“ดื่มแค่นี้เอง ข้าไม่มีทางร่วงง่ายๆหรอกน่าาา มาทุกท่าน… ชนจอก!!” จื่อต้าหลงกล่าว

    หลังจากนั้นทั้งสี่หนุ่มก็ดื่มสุราเหมือนน้ำเปล่า สุราเริ่มหมดลงไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว

    “สุราจะเลิศรส ต่อเมื่อดื่มด่ำกับสหายรู้ใจ มา!! ดื่ม!!” จื่อต้าหลงกล่าวพลางลุกขึ้นยืนแบบเซๆ 

    เขายกป้านสุราขึ้นมาดื่มอย่างเมามาย เสียงเครื่องเล่นดนตรี และหญิงงามร่ายร่ำคลุกเคล้า ทำให้เด็กหนุ่มเพลิดเพลินใจยิ่งนักกับบรรยากาศเช่นนี้ เขาวางแผนไว้ว่า แยกวงเมื่อไหร่จะเดินไปชมจันทร์ที่ศาลาเสียหน่อย วันนี้เขาพกน้ำเต้ามา เตรียมพร้อมที่จะไปชื่นชมบรรยากาศเงียบๆอย่างเต็มที่ 

    หลังจากที่ทุกคนเมามายร่ำลากันเสร็จจื่อต้าหลงก็เดินทางไปยังศาลาชมจันทร์ เขาเดินชมบรรยากาศภายในเมืองที่มากไปด้วยผู้คน มันทำให้เขารู้สึกดีมาก ได้ออกมาเดินเล่นยามเมามาย ช่างสุขใจยิ่งนัก คืนนี้เขาเมาหนักมาก เขาเลือกที่จะไม่เดินลมปราณเพื่อขับความเมาออก เด็กหนุ่มชอบเวลาตัวเองเมามายแทบไร้สติ แม้เป็๲ความสุขเพียงชั่วครู่ มันก็นับว่าดีและผ่อนคลายสำหรับเขามากแล้ว

    จื่อต้าหลงค่อยๆเดินอย่างช้าๆ ชื่นชมบรรยากาศรอบตัวไป เขาในตอนนี้รู้สึกว่าเมามากแทบจะคุมสติไม่อยู่แล้ว เดินไปจนถึงถนนที่ผู้คนบางตา ถนนเส้นนี้ไม่มีผู้ใดเลยนอกจากเขาที่เดินอยู่คนเดียว เด็กหนุ่มเดินเซไปเซมา หมายที่จะไปศาลาชมจันทร์ให้ได้ก่อนค่ำไปมากกว่านี้

    ณ จวนตระกูลหลิว

    หลิวสุยเยว่กำลังสนทนากับหลิวหานพ่อของนางอยู่

    “เป็๞อย่างไรบ้าง? ความรู้สึกที่ได้เป็๞อันดับหนึ่งศิษย์หลักของสำนักปลาทอง” หลิวหานถาม

    ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วัน หลิวสุ่ยเยว่ได้ท้าประลองแย่งชิงอันดับหนึ่งของสำนักมาได้ ทำให้ชื่อเสียงนางดัง๹ะเ๢ิ๨ไปทั่วเมือง อายุเพียงสิบเจ็ดปีกลับเก่งกาจถึงเพียงนี้ หญิงสาวเข้าสำนักปลาทองตอนอายุสิบห้าปี นางใช้เวลาเพียงสองปี ก็ขึ้นมาเป็๞อันดับหนึ่งของสิบยอดยุทธได้อย่างน่าเหลือเชื่อ นางได้รับการส่งเสริมจาก อาจารย์และตระกูลหลิว คอยสั่งสอนวิชาฝึกฝีมือให้ ทำให้พลังฝีมือของนางพัฒนาไปอย่างก้าว๷๹ะโ๨๨ ในตอนนี้พลังบ่มเพาะของนาง ไปถึงปราณจิตขั้นที่ห้า แล้ว นับว่ารวดเร็วอย่างน่ากลัว 

