วันกลับบ้านเดิม [1]
เดิมทีอวิ๋นซีคิดว่าจวินเหยียนคงไม่ไปกับตนแน่ แต่ใครจะรู้ว่า เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขากลับบอกนางว่าพ่อบ้านได้เตรียมของขวัญสำหรับมอบให้ท่านพ่อตาในวันกลับบ้านเดิมเป็ที่เรียบร้อยแล้ว ยิ่งกว่านั้น คนยังตั้งใจจะพาหวานหว่านกลับไปบ้านเดิมเป็เพื่อนนางด้วย
บนรถม้า หวานหว่านที่ทำตัวราวกับเป็ลิงน้อยแสนซนขยับไปทางนู่นทีทางนี้ทีอยู่บนรถม้า ก่อนจะเลิกม่านขึ้น เพื่อมองดูถนนด้านนอกที่แสนคึกคักอยู่บ่อยครั้ง “เสด็จพ่อ ท่านแม่ ด้านนอกนี้มีคนเดินกันเยอะแยะไปหมดเลยเ้าค่ะ”
อวิ๋นซีกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็ปิดม่านลงให้ดี “เอาเถิด หากเ้ายังคงเดินไปเดินมาเช่นนี้ แล้วเกิดล้มจนได้รับาเ็เล่าจะทำเช่นไร? ”
“มีท่านแม่อยู่ ไม่ล้มหรอกเ้าค่ะ” หวานหว่านยิ้มขณะโอบรอบคอนางไว้ เด็กตัวน้อยเชื่อมั่นว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มารดาผู้นี้จะต้องรีบฉุดดึงร่างตนไว้ได้ทันอย่างแน่นอน
สำหรับความเชื่อใจที่เด็กน้อยมีให้นี้ อวิ๋นซีรู้สึกซาบซึ้งเหลือเกินจนอดกอดอีกฝ่ายให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิมมิได้ บางทีนี่อาจเป็ของขวัญที่์มอบให้นางก็เป็ได้ ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าบุตรสาวแท้ๆ ของตนตกระกำลำบากอยู่แห่งหนใด ทว่าการมีเด็กคนนี้อยู่ข้างกาย จะมากน้อยก็ถือเป็การปลอบใจที่ดี
ดูท่า หากอยากจะทราบเื่ของบุตรสาวตนคงต้องใช้คนเ่าั้แล้ว
หลังจากที่ลงจากรถม้า อวิ๋นซีก็เห็นอวิ๋นซานยืนรออยู่หน้าโรงหมอแล้ว ในดวงตาคู่นั้นของบิดาเต็มไปด้วยการรอคอย และในทันทีที่เห็นบุตรสาวตน เขาก็ให้ดีใจยิ่ง ทว่าในตอนที่เห็นบุรุษที่เดินตามหลังบุตรสาวลงมาจากรถม้านั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็สีดำคล้ำแทบจะในทันที
ในตอนนั้นหากมิใช่เพราะผู้ใต้บังคับบัญชาของบุรุษผู้นี้ได้ล่วงรู้ความลับบางประการที่เขาปิดบังอวิ๋นซีไว้ละก็ พ่อเยี่ยงเขาย่อมไม่มีทางยกบุตรสาวตนให้ตบแต่งกับอีกฝ่ายแน่ ยิ่งกว่านั้น ในครานี้เ้าเด็กบ้านี่ยังจะกล้ามาเหยียบที่นี่อีก รนหาที่จริงๆ
“ท่านพ่อ” อวิ๋นซีแย้มยิ้มขณะอุ้มหวานหว่านเดินเข้าไปหาอวิ๋นซาน “สองวันมานี้ท่านสบายดีหรือไม่เ้าคะ? คิดถึงลูกบ้างหรือไม่? ” อวิ๋นซีเห็นอวิ๋นซานเป็ดั่งบิดาแท้ๆ ของตนแล้วจริงๆ แม้จะเพิ่งรู้จักอีกฝ่ายได้ไม่นาน ทว่าเืย่อมข้นกว่าน้ำ อีกทั้งอวิ๋นซานเองไม่ว่าจะทำเื่ใดก็ล้วนเป็ไปเพื่อนางทั้งสิ้น
