" จะรับแบบไหนดีล่ะ ? " 

  เอพริลถาม หลังจากที่เธอสาธยายให้ลูกค้าตัวน้อยฟัง

  " ขอเวลาคิดราคาสักแป๊ปนะพี่ " แนชตอบกลับ

  พนักงานสาวยิ้มให้ แม้จะสงสัยในคำพูดของเด็กชาย

  " อืม ที่นอนถ้ายัดนุ่น ก็ 500 × 11 = 5500 ก็เท่ากับ 5 เงินใหญ่กับ 5 เงินเล็ก 

  ส่วนหมอนยัดนุ่น 200 × 11 = 2200 เป็๲ 2 เงินใหญ่กับ 2 เงินเล็ก

  ผ้าห่มก็ 2 เงินใหญ่กับ 2 เงินเล็ก ทั้งหมดก็ 5500 + 2200 + 2200 = 9900 อ้าก 9 เงินใหญ่กับ 9 เงินเล็ก กระเป๋าฉีก " แนชคิดในใจ

  เพื่อน ๆ ที่ตามมา ฟังบทสนทนาของทั้งคู่ก็ตกตะลึง ขนาดพวกเขายังไม่รู้ราคา แค่ฟังพนักงานขายอธิบาย ก็มือไม้อ่อนแล้ว 

  " แนช ไม่ต้องซื้อก็ได้ พวกเราจะเอาเงินจากไหนมาซื้อ แค่ที่มีอยู่พวกเราก็พอใจแล้ว " ไทนี่พูดขึ้น พร้อมกันกับที่เพื่อนคนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

  " จงให้รางวัลตัวเอง จะได้มีกำลังใจหาเพิ่มไง " แนชตอบกลับเพื่อน ๆ

  " แต่นี่ราคามันแพงมากเลยนะ ถ้าเ๽้าอยากซื้อ เ๽้าซื้อของเ๽้าเองก็ได้เลย เ๽้าสมควรได้รับมันนะแนช " ไทนี่บอก 

  และเช่นเคย เพื่อน ๆ ก็พยักหน้า

อึ๊ก !! ภูมิใจในตัวลูก ๆ ของเขาจริง อยากจะร้องไห้ เด็กดีชะมัด

  " ไม่ได้ ข้าจะไม่ยอมสบายคนเดียวแน่ ๆ ทุกคนก็ช่วยกันมา ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวข้าตัดสินใจเอง พวกเ๽้าแค่คอยช่วยเคียงข้างข้าเหมือนเดิมพอ เ๱ื่๵๹เปย์ ให้พี่จัดเองไอน้อง " แนชบอกออกไป

  เอพริลที่ยืนฟังอยู่นั้น ก็อดอมยิ้มไม่ได้ น่าเอ็นดูเด็ก ๆ กลุ่มนี้จริง ๆ ดูรักใคร่กลมเกลียวกันดี แม้จะฟังคำพูดเ๽้าเด็กแนชไม่ค่อยรู้เ๱ื่๵๹รู้ราวสักเท่าไหร่

  ในถุงมีเหรียญเงินใหญ่ 11 เหรียญ และเงินเล็กอีก 11 เหรียญ แนชมองดูแล้วคำนวนคร่าว ๆ ก็รู้ได้ว่ามีเงินพอ แต่แทบจะหมดตัวเลยทันที

  " น่าเสียดาย " เขาพึมพำออกมา ใจก็อยากได้ แต่เขาอยากเก็บเงินไว้เผื่อมีเ๱ื่๵๹ไม่คาดฝัน อย่างเช่น มีใครเจ็บไข้ได้ป่วย และไม่อยากจะซื้อแยกด้วย ใหม่แล้วต้องใหม่ทั้งชุด

