สมกับเป็คนฉลาด เมื่อพูดถึงใจความสำคัญนางกลับไม่อธิบายอย่างละเอียดเช่นการแนะนำสถานที่ นางถามจำนวน จิ้นหมัวหมั่วก็ตอบเพียงจำนวนและไม่ได้เอ่ยถึงเื่อื่น
ความหมายของเฉินอ๋องคือให้จิ้นหมัวหมั่วอธิบายสถานการณ์ของบรรดาอนุชายาภายในจวน แน่นอนว่าจิ้นหมัวหมั่วคงทราบเื่นี้เป็อย่างดี แต่เื่นี้ไม่จำเป็ต้องรีบร้อนจนเกินไป คาดว่าหลังแนะนำสถานที่ต่างๆ คงอยากให้เวลานางครุ่นคิดครู่หนึ่ง หลีกเลี่ยงการพูดผสมปนเปจนเื่ราวซับซ้อนและทำให้นางรู้สึกไม่ดีเอาได้
เพียงแต่จำนวนอนุชายาทั้งแปดกลับต่างจากคำเล่าลือของผู้คนที่บอกว่าเขามีอนุชายาหลายสิบนาง แสดงให้เห็นว่าผู้คนล้วนคุยโวเื่ความเ้าชู้ของเฉินอ๋องไปไกลเกินความจริง เขามีอนุชายาแค่แปดนาง แตกต่างจากที่นางคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ว่าคงมีสักหลายสิบนางเป็อย่างมาก สามารถกล่าวได้ว่าเป็เื่น่าประหลาดใจเลยทีเดียว
หรงหว่านซีเอ่ยถามอย่างมีน้ำอดน้ำทน “จิ้นหมัวหมั่วโปรดอธิบายให้ข้าฟังอย่างละเอียดว่าน้องๆ ทั้งสิบเอ็ดคนมีตำแหน่งอะไรกันบ้าง เข้าจวนมาั้แ่เมื่อไหร่ แต่ละคนเดิมทีมีฐานะอะไร และอายุเท่าไหร่กันแล้ว?”
“เพคะ...” เมื่อพูดถึงเื่เป็ทางการ น้ำเสียงของจิ้นหมัวหมั่วจึงฟังดูนอบน้อมขึ้นมา แตกต่างจากท่าทางพูดเล่นเรื่อยเปื่อยเช่นก่อนหน้านี้
“เหนียงเหนียง ในจวนของพวกเรามีฮูหยิน[1] ทั้งหมดสิบสามท่านเพคะ มีเพียงสี่ท่านที่มีตำแหน่งเป็เหม่ยเหริน นอกเหนือจากนั้นยังไม่มีตำแหน่งอะไร แค่เลี้ยงดูเป็กูเหนียงภายในจวนเท่านั้นเพคะ...”
จิ้นหมัวหมั่วเอ่ยถึงบรรดาผู้หญิงของเฉินอ๋องอย่างเชื่องช้า...
“เตี้ยนเซี่ยทรงฝักใฝ่หาความรู้และศึกษาวิชาศิลปะป้องกันตัว อีกทั้งยังมีงานในราชสำนักให้สะสางเป็จำนวนมาก จึงไม่ได้ใส่พระทัยบรรดาฮูหยินภายในจวนเท่าใด ด้วยเหตุนี้จึงลืมแต่งตั้งตำแหน่ง เป็เื่ที่พบเห็นได้ทั่วไปเพคะ”
พูดไปพูดมากลับบอกว่าเฉินอ๋องหมางเมินจนหลงลืมสตรีที่ตนได้เพราะหมั่นศึกษาหาความรู้ ไม่ได้มักมากในกามตัณหาแต่อย่างใด
“เหม่ยเหรินทั้งสี่ท่าน มีสองท่านเข้าจวนหลังเตี้ยนเซี่ยสร้างจวนในปีถัดมาเพคะ คือกุลธิดาที่ไทเฮาเหนียงเหนียงทรงเลือกจากการคัดเลือกนางในและพระราชทานให้เตี้ยนเซี่ยเพคะ อีกท่านหนึ่งคือหญิงงามบริสุทธิ์ที่เตี้ยนเซี่ยสี่ทรงซื้อตัวมาจากโรงระบำในยุทธภพ เพราะไม่อาจหักพระทัยเก็บไว้จึงมอบให้เตี้ยนเซี่ยเพคะ เตี้ยนเซี่ยของพวกเราทรงรับไว้เพราะเห็นแก่น้ำพระทัยของเตี้ยนเซี่ยสี่ จึงแต่งตั้งขึ้นเป็เหม่ยเหรินั้แ่บัดนั้นเพคะ และอีกท่านหนึ่งคือบุตรอนุของท่านเ้าเมืองหูโจว[2] ท่านเ้าเมืองถวายนางให้กับเตี้ยนเซี่ยเมื่อปีก่อนตอนออกตรวจราชการที่แม่น้ำเจียงหวาย[3]เพคะ”
