“ทำไมวันนี้พูดจาดีจัง?” เขาถามขึ้นพลางขมวดคิ้ว สีหน้าสงสัยเต็มเปี่ยม

“พี่ก็พูดดีแบบนี้ตลอดนั่นแหละค่ะน้อง ถอยหน่อยนะ พี่จะทำงาน” มะลิพยายามพูดอย่างใจเย็นต่อ แต่เขากลับขยับมายืนบังตรงหน้า จะขยับไปทางไหน เขาก็ขวางอยู่ดี

“หึ... ไม่ใช่มั้ง ป้าปกติน่ะ ปากกล้า แถมโหดไม่ใช่เล่น”

อดทนไว้มะลิ… อดทนไว้!

เธอพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ 

พูดดีก็แล้ว ยังจะหาเ๹ื่๪๫ไม่เลิกอีกเหรอ!

“จะไปดีๆ ไหม หรืออยากน้ำตาไหลกลางลานตึก?” มะลิเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีจากหวานเป็๲ขุ่น ดวงตาวาววับแสดงความไม่สบอารมณ์ชัดเจน

เขาหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

“อื้ม... แบบนี้สิ ถึงจะเป็๲ป้าตัวจริง เสียงจริง ตอนแรกผมนึกว่าป้าป่วยซะอีก อยู่ๆ ทำตัวดีแปลกๆ คนกันเองไม่ต้องแสร้งทำน่า…”

คนกันเองบ้าบออะไร... ศัตรูชัดๆ!

“อย่ามาเกะกะ คนเขาหาเลี้ยงปากท้องอยู่! ออกไปได้แล้ว!”

“โอเคๆ แจกหมดนี่ใช่ไหม ถึงจะได้เลิกงาน?” เขาถามเสียงกวน รอยยิ้มยังไม่เลือนหาย

“เออ!” มะลิตอบห้วนๆ ตัดความรำคาญ

“ป้าเป็๞คนแรกเลยนะ ที่ทำหน้ารำคาญผม ปกติผมน่ะ มีแต่คนอยากเข้าหาผม โดยเฉพาะผู้หญิง” เขาพูดพลางยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย ก่อนจะคว้าใบปลิวจากมือเธอไปหน้าตาเฉย

“นี่! จะทำอะไรน่ะ ฉันไม่เล่นด้วยนะ!”

“จะช่วยแจกไงครับ ป้ายืนยิ้มแข็งๆ แล้วยื่นให้เฉยๆ แบบนั้น มันจะหมดภายในวันนี้ได้ยังไง?” พูดจบ เขาก็ไม่สนใจเธออีกเลย หันไปหาคนที่เดินผ่านไปมา แล้วยื่นใบปลิวให้ด้วยท่าทีมั่นใจ โดยเฉพาะสาวๆ ที่เดินผ่าน ต่างก็ยิ้มรับกันหน้าบาน บางคนถึงกับเดินย้อนกลับมาขอเพิ่มด้วยซ้ำ!

มะลิได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้า แล้วเบ้ปากอย่างหมั่นไส้

ตอนฉันแจก ทำไมทำเมินกันจัง พอเป็๞เด็กหน้าตาดี สูง ขาว หล่อใส ใส่ชุดนักศึกษา ล่ะรีบรับกันเชียว! บางคนเดินมาขอเพิ่มอีกต่างหาก! ดู๊ดู!

จะว่าไป... เด็กนี่ก็พอมีน้ำใจอยู่นะ

…ว่าก็ว่า ถ้าเธอจะเลิกงานเร็วขึ้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย!

“อ่ะ... น้ำ” มะลิยื่นขวดน้ำเย็นเจี๊ยบให้เขา สีหน้านิ่งๆ 

ไหนๆ เขาก็ช่วยเธอแจกใบปลิวจนหมดเกลี้ยงแบบเหนือความคาดหมาย ก็ตอบแทนหน่อยแล้วกัน

“ไม่มีน้ำหวานเหรอ?” เสียงเขาถามกลับอย่างหน้าตาเฉย

มะลิเบ้ปากทันที ...เ๱ื่๵๹มากชะมัด!

“มีนี่จะกินนั่น มีนั่นจะกินนี่ อยากกินก็ไปซื้อเอาเองโน่นเลย!”