  " เครื่องนอน ผมยังไม่เอาก่อนครับ " แนชเงยหน้ามาบอกเอพริล 

  เพื่อน ๆ ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

  เอพริลยิ้มให้เด็กชาย ในขณะเดียวกัน ไก่ทั้ง 10 ตัวที่อยู่ในกรง ที่ทำจากไม้มัดด้วยเถาวัลย์อย่างง่ายทั้ง 2 กรง และ กระสอบที่ดูแล้วน่าจะเป็๲กระสอบใส่นุ่น อีก 2 กระสอบ ก็ถูกเข็นเข้ามา

  " ของได้แล้วจ้ะ ถือกันไหวไหม ? " เอพริลถามเด็กชาย 

  " เอ่อ พี่เอพริล " แนชกระซิบ พร้อมเอามือป้องปาก " ผมยืมรถเข็นซักคันได้ไหมครับ เดี๋ยวผมเอามาคืน "

  พนักงานสาวพยักหน้า แล้วก้มลงมากระซิบ " เ๽้าก็อย่าลืมเอามาคืนด้วยล่ะ "

  " ค้าบ บ บ " แนชทำตาโต เขาแทบไม่ได้ฟัง เพราะสายตาเขาดันมองไปที่คอเสื้อตอนที่พนักงานสาวก้มลงมาพอดี -///-

  " เอาล่ะ ค่าสินค้าราคาทั้งหมด 4 เหรียญเงินใหญ่ 3 เหรียญเงินเล็ก กับ 6 เหรียญทองแดงใหญ่ ขอบัตรด้วยจ้ะ " เอพริลยืดตัวขึ้น และพูดออกมา

  " ครับ คับ รอแป๊ปครับ " ล็อกแล็ก ขั้นสุด

  เมื่อดึงสติกลับมาได้ แนชก็ยื่นเงินและบัตรกิลด์ให้กับเอพริลไป 

  " ผมไปก่อนนะครับพี่เอพริล " แนชเอ่ยลาพนักงานสาว เธอโบกมือให้เด็กชาย

  " ไปกันเถอะพวกเรา " เมื่อแนชหันกลับมา แนชก็เห็นเพื่อน ๆ ยืนงง ๆ มองมาที่เขา

  " เ๽้าจ่ายเงินไป 4 เหรียญเงินใหญ่เลยหรือ ? " ไทนี่ผู้น่าเอ็นดูถามขึ้น 

  " ใช่ ข้าเคยบอกแล้วไง เดี๋ยวพวกเ๽้าก็จะได้พกเหรียญเงินกัน แต่ตอนนี้เรากลับกันก่อนเถอะ สงสารไก่ อ๊ะ !! " แนชนึกอะไรได้บางอย่าง

  " พี่เอพริล ผมขอฟางซัก 2 กิโลครับ แล้วก็ ข้าวโอ๊ต 10 กิโลครับ และก็ ข้าวโพด 2 กิโลครับ " 

  " ฟาง 2 กิโล 7 เหรียญทองแดงใหญ่ ข้าวโอ๊ตทั้งหมดก็เป็๲ 1 เหรียญเงินเล็ก ข้าวโพดทั้งหมดก็ 2 เหรียญทองแดงใหญ่ กับ 4 เหรียญทองแดงเล็ก ทั้งหมดก็ 1 เหรียญเงินเล็ก 9 เหรียญทองแดงใหญ่กับอีก 4 เหรียญทองแดงเล็กจ้ะ " เธอตอบกลับ 

  แนชยื่นเงินและบัตรให้เธอ เมื่อได้ของทั้งหมดแล้ว ก็ยกขึ้นรถเข็นแล้วเข็นกันออกไป 

  " เ๽้าใช้เงินมากเกินไปไหมแนช ? " ไทนี่ยังคงเป็๲ห่วง 

  " เชื่อข้าซิ ข้าไม่ใช้เกินตัวหรอก " แนชตอบ " ยังเหลืออีกเยอะ " 

  เพื่อน ๆ ได้ยินก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่สงสัยว่าเยอะของเพื่อนพวกเขา มันมีเท่าไหร่ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเข็นของกันต่อไป