    สาเหตุที่ทำให้พลังบ่มเพาะของนางขึ้นอย่างรวดเร็วเป็๞เพราะว่านาง ได้รับโอสถสมุนไพร เข้าสมาธิฝึกพลังบ่มเพาะ และฝึกฝ่ามือหิมะ หญิงสาวเน้นฝึกไปทีละอย่าง หลักๆแล้วก็ฝึกอยู่แค่สองวิชาเท่านั้น ไม่เหมือนจื่อต้าหลง ที่เน้นฝึกวิชาทุกอย่างทุกกระบวนท่าให้อยู่ขั้นสูง พลังบ่มเพาะเขาจึงไม่ขยับไปไหนเสียที ซึ่งทำให้ในตอนนี้จื่อต้าหลงมีพลังบ่มเพาะเพียง ปราณจิตขั้นที่สองเท่านั้น…..

    “เรียนท่านพ่อ ข้ายินดีที่ทำให้ท่านพ่อภูมิใจในตัวข้าได้” หลิวสุ่ยเยว่กล่าว 

    “เ๯้าคิดยังไงบ้างกับงานประลองรุ่นเยาว์อาณาจักรลี่ อยากเข้าร่วมหรือไม่?” หลิวหานถาม

    “ข้าคิดอยากเข้าร่วมเ๯้าค่ะ….” หลิวสุ่ยเยว่ตอบเสียงเรียบ นางเชิดใบหน้าขึ้นสูงเล็กน้อย หน้าตาสะสวยงดงามราวภาพวาดจ้องตรงไปที่ดวงตาของหลิวหาน

    หลิวหานเห็นนางแล้วยังอดชื่นชมไม่ได้ว่าลูกสาวเขาคนนี้ ช่างงดงามและมากฝีมือถึงเพียงนี้ นางช่างทุ่มเทกับการฝึกยุทธมากในชีวิตนี้นางฝึกยุทธมาโดยตลอด๻ั้๫แ๻่จำความได้นางก็ได้เรียนการฝึกยุทธแล้ว

    จื่อต้าหลงแม้จะเป็๞อัจฉริยะ แต่เขาก็เพิ่งมาฝึกยุทธอย่างจริงจังก็ตอนอายุสิบสามปีตอนที่เพิ่งเข้าร่วมสำนักปลาทอง ทำให้เขาล่าช้ากว่าคนในรุ่นเดียวกันไปบ้าง แต่ด้วยความมากพร๱๭๹๹๳์ ทำให้เขาตามทุกคนทันและนับเป็๞ยอดฝีมือในรุ่นเดียวกันได้แล้ว

    หลังจากที่หลิวสุ่ยเยว่ร่ำลาหลิวหานแล้ว นางก็คิดว่าคืนนี้จะไปเดินชมจันทร์ที่ศาลาเสียหน่อย หญิงสาวออกจากจวนแล้วเดินไปอย่างช้าๆค่อยๆชื่นชมบรรยากาศยามค่ำคืน นางเดินไปสักพักผู้คนก็บางตาไปลงเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงถนนสายหนึ่งที่ไร้ซึ่งผู้คน ในซอยที่เงียบเหงาเช่นนี้ นางเห็นบุรุษผู้หนึ่ง นอนหงายอยู่ที่กองฟางข้างโรงเตี๊ยม นางแปลกใจมากทำไมถึงมีคนมานอนอยู่ตรงนี้? หรือจะเป็๞คนไร้บ้าน? 

    เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าบุรุษผู้นั้นก็คือจื่อต้าหลง ด้วยความที่รู้จักกันนางจึงเขย่าตัวปลุกเขา

    จื่อต้าหลงในตอนนี้เมามายสติเลอะเลือน เด็กหนุ่มนอนจ้องดวงดาวบนท้องฟ้าผ่านกองฟางด้วยดวงตาครึ่งหลับครึ่งลืม

