“ไม่นะ! ข้ายังไม่อยากตาย! ท่านแม่ท่านอย่าทำเช่นนั้นเลยนะเ้าคะ ได้โปรดข้าขอร้อง”
จางซุนโหรวรีบคลานเข่าเข้าไปขอร้องอ้อนวอนหญิงชราทั้งน้ำตา เพราะนางรู้ดีว่าครั้งนี้แม่สามีกำลังเอาจริง
“เ้าแต่งเข้าตระกูลเซี่ย ตายไปก็เป็ผีของตระกูลเซี่ย สามีของเ้าตายอยู่ในสนามรบแต่เ้ากลับลักลอบเล่นชู้กับชายอื่น เ้าคิดว่าตนเองสมควรมีชีวิตอยู่หรือไม่”
นางสะบัดลูกสะใภ้ให้ออกห่าง ท่าทางของแม่เฒ่าหวังไม่มีความ้าให้ลูกสะใภ้มีชีวิตอยู่เลยสักนิด หญิงสาวมองการกระทำของหญิงชราด้วยสีหน้าเ็า ปล่อยให้จางซุนโหรวตายตอนนี้ไม่ได้ หากนางตายไปเซี่ยจื่อยวนก็สบายไปคนเดียวน่ะสิ
เซี่ยชิงหลีเดินเข้าใกล้ป้าสะใภ้ใหญ่ จากนั้นจึงกระซิบบางอย่างกับนาง
“ป้าสะใภ้ ถ้าท่าน้ามีชีวิตรอด หนทางเดียงคือต้องบอกว่าท่านลักลอบมีความสัมพันธ์กับใคร อย่างน้อยๆ เด็กในท้องของท่านก็คือสายเืของเขา”
คำพูดเดียวของเด็กสาวเหมือนเปิดทางสว่างให้แก่นาง ทว่าความจริงแล้วมันคือการตอกตะปูปิดตายบนฝาโลง เพราะจากวันนี้ไปพวกเขาจะผูกติดกันจนวันตาย ส่วนนางและครอบครัวก็จะได้เป็อิสระ
“ข้าจะบอก! ข้าจะบอกแล้วว่าพ่อของเด็กในท้องของข้าเป็ของใคร”
จางซุนโหรวเหลือบมองไปยังเซี่ยจื่อยวนเล็กน้อย เขาส่ายหน้าไม่ให้นางบอกออกไปทว่านาง้ามีชีวิตรอดจึงไม่สนใจคำทัดทานของเขา
“บอกมา ชายชู้ของเ้าคือใคร”
หญิงสาวชี้ไปยังชายผู้ยืนหลบอยู่ด้านหลังผู้คน
“เป็เขา เซี่ยจื่อยวนเขาคือบิดาของลูกในท้องข้า เขายังเป็บิดาของเซี่ยจิ่งเฉิงด้วย ในวันเข้าหอ...เซี่ยฉางเยี่ยนออกไปนอนนอกห้อง เป็เซี่ยจื่อยวนที่ปีนเข้าห้องของข้า เราสองคนมีความสัมพันธ์กันในคืนนั้น”
จางซุนโหรวสะอื้นเล็กน้อย
“...ตลอดมาข้าและเขาต่างใช้ชีวิตเฉกเช่นสามีภรรยาลับหลังเซี่ยฉางเยี่ยน ภายหลังจากข้าตั้งท้องลูกของเขา บุตรชายข้าที่โตขึ้นกลับยิ่งมีใบหน้าเหมือนเซี่ยจื่อยวน เซี่ยฉางเยี่ยนเห็นกับตาและรับไม่ได้จึงออกจากบ้านไปเป็ทหาร จากนั้น!...จากนั้น!…เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย”
เื่ลับที่ถูกเปิดเผยโดยจางซุนโหรวทำเอาหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน
เซี่ยชิงหลีไม่คิดว่าจะมีเบื้องลึกเื้ัเช่นนี้ด้วย ความจริงนาง้าให้จางซุนโหรวเปิดเผยเพียงความสัมพันธ์ลับของนางและเซี่ย จื่อยวน ไม่คิดว่าพวกเขาแอบคบกันลับหลังมารดาของนางมาตั้งนานแล้ว สองคนนี้ช่างสมควรจับถ่วงน้ำไปพร้อมกัน