  เมื่อมาถึงสวนในคฤหาสน์ พวกเขาก็เทเลพอร์ตกลับมากันทันที เมื่อมาถึงพวกเขาก็ยกไก่วางลง และเข็นของทั้งหมดเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า 

  " ลุงครับ เสร็จงานแล้วอย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ อยู่กินอะไรด้วยกันก่อน ลุงทหารบอกมาครับ " แนชกล่าวอ้างชื่อแบรด 

  กลุ่มช่างไม้ที่กำลังทำเล้าไก่ ที่ใกล้จะทำสำเร็จแล้ว ก็พยักหน้าให้เด็กชาย

  " เอ่อลุงครับ ผมรบกวนทำรั้วล้อมไว้อีกได้ไหมครับ เผื่อพวกผมล้างเล้าไก่ มันจะได้ไม่เดินหนีไปไกล ทำให้กว้างกว่าเล้าซัก 2 - 3 เท่าก็ได้ครับ เผื่อปล่อยมันเดินเล่นได้ด้วย คิดเงินเพิ่มเลยครับ " แนชบอก 

  " ข้าคิดค่าไม้ 3 เหรียญเงินเล็กพอ แค่ปักถี่ ๆ ทำประตูให้พวกเ๽้าเข้าออก ก็ใช้ได้แล้ว " ดูแรนซ์บอกราคาออกมา 

  แนชยื่นให้เขา 6 เหรียญเงินเล็ก " ค่าเล้าไก่ด้วยนะครับ "

  ชายชราพยักหน้า รับเงินเสร็จแล้วหันไปทำงานต่อ แนชจึงเดินไปหลังบ้านเพื่อมาทำอาหาร 

  เมื่อเดินมาถึงก็พบกับเพื่อน ๆ แทบทุกคนมามุงดูไก่กันอยู่ แลดูตื่นเต้นกันทุกคน 

  " ทุกคนเดี๋ยวก็ได้เลี้ยงแล้ว มาช่วยทำอาหารกันก่อนเถอะ และก็เอานุ่น ไปเก็บข้างในด้วยนะ " แนชบอกเพื่อน ๆ

  " เหมยลี่ ข้าจะลองแยกส่วนไก่ให้ดูนะ หลังจากนี้เ๽้าต้องทำด้วยนะ " เขาบอกหมวยน้อยให้มาดูการแยกส่วนไก่

  เด็กชายจะแยกส่วนไก่ขาย เขาอยากลองดูว่าแยกแล้วจะได้อะไรบ้าง เครื่องในยังไม่ขาย แต่จะทำเป็๲อาหาร แล้วค่อยขาย

  จากที่เคยเสิร์ชดู แยกส่วนใหญ่ ๆ ก็จะได้เป็๲ โครงไก่ เนื้ออก ปีก สะโพก น่อง และตีนไก่ ที่เหลือก็แล้วแต่ว่าจะแยกย่อยไปอีกหรือเปล่า

  แนชลองแล่ตามที่เข้าใจ และด้วยสกิลการใช้มีด บวกกับสกิลการแล่ขั้นแตกฉานของเขา ทุกอย่างก็ดูง่ายดาย เขาจัดการแยกออกเป็๲ คอ โครง เนื้ออก สันในไก่ ปีกบน ปีกล่าง สะโพก น่อง และ ตีนไก่ 9 ชิ้นส่วนกับไก่ราคา 2 เงินเล็ก 

  " อืม ส่วนไหนขายยังไงดีละ ขายเป็๲กิโลหรือขายเป็๲ชิ้นดีนะ " แนชพูดกับตัวเอง ขายเป็๲ชิ้นก็ง่ายดีเพราะขนาดไก่ ก็พอ ๆ กันทั้ง 5 ตัว เขานั่งมองขนาดของแต่ละชิ้นส่วนแล้วคิด 

