น้ำเย็นถูกส่งเข้ามาภายในห้องคุณหนูใหญ่ถังแล้วถังเล่า ก่อนบ่าวไพร่จะถูกไล่ให้ออกไปพร้อมปิดประตูห้อง เพื่อให้ซีหยางที่หลบซ่อนได้ออกมาใช้น้ำเย็นช่วยบรรเทาอาการจากยาปลุกกำหนัด
"เป็อย่างไร ดีขึ้นไหม"
"ไม่" ซีหยางเหมือนถูกไฟสุม รู้สึกร้อนลุ่มไปทั้งกาย แม้จะถูกสาดด้วยน้ำเย็นหรือนั่งลงแช่ ก็ไม่อาจบรรเทาอาการกระหายอยากลงได้
ยิ่งได้เห็นหญิงสาววนเวียนอยู่ข้างกาย ความ้าเขายิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น
"เ้าดมแค่ตอนมาเข้ามาช่วยข้ามิใช่หรือ เหตุใดอาการถึงดูรุนแรงเช่นนี้" หรงเหมยช่วยตักน้ำเย็นใส่ตัวให้ชายหนุ่มด้วยความกังวล หญิงสาวไม่เคยเห็นเขาแสดงอาการเช่นนี้มาก่อน โชคดีที่นางไม่ได้สูดดมกำยานที่ชายชั่วคนนั้นจุดเข้าไปด้วย ไม่อย่างงั้นคงมีอาการไม่ต่างจากเขา
"ก่อนหน้านี้ข้าก็โดนหลอกด้วยเช่นกัน ไม่ทันระวังเลยสูดดมเข้าไปไม่น้อย" ซีหยางเริ่มถอดอาภรณ์ตัวหนาที่สวมใส่ออกทีละชิ้น จนเหลือเพียงกางเกงตัวในสีขาว
"เหมยเหมยออกไปก่อน"
"แล้วเ้าจะทำอันใด"
"ข้า...ต้องปลดปล่อย"
เมื่อได้ยินชายหนุ่มตอบมาเช่นนั้น พร้อมกลางกายที่ดุนดันให้เห็น หรงเหมยก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ใบหน้าขาวจึงพลันเปลี่ยนขึ้นสีแดงก่ำในทันที
แม้จะรู้จักกันมาั้แ่ยังเล็ก ทว่าสีหน้าจริงจังของเขาเช่นนี้ นางเพิ่งเคยเห็นเป็ครั้งแรก
"งั้น งั้นข้าไปรออยู่ด้านนอกนะ เสร็จแล้วก็เรียกละ"
เมื่อคล้อยหลังหญิงสาวเดินออกไป ซีหยางก็ไม่รอช้ารีบควักตัวตนที่พองขยายใหญ่ จนรู้สึกปวดหนึบออกมาจากภายในกางเกง ฝ่ามือใหญ่รูดสาวตามความยาวขึ้นลงด้วยความเสียวกระสัน
"อ่าาา ซี๊ดดด" ชายหนุ่มขบกัดฟันกรามแน่นจนขึ้นสันคม ในหัวพลันจินตนาการภาพเรือนร่างบางที่เขาคนึงหา จมูกสูดดมกลิ่นกายหอมที่ยังหลงเหลือในอากาศ
"อื้มม เหมยเหมย เหมยเหมย ซี๊ดด อะ อ่าาา " เสียงแหบพร่าครางกระเส่าเรียกหาชื่อหญิงสาว พร้อมเร่งจังหวะรูดสาวท่อนเอ็นรัวเร็ว ก่อนจะกระตุกท่อนเอ็นปลดปล่อยน้ำกามขุ่นเปราะเปื้อนเต็มฝ่ามือ
ทว่าแม้จะได้ปลดปล่อยความ้าแล้ว ตัวตนเขายังคงแข็งขืนตั้งตระหง่าน ภายในกายมีความกระหายอยากไม่จางหาย
หรงเหมยที่ยืนรออยู่ด้านนอก ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็ เพราะระหว่างห้องนอนกับห้องอาบน้ำไม่มีประตูปิดกั้น นางจึงได้ยินเสียงกระเส่าครางเรียกหานางได้อย่างชัดเจน พลันทำให้หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็จังหวะ เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