เ้าพวกผีเน่ากับโลงผุ
“อายวน ที่นางพูดเป็ความจริงหรือ”
แม่เฒ่าหวังกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน แม้จะไม่ชอบสะใภ้รองแต่นางก็คือสะใภ้ที่บ้านตนแต่งเข้ามา นางรู้ว่าบุตรชายเป็คนเ้าชู้แต่ไม่คิดว่าถึงกับกินไม่เลือก กล้าลักลอบเล่นชู้กับพี่สะใภ้ของตน หากให้ตาแก่มาได้ยินเข้าจะต้องโมโหสักเพียงใด โชคยังดีที่วันนี้สามีเฒ่าของนางไม่อยู่
“ท่านแม่ ข้าขอโทษ”
คำตอบของเซี่ยจื่อยวนทำเอาใครหลายคนถึงกับพูดไม่ออก หลี่ หลันฮวาบัดนี้ในใจไม่มีความรู้สึกใดใดให้กับบุรุษผู้นั้นแล้ว ยิ่งนางได้รู้ว่าความจริงพวกเขาแอบมีความสัมพันธ์ลับหลังนางมานานเพียงนี้ นางยิ่งรู้สึกขยะแขยงมากยิ่งกว่าเดิม
สงสารเพียงแต่เซี่ยฉางเยี่ยน เขาทนได้อย่างไรมองดูน้องชายและภรรยาเล่นชู้ต่อหน้าจนทั้งสองมีลูกด้วยกัน
“ท่านแม่ ท่านคิดว่าเื่นี้ควรทำอย่างไร”
เซี่ยชิงหลีหันไปถามมารดา บัดนี้ท่าทางของนางเ็าไม่ต่างจากตน ดูแล้วมารดาน่าจะคิดได้เื่การหย่าร้าง
“ข้า้าหย่า!! ลูกทั้งสามต้องตามข้าไปด้วย หากพวกเ้าไม่ยินยอมเช่นนั้นข้าก็จะฟ้องร้องต่อศาล จากนั้นข้าจะทำให้ชื่อเสียงบุตรชายของพวกเ้าเสื่อมเสีย ต่อไปอย่าหวังว่าเขาจะเดินเงยหน้าที่สำนักศึกษาเต๋อชุนได้อีก”
คำพูดเด็ดขาดเป็ครั้งแรกของหลี่หลันฮวาทำให้เซี่ยชิงหลีอดชื่นชมมิได้ แม้จะถูกสามีทรยศทว่าบนใบหน้าของนางกลับไม่มีน้ำตาแม้สักหยด
นางสามารถตัดขาดความสัมพันธ์สามีภรรยาสิบกว่าปีระหว่างพวกเขาได้ในทันที เพราะความผูกพันของนางมันหมดไปั้แ่ที่ได้รู้ว่าสามีของนางมีความสัมพันธ์กับจางซุนโหรวแล้ว
“ในเมื่อท่านแม่้าหย่าร้างกับเขา พวกเราล้วนฟังท่าน”
หญิงสาวและเหล่าพี่น้องต่างพยักหน้าให้กำลังใจผู้เป็มารดา ทว่าตัวต้นเื่อย่างเซี่ยจื่อยวนกลับไม่เห็นด้วย
“เดี๋ยวก่อน!! ข้ายังมิได้ยินยอมหย่าร้างกับเ้า พวกเขาเองก็เป็ลูกๆ ของข้าเช่นกัน เ้าจะพาพวกเขาไปด้วยไม่ได้”
“ข้ามิได้ถามความเห็นของเ้า จะยินยอมหรือไม่ต้องดูความพอใจของข้า เซี่ยจื่อยวน...หากเ้าไม่ยอมหย่าเช่นนั้นก็ไปพบกันที่ศาลาว่าการ”
หลี่หลันฮวาไม่แม้แต่จะเสียเวลามองหน้าอดีตสามีให้เสียสายตา บัดนี้นางมิใช่เด็กสาวบ้านยากจนที่ถูกบีบบังคับให้แต่งเข้าตระกูลเซี่ยคนนั้นอีกแล้ว
“เ้า!! มันจะมากเกินไปแล้ว หลี่หลันฮวาใครให้ความกล้าเช่นนี้แก่เ้า”
“เ้าอย่างไรเล่า!!”
