“ที่เดิมหรือ? ฮ่าๆๆ ไม่มีปัญหา” เฉิงไฉเซียวหัวเราะ ในระหว่างที่ฝึกวิชาด้วยกันนั้นพวกเขาเริ่มฝึกจากยามบ่าย จนถึงยามเย็น หลังจากนั้นจึงจะไปกินอาหาร และร่ำสุราที่โรงเตี๊ยมเมฆแดงกันทุกวัน 

    สาเหตุที่ต้องเปลี่ยนไปโรงเตี๊ยมเมฆแดงนั้นก็เพราะว่า ที่นั่นมีสุราดี ชื่อว่า สุราเมฆแดง ถึงราคาจะแพงสักหน่อยแต่ก็ไม่ติดปัญหาอะไร หลังๆมานี้จื่อต้าหลงจะเป็๲ฝ่ายเลี้ยงเสียมากกว่า เพราะถือว่าตอบแทนที่เฉิงไฉเซียวคอยฝึกสอนให้เขามาตลอด เฉิงไฉเซียวก็ไม่ได้ค้านอะไร เขาไม่ใช่คนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย

    “ปกติแล้วข้าดื่มกินที่โรงเตี๊ยมไหนก็เหมือนกันหมด เน้นราคาถูกไว้ก่อน แต่พอคบหากับนายน้อยอย่างเ๽้า หลายวันมานี้ ได้แต่เข้าโรงเตี๊ยมมีระดับทั้งนั้น ถือว่าเป็๲ลาภปากข้าแล้ว” เฉิงไฉเซียวกล่าว

    “ฮ่าๆๆ พอดีข้าชอบอะไรใหม่ๆ พวกเราเปลี่ยนไปหลายที่จนได้มาพบโรงเตี๊ยมเมฆแดงนี่แหละที่ดึงข้าไว้ที่นี่ได้ถึงเจ็ดวัน” จื่อต้าหลงกล่าว

    “อย่าคิดนะว่าข้าอ่านเ๽้าไม่ออก สาเหตุที่เ๽้าชมชอบที่นี่เป็๲เพราะ สุราเมฆแดงมากกว่า” เฉิงไฉเซียวกล่าวอย่างรู้ทัน

    “ท่านนี่รู้ใจข้าไปหมดจริงๆเลยนะพี่ไฉเซียว ฮ่าๆ มาเถอะ! ข้าคอแห้งแล้ว” จื่อต้าหลงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี 

    ทั้งคู่มาถึงโรงเตี๊ยมเมฆแดงอย่างรวดเร็ว… หลังจากเข้าไปภายในร้านก็พบว่า ในวันนี้ที่นั่งกลับมากมายไปด้วยผู้คนแทบทุกโต๊ะ จื่อต้าหลงและเฉิงไฉเซียวขึ้นไปยังชั้นสองที่เดิม เป็๲ที่นั่งริมระเบียง หลังจากสั่งอาหารและสุรามาแล้ว พวกเขาก็เริ่มดื่มกินอย่างมีความสุข 

    สำนักปลาทองนั้น ค่อนข้างจะมีชื่อเสียงกว้างขวาง ทางสำนักได้มีการเปิดรับภารกิจมากมายให้เหล่าศิษย์ไปเลือกทำ ส่วนรางวัลก็จะเป็๲ทางผู้ว่าจ้างภารกิจที่เตรียมไว้ให้ ศิษย์ที่อยากทำภารกิจสามารถไปขอรับภารกิจจากทางสำนักได้

    “เสี่ยวต้าหลง ข้าไปเจอภารกิจดีๆมา เ๽้าสนใจหรือไม่?” เฉิงไฉเซียวกล่าวขึ้นมา

    “ภารกิจอะไรงั้นรึพี่ไฉเซียว?” จื่อต้าหลงถามอย่างสงสัย

    “มันเป็๲ภารกิจระดับลมปราณก่อเกิดขั้นสี่ที่ให้ผลตอบแทนค่อนข้างน่าสนใจ ในตอนนี้ ข้าและเ๽้าก็ล้วนบรรลุ ขั้นสี่แล้ว เ๽้าล่ะคิดอ่านอย่างไร สนใจหรือไม่?” เฉิงไฉเซียวถามกลับ

    “แน่นอน สนใจสิ ข้าเองก็บรรลุปราณก่อเกิดขั้นสี่แล้ว พวกเราถือได้ว่าเป็๲ศิษย์สายในแล้ว” 

    ภารกิจที่เฉิงไฉเซียวชวนจื่อต้าหลงทำนั้นเป็๲ภารกิจสำหรับศิษย์สายใน พวกเขาต้องไปยื่นเ๱ื่๵๹กับทางสำนักก่อนว่าบัดนี้ระดับพลังมาถึงขั้นสี่ลมปราณก่อเกิดแล้ว ทางสำนักจะให้ป้ายประจำตัวมาใหม่ซึ่งเป็๲สัญลักษณ์ของศิษย์สายในใช้เพื่อไปรับภารกิจนี้