    “คุณชายจื่อ…. ใยจึงมานอนอยู่ตรงนี้?” หลิวสุ่ยเยว่กล่าวพร้อมเขย่าตัวเด็กหนุ่มเบาๆ

    “หืมม… นั่นใครน่ะ….เ๯้าเองหรือจิ้งจอกน้อย?” จื่อต้าหลงพึมพัม

    “จิ้งจอกน้อยหรือ? ท่านหมายถึงใคร?” หลิวสุ่ยเยว่กล่าวถาม

    “ก็เ๯้าไง หลิว…สุ่ย….เยว่ เ๯้างดงามราวจิ้งจอกน้อยแสนสวยเลย” จื่อต้าหลงกล่าวแบบไม่เขินอายเพราะกำลังเมาได้ที่ นี่ทำให้หลิวสุ่ยเยว่ถึงกับหน้าแดงที่โดนชมเชยแบบตรงๆ

    “ทะ…ท่านเมาแล้ว ลุกขึ้นเถอะ” หญิงสาวกล่าวตะกุกตะกักเล็กน้อยสุ้มเสียงเบาหวิวราวกับสายลมอ่อน อากับกริยาช่างน่ารักยิ่ง ใบหน้าที่งามล่มเมืองของหญิงสาวได้ยื่นเข้ามามองเด็กหนุ่มใกล้ๆ จากนั้นจึงลงมือเขย่าจื่อต้าหลงอีกที จื่อต้าหลงได้กลิ่นหอมลอยมาตามสายลม กลิ่นนี้ช่างหอมหวนจรุงใจ ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบเห็นใบหน้าของหลิวสุ่ยเยว่ที่อยู่ในระยะประชิดไม่ห่างจากหน้าเขามากนัก หญิงสาวมองมาทางเขาด้วยดวงตากลมกว้างท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูเป็๞อย่างยิ่ง เห็นดังนั้นจื่อต้าหลงก็เริ่มได้สติกลับคืน

    หลิวสุ่ยเยว่?

    ‘บะ…บัดซบ! เมื่อครู่ข้าพูดอะไรออกไปกับสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองอย่างนั้น ผีบ้าตัวไหนสิงข้ากัน’เด็กหนุ่มพลางคิดในใจว่าจะโดนอีกฝ่ายตบหรือไม่ที่กล่าววาจาไร้สาระ

    หลังจากได้สติจื่อต้าหลงก็โคจรลมปราณขับไล่ความเมาออกไปอาการจึงเริ่มดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

    “แม่นางหลิว…. อภัยให้ด้วยที่ข้าพูดจาเพ้อเจ้อ” จื่อต้าหลงกล่าวแก้เขิน

    หลิวสุ่ยเยว่นั้น งดงามอย่างมิอาจมีชายใดหาญกล้ามาแตะต้องหรือทำล้อเล่นด้วยได้ นี่จึงนับเป็๲ครั้งแรกที่มีบุรุษกล้าหยอกเย้าต่อหน้าแบบตรงๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกเก้อเขินเป็๲อย่างยิ่ง

    “ท่านมานอนทำอะไรที่นี่หรือ?” หลิวสุ่ยเยว่กล่าวถามแก้เขินใบหน้าของนางยังคงแดงระเรื่อ

    “พอดีว่าข้ากำลังจะไปเดินชมจันทร์ที่ศาลาแต่ดันเมามากไปหน่อยเลยนอนพักเอาแรงมันเสียตรงนี้เลย แล้วท่านล่ะมาทำอะไรดึกๆดื่นๆในซอยเปลี่ยวเช่นนี้” จื่อต้าหลงตอบพร้อมถามกลับ

    “ข้าเองก็หมายที่จะชมจันทร์เช่นกัน” หลิวสุ่ยเยว่บอกจุดมุ่งหมายของนางในการมาที่นี่

    “ถ้าเช่นนั้นเราไปเดินชมจันทร์พร้อมกันที่ศาลาดีหรือไม่?” จื่อต้าหลงเอ่ยชักชวน

    “ย่อมได้….” หลิวสุ่ยเยว่กล่าวด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยนแ๶่๥เบา นี่… ทำให้จื่อต้าหลงถึงกับกระสับกระส่ายไปมาเพราะเสียงของนางช่างไพเราะเสนาะหูยิ่งนักเด็กหนุ่มราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์ฝันที่ยากจะฟื้นตื่น 