หญิงสาวชี้หน้าบุรุษที่กำลังจะกลายเป็อดีตสามีด้วยความคับแค้นใจ
“ตลอดชีวิตตัวข้าหลี่หลันฮวาแม้จะเกิดมายากจนข้นแค้น ทว่าเมื่อแต่งเข้าตระกูลเซี่ยข้าไม่เคยทำผิดต่อเ้าเลยสักครั้ง ข้าอดทนรับใช้ครอบครัวของเ้าทุกอย่าง แม้ลูกทั้งสามจะกินไม่อิ่มห่มไม่อุ่นหรือต่อให้เ้าไม่เคยสนใจพวกเขา....ข้าก็ไม่เคยกล่าวโทษ แต่ดูเ้าตอนนี้สิ...เกือบยี่สิบปีที่เ้าหลอกลวงพวกเราแม่ลูก เ้ายังมีหน้ามาต่อว่าข้าอีกหรือ!! ไม่แปลกใจเลยเหตุเมื่อพี่สะใภ้รังแกพวกเราแม่ลูก เ้าที่เป็บิดาเป็สามีเอาแต่ยืนมองเฉยๆ นั่นก็เพราะนางก็เป็ภรรยาอีกคนของเ้าเช่นกัน!!”
หลี่หลันฮวาะโใส่หน้าเซี่ยจื่อยวนอย่างไม่ไว้หน้า
“หุบปากนะ!!...นางหญิงสารเลว!! เ้ามันพวกตัวขาดทุน เ้าพวกไร้ค่า มีสิทธิ์อันใดมาด่าลูกชายของข้า”
แม่เฒ่าหวังทนไม่ได้ที่บุตรชายสุดที่รักถูกต่อว่า แม้เขาจะทำไม่ดีทว่าเซี่ยจื่อยวนก็ยังคงเป็บุตรชายของนาง
“เอาล่ะ…เลิกพูดจาบ้าน้ำลายเสียที ในเมื่อท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านก็อยู่ที่นี่ ขอชาวบ้านทุกคนช่วยเป็พยาน เราบ้านรองขอตัดขาดจากตระกูลเซี่ย ตัดขาดจากเซี่ยจื่อยวน…เป็ตายไม่ยุ่งเกี่ยว”
เซี่ยชิงหลีเห็นว่าเื่ราวชักจะเลยเถิดบานปลาย นาง้าจัดการเื่ให้จบในวันนี้ จึงได้เอ่ยตัดบท
“พี่ใหญ่! ท่านเขียนหนังสือตัดขาดให้ข้าสามฉบับ ให้ท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านสือซานเป็พยาน จากนี้พวกเราจะออกจากตระกูลเซี่ย ไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก”
เซี่ยจื่ออี้ทำตามที่น้องสาวสั่งในทันที เมื่อรับหนังสือตัดขาดมาไว้ในมือ เซี่ยชิงหลีจึงใช้สายตาข่มขู่คนตระกูลเซี่ยให้ประทับลายนิ้วมือและลงชื่อทันที
“อี้เอ๋อ...ลูกก็เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ”
เซี่ยจื่อยวนหันไปถามบุตรชายที่เขาเคยรักมากกว่าใคร ต่อมาเมื่อชายหนุ่มกลายเป็คนพิการจึงถูกบิดาละเลยไม่ต่างจากแม่และน้องทั้งสอง
“ขอรับ...ข้าเห็นด้วย ต่อไปท่านพ่อดูแลตนเองให้ดี”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเ็า ตนเองแม้จะเป็บุตรชายตระกูลเซี่ย ในเมื่อแม่และน้องๆ ้าจากไป ตัวเขาเองก็ไม่คิดอยู่
ท่าทางไร้เยื่อใยของพวกเขาทำเซี่ยจื่อยวนพูดไม่ออก ภายในอกเจ็บแปลบอย่างหาสาเหตุไม่ได้
สิบกว่าปีก่อน...ตัวเขาและพี่ชายคนโตกลับจากอำเภอหลิงหนาน บังเอิญพบหญิงชาวบ้านกำลังจมน้ำร้องขอความช่วยเหลือ พี่ชายใหญ่ที่ว่ายน้ำเป็จึงได้ะโลงไปเพื่อช่วยนาง ทว่าภายหลังเมื่อตนได้เห็นหน้าหญิงสาวนางนั้นชัดๆ จึงตกหลุมรักในทันที
ตัวเขาใช้หลายวิธีเพื่อให้นางแต่งเข้าตระกูลเซี่ยจนสำเร็จ ทว่าก่อนหน้านั้นก็ได้เริ่มมีความสัมพันธ์กับจางซุนโหรวแล้ว
หลังประทับลายนิ้วมือในหนังสือตัดขาด เซี่ยจื่อยวนทำได้เพียงยอมรับสิ่งที่เกิด
“ในเมื่อพวกเ้าไม่ใช่คนตระกูลเซี่ยแล้ว เช่นนั้นก็จงไสหัวไปจากที่นี่ซะ!!”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้