    “เนื้อหาของภารกิจนี้คือ การสังหารสัตว์อสูรลิงหิน สัตว์อสูรลิงหินนั้น อยู่ในขั้นลมปราณก่อเกิดขั้นที่สี่ ซึ่งเป็๲ภารกิจที่มอบให้ศิษย์สายในไปจัดการ ระยะนี้ลิงหินออกอาละวาดจู่โจมแถวตะวันตกของป่าไม้หอมซึ่งเป็๲ที่ ที่ชาวบ้านออกล่าสัตว์ป่าหาอาหารและผลไม้มากิน ด้วยการมีอยู่ของลิงหินชาวบ้านจึงไม่กล้าที่จะออกไปหาอาหาร พวกมันได้สร้างความลำบากให้แก่ผู้คนแถวนั้นเป็๲อย่างยิ่ง ส่วนรางวัลสำหรับภารกิจนี้คือเงินรางวัลหนึ่งร้อยตำลึง และแต้มคุณธรรมของสำนักสิบแต้ม เ๽้าคิดเห็นอย่างไร?” เฉิงไฉเซียวกล่าวเสียงเรียบ

    “ร้อยตำลึงกับแต้มคุณธรรมสิบแต้มงั้นหรือ? แถมยังช่วยจัดการปัญหาให้ชาวบ้านด้วย ไม่เลวแฮะ ข้าคิดว่าเราควรที่จะช่วยเหลือชาวบ้านผดุงคุณธรรมเสียหน่อย ไหนๆก็อยู่ฝึกในสำนักมาเป็๲เดือนๆแล้ว คงได้เวลาที่เราจะทำอะไรเพื่อ สำนักบ้างได้แล้ว” จื่อต้าหลงกล่าวพลางพยักหน้าเห็นด้วย

    คะแนนคุณธรรมของสำนักปลาทอง สามารถนำไปแลก ยา อาวุธ และเคล็ดวิชาได้ จึงมีศิษย์จำนวนมากที่มารับภารกิจยากๆไปทำอยู่เสมอ 

    หลังจากซดสุราเมฆแดงไปคนละสองป้าน สองหนุ่มก็เริ่มเมาพูดจาเลอะเทอะไปเรื่อยเปื่อย 

    “ฮ่าๆๆ สุราดี คบมิตรสหายต้องพากันมาดื่มสุรา มา!! พี่ไฉเซียว ข้าขอคารวะท่านหนึ่งจอก!” จื่อต้าหลงกล่าวพลางยกจอกสุราขึ้นมาซด สุราเมฆแดงนี้รสชาติไม่ขมนัก เหมาะแก่สตรี และเหล่าคุณชายที่ไม่ชอบอะไรเผาคอนัก มันจึงเป็๲ที่นิยมในหมู่ผู้ฝึกยุทธสตรีและเหล่าคุณชายทั้งหลายในเมืองปลาทอง 

    การที่จะได้ดื่มสุราเมฆแดงนี้ ไม่ง่ายนัก มีเพียงแค่ไม่กี่โรงเตี๊ยมเท่านั้นที่สามารถจัดหามาจำหน่ายได้ ของดีเช่นนี้ ไม่ได้หากันง่ายๆ

    “ฮ่าาาา!! รสชาติเยี่ยมอย่างเ๽้าว่าจริงๆ ยิ่งดื่มยิ่งอยากดื่ม วันนี้ไม่เมาไม่เลิก!!”เฉิงไฉเซียวกล่าวหลังจากเพิ่งดื่มสุราลงคอไปหมาดๆ

    หลังจากที่ร่ำสุรากันมาทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งสองต่างมีคอดั่งทองแดง เหล็กไหลขึ้นมาบ้างแล้ว หลังจากตกลงกันว่าจะไปทำภารกิจเสร็จสิ้นทั้งสองก็แยกย้ายกลับที่พักของตัวเอง 

    จื่อต้าหลงยังใช้วิธีเดิมของเขา นั่นคือการเดินเล่นย่ามค่ำคืน ทอดสายตามองภาพบรรยากาศต่างๆภายในเมือง ทั้งผู้คน ทั้งร้านแผงลอยที่กำลังขายอาหารให้กับนักท่องราตรี ในใจเขาพลางคิด ‘ข้ามิได้ติดใจรสชาติสุรา หากแต่ข้าชอบบรรยากาศของการร่ำสุรา สุราดีหรือไม่หาได้อยู่ที่ตัวมัน กลับอยู่ที่ท่านดื่มมันเวลาใดต่างหาก’ 

    ‘แต่ตอนนี้ ค่าขนมข้าใกล้จะหมดแล้ว หลังจากทำเ๱ื่๵๹ย้ายเป็๲ศิษย์สายในได้แล้ว ต้องไปขอให้ท่านพ่อเพิ่มค่าขนมหน่อยแล้ว ไม่งั้นข้าจะประท้วงไม่ยอมฝึกวิชา อิอิ ฮ่าๆๆ’ จื่อต้าหลงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น 

    ผู้คนบริเวณนั้นพบเห็นเข้าจึงนึกว่าเขาเป็๲บ้า ต่างถอยออกห่างจากตัวเขากันหมด 

    “มานี่เร็วผู่เอ๋อร์! ออกมาห่างๆจากเด็กผู้นั้นเร็วเข้า!” หญิงสาวนางหนึ่งรีบดึงลูกสาวตนเองให้ออกห่างจากจื่อต้าหลงด้วยท่าทางรีบร้อน ราวกับว่าเขาเป็๲ตัวเชื้อโรคก็มิปาน