บทที่ 3 ยาวิเศษของไท่ซางเหล่าจวิน
คลับเฮาส์หรู
กลุ่มรูมเมทของเย่จื่อเฉินนั่งกันอยู่ในห้องโซนตรงกลาง ค่าใช้จ่ายแพงหูฉี่ของที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่นักศึกษาอย่างพวกเขาสามารถจ่ายไหว ต่อให้คังเผิงหรือคนอื่นๆ จะประหยัดอดออมกันแล้ว แต่โต๊ะนี้ก็ยังต้องใช้เงินตั้งห้าหมื่นกว่าหยวน
"เ้าสามก็ไม่รู้ว่าไปไหน โทรไปก็ไม่รับ เ้านี่..."
คังเผิงส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจแ่เบา เ้าสามมีชื่อจริงว่าซูอี้อวิ๋น เป็ลูกเศรษฐีและเป็คนที่เกเรที่สุดในบรรดารูมเมท
ที่สำคัญคือมีพ่อที่ดีมาก แต่ละวันไม่เคยจะเข้าเรียนเอาแต่ออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอก ถึงจะบอกว่าเป็ลูกเศรษฐี แต่ความสัมพันธ์กับรูมเมทกลับไม่ได้แย่เลย อีกทั้งไม่ได้มีนิสัยเหมือนพวกลูกคุณหนูด้วย
แต่ข้อเสียอย่างเดียวก็คืองก
บอกเลยว่าสองหูของเย่จื่อเฉินนั้นไม่ได้สนใจเื่ภายนอกแล้ว จิตใจจดจ่ออยู่แต่กับการแย่งอั่งเปา
ความเร็วที่เทพเซียนกลุ่มนี้แย่งอั่งเปากันนั้นเร็วมากจริงๆ ในระหว่างนั้นมีเซียนหลายคนที่ส่งอั่งเปามา แต่เขากลับกดแย่งไม่ได้แม้แต่ขนสักเส้นเดียว
โดยเฉพาะอั่งเปาที่นางฟ้าลูกท้อส่งมา อั่งเปานั้นคือลูกท้อวิเศษในสวนลูกท้อเลย
เย่จื่อเฉินแย่งที่ไม่ทัน จึงอดที่จะทุบอกด้วยความหงุดหงิดอยู่ในใจไม่ได้
และในทันใดนั้น ไท่ซางเหล่าจวินก็โผล่มาในกลุ่ม
ไท่ซางเหล่าจวิน : เหล่ามิตรสหายเซียนทุกท่าน ไม่เจอกันนานสบายดีนะ?
เงียบสนิทเป็เป่าสาก
ไท่ซางเหล่าจวิน : อะแฮ่ม พวกเ้าคุยกันสนุกดีนะ ทำไมพอข้าออกมาถึงได้เงียบกันหมดเลยล่ะ? (ตามด้วยสติกเกอร์หน้าตาเหลอหลาต่อท้ายสามอัน)
าาวานร : ข้าอยู่นี่ มีใครกล้าคุยกับท่านบ้าง? บอกไว้เลยนะตาเฒ่า ความเกลียดชังที่ท่านมอบให้ข้า ข้ายังจำได้ขึ้นใจ
ไท่ซางเหล่าจวิน : เ้าลิงอันธพาล นมนานขนาดนั้นแล้วยังแค้นฝังใจอยู่อีกเหรอ
ยี่หนึงจินกุน : อย่าไปสนใจเ้าลิงนั่นเลย
าาวานร : ลูกชายข้า หมาตัวนั้นของเ้าหิวตายแล้วหรือยัง
และแล้วาใหญ่ของครอบครัวเซียนก็ได้เปิดฉากขึ้นอีกครั้ง เย่จื่อเฉินอ่านแล้วก็แอบหัวเราะขึ้นมา
"เ้าห้า ทำอะไร?" จูอิ๋นไป๋ชะโงกดู ั้แ่ที่เข้ามาในห้องส่วนตัว เย่จื่อเฉินก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ตลอด
"นั่นสิเ้าห้า มาเที่ยวนะเว้ย อย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์เส็งเคร็งเครื่องนั้นของนายจะได้ไหม"
"พวกนายจะไปรู้อะไร ฉันแย่งอั่งเป่าอยู่"
รูมเมทที่ได้ยินก็พากันส่งเสียงโห่อยู่พักใหญ่ ให้ตายเถอะ ได้มาตั้งหลายหมื่นแล้วยังจะแย่งอั่งเปาอีก
ติ๊ง!