เมื่อหวานหว่านได้ยินนางเรียกชายชราเบื้องหน้าว่าท่านพ่อ เ้าตัวน้อยก็ไม่รอช้ารีบเรียกอีกฝ่ายเช่นกัน “ท่านตา”
เมื่ออวิ๋นซีและอวิ๋นซานได้ยินแล้วก็อดหันไปจดจ้องหวานหว่านน้อยไม่ได้ ขณะนั้นเด็กน้อยก็รีบกล่าวเสริมอย่างที่ไม่มีใครจะทันคาดเดา “แม่นมบอกข้าว่า บิดาของท่านแม่ก็คือท่านตาของหวานหว่าน ทั้งยังบอกอีกด้วยว่า หวานหว่านจะต้องเชื่อฟังท่านตา ต้องเป็เด็กดี”
อวิ๋นซีหัวเราะ คงไม่พูดไม่ได้ว่าแม่นมผู้นั้นเป็คนฉลาดจริงๆ รู้ดีว่าตนควรทำเช่นไรถึงจะเป็การดีที่สุดต่อหวานหว่าน
จวินเหยียนเดินเข้ามา จากนั้นจึงยิ้มแย้มแล้วพูดว่า “ลูกเขยคารวะท่านพ่อตา”
อวิ๋นซานถอยหลังไปสองก้าวแล้วพูดตอบ “ท่านเป็ถึงท่านอ๋อง จะให้มาเรียกขานผู้น้อยเช่นนี้ย่อมไม่เหมาะสม” พ่อตาหรือ? ใครยินดีจะมาทำหน้าที่พ่อตานี้ก็เชิญเลย เพราะแค่ได้เห็นรอยยิ้มนี้ของอีกฝ่ายก็รู้สึกได้ว่าจอมปลอมแล้ว!
อวิ๋นซานแสดงออกชัดถึงเพียงนี้แล้ว แน่นอนว่าจวินเหยียนย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายมีอคติต่อตนเอง ทว่ามีอคติแล้วจะอย่างไร อย่างไรเสียเป้าหมายที่เขา้าก็ได้มาแล้ว ดังนั้น เขาไม่สนหรอกว่า คนจะมีอคติต่อตนมากน้อยอย่างไร
ส่วนอวิ๋นซีเองก็เพิ่งค้นพบความผิดปกติระหว่างคนทั้งสองเข้าแล้ว นางมองบิดาอวิ๋นของตน แล้วก็หันมองจวินเหยียน เหตุใดเมื่อครู่นี้นางถึงได้เห็นสายตาของบิดาที่มองจวินเหยียนราวกับคนมองศัตรูก็ไม่ปาน หรือนี่จะเป็ดังคำที่ว่า ลูกเขยกับพ่อตาก็คือศัตรูคู่แค้นกัน?
เนื่องจากนางยังจำได้ว่า กาลก่อนตอนที่เฉียวอวิ๋นซีและโอวหยางเทียนหัวแต่งงานกันนั้น ในวันกลับบ้านเดิมบิดาเฉียวเองก็มารอเขาอยู่ที่หน้าเรือน จากนั้นเมื่อโอวหยางเทียนหัวเข้าไปในบ้านแล้ว คนทั้งสองก็เข้าสู้กันในทันที
ดังนั้น เมื่อเทียบกับการถลึงตาของบิดาอวิ๋นในหนนี้แล้ว นางก็คิดได้ว่าจวินเหยียนนั้นนับว่ายังโชคดีอยู่ทีเดียว
“หากพวกท่านทั้งสองจะจ้องตากันอยู่ที่นี่ก็ตามใจเถิด เช่นนั้นข้าจะพาหวานหว่านเข้าไปด้านในก่อน” อวิ๋นซีอุ้มเด็กน้อยเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนด้านใน ส่วนบุรุษผู้นั้นกลับถูกนางทิ้งไว้นอกประตู