  " ซี่โครง 24 บาท คอกับตีนก็ชิ้นละ 6 บาท สะโพกก็ชิ้นละ 23 บาท น่องก็ 19 บาท ปีกก็ขายมันทั้งปีกนี่แหละชิ้นละ 17 บาท สันในก็ 18 บาท อกก็ 23 บาท ตูดไก่กับกระดูกอ่อน ชิ้นละ 4 บาท ไหนลองรวมซิ " แนชใช้ความคิดกับตัวเอง " อืม 250 กำไร 50 บาท แต่ได้เ๣ื๵๪ได้เครื่องในฟรี เอามาทำเป็๲น้ำซุบขายหรือทำกับข้าวก็ได้ " 

  " อืม แยกส่วนขาย เอาตามนี้แหละ " แนชคิดไว้ว่า กำไรจะให้คนที่ไปขาย

  หลังจากลองแยกส่วนไก่ แนชเอาเนื้อหมูสามชั้นที่อยู่ในถุงมิติ มาสับละเอียดและปรุงรสกับเกลือและพริกไทยโขลก จัดการเอาผักกาดมาล้าง แล้วเด็ดใบแยก เอาไปต้มพอให้นิ่ม เอาหมูสับใส่ในใบผักกาดที่ต้มมา แล้วม้วน ๆ จัดการใช้ใบกระเทียมป่ามัดให้พอแน่น ยกหม้อใส่น้ำขึ้นต้ม ใส่หัวไชเท้าหั่นเป็๲แว่น ๆ พริกไทยเม็ด ใส่เกลือ น้ำเดือดก็ใส่ผักกาดสอดไส้หมูสับลงไป ปรุงรสด้วยเกลืออีก ให้พอกลมกล่อม ยกลง แล้วต้มข้าวต้ม อีกเตาก็นึ่งไก่ กับกะหล่ำที่เหลือแบบง่าย ๆ พร้อมทำน้ำจิ้มซีฟู๊ด ที่ต้องมีในทุกมื้ออาหาร

  " บ้านไหนทำอาหารกันนะ หอมจริงเชียว " ช่างไม้ทั้ง 3 ได้กลิ่นหอมโชยมาแต่ไกล จึงหยุดมือและพูดคุยกัน 

  " ทำประตูเข้าออกก็เสร็จแล้ว รีบทำจะได้รีบพัก " ดูแรนซ์พูดให้ลูกน้องทั้ง 2 เร่งมือ 

  เมื่อเสร็จพวกเขาจึงยกไม้ออกจากเล้าที่ทำเสร็จมาวางไว้ข้างนอก เด็กชายกำลังเดินมาเรียกพอดี 

  " ลุงเสร็จแล้วใช่ไหมครับ นี่น้ำครับ " แนชส่งน้ำเย็น 3 แก้วให้พวกเขา

 ลูกน้องดูแรนซ์ ถึงกับมองหน้ากันเมื่อรับแก้ว หัวหน้าเห็นจึงบอกให้กิน ๆ เข้าไปเถอะ อย่าสงสัยมาก พวกเขาจึงดื่มอย่างตายอดตายอยาก

  " ทุกคน ยกอาหารมาได้เลย " แนชสั่งเพื่อน ๆ

  เมื่อได้เห็นอาหาร และได้กลิ่นที่โชยมา ทำให้ช่างไม้ทั้ง 3 คนทำหน้าเอ๋อกันเลยทีเดียว 

  " เรากินกันเถอะครับ " แนชยื่นถ้วยข้าวต้มให้ทั้ง 3 คน พร้อมบอกว่าอาหารกินอย่างไร " ไม่อิ่มเติมได้นะครับ " 

  เมื่อทั้ง 3 ได้เอาอาหารเข้าไปในปากคำแรก ต่างคนต่างตัวค้างอยู่ได้สักครู่ แต่หลังจากนั้น . . . 

  " นึกว่า ปอปลง " แนชคิดในใจ