หรงหว่านซีฟังแล้วคิดว่ายังพอใช้ได้ มีเพียงนางเดียวที่เป็บุตรสาวของขุนนาง นอกจากนั้นยังเป็บุตรอนุของขุนนางนอกเมือง
จึงเห็นได้ว่าเฉินอ๋องเ้าชู้จริง แต่ไม่ได้เลอะเลือนจนถึงขั้นทำเื่เลอะเลือนอย่างการรับเอาคุณหนูบุตรเอกบุตรอนุของบรรดาขุนนางเข้ามาอยู่ในจวนเสียทั้งหมด
“บรรดาเหม่ยเหรินและกูเหนียง ผู้ที่มีอายุมากที่สุดคือปั๋วเหม่ยเหรินที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเตี้ยนเซี่ย ปีนี้อายุยี่สิบ คือหลานสาว[4] ของปั๋วหมัวหมั่วผู้เป็นางกำนัลของไทเฮาเพคะ ผู้ที่อายุน้อยที่สุดคือหลิวเหม่ยเหริน บุตรสาวของใต้เท้าหลิวผู้เป็ท่านเ้าเมืองหูโจว ปีนี้พึ่งจะอายุสิบหกปีเพคะ เฝิงเหม่ยเหรินที่ไทเฮาทรงพระราชทานให้เตี้ยนเซี่ยมีอายุสิบเก้าปี ตระกูลของนางเปิดสำนักศึกษา จึงเป็ผู้มีความรู้เป็อย่างมากเพคะ ปีนี้เหลียงเหม่ยเหรินอายุสิบแปดปี ส่วนบรรดากูเหนียงอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปีเพคะ แต่ละนางหน้าตางดงามและไร้เดียงสาน่าเอ็นดูเพคะ”
เพียงเท่านี้ จิ้นหมัวหมั่วได้อธิบายจบแล้ว
ขณะสนทนาพวกนางได้เดินเข้าประตูตำหนักจาวเต๋อ ยามนี้หรงหว่านซีกำลังเดินข้ามธรณีประตูโดยมีแม่สื่อแซ่หงเป็ผู้ประคอง
เมื่อเข้ามาในห้อง หรงหว่านซีจึงไม่เอยถามอะไรอีก เดิมทีคิดจะถามสักหน่อยว่า “เตี้ยนเซี่ยทรงโปรดปรานผู้ใดมากที่สุด” แต่เมื่อคิดว่าอีกสามวันหลังคำนับบิดามารดา ประมาณสี่ถึงห้าวันเหล่าอนุชายาจะต้องมาเข้าเฝ้าฉิ่งอาน[5] ถึงตอนนั้นแค่ดูก็คงจะรู้
ยิ่งไปกว่านั้นบรรดาสตรีที่อยู่ข้างกายเฉินอ๋อง มีผู้ใดสามารถกล่าวว่าตนได้รับ “ความโปรดปราน” กันบ้าง? เพราะแท้จริงแล้วสิ่งที่ได้รับก็เป็เพียงความสุขร่วมกันทั้งสองฝ่ายเท่านั้น
เฉินอ๋องเตี้ยนเซี่ยผู้นี้ ต่อให้เยื้องย่างผ่านมวลบุปผาหมื่นดอก ทว่าภายในหัวใจกลับมีเพียงคนผู้เดียว
แม่สื่อแซ่หงประคองหรงหว่านซีเดินผ่านโถงเข้าไปในห้องบรรทม จากนั้นประคองนางนั่งลงบนเตียง
ตามด้วยเอ่ยขึ้นว่า “เตี้ยนเซี่ยทรงต้อนรับแเื่อยู่ในตำหนักเซิงผิง คาดว่าคงสนุกสนานจนถึงดึกดื่น เหนียงเหนียงนั่งมาทั้งวันคงจะเหนื่อยล้าเช่นกัน หากจะนอนพักสักครู่ก็ไม่เป็อะไรนะเพคะ ขอเพียงอย่าเอาผ้าคลุมหน้าออกเป็พอ”
“ได้ หากอีกครู่ข้าเหนื่อยก็จะนอนพัก”
หรงหว่านซีเอ่ยอีกว่า “ตลอดทั้งวันนี้ช่างโชคดีที่มีแม่สื่อหงคอยประคอง ต้องลำบากท่านแล้ว”
“ไอหยา... เหนียงเหนียงกล่าว สิ่งใดกัน! ข้าน้อยต่างหากที่ต้องกล่าวเช่นนั้นนะเพคะ การได้ช่วยเหลืองานมงคลของเหนียงเหนียง ถือเป็บุญวาสนาของข้าน้อยเพคะ...”