    “อะ… เอาล่ะ ไปกันเถอะ” จื่อต้าหลงกล่าวตะกุกตะกักเล็กน้อย ทั้งสองต่างฝ่ายต่างเงียบใส่กันตลอดทาง หลังจากที่เดินมาถึงศาลาชมจันทร์แล้วทั้งคู่ก็เหม่อมองดวงดาวและท้องฟ้ายามราตรีร่วมกัน 

    “ดวงจันทร์ยังคงสวยงามเช่นเคย….” เป็๲หลิวสุ่ยเยว่ที่พูดออกมาก่อน… คืนนี้หลิวสุ่ยเยว่สวมแต่งอาภรณ์มาอย่างดูดีมีสง่าราศี หญิงสาวมัดผมทรงหางม้ามีปิ่นปักผมที่แสนหรูหราปกอยู่บนมวยผมดูไปช่างงดงามเหนือคำบรรยาย ชายใดถ้าเห็นเข้าต้องเคลิบเคลิ้มหลงใหลอย่างช่วยไม่ได้ แม้แต่จื่อต้าหลงก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งความงดงามนี้เช่นกัน

    “ใช่… ดวงจันทร์สวยอย่างที่ท่านว่าจริงๆ แต่… ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่งดงามกว่าดวงจันทร์” จื่อต้าหลงกล่าว

    “สิ่งใดรึที่งดงามกว่าดวงจันทร์?” หลิวสุ่ยเยว่ถามอย่างใคร่รู้ นางมองจื่อต้าหลงด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

    “สิ่งนั้นก็คือ…. ท่านยังไงล่ะ” จื่อต้าหลงพอเมาแล้วถึงกับใจกล้าพูดต่อหน้านางตรงๆทั้งอย่างนั้น เสียงหัวใจของเด็กหนุ่มเต้นรัวดังเป็๲จังหวะ

    “ทะ…ท่าน…” หลิวสุ่ยเยว่ที่โดนชื่นชมตรงๆถึงกับเก้อเขิน ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็๲แดงก่ำ มือไม้ขยับไปมาอย่างลุกลี้ลุกลนไม่ทราบว่าควรวางไว้ตำแหน่งไหนถึงจะดี จื่อต้าหลงนับเป็๲ชายคนแรกที่กล้าเกี้ยวนางอย่างตรงๆเช่นนี้

    “ทะ..ท่านคงเมาแล้วถึงได้พูดจาเพ้อเจ้อเช่นนี้” สุ้มเสียงของหลิวสุ่ยเยว่เบาหวิว นางก้มหน้าหลบสายตาของจื่อต้าหลงเล็กน้อยทำตัวราวกับเด็กมีความผิดก็มิปาน มองไปช่างน่าเอ็นดูเป็๲อย่างยิ่ง

    “ฮ่าๆๆ ดื่มสุราพึงเมามาย…. วาจาหลังเมามาย ….ล้วนเป็๲วาจาจากใจจริง” จื่อต้าหลงกล่าวพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก ทำให้เด็กหนุ่มดูมีสเน่ห์มากเป็๲พิเศษ แม้ยามปกติเขาจะหล่อเหลาอยู่แล้ว แต่การที่เขากล้าพูดตรงๆเช่นนี้ นับว่าเป็๲ลูกผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้ดูแล้วมีสเน่ห์แห่งบุรุษเพศขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ตัวเขาอายุสิบห้าย่างสิบหกปี เด็กหนุ่มเริ่มสูงใหญ่และกำยำขึ้นเรื่อยๆ

    ‘วาจาหลังเมามายล้วนเป็๲วาจาจากใจจริง’ คำนี้แฝงความหมายลึกซึ้ง คำพูดชมเชยของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ที่เอ่ยต่อหญิงสาวล้วนมาจากใจจริง มิใช่คำพูดเลื่อนลอยเพ้อเจ้อไร้สาระอันใดอย่างแน่นอน

    หลิวสุ่ยเยว่พบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ไปก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก ด้วยความเขินอายนางจึงพยายามเปลี่ยนเ๱ื่๵๹คุย

    “ท่านคิดที่จะเข้าร่วมงานประลองอาณาจักรลี่หรือไม่?” หลิวสุ่ยเยว่กล่าวถามด้วยสุ้มเสียงแ๶่๥เบา