพื้นดินก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน
เขามีดวงตาที่งดงามและสว่างไสวเหลือเกิน มันช่างสวยงามและเปล่งประกายไม่ต่างจากดวงไฟกลางหิมะในยามวิกาล เด็กชายมองลอดใบไม้ออกมา มองตามร่างบางที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไปโดยไม่กะพริบตา ซึมซับทุกรายละเอียดของนางเอาไว้ในดวงตาคู่นั้น กระทั่งนางเดินไกลออกไป เขาจึงเริ่มเคี้ยวสมุนไพรในปากอย่างช้า ๆ ความเ็ปจากาแทำให้เขาสูญเสียแรงแทบจะทั้งหมดไป มีเพียงเสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ คลุมอยู่บนร่างกายเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้บ้าง
เสี่ยวอี้...เป็ชื่อของนาง
