บทที่ 29 หยาดน้ำตาของพยัคฆ์เฉินกงกงคลี่ม้วนราชโองการในมือออก...ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งลานหน้าจวนราวกับโลกหยุดหายใจ มีเพียงเสียงลมที่พัดธงพระราชทานให้โบกสะบัดแม่ทัพกู้เจิ้นเทียนคุกเข่าอยู่บนพื้นหินที่เย็นเฉียบ แผ่นหลังตั้งตรงดั่งทวน แต่หัวใจของเขา...