"ครั้งหน้าฉันจะทำตัวน่ารักกับโยตะสักหน่อย... อ่า อืม… "

        เมื่อรู้สึกว่าเกือบจะเสร็จแล้ว ขณะที่ดึงนิ้วออกตัวของฉันก็สั่นกระเส่าเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยอาบน้ำ 

        หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ค่อยๆ ใส่เสื้อผ้าทีละชิ้น และจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

        ถึงการไปมาห้องของนายเพื่อนบ้าน เพื่อมีอะไรกันจะเป็๞เ๹ื่๪๫ง่ายๆ ฉันก็มักแต่งตัวให้ดีที่สุด และข้างในก็ต้องเป็๞เซตเดียวกันด้วย

        นี่ไม่เพียงแต่ช่วยให้รู้สึกถึงความเป็๲พิธีการอะไรสักอย่าง แต่ยังทำให้ตัวเองรู้สึกอารมณ์ดีพร้อมสำหรับกิจกรรมที่กำลังจะมาถึง

        ไม่ว่าโยตะจะชอบหรือไม่นั่นก็อีกเ๹ื่๪๫ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ฉันชอบที่จะแต่งตัวดูดีต่อหน้าเขา

        ฉันใช้กระจกในห้องเขาสำรวจรูปร่างหน้าตาตัวเอง แล้วแต่งหน้าเล็กน้อย เนื่องจากการออกกำลังอย่างหนัก ฉันจึงต้องหวีผมที่ชี้ฟูบางส่วนบ้าง แต่นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร

        ฉันตรวจสอบใบหน้าของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าแต่หลังๆ มานี้เหมือนใบหน้าจะดูชุ่มชื้นมากขึ้น ทั้งยังเปล่งปลั่งและมีชีวิตชีวาราวกับได้ปล่อยวางความเครียดลงบ้าง

        ถึงปกติฉันไม่ค่อยคิดมากกับเ๱ื่๵๹นี้ แต่เห็นได้ชัดว่า๰่๥๹นี้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตประจำวันของตัวเอง

        “นี่เรียกว่าได้ปลดปล่อยความเครียดหรือเปล่านะ?”

        ขณะที่ฉันกำลังส่องดูรูขุมขนที่กระชับอยู่นั้น เสียงเปิดปิดประตูและเสียงกระทบของพวงกุญแจก็ดังขึ้น รู้ได้ทันทีเลยว่าโยตะกลับมาแล้ว

        หลังจากยืนยันแล้วว่ารูปร่างหน้าตาของฉันไร้ที่ติ ฉันก็เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เพื่อต้อนรับเขากลับมา

        “จะอ่านหนังสืออีกแล้วเหรอโยตะ?”

        "ก็เหมือนที่เธอมีงานไอดอลของเธอไง นี่คืองานของฉัน"

        "คงเหนื่อยน่าดูเลย"

        เมื่อเห็นเขาถือถุงพลาสติกใบใหญ่ที่มีโลโก้ของร้านสะดวกซื้ออยู่ ฉันก็เดาได้เลยว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

        ถึงนี่จะเป็๲สิ่งที่เขาเลือกเองก็เถอะ แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่ต้องบ่นเ๱ื่๵๹พฤติกรรมที่คอยบั่นทอนสุขภาพตัวเขาเองบ้าง

        “โยตะ นายไม่มีครัวเหรอ? อย่ากินแต่ข้าวกล่องกับเครื่องดื่มชูกำลังจากร้านสะดวกซื้อสิ”

        "หือ?"

        "ซื้อของมาทำเองบ้าง มันน่าจะดีต่อสุขภาพนะ"

        “เธอเป็๲แม่ฉันเหรอ?”

        เมื่อได้ยินการตอกกลับที่กวนบาทาของเขาแล้ว ฉันก็อยากตบหัวตัวเองแรงๆ ที่ไปคิดว่าเขาเป็๞ผู้ใหญ่เสียเหลือเกิน

        ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดกับทัศนคติแบบเด็กๆ ของเขา

        “แม่เหรอ… ? ฉันแค่เป็๞ห่วงนาย”

        “เธอพูดเองว่า จะไม่ยุ่งเ๱ื่๵๹ส่วนตัวของอีกฝ่ายมากเกินไป… ไม่ลืมเร็วไปหน่อยเหรอ?”

        "เอ่อ… ก็จริง"

        เมื่อโยตะแผ่ออร่าแบบนั้นออกมา ฉันถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

        แต่ถ้าลองคิดดีๆ นี่ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ส่วนตัวสักหน่อย เพราะถ้าคู่นอนของฉันทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพ มันจะไม่ส่งผลดีกับฉันด้วยรึไง?

        ฉันจึงพยายามเค้นหาคำตอบในใจว่าจะตอบโต้อย่างไรดี แต่คิดดูแล้วข้อโต้แย้งที่ว่าอาจดูเด็กเกินไปที่จะเถียง

        “ยังไงก็เหอะ... ทำอาหารมันใช้เวลานานไป แล้วฉันก็ทำอาหารไม่เป็๞ด้วย”

        “เอ๊ะ แล้วถ้าไม่ต้องเสียเวลาหรือทำเองล่ะ นายก็พร้อมกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพใช่ไหม?”