ในขณะที่าาวานรและยี่หนึงจินกุนยังทะเลาะกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีอั่งเปาซองใหญ่ปรากฏขึ้นมาในกลุ่ม
คนที่ส่งอั่งเปามาคือไท่ซางเหล่าจวิน
เย่จื่อเฉินประสาทััว่องไวมาก เปิดเข้าไปแล้วก็กดแย่งทันที
ยาวิเศษ x1
ยี่หนึงจินกุน : แม่เ้า ข้าแย่งไม่ทันอีกแล้ว
าาวานร : ลูกชายข้า สมน้ำหน้าเ้าแล้ว
าาวานรนี่เป็คนยังไง หรือจะเป็ลิงที่สามารถถอนขนออกมาแล้วเป่าให้เป็ลิงหลายตัวได้? บางทีเวลาที่เขาทะเลาะกับยี่หนึงจินกุนนอยู่อาจจะมีลิงหลายตัวกำลังถือโทรศัพท์เตรียมแย่งอั่งเปาอยู่ก็ได้
บอกได้เลยว่าปมของพวกเขาทั้งคู่ได้ผูกกันมาหลายพันปีแล้ว ทั้งคู่ต่างก็เป็เทพแห่งาในโลกเซียน ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าไปคลายปมนี้
เย่จื่อเฉินเองก็ไม่ได้มีเวลามาดูเขาสองคนทะเลาะกัน รีบกดเปิดหีบสมบัติ และพบว่ามียาเม็ดสีดำหนึ่งเม็ดนอนนิ่งสงบอยู่ภายใน
ยาวิเศษ : ไท่ซางเหล่าจวินไม่มีอะไรทำจึงปรุงยาออกมาเล่นฆ่าเวลา
"เชอะ ไท่ซางเหล่าจวินขี้งกชะมัด"
เย่จื่อเฉินกลอกตา แต่หลังจากที่เห็นประสิทธิภาพของมันก็ตะลึงงันไปทันที
ประสิทธิภาพ : สามารถช่วยชีวิตคนที่ใกล้ตายได้
ครอบครัวเซียนคือนักประดิษฐ์ชื่อดังจริงๆ ของที่ทำเล่นฆ่าเวลาก็สามารถช่วยชีวิตคนได้ด้วย
อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดของการมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่เงิน ไม่ใช่อำนาจ แต่คือชีวิต!
ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ถึงคุณจะมีเงินมีอำนาจไปมันก็ไม่มีประโยชน์
ไม่เคยได้ยินประโยคนั้นกันเหรอ ความเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตคนคือเมื่อไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ไม่สามารถใช้เงินได้
"เ้าห้า เลิกแย่งอั่งเปาได้แล้ว มากินเหล้ากับเพื่อนหน่อย" คังเผิงถือแก้วเหล้าเดินเข้ามา เย่จื่อเฉินมาคิดดูวันนี้ก็ได้รับมาเยอะมากพอแล้ว อีกอย่างที่มาที่นี่ก็เพราะจะมาเที่ยวกับเพื่อน จึงเก็บโทรศัพท์และนั่งดื่มกินกับรูมเมท
หลังจากดื่มไปสามรอบ พวกเขาที่มีน้ำอยู่เต็มท้องก็ชักจะกลั้นเอาไว้ไม่ไหว จึงเดินไปเข้าห้องน้ำกันทั้งกลุ่ม
"ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่?"
เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ เย่จื่อเฉินกับคนอื่นก็เห็นซูอี้อวิ๋นหรือไอ้สามของห้องกำลังทำธุระอยู่
"แม่เ้า ฉันตามหานายอยู่พอดีเลย ไม่คิดเลยว่านายจะอยู่ที่นี่ กลัวว่าพวกฉันจะให้เลี้ยงข้าวใช่ไหม?"
คังเผิงเกี่ยวคอของซูอี้อวิ๋น คนที่อยู่รอบๆ ก็พากันยิ้มร้าย
ซูอี้อวิ๋นเกาหัวด้วยความเก้อเขินเล็กน้อย จะว่าไปแล้วก็เพราะเื่นั้นจริงๆ
"เชอะ จะบอกนายให้นะ ต่อไปนี้พวกเราจะไม่เซ้าซี้นายแล้ว เรามีเ้าห้าแล้ว" จูอิ๋นไป่หัวเราะเย้ย ซูอี้อวิ๋นยังคงสงสัยอยู่ว่าพวกเขามาได้ยังไง
พอได้ยินเ้าหกพูด ซูอี้อวิ๋นก็พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ
"เ้าห้า เกิดอะไรขึ้น ถูกลอตเตอรี่หรือไง?"
"ประมาณนั้น"
เย่จื่อเฉินตอบอย่างมีลับลมคมใน
"เ้าเปี๊ยก กินอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน คิดไม่ถึงเลยว่านายจะเที่ยวด้วย"
คุยกันได้สองประโยค ซูอี้อวิ๋นก้มมองเวลาแล้วพูดขึ้น
"เออ พวกนายเที่ยวกันไปก่อนก็แล้วกันนะ ฉันมากินเลี้ยงกับพ่อฉัน แล้วยังต้องกลับไปอยู่กับท่านอีก ไปก่อนนะ"
"ไว้เจอกัน"
ทุกคนหัวเราะเบาๆ และในทันใดนั้น นอกประตูห้องน้ำก็มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
คนคนนั้นกระซิบสองสามประโยคข้างหูของซูอี้อวิ๋น สีหน้าของซูอี้อวิ๋นก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะรีบสาวเท้าตามคนนั้นไป เย่จื่อเฉินและคนอื่นๆ ได้แต่เลิกคิ้ว
"เ้าสามมันมีเื่อะไรหรือเปล่า"
"พวกเราไปดูกันหน่อยไหม?"
"อย่าไปเลย เ้าสามมากินเลี้ยง พวกเราไปแล้วจะช่วยอะไรได้?"
"แต่ท่าทางเ้าสามเหมือนจะมีเื่นะ"
"เ้าห้า นายว่าไง?"
สายตาของทุกคนเลื่อนมาหยุดอยู่ที่เย่จื่อเฉิน ในนาทีนี้เขากลายเป็แกนนำของทุกคนไปแล้ว
"ตามไปดูเถอะ"
...
"ได้เอายาโรคหัวใจของผู้การหลิวมาหรือเปล่า?"
เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในห้องกินเลี้ยง ผู้ชายที่นั่งอยู่กลางห้องมีสีหน้าเ็ป
"ไม่ได้เอามาครับ"
"ถ้าอย่างนั้นรีบโทรเรียกรถพยาบาลเลย"
ในตอนนี้เย่จื่อเฉินและคนอื่นๆ ก็อยู่ในห้องกินเลี้ยงด้วย ชายคนหนึ่งในห้องที่แทบจะถอดแบบออกมาจากซูอี้อวิ๋นขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้น
"พวกเธอเป็ใคร?"
"พ่อครับ พวกเขาเป็เพื่อนผมเอง"
ซูอี้อวิ๋นก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน รีบสาวเท้าไปหยุดอยู่ข้างเย่จื่อเฉินและคนอื่นๆ ก่อนจะเลิกคิ้วเอ่ยถาม
"พวกนายมาทำอะไร?"
"เมื่อกี้รู้สึกเหมือนนายจะมีปัญหา ก็เลยมาดู" คังเผิงขมวดคิ้ว หันไปมองผู้ชายบนโซฟาแล้วเลิกคิ้วถาม "เกิดอะไรขึ้น?"
"ผู้การหลิวหัวใจวายเฉียบพลัน ไม่ได้เอายามาด้วย พวกฉันกำลังเตรียมโทรเรียกรถพยาบาล พวกนายอย่ามาอยู่ที่นี่เลย อีกเดี๋ยวถ้าเกิดเื่ขึ้นมาจริงๆ พวกนายจะโดนลากเข้ามาเกี่ยวด้วย"
ซูอี้อวิ๋นออกแรงดันพวกเขาออกไปข้างนอก เย่จื่อเฉินมีสีหน้าครุ่นคิด และลูบคลำโทรศัพท์ในกระเป๋า
มองดูชายบนโซฟาก็เหมือนกับคนใกล้จะตายแล้ว ถ้าใช้ยาวิเศษก็น่าจะเป็เื่ที่ดี
เขาถอยร่นไปด้านข้างทันที แล้วกดเปิดหีบสมบัติของวีแชทในโทรศัพท์
ยาวิเศษนอนนิ่งสงบอยู่ภายในหีบสมบัติ เย่จื่อเฉินคิดจะใช้ยาวิเศษเม็ดนี้ช่วยชีวิต แต่พอจะเอามันออกมาใช้จริงๆ เขากลับลังเล
ของสิ่งนี้มันสามารถพบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องขอมันได้ ถ้าจะเอาไปขายก็ไม่สามารถตั้งราคาให้สูงเสียดฟ้าได้
"แม่เ้า เพื่อนจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมาห่วงหาเงินอีก"
เย่จื่อเฉินทำได้เพียงขบกัดฟัน
ถอนยาวิเศษ จำนวนหนึ่งเม็ด
พรึบ
ขวดหยกงดงามขวดหนึ่งปรากฏขึ้นมาในมือของเย่จื่อเฉิน
เฮ้ย ถอนออกมาได้จริงๆ ด้วย
เมื่อเปิดจุกออก กลิ่นยาหอมกรุ่นก็พุ่งเข้าปะทะจมูก พอจิบยาหอมเข้าไปอึกเดียว เย่จื่อเฉินก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที
ผลิตภัณฑ์ของไท่ซางเหล่าจวินนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
แล้วเย่จื่อเฉินก็รีบวิ่งเข้าไป โดยกำขวดหยกไว้ในมือแน่น
"เดี๋ยวก่อน ผมช่วยชีวิตผู้การหลิวได้"