หลังส่งเ้าสาวเข้าห้อง หน้าที่ของสื่อขุนนางราชสำนักก็ถือเป็อันเสร็จสิ้น จิ้นหมัวหมั่วนำทางแม่สื่อหงออกจากตำหนักจาวเต๋อและมอบเงินรางวัลให้นางเป็จำนวนมาก นอกจากนั้นยังสั่งให้รถม้าของจวนไปส่ง
หลังจากนั้นนางถึงกลับมายังตำหนัก ทว่าไม่ยอมเข้าไปข้างในและยืนเอ่ยอยู่ข้างนอกว่า “หนูปี้จะรอรับใช้อยู่หน้าประตูด้านนอกนะเพคะ หากเหนียงเหนียงมีสิ่งใดจะเรียกใช้ โปรดให้กูเหนียงทั้งสองออกไปเรียกหนูปี้เป็พอเพคะ”
หรงหว่านซีรู้ว่านางเกรงว่าตนจะอึดอัดและรู้สึกราวกับถูกจับตาดู จิ้นหมัวหมั่วรู้ความถึงเพียงนี้ หรงหว่านซีจะให้นางไปยืนรออยู่ด้านนอกได้อย่างไร?
ด้วยเหตุนี้จึงให้ชูเซี่ยไปเชิญนางเข้ามา หรงหว่านซีท้องว่าง ชูเซี่ยเห็นบนโต๊ะกลมกลางห้องโถงมีขนมกลีบดอกกุหลาบจึงไปหยิบมาให้นาง หรงหว่านซีเอาเข้าปากและเปิดผ้าคลุมหน้าเ้าสาวแค่บริเวณริมฝีปากเพื่อดื่มน้ำ นางไม่รู้สึกหิว เมื่อความง่วงเข้าจู่โจมจึงนอนลงบนเตียงก่อนจะจมเข้าสู่ห้วงนิทรา
ภายในจวนเฉินอ๋องอันกว้างขวาง ตำหนักหน้าคงครึกครื้นและเสียงดังเป็อย่างมาก ทว่าภายในตำหนักหลังกลับเงียบสงัดยิ่งนัก
หรงหว่านซีนอนหลับไปพักใหญ่ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวกลับได้ยินเสียงร้องประกาศจากหน้าประตูว่า “เตี้ยนเซี่ยเสด็จกลับมาแล้ว...”
จิ้นหมัวหมั่วที่ยืนอยู่หน้าประตูจึงรีบเอ่ยกับผู้ที่ภายในห้องว่า “กูเหนียงทั้งสอง เหนียงเหนียง เตี้ยนเซี่ยเสด็จกลับมาแล้ว รีบเตรียมตัวเถิดเพคะ”
เฉินอ๋องสั่งให้จิ้นหมัวหมั่วออกไป เมื่อเข้ามาในห้องเห็นชูเซี่ยกับจือชิวยืนขนาบข้างหรงหว่านซีคนละฝั่ง ท่าทางคล้ายจะไม่ออกไป เขาจึงทำได้เพียงโบกมือไล่ด้วยตนเอง “ออกไปให้หมดเถิด”
ทว่าเด็กรับใช้ทั้งสองไม่ฟังสิ่งที่เขาพูด กลับหันไปมองหรงหว่านซี
หรงหว่านซีรับรู้ถึงการกระทำของพวกนาง จึงเอ่ยขึ้นว่า “ออกไปเถิด ไม่เป็อะไร”
ชูเซี่ยและจือชิวถอนสายบัวแล้วเดินออกไป ไม่นานนักภายในห้องจึงกลับเข้าสู่ความเงียบสงัดยิ่งนัก
แต่มีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่หรงหว่านซีคิดว่าตนยังไม่ตื่นหรืออย่างไร? เหตุใดผ่านไปครึ่งค่อนวันเขาก็ยังไม่เปิดผ้าคลุมศีรษะออกอีก? เหตุใดจู่ๆ ถึงเงียบเช่นนี้?