“โหยยย ป้า… คนอุตส่าห์ช่วยนะเนี่ย!”

“ใครขอไม่ทราบ?” เสียงตอบกลับของเธอห้วนทันควัน

“ก็ไม่มีใครขอหรอกครับ บังเอิญผมเป็๲เด็กมีน้ำใจ” เขายักคิ้ว ยิ้มทะเล้นจนเธออยากจะฟาดขวดน้ำใส่หน้าสักที

“ก็ดีแล้ว” มะลิว่า พร้อมกับกระตุกขวดน้ำกลับมาถือไว้เอง “เพราะฉะนั้น... น้ำขวดนี้ นายก็คงไม่กินใช่ไหม?”

เธอแกล้งถามเสียงหวาน แต่ในใจก็อดสะใจไม่ได้ที่ได้เชือดนิ่มๆ

ไม่ทันขาดคำ เขาก็รีบเอี้ยวตัว คว้า “หมับ” เข้าที่ขวดน้ำในมือเธออย่างรวดเร็ว

“ดื่มสิครับ ดื่ม” เขาบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง “ป้าคนสวยอุตส่าห์เอามาให้ เดี๋ยวเสียน้ำใจพี่เขาแย่เลย”

คำว่า “ป้า” ทำมะลิขมวดคิ้วทันที

ปากดีจริงๆ...

แต่พอเติมคำว่า “คนสวย” เธอก็เริ่มใจอ่อน

เอาเถอะ... อย่างน้อยก็รู้จักชม

ใบหน้าทะเล้นของเขา... มันก็น่าหมั่นไส้นั่นแหละ แต่ก็น่ารักในแบบที่ไม่ควรจะน่ารัก

เอาจริงๆ เธอก็ไม่ได้ถึงกับเกลียดเด็กคนนี้หรอก เขาก็มีน้ำใจอย่างที่พูดนั่นแหละ จะว่าไป ถ้าไม่กวนประสาทขนาดนี้ คบค้าสมาคมด้วยก็คงพอได้

...แต่ถ้าอยากให้ความสัมพันธ์มันราบรื่น อย่างแรกเลย ต้องเลิกเรียกเธอว่าป้าก่อน!!

มะลิปรายตามองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ขณะดื่มน้ำเย็นๆ เสียงอึกๆ ชัดเจนในความเงียบ

แสงแดดอ่อนสะท้อนกับหยดน้ำที่เกาะตามขวด ทำให้ภาพตรงหน้านั้น... ดูดีอย่างน่าหมั่นไส้

สายตาของเธอเลื่อนลงไปอีกนิด

เห็นลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงตามแรงกลืน

โอ๊ย… จะดูเท่เกินไปแล้วนะ!

นี่ฉันเป็๲อะไรเนี่ย!?

เขาก็แค่ “เด็ก” คนนึง จะมาหัวใจเต้นแรงทำไม!

เธอพยายามเตือนสติตัวเอง ห้ามหลงใหลเพราะหน้าตา

เป็๞ใครก็ได้... แต่ต้องไม่ใช่เด็กคนนี้! ทั้งปากเสีย ทั้งกวนประสาท!

เธอรีบเบือนหน้าหนีทันทีที่เขาดื่มน้ำเสร็จ แต่ช้าไปหนึ่งจังหวะ

“ตอนผมดื่มน้ำ... หล่อไหม?” เขาถามขึ้น พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

“ก็งั้นๆ” มะลิตอบพร้อมทำหน้าเฉย “เหมือนนักเลงแถวบ้านน่ะ!” พูดจบก็หันหน้าหนีทันที กลัวเขาจะจับได้ว่าโกหก

ก้องไกลหัวเราะเบาๆ

“แต่เมื่อกี้ป้ามองผมเหมือนอยาก... กินเลยนะ”

มะลิตาโต หันขวับ

“หา! พูดให้มันดีๆ นะ! ใครจะไปอยาก... อะไรนาย!” เธอใส่อารมณ์ทันที พยายามกลบความร้อนที่ไหลซึมขึ้นมาบนใบหน้า “เด็กขนาดนี้ ไม่เอามาให้เป็๲ภาระหรอก!”