อยากช่วยตัวเองก็ช่วยไปสิ เหตุใดเ้าเด็กนี้ต้องมาครางเรียกชื่อนางด้วยเล่า
"เหมยเหมย"
เสียงเรียกจากภายในห้องทำให้ร่างเล็กสะดุ้งใ แต่นางยังไม่คิดขานตอบรับ เพราะไม่รู้ว่าเขาเรียกหานางหรือแค่เพียงครางระหว่างช่วยตัวเองกันแน่
"เหมยเหมย"
"มะ มีอันใด เสร็จแล้วหรือ"
"เข้ามาหน่อย"
หรงเหมยค่อย ๆ ก้าวเดินไปตามเสียงเรียก เมื่อมองเข้าไปจึงเห็นร่างหนานั่งอ่อนระทวยอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ไม่ได้นั่งอยู่ในอ่างน้ำเหมือนตอนที่นางเดินออกมา
หญิงสาวลอบมองสำรวจลำตัวร่างหนา ไม่คาดคิดว่าเด็กชายตัวน้อยอ้วนกลมที่ชอบวิ่งตามนาง ยามนี้ร่างกายกลับเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่น หน้าท้องแกร่งขึ้นร่อนสวยจนยากจะละสายตาออกได้
ทว่าเมื่อมองลงต่ำกว่านั้น หรงเหมยจำต้องรีบยกมือขึ้นปิดตาไว้ในทันที เพราะเขาหาได้สวมใส่กางเกงไว้ ทำให้นางได้เห็นบางสิ่งที่ไม่ควรเห็น
"เหตุใดไม่สวมกางเกงให้เรียบร้อยก่อนเรียกข้า"
"หมดแรงแล้ว"
"แล้วต้องทำยังไง ไปหาหมอไหม "
"หาหมอก็ไม่ช่วยอะไร แต่...เหมยเหมยช่วยได้"
"ให้ ให้ข้าช่วยอันใด" หรงเหมยยังคงปิดหน้าปิดตามิด ไม่กล้ามองร่างหนาที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ในหัวพลันสงสัยว่าเขาจะให้นางช่วยทำสิ่งใดกันแน่
"เหมยเหมยเอามือลง มองหน้ากัน ขอร้อง"
เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มจำให้หรงเหมยไม่ดื้อร้นที่จะปิดหน้าไว้อีก นางเลือกที่จะเชิดหน้าขึ้นให้มองเห็นแค่เพียงใบหน้าเขา จากนั้นถึงเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
ร่างเล็กชะงักงันยืนนิ่ง เมื่อมือเรียวยื่นขึ้นมาััใบหน้านาง ั์ตาดอกท้อสั่นไหวเต็มไปด้วยความหลากหลายความรู้สึก แต่มิได้ถอยหนีปล่อยให้เขากระทำอย่างนั้นต่อไป
ซีหยางลูบกรอบใบหน้าสวยอย่างแ่เบา ลูบััทุกสัดส่วน ก่อนจะมาลงที่ริมฝีปากบางกระจับสีแดงสด นิ้วโป้งยาวลูบวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นราวกับจะเก็บซึมลึกไว้ในความรู้สึก
ริมฝีปากสวยที่เขาเฝ้าใฝ่ฝัน ริมฝีปากนี้ที่เขาเคยจินตการนับครั้งไม่ถ้วน ว่าหากได้ััจะนุ่มนิ่มและรู้สึกดีเพียงใด
"เหมยเหมยช่างงดงามยิ่งนัก"
หรงเหมยคล้ายจิตใจเหม่อลอยไปชั่วขณะ นางลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้เขายังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ทั้งยังถูกยาปลุกกำหนัดจนร่างกายอ่อนแรง
ฝ่ามือเรียวสวยยื่นจับใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดียวกัน ก่อนดวงตากลมโตจะหลับพริ้มพร้อมโน้มเข้าหาประกบริมฝีปากร้อน เป็ฝ่ายเริ่มมอบจุมพิตหวานละมุนให้แก่ชายหนุ่ม
ซีหยางแทบไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็เื่จริง ทว่าความนุ่มนวลจากริมฝีปากหวานที่เขาได้ัันั้น มันมิใช่ความฝันหรือจินตนาการที่เขาเคยสร้างขึ้น
ริมฝีปากบางเผยอออกให้เรียวลิ้นร้อนได้สำรวจโพรงปากหวานอย่างเงอะงะ ก่อนจะตวัดเรียวลิ้นตอบรับอย่างเก้อเขิน เพราะเป็จูบแรกในชีวิตของคนทั้งคู่ เลยทำได้เพียงปล่อยไปตามสัญชาตญาณ ต่างเรียนรู้ซึ่งกันและกันไปพร้อมกัน
แต่ดูเหมือนซีหยางจะเรียนรู้ได้เร็วกว่าหญิงสาว เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดดูดดึงเรียวลิ้นเล็กดุจหิวโหย เปลี่ยนรสจูบหวานละมุนเป็ดูดดื่มเร่าร้อน แลกเปลี่ยนสายธารน้ำใสจนมุมปากสวยเปียกชื่น
"อื้มม อืออ"
"เราไปที่เตียงกันเถอะ"
หรงเหมยไม่ตอบแต่ยอมให้ร่างหนาที่เพิ่งบอกหมดแรงช้อนอุ้มนางขึ้นโดยง่าย หัวสมองหญิงสาวมึนเบลอได้แต่คล้อยตามที่ชายหนุ่มชี้นำ จนรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกเขาพามานอนอยู่บนเตียงนุ่มเสียแล้ว
ั์ตาดอกท้อยังคงสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถูกร่างหนาตามทามทับจาก้า ก่อนริมฝีปากร้อนจะจู่โจมซุกไซ้ลำคอระหง ฝากรอยรักสีกุหลาบบนผิวขาวเนียน
"อื้ออ อะ เจ็บ"
"ขอโทษ" ซีหยางลูบผิวขาวที่เกิดจากผลงานของเขาแ่เบาด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่เป็ไร" ฝ่ามือเรียวจับใบหน้าหล่อเหลาที่ดวงตาฉายแววเศร้า ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มละมุน ปลอบชายหนุ่มว่านางไม่เป็อันใด แค่เพียงใเท่านั้น
ั์ตาสีนิลจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าฉายแววรักใคร่ สตรีที่เขาหลงรักมาั้แ่เยาว์วัย รอยยิ้มของนางช่างงดงามยิ่งนัก งดงามจนเขาอดใจไม่ได้ที่จะประทับรอยจุมพิตริมฝีปากบางอีกครั้ง
"เหมยเหมย เป็ของข้าเถอะนะ"
หรงเหมยจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองมายังนาง ดวงตาเรียวแดงก่ำ ลำคอเกร็งแข็งจนขึ้นเส้นเืเขียว ลมหายใจพ่นเข้าออกรุนแรง เนื้อกายยังคงร้อนผ่าวไม่มีท่าทีว่าจะลดลง อาการจากยาปลุกกำหนัดคงเล่นงานเขาจนใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว หากนางไม่ช่วยก็ไม่รู้ว่าจะเป็อันตรายเพียงใด
เอาเถอะ คิดเสียว่าช่วยคนเอาบุญ
"เ้าต้องสัญญาว่าจะอ่อนโยน ครั้งแรกของสตรีมันเจ็บมากรู้หรือไม่"
"ข้าสัญญา"
"งั้น...ก็ทำเถอะ"
**********************************
พูดคุยทักทายกันได้ที่ เพจ Hawthorn-ฮอว์ธอร์น นะคะ