วันนี้นางพาเพ่ยเอ๋อร์และหวนเอ๋อร์มาด้วย ขณะนี้คนทั้งสองกำลังช่วยกันคุมเด็กรับใช้ให้ยกของอยู่ ส่วนนางก็กำลังพาหวานหว่านเข้าไปยังเรือนชั้นใน ทว่า เด็กน้อยคนนี้มีจมูกดียิ่ง เพียงนางก้าวเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ “ท่านแม่ๆ นั่นคือกลิ่นอะไรหรือเ้าคะ เหตุใดจึงได้หอมเพียงนี้? ”
อวิ๋นซียิ้มบางๆ “เตี๋ยชุ่ยคงกำลังทำขนมอยู่”
“ท่านแม่เ้าคะ เตี๋ยชุ่ยคือผู้ใดกัน? แล้วขนมที่นางทำอร่อยหรือไม่เ้าคะ? ” สาวน้อยช่างสงสัยหวานหว่านเริ่มส่งคำถามมาไม่หยุดใส่ผู้เป็มารดาอีกครั้ง ดวงตากลมโตทั้งคู่สอดส่ายไปมาทั้งสี่ทิศไม่ยอมหยุดด้วยรู้สึกว่า ไม่ว่าจะมุมใดของเรือนแห่งนี้ก็ดูน่าสนใจไปหมด
อวิ๋นซีอดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะกล่าวตอบ “เมื่อก่อนนี้เตี๋ยชุ่ยเป็สาวใช้ข้างกายแม่ ทั้งยังเป็ลูกมือของแม่ด้วย นางร่ำเรียนวิชาแพทย์มาจากแม่และท่านตาเ้า ส่วนฝีมือการทำครัวของนางก็นับว่าไม่เลวเลย ขนมเองก็อร่อยไม่แพ้กัน อีกประเดี๋ยวเ้าก็ลองชิมดูแล้วจะรู้เอง”
คนทั้งสองคุยนู่นคุยนี่กันอยู่ในเรือน ส่วนจวินเหยียนที่ยืนอยู่นอกประตูนั่นกลับทำได้เพียงพูดกับอวิ๋นซานอย่างปลงๆ “ท่านพ่อตา ในเมื่อยามนี้ไม้ได้กลายเป็เรือ [2] ไปแล้ว ท่านยังคิดจะสร้างความลำบากให้ลูกเขยต่อไปอีกหรือ? ”
อวิ๋นซานแค่นเสียงเ็า “เื่ที่ท่านให้สัญญาไว้ ข้าก็หวังว่าจะให้ดีที่สุดท่านก็อย่าได้ลืม และจงจดจำมันใส่ใจไว้ให้ดี เพราะหากวันใดที่ข้าได้รู้ว่าท่านทำให้อาซีต้องมารับรู้ในเื่ที่นางไม่สมควรต้องรู้ ตัวข้านี่แหละจะพาบุตรสาวไปจากที่นี่ ไปให้ไกลๆ ให้คนเยี่ยงท่านไม่อาจพบเจอได้อีกเลยตลอดชีวิต”
เมื่อจวินเหยียนได้ยินถ้อยคำข่มขู่นั้นก็กัดฟันแล้วกล่าวตอบ “วางใจเถิด ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้อาซีรู้เื่เ่าั้จากปากข้าแน่ แต่ว่า ภรรยาข้าก็เฉลียวฉลาดยิ่ง หากวันหน้านางค้นพบเื่นี้ด้วยตนเองเข้าละก็ ท่านพ่อตาจะมาถือโทษข้าในยามนั้นก็ย่อมไม่ได้”
อวิ๋นซานคิดอยากจะปิดเื่นี้ไว้ก็จะปิดได้จริงๆ น่ะหรือ? เขาคิดง่ายดายเกินไปแล้ว เื่บางเื่ที่จะดำเนินไปก็ใช่ว่าเขาจะสามารถควบคุมได้ทั้งหมด ไม่รู้ด้วยเหตุใด ในใจเขากลับมีลางสังหรณ์ว่า วันหนึ่งบุตรสาวตนจะต้องรับรู้เื่ที่ตน้าปกปิดไว้อย่างที่สุดนี้เป็แน่
อวิ๋นซานมองดูแผ่นหลังของจวินเหยียนที่ละจากไปพลางครุ่นคิดถึงคำพูดที่อีกฝ่ายกล่าวไปเมื่อครู่ หากมีวันหนึ่งที่อาซีได้ล่วงรู้เข้าด้วยตนเองจริงๆ ละก็ แล้วเขาควรจะทำเช่นไรต่อไปดี?