        “เธอมีแผนอะไรอีก?”

        สัญชาตญาณโยตะนั้นเฉียบคม เขาเข้าใจความหมายที่แฝงในคำพูดของฉันได้เสมอ และช่วยให้ฉันเข้าประเด็นได้ตลอด

        ฉันก็บอกความคิดของตัวเองไปตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อม  ซึ่งยังไงมันก็เป็๞สิ่งที่ฉันคิดว่าดีสำหรับเขา

        “คราวหน้าถ้าฉันทำอาหาร ฉันจะทำเผื่อนายด้วย”

        “ดูไม่ออกเลยว่าเธอทำอาหารเป็๞ด้วย”

        “ของแบบนี้มันดูออกได้ด้วยเหรอยะ?”

        “ใจดีจริงๆ แต่ฉันนึกภาพเธอทำอาหารไม่ออกเลย”

        “ฮ่าๆ... บางครั้งฉันก็รู้สึกว่านายน่าหมั่นไส้ชะมัด”

        ฉันถอนหายใจเฮ้อ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่สนใจฉันเท่านั้น แต่ยังกลับไปที่โต๊ะ และเปิดโคมไฟที่เหมือนบอกกลายๆ ว่า อย่าล้ำเส้นเข้ามาในอาณาเขตเด็ดขาด

        เมื่อเข้าใจว่าเขามีเ๱ื่๵๹ที่ต้องใช้สมาธิ ฉันก็เลือกที่จะไม่รบกวนเขาต่อ

        หลังจากหยิบกระเป๋าขึ้นมาและตรวจเช็กว่ากุญแจบ้านอยู่ข้างในแล้ว ฉันก็โน้มตัวไปที่หูของโยตะเพื่อบอกลา

        “คิดซะว่าเป็๲ของขวัญตอบแทนจากฉันแล้วกัน”

        โยตะไม่ได้แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบที่ฉันแกล้งนัก และฉันก็ไม่เคยเห็นเขาออกอาการเขินอายด้วย

        แต่ตราบใดที่เขาไม่ได้ปฏิเสธ ฉันก็ยังสนุกกับการพูดจาหยอกล้อเขาไปเรื่อยๆ

        ถึงมันจะไม่เห็นผลที่ชัดเจน แต่ฉันก็๱ั๣๵ั๱ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ตอนอยู่บนเตียง

        บางทีเขาอาจจะแค่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ซึ่งความพยายามอย่างไม่หยุดยั้งของฉันคงส่งผลกับเขาอยู่บ้างแหละ

        “แต่ว่าโยตะ ของที่ระลึกที่นายมอบให้ฉันทุกครั้ง… เป็๞ประสบการณ์ที่มีความหมายมากเลยนะ”

        ฉันจงใจใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน ซึ่งตรงกันข้ามกับท่าทางขี้เล่นของฉัน

        ในขณะเดียวกันฉันก็แตะไปที่ท้องน้อยของฉันเบาๆ ซึ่งเขาจะไม่เห็นมันเลย หากไม่หันกลับมามอง

        "เธอ…"

        “ราตรีสวัสดิ์นะ วันนี้ฉันพอใจมาก”

        เมื่อต้องเผชิญกับการแสดงความรู้สึกที่มากเกินไปของฉัน เขาก็หันกลับมา และเตรียมที่จะไล่ฉันออกไป

        แต่ฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาทำแบบนั้น ฉันก้าวเท้าเล็กๆ  ตรงไปที่ประตูอย่างมีความสุข ยกเท้าข้างหนึ่งเพื่อสวมรองเท้าส้นสูง

        “ครั้งต่อไปที่เรานัดกัน ลองมานัดผ่านแอปกันเถอะ”

        "เอาที่เธอสบายใจ"

        เมื่อโยตะรู้แล้วว่าฉันกำลังจะไป เขาก็ก้มกลับไปดูหนังสือเรียนที่เขาเพิ่งเปิด

        ฉันคุ้นเคยกับการบอกลาที่ไม่แยแสของเขาแล้ว เพราะระยะห่างนี้ละที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ

        แม้ว่าเราจะใกล้ชิดกันมากแค่ไหน แต่ทุกๆ การจากไปกลับให้ความรู้สึกสบายใจ นี่สินะระยะห่างที่สมบูรณ์แบบของเรา

        หลังจากเดินกลับไปห้องได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็กลับไปเป็๞ทาจิบานะ ไอกะ คนเดิม โดยไม่ลืมที่จะยืดกล้ามเนื้อ และออกกำลังกายที่ควรทำในวันนี้ รวมถึงการบำรุงรักษาและทานยาที่จำเป็๞ด้วย

        แต่แล้วก็มีความคิดอีกอย่างผุดขึ้นมาในใจ… นั่นคือฉันควรเตรียมอาหารเพื่อสุขภาพแสนอร่อยให้ใครคนหนึ่ง