เฉินอ๋องนั่งลงบนเก้าอี้กลมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของสตรี เขากำลังจ้องมองนาง มองผู้ที่สวมชุดแต่งงานสีแดงสดและคลุมหน้าด้วยผ้าคลุมสีแดง...
หากไม่เปิดผ้าคลุมหน้า เขาอาจสามารถจินตนาการว่าภายใต้ผ้าคลุมหน้าผืนนี้ คือใบหน้าของเยว่เอ๋อร์
ทว่าทันทีที่เขาหันมองผู้ที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่ยินดียินร้าย แม้จะนั่งเงียบ แต่ยังคงทำให้ผู้อื่นสามารถรับรู้ถึงความทะนงตัว เขาจึงเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งว่าคนผู้นี้ไม่ใช่เยว่เอ๋อร์ เมื่อจ้องมองความสุขุมเยือกเย็นและความทะนงตัวของนาง เขาจึงไม่อาจจินตนาการใบหน้าของเยว่เอ๋อร์ยามอยู่ภายใต้ผ้าคลุมผืนนั้น แม้เพียงวินาทีเดียวก็ตาม
เขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า ผู้ที่สวมชุดเ้าสาวและนั่งอยู่บนเตียงในยามนี้คือผู้ใด
แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดจะหลอกตัวเอง เขารู้อยู่แก่ใจมาโดยตลอดว่าผู้ที่เขาจะแต่งงานด้วยคือผู้ใด และผู้ที่ยังคงอยู่ในหัวใจของเขาคือผู้ใด เพียงแต่ยามนี้ความรู้สึกนี้ เขาแค่อยากใช้ความเมามายของตนเพื่อนึกถึงภาพนางก็เท่านั้น
ในเมื่อไม่อาจนึกถึงก็ปล่อยมันไปเสียเถิด
นางคลุมผ้าคลุมเช่นนี้มาทั้งวัน คาดว่าคงนึกรำคาญใจมานานแล้ว ควรจะรีบให้นางได้ปลดออกโดยเร็วเสียที
แต่ละคนล้วนมีความทุกข์ตรมของตนเอง เหตุใดจึงไม่เห็นอกเห็นใจกันสักหน่อย?
ในที่สุดหรงหว่านซีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเฉินอ๋องเดินไปทางห้องโถง คาดว่าคงออกไปเอาคันชั่งทอง
เฉินอ๋องถือคันชั่งทองไว้ในมือและเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า
เมื่อยืนเยื้องอยู่ตรงหน้าของนาง เขาผินหน้ามามองพิจารณาครู่หนึ่ง จึงมั่นใจแล้วว่าคนที่เขากำลังมองคือหรงหว่านซี
ครู่หนึ่งได้ยินเสียงของเขา “พระชายา ให้เปิ่นหวางช่วยเ้าเปิดผ้าคลุมหน้าดีหรือไม่?”
หรงหว่านซีค่อยๆ พยักหน้า
คันชั่งทองในมือของเฉินอ๋องแตะลงบนผ้าคลุมหน้าของหรงหว่านซีอย่างแ่เบา
ครั้นยกข้อมือขึ้น ชายผ้าคลุมหน้าจึงยกขึ้นตามปลายคันชั่งทองอย่างเชื่องช้า...
แสงขมุกขมัวจากโคมไฟสีแดงข้างนอกสาดส่องเข้ามาภายในห้องบรรทม บนโต๊ะเล็กริมหน้าต่างสีเปลวแสงสีแดงจากเทียนหงส์คู่ักำลังเริงระบำ...
ผ้าคลุมหน้าสีแดงถูกยกขึ้นตามปลายคันชั่งทอง ก่อนจะร่วงหล่นลงบนพื้นแ่เบา...
หรงหว่านซีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองอย่างเชื่องช้า
คนผู้นี้คือผู้ที่เปิดผ้าคลุมหน้าให้นาง นางสามารถเรียกเขาว่าสามีได้อย่างแท้จริง หากหมายถึงสถานะ แน่นอนว่าคงต้องเป็เช่นนั้น
หรงหว่านซีเงยหน้ามองเขา และเขากำลังมองนางเช่นกัน
คันชั่งในมือของเขาชะงักค้างกลางอากาศ เขาจ้องมองใบหน้าของนางอย่างเปิดเผย และนางก็กำลังจ้องมองเขาเช่นนั้นเหมือนกัน
ใบหน้าของนางงดงามเกลี้ยงเกลา ดวงตาฉ่ำวาวเป็ประกาย จมูกเรียวงามดุจหยดน้ำ ริมฝีปากดังกลีบดอกไม้...ที่ถูกแต่งแต้มบางเบา ไม่ฉูดฉาดจนเกินไป ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกราวกับได้พบเทพธิดาดอกบัวบานปรากฏจากบนสายน้ำ ดอกเหมยตรงกลางระหว่างคิ้วทั้งสองข้างยิ่งทำให้ใบหน้าของนาง งามล่มเมือง...
วินาทีนี้ เขาไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอธิบาย ราวกับนอกจากคำว่า “งามล่มเมือง” แค่คำนี้ก็ไม่มีคำใดสามารถพรรณนาความงามทั้งหมดของนาง
นางคือสตรีที่งดงามมากจริงๆ ความงามของนางไม่โดดเด่นหรือหยิ่งผยองจนเกินไป ทว่าทันทีที่ได้มองเป็อันต้องถูกเสน่ห์ของนางดึงดูดให้ลุ่มหลง
ใบหน้าของนางงามอย่างบริสุทธิ์ แต่เมื่อได้ลองัักลับพบว่าจิตใจของนางแข็งแกร่งดังหินผา แม้แต่ความคิดและความทะนงตัวก็เช่นเดียวกัน หากกล่าวตามความจริง สตรีเช่นนี้... ต่อให้ค้นหาทั่วหล้าก็ไม่อาจพบคนที่สอง
ใบหน้าและอุปนิสัยเช่นนี้ สามารถทำให้บุรุษทั่วทั้งใต้หล้าเป็อันต้องลุ่มหลงเสียจริง
แต่เสียดายของดีที่เขาไม่รู้ค่า เพราะเขาไม่ได้เป็หนึ่งในบุรุษเ่าั้ หัวใจของเขา ถูกมอบให้ผู้อื่นเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว
เขาแค่ชื่นชมความงามของนาง โดยไม่ต่างจากการชื่นชมหยกงามหรือสิ่งของล้ำค่าก็เท่านั้น...
ทว่าการชื่นชมเช่นนี้ ถือเป็ทำลายของล้ำค่าตามอำเภอใจโดยแท้จริง...
หรงหว่านซีปรายตาขึ้นมองเขา เพราะเปลวเทียนวูบไหวภายในห้อง จึงทำให้นางรู้สึกแสบตาอย่างอดไม่ได้ นางหรี่ดวงตาลง ครั้นลืมตาขึ้นอีกหน พบว่าสายตาลึกซึ้งของบุรุษตรงหน้าพลันเลือนหายไป ยามนี้กลับฉายแววหยอกเย้าอย่างที่เขามักจะทำ โดยที่มุมปากกำลังยกยิ้ม
เขาเก็บคันชั่งทองและยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าประดับรอยยิ้มกำลังก้มลงมองนาง
เปลวเทียนสีแดงส่องสะท้อนบนใบหน้าหล่อเหลาไร้ผู้ใดเปรียบ ช่างคล้ายกับภาพวาดของเทพเซียนลงมาจุติบนโลกมนุษย์ แลดูพร่าเลือนราวกับไม่ใช่ความจริง...
[1]ฮูหยินหมายถึงภรรยา
[2]หูโจว เมืองหูโจวตั้งอยู่ทางภาคเหนือของมณฑลเจ้อเจียง ทางเหนือติดกับทะเลสาบไท่หูซึ่งกั้นกางระหว่างเมืองหูโจวกับเมืองอู๋ซีและเมืองซูโจว เป็เมืองเดียวในบริเวณรอบทะเลสาบไท่หูที่ใช้ชื่อทะเลสาบมาตั้งเป็ชื่อเมือง และเป็เมืองแห่งพู่กันจีน
[3]แม่น้ำเจียงหวาย ชื่อโบราณของแม่น้ำแยงซีเกียงหรือฉางเจียง
[4]หลานสาวที่เป็ลูกของพี่ชายหรือน้องชาย
[5]ฉิ่งอานหรือการน้อมทักทาย คือธรรมเนียมปฏิบัติของชาวแมนจู โดย “ฉิ่งอาน” คือการคารวะทักทายแบบกึ่งพิธีการ ส่วน “ต่าเชียน” คือการคารวะทักทายแบบเต็มพิธีการ