อวิ๋นซีอยู่บ้านเดิมตลอดทั้งวันจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว สองสามีภรรยาจึงพาหวานหว่านกลับจวนอ๋อง
ทว่า สิ่งที่อวิ๋นซีมิคาดคิดก็คือ ยามนั้นพ่อบ้านมายืนรออยู่หน้าจวนอ๋องด้วยท่าทีร้อนรนแล้ว และเมื่ออีกฝ่ายเห็นพวกเขากลับมา พ่อบ้านก็รีบรุดเข้ามาแจ้งเื่ด่วนในทันที “ท่านอ๋อง พระชายา อวี่เสี้ยนจู่ที่เดินทางมาจากเมืองหลวงได้มาถึงที่นี่ั้แ่เมื่อสิ้นยามอู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ
อวิ๋นซีเลิกคิ้วขณะหันมองบุรุษข้างกายที่อุ้มหวานหว่านอยู่ นางเอื้อมมือไปลูบหวานหว่านที่หลับสนิทอย่างเบามือ จากนั้นจึงถามขึ้น “เหตุใดจึงมาเร็วถึงเพียงนี้? ท่านรู้อยู่นานแล้วใช่หรือไม่? ”
จวินเหยียนพยักหน้า “ใช่ ทันทีที่รถม้าของนางเข้าเมืองมา เปิ่นหวางก็รู้แล้ว ทว่า เื่ที่นางจะมาก็มานี้ เกี่ยวข้องอันใดกับข้าด้วยเล่า? ” ในสายตาของเขา ต่อให้หยวนจวิ้นอ๋องจะมาเยือนถึงที่นี่ด้วยตนเองก็มิได้สำคัญเท่าการกลับบ้านเดิมเป็เพื่อนพระชายา
“ระวังเถิด ประเดี๋ยวจะมีผู้อื่นมาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าท่าน” อวิ๋นซีแค่นเสียงเ็าแล้วจึงเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังประตูใหญ่
สองวันก่อนบ่าวสาวเพิ่งจะแต่งงาน ทางฝั่งเมืองหลวงก็ส่งคนมาให้แล้ว แต่หากอีกฝ่ายมาถึงเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย นางกับจวินเหยียนก็คงไม่ต้องแต่งงานกัน ใช่หรือไม่?
เมื่อคิดถึงเื่นี้ นางก็ให้รู้สึกปวดใจอย่างประหลาด หยวนอวี่สตรีที่ราวกับเป็ิญญาตามติดผู้นี้ แต่ก่อนนั้นเฉียวอวิ๋นซีเป็สตรีที่มากความสามารถเป็อันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง ส่วนหยวนอวี่ที่เด็กกว่าไม่กี่ปีก็เริ่มมีพร์โดดเด่นขึ้นมาในแวดวงสังคมชั้นสูง ทั้งยังมีอคติอย่างยิ่งต่อนางที่ได้รับขนานนามว่า เป็สตรีมากความสามารถและงดงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงมาโดยตลอด ดังนั้น ไม่ว่าจะในที่ลับหรือที่แจ้ง คนทั้งสองก็เคยมีโอกาสได้ประมือกันมาไม่น้อยแล้ว มิคาดยามนี้กลับต้องมาพบเจอกันอีก สมดั่งคำกล่าวที่ว่า ศัตรูชาติก่อน ชาตินี้ย่อมต้องได้พบพานจริงๆ
เมื่อก่อนนั้นอีกฝ่ายทำไปเพื่อชื่อเสียงจอมปลอม ทว่า ตอนนี้กลับเป็ไปเพื่อบุรุษผู้หนึ่ง！
————————————————————————————————
เชิงอรรถ
[1] กลับบ้านเดิม（回门）เป็ประเพณีแต่งงานของจีนโบราณ คือเมื่อเ้าสาวแต่งงานออกไปอยู่บ้านฝ่ายชายครบสามหรือสองวัน ทั้งลูกสาวและลูกเขยจะต้องกลับไปบ้านฝ่ายหญิงเพื่อทำความเคารพต่อพ่อแม่ของฝ่ายหญิงพร้อมกัน
[2] ไม้ได้กลายเป็เรือ（木已成舟）เปรียบเทียบว่าเื่ราวดำเนินมาจนถึงขั้นนี้แล้วย่อมไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก
